ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 118 เฉียวเฉียว กล้าหน่อยได้ไหมเพื่อผม

เขามองเธอด้วยรอยยิ้ม "คุณถามเยอะขนาดนี้ผมควรตอบคำถามไหนก่อนดี"

เฉินเฉียวมองไปที่เขาเช่นกัน "ถ้างั้นคุณก็ตามตามลำดับทีละคำถาม"

ซังหลินจวินยิ้มและไม่ตอบ แต่เขาก้าวไปข้างหน้าและเดินเข้ามาหาเธอทันที

ชายร่างสูงเข้าใกล้อย่างกะทันหันทำให้เฉินเฉียวหายใจแรง เธอต้องถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ข้างหลังเธอคือโซฟาที่เด็กน้อยหลับอยู่ถอยไปมากกว่านี้ไม่ได้

เห็นรอยยิ้มในดวงตาของเขาลึกซึ้งราวกับว่าจงใจที่จะให้เธอเห็น เธอยืดตัวแหงนหน้าขึ้นและมองเขาตรงๆ "คุณจะทำอะไรเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้"

สองคนแทบจะตัวติดกัน

ซังหลินจวินยืนแช่

จ้องมองเธอจากบนลงล่าง สายตาเหมือนดั่งตาข่ายขนาดใหญ่ราวกับว่าจะจับเธอไว้ ให้เธอหายใจได้ลำบาก

“ คุณเป็นอะไรกับผม? ทำไมผมต้องตอบคำถามของคุณ? "คำพูดของซังหลินจวิน แต่ละคำล้วนแทงใจเฉินเฉียว

เฉินเฉียวเงยหน้าขึ้นมองเขา ในที่สุดก็ละสายตาจากเขาไป เลียริมฝีปากของเธอเบา ๆ เธอกล่าวว่า: "…งั้นฉันกลับนะ

คำสี่คำฟังดูหดหู่เล็กน้อยในค่ำคืนที่มืดมิด

เธอก้มหน้าเดินไปด้านข้างชนไหล่ของเขาและต้องการจะออกไป

ก้าวไปเพียงก้าวเดียวเธอถูกเขากอด

เฉินเฉียวถึงกับผงะเพราะนึกขึ้นได้ว่าเด็กน้อยกำลังหลับอยู่ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ จากนั้นเธอถูกเขาอุ้มและวางลงที่เตียงผู้ป่วยด้านหลัง

เธอเอนหลังลงบนเตียงนุ่มๆ

ผมยาวฟูฟ่องที่แผ่กระจายอยู่บนผ้าปูที่นอนทำให้หน้าขาวๆของเธอเห็นได้ชัด เธอหายใจหอบแสงที่อยู่เหนือศีรษะของเธอตกลงมาในดวงตาของเธอเป็นประกายแม้แต่ลมหายใจเบาๆ ก็ทำให้เกิดการยั่วยวน

ซังหลินจวินใช้มือข้างหนึ่งประคองเธอจากด้านข้าง แล้งจ้องมองเธอ

ราวกับว่าเป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้มองเธอดีๆแบบนี้ อีกมือหนึ่งใช้นิ้วยาวๆลูบไล้ไปที่ริมฝีปากของเธอ

ความร้อนของปลายนิ้วของชายคนนั้นกรีดผิวของเธอและแผดเผาหัวใจเธอ ขนตาของเฉินเฉียวสั่นอย่างรุนแรงและยิ่งคิดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น

เธอมองเขาลงไปลึก ๆ และพูดพร้อมกับหายใจติดขัด: "ดูเหมือนว่าจริงๆแล้วคุณสบายดี ไม่ได้ป่วยอะไร

“ ถ้าผมไม่ได้ป่วยขึ้นมาจริงๆ คุณก็จะหลบหน้าผมไปตลอด ไม่เจอผมอีกหรอ?”

เฉินเฉียวหันหน้าหนีไม่ได้พูดอะไร

ซังหลินจวินจับใบหน้าของเธอและจูบมันอย่างลึกซึ้ง เธออ้าปากค้างและรู้สึกถึงลมหายใจร้อนของชายคนนั้น – อุณหภูมิร่างกายของเขาไม่ปกติ

ร้อนมาก.

เฉินเฉียวตกใจ

วางมือทั้งสองข้างบนไหล่ของเขาเดิมทีจะผลักออกไป แต่กลับเปลี่ยนเป็นควานหาคอเสื้อเขา

ริมฝีปากของเขากดเข้ากับเธอ "อยากหรอ?"

สองคำที่เย้ายวน

ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจจริงๆ!

เฉินเฉียวครางในลำคอ มือนุ่มๆก็ลูบหน้าอกของเขา

จริงด้วย….

ร้อนจริงๆ

นั่นไม่ใช่ความร้อนปกติ

เขายังคงมีไข้

"ถ้าอยากทำตอนนี้พวกเราเปลี่ยนที่กันเถอะ"เขาเข้าใจความหมายของเธอผิดอย่างเห็นได้ชัด เขากัดริมฝีปากล่างของเธอด้วยฟันเบาๆและพูดกับเธอด้วยเสียงที่แหบ

ต่อหน้าเฉินเฉียว ซังหลินจวินทนต่อสิ่งที่เย้ายวนไม่ได้เลย

เขาหอบแล้วอุ้มเธอขึ้นเตียงอย่างง่ายดาย ฝ่ามือใหญ่ๆประคองบั้นท้ายเล็ก ๆ ให้ขาเธอเหยยีดตรงพาดเอวเขา

เขายังคงจูบที่ริมฝีปากของเธออย่างไม่ลดละ“ ออกไปข้างนอกกัน ปล่อยเด็กน้อยไว้ข้างใน "

"ไม่ใช่…"เฉินเฉียวโดนจูบลีลาเด็ดของเขา จนหายใจไม่เป็นจังหวะ ยิ่งกว่านั้นเขารุกอย่างรุนแรงในที่ตรงนั้นของเธอ ทำให้เธอคิดถึงเรื่องทั้งหมดในคืนนั้นที่โรงแรมเอ็ม

มือเล็ก ๆ ของเธอที่เกาะอยู่บนหน้าอกของเขาเต็มไปด้วยความร้อนและเหงื่อ“ ซังหลินจวิน… ”

สามคำน้ำเสียงสั่นเครือ ดูเหมือนเสียงครางที่ทนไม่ไหว ใต้ฝ่ามือเธอสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแรงของชายคนนั้นพร้อมกับเสียงหายใจถี่ๆที่เต็มไปด้วยพลังของฮอร์โมนเพศชาย

“ หรือว่ายังอยากทำอยู่บนเตียง?”ดวงตาของซังหลินจวินอยู่ในระดับเดียวกับเธอและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยตัณหา ฝ่ามือใหญ่ๆลูบร่างกายของเธอเบาๆราวกับกำลังเล่นกับของรัก “ ผมว่าต้องเปลี่ยนห้อง”

"ในหัวคุณมีแต่เรื่องพวกนี้หรอ"เสียงของเฉินเฉียวแตกซ่าน

“ พอเห็นคุณ ของผมมันก็ลุก อีกทั้ง….คุณยั่วผมก่อนไม่ใช่หรอ "เขาพาเธอเข้าไปในห้องรับแขกด้านนอกเขากอดเธอแล้วกดเข้ากับผนัง เธอสัมผัสกับไอนั่นของเขา

ปากของเฉินเฉียวแห้งและร่างกายของเธออ่อนปวกเปียก เหงื่อร้อนไหลลงมาจากหน้าผากของเขาตามปลายจมูกและกำลังจะหยดลงถูกลิ้นเปียกๆของเขาเลียอย่างมีอารมณ์

การกระทำนั้นเร้าอารมณ์เกินไปเฉินเฉียวทนไม่ไหวดึงมือออกจากอกสั่นเล็กน้อย“ คุณเข้าใจผิดฉัน … ”

น้ำเสียงสั่นเครือ

“ เข้าใจผิดอะไร?”

มือของซังหลินจวินสอดเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ

เฉินเฉียวรู้สึกกังวลและจับมือของเขาผ่านเสื้อผ้าของเธอ ดวงตาของเธอหยาดเยิ้มเพราะตัณหา "คุณมีไข้ … "

"ในสถานการณ์แบบนี้ไม่ร้อนเห็นทีจะไม่ได้"เขาพูดหยอกล้อ

รอยยิ้มนั้นดูเหมือนจะละลายคนให้กลายเป็นน้ำ

ฝ่ามือที่จับเธอไว้แน่นคลายและกำแน่นอีกครั้งทำให้เธอสั่นครั้งแล้วครั้งเล่าและปลายนิ้วของเธอก็กำขดเข้าหากัน แทบจะไม่มีแรงยืนเขาทำได้เพียงแค่คว้าเขามือไว้และแทบจะไม่ปล่อยให้ตัวเองหลุดมือ

ได้แต่จ้องมองเขาอย่างดื้อดึง“ หยุดเล่นได้แล้ว …คุณไข้สูงมาก ให้หมอเข้ามาดูหน่อยเถอะ "

เขาหัวเราะ“ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณก็ตัวร้อนเหมือนกัน” หน้าแดงมากแถมตัวร้อนมากด้วย … ”

นึกไม่ถึงว่าเขาจะล้อเธอ!

เธอหวังดีและเป็นห่วงเขา!

เฉินเฉียวโกรธมากจนกัดไหล่“ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! ปล่อยฉัน

“ อยากให้ผมหายเร็ว ๆ มั้ย?”ซังหลินจวินไม่เพียงแต่ไม่ปล่อย แถมยังอุ้มเธอมานั่งที่โซฟา

มือข้างหนึ่งโอบเอวเธออีกข้างยังเกาะที่หน้าอกเธอไม่ปล่อย

เฉินเฉียวอยากจะพูดอะไรแรงๆ แต่พอนึกถึงภาพในลิฟต์ที่เขาหน้าซีดเป็นลม ก็ใจอ่อน คำพูดเหล่านั้นก็กลืนลงไป เหลือเพียงคำพูดที่มากจากใจจริง"อยากสิ ฉันอยากให้คุณแข็งแรง หายป่วยไวๆ ไม่ต้องมาเป็นลมจะได้ไม่มีใครมาทำร้ายคุณได้… "

เมื่อพูดถึงประโยคหลังดวงตาของเธอก็มืดลง

เขาหัวเราะเบา ๆ "คุณคิดว่าผมทำมาจากเหล็กหรอ?"

“ ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี”เฉินเฉียวถอนหายใจ ถ้าร่างกายเขาทำจากเหล็กจริงๆ การปรากฎตัวของเธอ คงจะอะไรเขาไม่ได้

ราวกับว่าเขาเข้าใจในสิ่งที่เธอคิด ซังหลินจวินกระตือรือร้นมากขึ้น มือจับต้นคอเธอ จับหน้าเธอแหงนขึ้น "เฉียวเฉียว กล้าหน่อยได้ไหมเพื่อผม?"