ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 149 เธอไม่น่าจะเปลี่ยนใจได้

"ถ้านานเกินไปฉันอาจจะทำไม่ได้"ทันใดนั้น เฉินเฉียว ก็คิดถึงนางแบบที่ยืนเป็นเวลานานและร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านโดยไม่ได้ตั้งใจและส่ายหัว

ซังอวิ๋นพูดไม่ออก: "เฉียวเฉียวอย่าดูถูกผม พวกนางแบบที่ยืนนานๆแบบนั้นก็เพราะคนวาดฝีมือไม่ดี หรือไม่ก็วาดละเอียดเกินไป ไม่ก็นางแบบยุกยิก"

เขาคลี่สมุดภาพวาดของเขาและปล่อยให้เฉินเฉียวดูงานที่เขาเพิ่งวาด

เห็นหรือยัง ฝีมือของผมไม่ต้องสงสัย"

เฉินเฉียวมองดูภาพวาดของเขาและพบว่าภาพวาดของเขามีออร่ามาก

แม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ในแวดวงของพวกเขา แต่เธอก็รู้ด้วยว่าภาพวาดเช่นนี้ของซังอวิ๋น เป็นผลงานที่สุดยอด

"ภาพวาดของคุณสวยจริงๆ อาอวิ๋นฉันไม่คาดคิดมาก่อนว่าคุณที่เคยเป็นคนขี้หงุดหงิดจะทำสิ่งที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ได้เมื่อคุณโตขึ้น"น้ำเสียงของเฉินเฉียวเต็มไปด้วยความชื่นชมภาพวาดของเขา

"แน่ใจเหรอว่านี่คือคำชม"ซังอวิ๋นมองเธอด้วยรอยยิ้ม

อื้อเฉินเฉียลูบหัวถามอย่างไร้เดียงสา "ไม่ใช่หรอ?"

ซังอวิ๋นส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

แม้ว่าเฉินเฉียวจะเป็นนางแบบในภาพวาดของซังอวิ๋น แต่เธอก็ไม่ได้ต้องการให้เธอยืนเคร่ง

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

“อาอวิ๋น วาดเสร็จหรือยัง?”เฉินเฉียวที่ไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวว่าจะทำลายภาพวาดของเขา

"เกือบแล้วๆ เหลือส่วนขา"ซังอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองเธอจากนั้นก็มุ่งไปที่ภาพวาดอย่างรวดเร็ว

การเคลื่อนไหวของมือของเขาทั้งนิ่งและเฉียบ

ในสมุดของเขาค่อยๆร่างอย่างช้าๆและคุณจะเห็นได้แล้วว่าบุคคลในภาพวาดนั้นมีลักษณะคล้ายกับ เฉินเฉียว อยู่สามจุด

สองชั่วโมงต่อมา

“ อาอวิ๋น ได้หรือยัง? วาดขาเสร็จหรือยัง? "เสียงของเฉินเฉียวนั้นดูเหมือนจะหมดแรงแล้ว เธอคิดว่าผ่านไปตั้งนานแล้วน่าจะวาดขาเสร็จแล้ว

"แปปนึง ยังไม่ได้ลงรายละเอียด"ตอนนี้ซังอวิ๋นไม่ได้มองไปที่ซังอวิ๋นงอีกต่อไปเพราะเธออยู่บนสมุดของเขาแล้ว

ไม่รู้ว่าฟ้ามืดตั้งแต่เมื่อไหร่ เฉินเฉียวไม่ได้เร่งเขา แค่หวังว่าเขาจะวาดเสร็จเร็วๆ

อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ งานทุกงานไม่ใช่เรื่องงานเลย

ทันใดนั้น เฉินเฉียว รู้สึกว่ามีรอยเปียกเล็กน้อยบนแก้มของเธอและเธอก็เม้มปากพร้อมกับลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจ

ซังอวิ๋นดูเหมือนจะรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

“ อาอวิ๋น ฝนตกไม่ใช่เหรอ”เฉินเฉียวมีหยดน้ำสองสามหยดบนใบหน้าของเธอและเธอรู้สึกไม่สบายใจยังไงซะการขึ้นภูเขาจากหมู่บ้านเสี่ยวเหลียนจะใช้เวลานาน

ถ้าฝนตกตอนนี้ เกรงว่ายังไม่ทันได้ลงเขาก็จะเปียกแล้ว

เธอยืมเสื้อผ้าจากบ้านของคนอื่นมาใช้ชั่วคราวในช่วงสองวันที่ผ่านมาถ้าเธอเปียก คิดถึงผ้าที่ตากไว้ด้านนอกแล้วซวยจริงๆ

ซังอวิ๋นและ เฉินเฉียวคิดต่างกันเขามองไปที่ท้องฟ้าที่มืดสลัวและกังวลว่าดินจะถล่ม

เขาหยิบหนังสือภาพวาดไว้ในมือเดินตรงไปข้างๆ เฉินเฉียว จับมือเธอแล้วพูดว่า: "เฉียวเฉียวเรารีบลงจากภูเขากันเถอะเมื่อฝนตกที่นี่บนภูเขาจะอันตรายกว่านี้ ผมจูงคุณเองจะได้ไม่เสี่ยงมาก "

เดิมทีเฉินเฉียว ต้องการปัดมือของเขาหลังจากฟังคำพูดของเขา

ในเวลานี้ถ้ามัวแต่คิดถึงเรื่องชายหญิง ตายกันพอดี

เฉินเฉียวมักจะเห็นในทีวีว่ามีคนจำนวนมากประสบอุบัติเหตุบนภูเขา

แม้ว่าตอนนี้เธอจะอยู่ในสภาพของความรักที่แตกสลาย แต่เธอก็ไม่มีความคิดที่จะตายด้วยความเศร้าโศก

เฉินเฉียวพยักหน้าเดินตามซังอวิ๋นทั้งสองคนลอกเส้นทางเดิมและเดินลงจากภูเขา

ต้องบอกว่าอากาศเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงเร็วที่สุดในโลก

แต่ภายในไม่กี่นาทีฝนที่ตกปรอยๆก็กลายเป็นฝนตกหนัก

ทั้งสองคนในป่าเปียกไปทั่วตัว

เม็ดฝนที่เหมือนน้ำแข็งหยดลงบนร่างกายของผู้คนผ่านเสื้อผ้าและซังอวิ๋นได้เอาเสื้อตัวนอกของเขาคลุมให้เฉินเฉียว

ตอนนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตบาง ๆ เท่านั้น

หลังจากที่ฝนเปียกเสื้อผ้าของเขาเสื้อผ้าก็เกาะติดกับร่างกายของเขา

เห็นกล้ามชัดเจนมาก

ใบหน้าของเฉินเฉียว เป็นสีแดงเล็กน้อยนอกจากซังหลินจวินนี่เป็นครั้งแรกที่เธอใกล้ชิดกับร่างกายของผู้ชาย

ใกล้จนเกือบจะนับกล้ามเนื้อหน้าท้องได้สองสามมัดบนร่างกายของเขาเธอทำได้เพียงก้มศีรษะลงและแสร้งทำเป็นตาบอด

ซังอวิ๋นจูงเฉินเฉียวไว้ในมืออีกข้างถือสมุดภาพวาดเล่มหนึ่ง แต่ในเวลานี้เขายังคงต้องสำรวจทางข้างหน้าหนังสือภาพวาดในมือของเขาเป็นภาระอยู่ แต่เขาลังเลที่จะวางมันลง เพราะมันมีภาพวาดที่เขาวาดให้เธอเป็นครั้งแรก

เฉินเฉียวก้มหน้าลงและไม่ได้มองไปที่ถนนข้างหน้ามีวัชพืชจำนวนมากอยู่ใต้เท้าของเธอและหนึ่งในทำให้เธอสะดุดและเกือบจะล้มลงกับพื้น

ซางหยุนสังเกตเห็นการผ่อนแรงอย่างกะทันหันในมือของเขา เฉินเฉียวดูเหมือนจะเดินแทบไม่ได้เขาไม่สามารถห่วงภาพวาดได้อีกต่อไปเขาโยนมันลงบนพื้นและ ดึงเธอกลับมา

"เฉียวเฉียวผมจะแบกลงจากภูเขาไม่งั้นเราทั้งคู่จะไม่ลงไป"เขารู้ดีว่าเธอให้ความสำคัญกับระยะห่างระหว่างทั้งสองมาโดยตลอดดังนั้นเขาจึงอธิบายมันด้วยความหวังดี

"เดี๋ยวก่อน" เฉินเฉียวลงมาจากหลังของเขาและเห็นความไม่พอใจในสายตาของเขาเธอไม่ได้แก้ตัวเธอแค่ก้มลงหยิบหนังสือภาพวาดที่เขาโยนลงบนพื้นแล้วขึ้นหลังเขาอีกครั้งพร้อมกล่าวว่า: “ โอเคไปได้แล้ว”

ดวงตาของซังอวิ๋นเป็นประกายราวกับว่าเขาโง่ถ้าคนที่อยู่ด้านหลังของเขาไม่ตบเขาคงต้องตะลึงไปอีกนาน

ขณะที่เขากำลังให้ความสนใจกับเส้นทางเขากำลังถามและตอบคำถามในใจ

เฉียวเฉียวสนใจหนังสือภาพวาดของเขามากเธอมีเขาอยู่ในใจจริงหรือเปล่า แต่เธออายและอายที่จะพูด

ไม่ไม่ไม่เฉียวเฉียวและซังหลินจวินเลิกกันแล้ว ไม่ไปรักคนอื่นเร็วขนาดนี้หรอก เธออาจจะไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่น

เฉินเฉียว ไม่รู้ว่าซังอวิ๋นกำลังคิดอะไรอยู่

ในความเป็นจริงเหตุผลที่เธอหยิบหนังสือภาพวาดของซังอวิ๋นขึ้นมาเป็นเพียงเพราะว่าระหว่างทางเมื่อฝนตกเขากำหนังสือภาพวาดไว้แน่นและไม่เต็มใจที่จะปล่อยมันไปดังนั้นเธอจึงคิดว่าหนังสือภาพวาดเล่มนี้ต้องสำคัญมากสำหรับเขา

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาล้มลงเขาก็โยนสมุดวาดเขียนออกไป

เฉินเฉียวเข้าใจ งั้นต้องเป็นเพราะเขาอยากจะแบกเธอลงภูเขาอย่างปลอดภัย เลยต้องยอมทิ้งสมุดไป