ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 166 วางแผนแต่งงาน

ดวงตาของซังอวิ๋นดูงุนงงเล็กน้อย: "คุณต้องการอะไร?"เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงยื่นมือมาหาเขา

เฉินเฉียวมองบน : "โทรศัพท์มือถือ"

อ๋อซังอวิ๋นหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและส่งให้เธอ

หลังจากรับโทรศัพท์เฉินเฉียวพบว่าเขาไม่ได้ล็อคหน้าจอจึงคลิกที่กล้องและเปิดโหมดกล้อง

ตอนที่กำลังจะกดจู่ๆก็นึกขึ้นได้ "เอาท่าไหนดี เคร่งขึม หรือว่าแบบนารัก

เธอชูสองนิ้วเข้ากับใบหน้าของเธอซึ่งน่ารักจริงๆ

ซังอวิ๋นกลั้นยิ้ม: "แค่ถ่ายรูปตามปกติก็พอ"

ตอนแรกที่เขาขอนี้เขาคิดว่าเธอจะส่งรูปถ่ายให้เขาทางโทรศัพท์มือถือ

ไม่คาดคิดว่าเธอจะหยิบโทรศัพท์มือถือของเขามาถ่ายภาพโดยตรง แต่ก็ไม่เป็นไรแบบนี้ทำให้เขายิ่งมีความสุข

เฉินเฉียวคิดถึงหน้าปกติของเธอที่กลั้นยิ้มสีหน้าดูแล้วเคร่งขรึม

เธอถือกล้องหน้าของโทรศัพท์มือถือและหันเข้าหาตัวเองจากนั้น "แชะ" ภาพที่ไม่ยิ้มแย้มแจ่มใสก็ปรากฏออกมา

หลังจากที่ซังอวิ๋นหยิบมันขึ้นมาเขาก็ส่ายหัว: "เฉียวเฉียวผมคิดว่าคุณมักจะยิ้มผมต้องการวาดใบหน้าที่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของคุณอันนี้ดูจริงจังเกินไป"

เฉินเฉียวในโทรศัพท์สีหน้าเย็นชาในดวงตาของเธอพร้อมกับกลิ่นอายของ ซังหลินจวิน

สีจาง ๆในดวงตาของซังอวิ๋นแสดงให้ว่าเขาเห็นมันได้อย่างชัดเจน

เฉินเฉียวเอือม ปกติเธอมักจะอยู่ใน บริษัท เวลาที่เธอยิ้มหรือหัวเราะน้อยจริงๆ

แต่ก่อนไม่มีอะไรที่ทำให้เธอมีความสุข เธอยิ้มไม่ออก

หลังจากได้พบกับซังหลินจวินเธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอมักจะยิ้ม

ที่แท้สนใจคนๆนึง ก็แสดงออกมาจากใบหน้า

เธอจือปากขึ้นทำตาปรือและดูเหมือนเธอเหม่อ

แต่มันแสดงให้เห็นถึงความเซ็กซี่

ความประหลาดใจแวบหนึ่งแวบเข้ามาในดวงตาของซังอวิ๋น แต่ในขณะนี้มีสายโทรศัพท์เข้ามา

อยู่ไหนอีกคนที่อยู่ปลายสายถาม

มุมปากของเฉินเฉียวยิ้ม: "ทายสิ"

ไม่รู้ว่าจู่ๆก็คิดอะไรถึงถามเธอแบบนั้น

ซังหลินจวินกำลังออกจากบริษัท และขึ้นไปนั่งบนรถ

เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเฉินเฉียวเขาก็มองไปที่โทรศัพท์มือถือ

พบว่าไม่ได้โทรผิด

ปลายสายดูเหมือนจะมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเมื่อก่อน

เขาพับแขนเสื้อขึ้นนั่งในรถแล้วถามว่า "วันนี้มีเรื่องอะไรทำไมดูมีความสุข"

มันกลายเป็นเรื่องตลก

เขาเก็บประโยคนั้นไว้ในใจ

กังวลว่าพูดออกไปแล้วจะทำลายบรรยากาศ

เฉินเฉียวหยิบโทรศัพท์หันไปด้านข้างเล็กน้อยหันหน้าไปทางหน้าต่างดูฝูงชนที่พลุกพล่านอยู่ด้านนอก

เธอไม่ได้ปิดบัง: "อยู่ที่ร้านกาแฟหมิงซิ้น"

ซังหลินจวินเลิกคิ้วและเสียบกุญแจเข้าไปในรถ: "คุณอยู่กับใครเจียงฉยงฉยงหรอ?"

เขาถามแล้ว กังวลว่าจะถามมากไป เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเธอ เลยเปลี่ยนเรื่อง: "จะกลับเมื่อไหร่"

เฉินเฉียวมองไปที่นาฬิกาของและพบว่าเป็นเวลาเกือบสามโมงแล้วเธอจึงถามซังอวิ๋น อย่างเบาๆ ว่า "เดี๋ยวฉันกลับเลยได้ไหม"

ซังอวิ๋นพยักหน้า

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตอบว่า: "ใกล้แล้ว อีกแปปเดียวฉันก็จะกลับบ้าน"

"รอผม เดี๋ยวผมไปรับแค่นี้ก่อนนะ"เมื่อรู้ถึงสถานที่ ซังหลินจวินก็จะไปรับเธอ

ไม่ใช่เรื่องง่ายก็จะจัดการเรื่องของบริษัทให้เสร็จ

จะได้อยู่กับเธอได้ชิวๆ

เมื่อนึกถึงของที่ส่งไปแล้วมีแววแห่งความสุขในดวงตาของเขา

หลังจากวางสาย เฉินเฉียวก็ถ่ายรูปให้ซังอวิ๋นอีกครั้งเพราะเธอกำลังจะกลับ

หัวข้อสนทนาของทั้งสองคนไม่มากเท่าตอนแรก

เมื่อซังหลินจวินมารถก็จอดในที่จอดรถข้างร้านกาแฟ

ก้าวของเขาสบาย ๆ แต่จำนวนก้าวของเขายาว

ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูร้านเห็นเฉินเฉียวและคนที่อยู่ตรงข้ามเธอด้านนอก

หัวใจที่เคยมีความสุขก็สำลัก

เขาไม่ชอบผู้ชายที่ชื่อซังอวิ๋น

ในฐานะผู้ชายเขาเข้าใจสายตาชายคนนั้นเมื่อเขามองไปที่เฉินเฉียว

อย่างไรก็ตามเขาเก่งมากในการเสแสร้ง

ถ้าไม่ใช้เพราะอารมณ์อ่อนไหวของเขานั้นเป็นธรรมชาติ เกรงว่าคงดูไม่ออก

ตอนที่เฉินเฉียวหลับแล้วออกจากหมู่บ้านนั้น เขาตั้งจากจะแยกพวกเขาทั้งสองออกจากกัน

เขาไม่ชอบผู้ชายที่จีบผู้หญิงไปทั่ว

ไม่คาดคิดว่าภายในสองวันชายคนนี้จะติดต่อ เฉินเฉียวอีกครั้ง

เขาไม่อยากพูดกับเฉินเฉียวตรงๆว่าผู้ชายคนนั้นชอบเธอ

เขาไม่มีความสุข

“ รอนานแล้วใช่ไหม”เมื่อพวกเขาเห็นทั้งสองคนคุยกันอีกครั้งซังหลินจวินก็เดินไป

เขายืนอยู่ข้างหลังเฉินเฉียวหัวของพวกเขาใกล้มากพวกเขาดูคลุมเครือ

เฉินเฉียวถอนตัวเล็กน้อยและส่ายหัว: "ไม่"

เครื่องดื่มที่เธอสั่งเพิ่งเสิร์ฟได้ไม่นาน พอเขามาก็ดื่มหมดพอดี

เขามาได้เวลาพอดี

เมื่อเห็นว่าเขามา ซังอวิ๋นก็ลุกขึ้นยืนทักทาย: "คุณซังพบกันอีกแล้วนะครับ"

ซังหลินจวินก็ยืดตัวขึ้นและยิ้ม: "ใช่ พบกันอีกแล้วแต่ถ้าไม่ใช่พบกันที่นี้ผมคงดีใจกว่านี้"

สายตาของเขาละจากเฉินเฉียวและเห็นได้ชัดว่าเสียงของเขากำลังพูดว่าคุณกับผู้หญิงของผมอยู่ด้วยกัน ไม่อยากจะเห็นหน้าคุณเลยจริงๆ

เฉินเฉียวไม่รู้สึกถึงความผิดปกติของเขาทั้งสอง

เธอแค่ยืนเฉยๆพูดกับเขาว่า“อาอวิ๋น ขอโทษนะที่จริงอยากจะอยู่คุยต่อ แต่ไม่มีเวลา ถ้างั้นกาแฟครั้งนี้ฉันเลี้ยงนะ”

โอเคเขาตอบ ครั้งนี้เธอเลี้ยงเขาแล้ว ครั้งหน้าเขาก็ค่อยหาเหตุผลให้เธอออกมา เป็นเหตุผลที่ดีจริงๆ

ซังหลินจวินดูเหมือนจะเห็นความคิดของเขา

เมื่อทั้งสามคนไปที่เค้าเตอร์เพื่อจ่ายเงินพวกเขาก็เงินออกมาก่อน

"ใช้บัตรผม"เขายื่นให้พนักงาน

พนักงานกำลังจะรับบัตร แต่มีมือหนึ่งเข้ามาขวาง

ซังอวิ๋นหยิบแบงค์ออกมาสองสามใบและส่งให้เธอโดยตรงโดยพูดว่า "ไม่ต้องทอน"

เขายอมให้เฉินเฉียวเลี้ยงได้ แต่ไม่ยอมให้ซังหลินจวินจ่ายให้แน่

เขาไม่พอใจ

แต่เมื่อเขามองไปที่ซังหลินจวินซังอวิ๋นก็ยังคงยิ้ม: "ขอโทษนะครับ คุณซัง ผมคิดแล้วผมจ่ายเองดีกว่า ไม่รบกวนคุณแล้ว"

ซังหลินจวินไม่ได้ตอบ

จนกระทั่งทั้งสามคนเดินออกจากร้านกาแฟเขาโอบแขนรอบเอวของ เฉินเฉียวแล้วยิ้ม: "คุณซังอวิ๋น ผมกับเฉียวเฉียวกำลังจะแต่งงานกันสิ้นเดือน ถึงเวลานั้นคุณก็มางานพวกเราด้วยนะครับ”