ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 145 ความลับเมื่อหกปีก่อน（2）

"เชอะ เดี๋ยวฉันจะไปถามเขา"เจียงฉยงฉยงเกลียดที่สุดก็คือพวกที่พูดคำกั๊กคำ เธอตั้งใจไว้ว่าจะต้องถามเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง

"เฮ้ ไม่รู้ว่าเฉียวเฉียวตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างโทษฉันละกัน ถ้าฉันปิดข่าวไว้ได้เฉียวเฉียวก็จะไม่รู้ และเธอก็จะไม่หายไปเหมือนในตอนนี้"แม้ว่าเจียงฉยงฉยงจะใจร้ายมาตลอด แต่เธอก็มีเพื่อนที่ดีเพียงคนเดียวในใจ

การหายตัวไปของเฉินเฉียว เป็นเหมือนเงาไม่เพียง แต่แขวนอยู่บนหัวใจของซังหลินจวินแต่ยังห่อหุ้มหัวใจของเจียงฉยงฉยงไว้อย่างแน่นหนา เธอรู้สึกผิดในใจ

"กำลังพูดถึงอะไรกันอีก?"หลังจากรับโทรศัพท์เจียงอี้ฝานที่เดินมาจากระเบียงสังเกตเห็นว่าบรรยากาศในห้องนั่งเล่นเริ่มหดหู่ลงอีกครั้งเขาเลิกคิ้วและถามเบา ๆ

“ไม่มีอะไร ไหนๆก็ปรึกษาเสร็จแล้ว งั้นฉันกลับก่อนนะ”ซังหลินจวินเก็บความผิดหวังลุกขึ้นจะจากไป

"โอเคฉันจะไปส่งที่ประตู"เจียงอี้ฝานมีบางอย่างที่จะพูดเขาจึงไม่สามารถพูดออกมาตรงๆต่อหน้าฉยงฉยงและซังหลินจวินเดินออกไปทีละคน

เจียงอี้ฝานยืนอยู่ที่ประตูประตูพูดเบาๆ: "รอเช้าก่อนนะแล้วจะส่งคนไปหาข่าวคราวของเฉินเฉียว พวกเขาไม่ได้งานทำมานานแล้ว เฉินเฉียวหายตัวไปนานเกินไป ถ้าตอนเช้าไม่มีข่าวคราวอะไร ฉันก็จนปัญญา”

ซางหลินจุนขมวดคิ้วแน่น แต่ยังคงยิ้มให้ด้วยความขอบคุณบนใบหน้าของเขาและกล่าวว่า "อย่างไรก็ตามนายได้ทำดีที่สุดแล้วเมื่อมีข่าวเกี่ยวกับเฉินเฉียวนายต้องบอกฉันโดยเร็วที่สุด”

"ไม่เป็นไร ยังไงนายก็ช่วยฉันเหมือนกัน"เจียงอี้ฟานรู้สึกว่ายังเร็วเกินไปที่จะกล่าวขอบคุณเพราะยังไม่มีใครหาเฉินเฉียวเจอ

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเฉินเฉียว

ความคิดแบบนี้แทบจะถูกปฏิเสธทันทีเมื่อเห็นชายผู้มืดมนตรงหน้า

หลังจากทั้งสองกล่าวคำอำลาแล้วก็กลับบ้าน

“ เฉียวเฉียว อยู่ที่นี้ชินหรือยัง”ในตอนเช้าซังอวิ๋นถามด้วยรอยยิ้มขณะที่เขายื่นตะเกียบคู่หนึ่งให้เฉินเฉียวขณะเสิร์ฟอาหารลงบนโต๊ะ

เนื่องจากความทรงจำในวัยเด็กความสัมพันธ์ทั้งสองจึงสนิทกันมากขึ้นและแม้กระทั่งชื่อเรียกก็เปลี่ยนไป

ใบหน้าของซังอวิ๋นนั้นงดงามและไม่หยาบกร้านเหมือนผู้ชายทั่วไปดวงตาของเขาแคบและยาวและเมื่อเขายิ้มเล็กน้อยเขาก็ดูเหมือนสุนัขจิ้งจอกที่ขโมยปลา

ในเวลานี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังและความกลัวราวกับว่าเขาคาดหวังว่าเฉินเฉียวจะให้คำตอบแก่เขา แต่ก็กลัวว่าเธอจะไม่ชอบที่นี่

“ ที่นี้ ดีมากเลย”จริงๆแล้วเฉินเฉียวไม่เคยออกไปข้างนอกดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าที่นี่ดีหรือไม่

ห่วงใยเขาปลอบเขาตอนนี้เธอทำได้เพียงเท่านั้น

ตอนนี้เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องของซังหลินจวินเลยสักนิด

เพราะเธอกลัวว่าเมื่อเธอคิดถึงเขาความสงบสุขที่แสร้งทำทั้งหมดของเธอจะพังทลาย

"จริงสิ เฉียวเฉียวพวกเรากินข้าวเสร็จแล้วออกไปเดินข้างนอกเถอะ"ซังอวิ๋นเชิญเธอด้วยรอยยิ้มเขาเห็นได้ว่าตอนนี้ เฉินเฉียว กำลังปลอบโยนเขา

เธอยังคงเป็นเหมือนเดิมใจดีแม้ว่าเธอจะไม่มีความสุขเธอก็จะไม่แสดงออกมาให้คนอื่นกังวล

เธอที่เป็นแบบนี้ ทำให้เขาเสียดายมากขึ้น

ที่นี่เขาดูแลเธออย่างดีและทำให้ร่องรอยของซังหลินจวินที่หลงเหลืออยู่ในใจของเธอผ่านไปอย่างราบรื่น

โอเคเฉินเฉียวตอบตกลงยังไงซะมักจะเบื่อหน่ายในห้องและจะคิดถึงเรื่องที่ไม่มีความสุข

เพลิดเพลินไปกับสภาพแวดล้อมที่สวยงามจะดีกว่า

"งั้นกินข้าวเสร็จแล้วพวกเราไปกัน"เมื่อเห็นคำตอบรับของเธอซังอวิ๋นก็คีบอาหารอร่อย ๆ ลงในชามของเฉินเฉียวให้

ขอบใจนะเฉินเฉียวไม่ปฏิเสธความหวังดีของเขา

หลังจากรับประทานอาหารเฉินเฉียวและ ซังอวิ๋น ก็ออกจากบ้านไป

เมื่อเดินไปตามถนนจะเห็นดอกไม้ป่าและวัชพืชที่เติบโตบนภูเขา

ภูเขาและป่าไม้เขียวชอุ่มและมีนกนางแอ่นและนกกระจอกผ่านยอดไม้เป็นครั้งคราว

บางครั้งลมที่พัดมาทำให้สดชื่นและผมของ เฉินเฉียว ที่อยู่ด้านหน้าหน้าผากของเธอมักจะยุ่งเหยิงและเธอก็คอยดึงผมของเธอไปที่หลังหูของเธอ

"เป็นยังไงบ้าง ที่นี่ดีใช่ไหมล่ะ มีภูเขาและน้ำทิวทัศน์ที่สวยงามทุกรูปแบบและแม้แต่อากาศก็สะอาดกว่าในเมืองมาก"ซังอวิ๋นตัวสูงใหญ่เมื่อเขาพูดมือของเขาก็กางออกราวกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับความสงบ

ต้องบอกว่าการอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นและการได้เห็นคนสบาย ๆ แบบนี้ช่างมีความสุขจริงๆ

เฉินเฉียวพบว่าความหดหู่ในใจของเธอค่อยๆหายไปในทิวทัศน์ที่สวยงามนี้

ปัญหาความรักและความเกลียดชังที่พัวพันกันในอดีตดูเหมือนจะถูกพัดหายไปกับสายลม

เฉินเฉียวทำท่าตามซังอวิ๋น โดยหลับตาใบหน้าของเธออ่อนโยนและมือเรียวทั้งสองของเธอค่อยๆกางออกราวกับผีเสื้อที่มีปีก

ซังอวิ๋นที่ยืนอยู่ด้านข้างลืมตาขึ้นดวงตาเขาเป็นประกายด้วยสีที่น่าอัศจรรย์

ถ้าจะพูดถึงความรู้สึกที่มีให้เธอเมื่อก่อน ส่วนมากเป็นในช่วงวัยเด็กมากกว่าทั้งหมดนั้นเป็นความทรงจำที่สวยงามนั้นเหมือนภาพลวงตา

ตอนนี้เขาเข้าสู่ความเป็นจริงแล้ว

เธออยู่ข้างๆเขาจริงๆและเป็นสิ่งที่เขาตามหา

ไม่ใช่เพราะเขาต้องการแย่งผู้หญิงกับซังหลินจวิน แต่เขาห่วงใยเธอจริงๆ

ถ้าเป็นไปได้หวังว่าทั้งสองจะอยู่ในช่วงเวลานี้ตลอดไป

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือทำลายบรรยกาศที่สวยงามนี้

ซังอวิ๋นขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกโกรธเบาๆ ใครกันมารบกวนเวลาอันสงบสุขเช่นนี้

เฉินเฉียวลืมตาขึ้นมาด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือ ซังอวิ๋นมองไปที่เธอและกล่าวขอโทษ: "เฉียวเฉียว ผมไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ"

เฉินเฉียวพยักหน้าอย่างเข้าใจ

ซังอวิ๋นถือโทรศัพท์มือถือของเขาและเดินไปไกลก่อนจะรับสายและพูดว่า "พูดเรื่องสำคัญมาเลยดีกว่า ไม่งั้นทุกคนจะโดนลงโทษ

เมื่อผู้โทรได้ยินดังนั้นเขาก็สั่นด้วยความตกใจในขณะที่จับมือเพื่อนของเขาเขาก็ตอบอย่างสั่น ๆ ว่า: "ท่านครับ คนของเฟยอี้เหมินลงมือแล้ว ได้ยินว่าเขาออกตามหาผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง เหมือนจะเป็นผู้หญิงที่ผมส่งไปให้ครั้งก่อน "

“ โธ่จะกลัวอะไร”ซังอวิ๋นหัวเราะเยาะตั้งแต่ตอนที่เขาพาคน ๆ นั้นไปเขาไม่เคยคิดที่จะคืนกลับ

ยิ่งไปกว่านั้นเฟยอี้เหมินที่หายไปหลายปีแม้ว่าจะลงมือในตอนนี้ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ไม่ดีเหมือนเดิม

จะไปกลัวเขาทำไม

แต่มีอีกอย่างหนึ่ซังอวี้ยังไม่ส่งข่าวการหมั้นของซังหลินจวินเป็นไปได้ไหมว่ามีบางอย่างผิดพลาด?

"พิธีหมั้นของหย่วนเซิ้งจัดขึ้นหรือยัง?"

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเจ้านายถึงถามถึงเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็ยังตอบอย่างตรงไปตรงมา: "นายครับ, พิธีหมั้นของหย่วนเซิ้งถูกยกเลิกแล้วผมได้ยินมาว่าซังหลินจวินไม่ได้ไปร่วมงานในวันนั้น”