ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 151 ฉันก็คิดถึงเธอ

“ เป็นพี่น้องกันไม่ต้องพูดแบบนี้ก็ได้ รีบไปเถอะ ดูท่าฝนจะไม่หยุดง่ายๆ ขับรถระวังด้วยนะ”เจียงอี้ฝานเงยหน้าขึ้นมองฝนเพลางเตือนเขาและเดินไปที่ประตูรถก่อน

รถทั้งสองคันเริ่มขับอีกครั้ง

มีเพียงเม็ดฝนเท่านั้นที่ค่อยๆเบลอเงารถให้กลายเป็นภาพลวงตา

ซังอวิ๋นและเฉินเฉียว ซึ่งยังคงอยู่บนภูเขาในที่สุดก็พบถ้ำด้วยความยากลำบากซังอวิ๋นค่อยๆเดินเข้าไปในถ้ำโดยมีเธออยู่บนหลังของเขา

ภายในถ้ำแห้งเล็กน้อยมีความชื้นไม่มากมีเพียงเม็ดฝนที่ทปากถ้ำเท่านั้นที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

“เฉียวเฉียว พักกันก่อนเถอะ”ซังอวิ๋นจะปล่อยเฉินเฉียวลงจากหลัง เลยบอกเธอก่อน

แต่คิดไม่ถึงว่าคนที่อยู่บนหลังเขา ไม่มีปฏิกริยาตอบกลับมา

“ เฉียวเฉียว เฉียวเฉียว… ”ซังอวิ๋นเรียกเธอหลายครั้งติดต่อกัน แต่เขาไม่ได้รับการตอบสนองจากเธอและทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหัวใจเต้น "ตึก ตึก" ในใจ

เขาก้มตัวลงแล้ววางเธออย่างระมัดระวัง

เขาประคองเธอด้วยมือและใบหน้าซีดเซียวของเธอซึ่งเปียกชื้นจากฝนกลายเป็นสีแดงอย่างผิดปกติ

ซังอวิ๋นวางหลังมือของเขาเบา ๆ บนหน้าผากของ เฉินเฉียวและสัมผัสถึงอุณหภูมิที่ร้อนจัด

อาจเป็นเพราะฝนตกร่างกายของเฉินเฉียวเลยแย่เป็นพิเศษและในตอนนี้ไข้ขึ้นสูงมาก

หลังจากที่อุณหภูมิของร่างกายที่ร้อนจัดส่งตรงไปยังมือของซังอวิ๋นเขาก็ถอดเสื้อที่เหลือเพียงตัวเดียวออกบิดผ้าและเช็ดใบหน้าของเธอ

หลังจากช่วยลดอุณหภูมิร่างกายเฉินเฉียว ซังอวิ๋นก็เดินเข้าไปในถ้ำสำรวจอย่างระมัดระวังว่ามีอะไรบ้าง

อย่างไรก็ตามเคยมีคนเข้ามาหลบฝนที่นี้ น่าต้องมีของที่จำเป็นเหลืออยู่

เขาหาแต่พบเพียงไม้แห้งๆและไฟแช็กที่มีแก๊สเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย

ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

เขาวางไม้แห้งไว้ตรงหน้าเฉินเฉียวแล้วจุดไฟแช็ก

ในที่สุดฟืนก็ติดใจ

ในถ้ำมีกิ่งไม้มากเขาจึงใส่กิ่งไม้ใหญ่ทับไป

อย่างไรซะทั้งสองต้องค้างคืนบนภูเขาและเฉินเฉียวก็มีไข้

ฟืนเป็นสิ่งจำเป็น

ซังอวิ๋นมองเฉินเฉียวที่หลับใหลและถอนหายใจในใจ

เขาไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขาสองคนจะโชคดีขนาดนี้ ขึ้นภูเขาครั้งแรกก็ลำบากแบบนี้แล้ว

จะบอกว่าโชคร้ายหรือโชคดี

ซังอวิ๋นนอนไม่หลับอยู่ตลอดทั้งคืนเก็บฟืนไว้ในมือ

จนถึงวันรุ่งขึ้นตอนรุ่งสางเฉินเฉียวบ่นพึมพำ

“เฉียวเฉียวพูดว่าอะไร”ซังอวิ๋นประคองเธอบนไหล่ของเขาโดยที่หูของเขาหันไปหาเธอเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ยินอะไรเลย

มุมปากของ เฉินเฉียวเธออาจจะหลับสนิทและก็ไม่ได้พูดอะไร

อย่างไรก็ตามความสนใจของซังอวิ๋นถูกดึงดูดโดยริมฝีปากสีชมพูของเธอ

ริมฝีปากของ เฉินเฉียวมักจะเป็นสีชมพูอ่อนเหมือนดอกซากุระ

แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งคืนริมฝีปากของเธอเป็นสีขาวซีด เธอกัดฟันเบา ๆ เห็นเส้นเลือดสีแดง

เปรียบเสมือนดอกกุหลาบที่สดใสและหยดทำให้ผู้คนอยากลิ้มลองกลิ่นหอมของมัน

หัวของซังอวิ๋น ค่อยๆลดระดับลงและระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็ใกล้เข้ามามากขึ้น

เมื่อริมฝีปากของเขากำลังจะชนกัน เฉินเฉียวเรียกชื่อ

ซังหลินจวินซังหลินจวิน

เสียงแผ่วเบาของเธอยังคงเรียกชื่อนั้นน้ำเสียงของเธอทั้งเจ็บปวดและน่าสงสาร

การเคลื่อนไหวของซังอวิ๋นหยุดลงอย่างกะทันหันและมีร่องรอยของความหึงหวงและความเกลียดชังปรากฏขึ้นในดวงตาที่คับแคบของเขา

ชื่อนี้เป็นเหมือนไฟซึ่งไม่เพียงเผาผลาญหัวใจของเขา แต่ยังทำให้เขาตื่นอีกด้วย

เขาปล่อย เฉินเฉียวและปล่อยให้เธอพิงกำแพงหินอย่างเงียบ ๆ

หลังจากเติมฟืนที่เหลือแล้วเขาก็ก้าวออกจากถ้ำ

ด้านนอกถ้ำไม่มีฝนตกอีกต่อไปเนื่องจากต้นไม้ใหญ่บนภูเขากำลังเติบโตปกคลุมท้องฟ้าจึงยังดูมืดสลัวอยู่บ้าง

เขายืนอยู่ที่ทางเข้าถ้ำร่างของเขาเต็มไปด้วยความเหงาและเขาไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

"ในที่สุดฝนก็หยุดแล้ว"เสียงแหบเล็กน้อยดังขึ้นและซังอวิ๋นก็หันศีรษะและมองไปที่เธอดวงตาของเขาหนักอึ้งเล็กน้อยไม่ได้ดูร่าเริงเหมือนในอดีตอีกต่อไป

เฉินเฉียวเดินออกจากถ้ำพร้อมกับเสื้อคลุมของซังอวิ๋น ในมือของเธอ

"นี่ ให้คุณ เสื้อของคุณแห้งแล้ว"เฉินเฉียวส่งเสื้อผ้าให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

ซังอวิ๋นมองไปที่เสื้อผ้า แต่ไม่ได้หยิบมันไปจากมือของเธอเมื่อมือของเฉินเฉียวเริ่มเมื่อยเธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความงงงวยเห็นได้ชัดว่าทำไมเขาถึงไม่ร่าเริง

"เป็นอะไรไปใครทำให้คุณอารมณ์เสีย"

ไม่มีซางหยุนหยิบเสื้อผ้าและพาดไว้บนตัวเขา

โชคดีที่ชุดชั้นในที่เขาถอดออกเมื่อคืนนี้อยู่บนร่างกายของเขาแล้วมิฉะนั้น เฉินเฉียวจะรู้สึกอายมากเมื่อเธอตื่นขึ้นมา

"ไปกันเถอะ ลงเขา"ซังอวิ๋นเดินนำหน้าพูดน้อยกว่าเมื่อวานมากราวกับว่าเขาเปลี่ยนไป

เฉินเฉียวรู้สึกงงงวย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากเพราะเธอไม่ชอบถามเรื่องของคนอื่นมาก

เนื่องจากวัชพืชบนพื้นเปียกฝนจึงลื่นมากเมื่อเดินถนนก็ลื่นถ้าไม่ระวังสามารถล้มลงได้อย่างง่ายดาย

ซังอวิ๋นที่เดินอยู่ข้างหน้ารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเขาคิดว่าเขาเห็นได้ชัดว่า เฉินเฉียวควรถามเขาว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือพูดอะไรก็ได้สองสามประโยค

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่เดินตามเขาไป

ในใจของซังอวิ๋นยิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ เท้าของเขาก้าวยาวขึ้น

เฉินเฉียวแทบจะตามเขาไม่ทันเธออยากบอกให้เขาช้าลงเพียง แต่คิดว่าตอนนี้เขาคงอารมณ์ไม่ดีเธอจึงเก็บคำพูดของเธอไว้ในใจ

เธอกำลังวิ่งเหยาะๆตามเขาไป

โชคดีที่ตอนนี้้จากจุดที่ยืนอยู่สามารถมองเห็นหมู่บ้านเสี่ยวเหลียนได้

เมื่อทั้งสองเดินลงหมู่บ้านเสี่ยวเหลียนก็คึกคักผิดปกติ ชาวบ้านออกมากันเต็มไปหมด

เฉินเฉียวชะโงกหน้ามองเข้าไป แต่โดนชาวบ้านร่างสูงขวางไว้

เธอเลือกที่จะยอมแพ้

ซังอวิ๋นซึ่งสูงกว่าคนส่วนใหญ่สามารถมองเห็นผู้คนที่รายล้อมไปด้วยชาวบ้านได้อย่างชัดเจนคิ้วของเขาขมวดและดวงตาของเขาก็กระพริบอย่างรวดเร็ว

คิดในใจ: "คาดไม่ถึงจริงๆ พวกมันจะหาเจอได้เร็วขนาดนี้"

"เฉียวเฉียว ในที่สุดพวกเราก็เจอเธอแล้ว"ร่างที่มีเสน่ห์ได้พุ่งเข้าหาเฉินเฉียว

ก่อนที่เฉินเฉียว จะเห็นว่าคือใครเขารีบวิ่งเข้าหาเธอเขาก็โอบกอดเธอไว้ทั้งร่าง

ตอนที่เธอจะผละออกเธอก็หยุดถอยเมื่อเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยในหูของเธอใบหน้าขาวๆของเธอมีรอยยิ้มเล็กน้อยขณะที่เธอกอดเจียงฉยงฉยงและพูดว่า "ฉยงฉยงฉันก็คิดถึงเธอเช่นกัน"