ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 111 ยั่วยวน

เฉินเฉียวถือกระเป๋าเดินออกไป

เดินไปไม่กี่ก้าว ก็ชะงักแล้วหันกลับมา

ประตูลิฟต์ปิดแล้ว คนๆนั้นอย่าได้เจออีกเลย

เฉินเฉียวนึกถึงอาการไอของเขา ในใจก็กังวล

ที่แท้การสนใจคนๆหนึ่งแม้เสียงไอไม่กี่ครั้ง ก็ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเธอ

ถอนหายใจสลัดอารมณ์นั้นทิ้งแล้วเดินไปที่ห้องประชุม

วันนี้เป็นเพียงการเสนอราคารอบแรก รื่ออันการแพทย์เตรียมพร้อมมาอย่างดีเฉินเฉียวอ่านเอกสารการประมูลก็เรียบร้อยดี แต่ถ้ามีการตั้งราคาภายในกันจริงๆ สิ่งที่พวกเขาทำมาทั้งหมดในช่วงแรงก็ศูนย์เปล่า

เฉินเฉียวกังวลในใจ

คนค่อยๆทยอยเข้าห้องประชุมมาไม่น้อย ไม่นานก็คึกคัก ปู้ฮวานเหยียนก็ตามเข้ามาด้วย พอเห็นเฉินเฉียวก็แปลกใจ “เธอมาประมูลที่นี้หรอ？”

“ มาดู”เฉินเฉียวตอบแบบเรียบๆ

“ เธอมีสิทธิ์อะไรมาประมูล? บริษัทแบบเธอไม่ได้อยู่ในสายตาของหยวนเซิ้งเลย "

เฉินเฉียวไม่ตอบ

ปู้ฮวานเหยียนนั่งลงข้างๆเธอและจำฉากที่เธอนั่งอยู่ในรถของซังหลินจวินในวันนั้น "เฉินเฉียว เธอกับประธานซังคงจะไม่…. "

พูดอะไรของเธอเฉินเฉียวหยุดเธอและมองไปรอบ ๆ

เห็นว่าไม่มีใครได้ยินคำพูดระหว่างพวกเธอสองคน ก็เบาใจ

ปู้ฮวานเหยียนเบ้ปาก“ ก็ใช่ เขาจะเอาผู้หญิงแบบไหนก็ได้ ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอย่างเธอ เขาจะเอาไปทำอะไร"

หลังจากที่ปู้ฮวานเหยียนพูดจบเธอก็ย้ายไปนั่งที่ห่างไกลจากตัวเธอ

เฉินเฉียวอึดอัดในใจ

หลังจากการประมูลรอบแรกออกมาแล้วกลุ่มนั้นก็ออกไปทีละกลุ่ม เฉินเฉียวก็อยู่ในกลุ่มคนกลุ่มนี้เช่นกัน

ในขณะที่รอลิฟต์อยู่นั้นจู่ๆประตูลิฟต์ก็เปิดออก เฉินเฉียวมองไปที่นั่นโดยไม่รู้ตัวไม่เห็นซังหลินจวินแต่เห็นอวี้เฟย

อวี้เฟยเป็นคนใกล้ชิดของซังหลินจวิน เห็นเขาก็เหมือนกับเห็นซังหลินจวิน

คนกลุ่มนั้นรีบทักทายอวี้เฟย

สายตาของอวี้เฟยมองตรงไปที่เฉินเฉียว

"รอสักครู่แล้วค่อยไปได้ไหมครับ"อวี้เฟยถามผ่านฝูงชน

ทุกคนมองหน้ากันและกัน แล้วก็ทำท่าเข้าใจ หลังจากพูดว่า "งั้นไม่รบกวนแล้วครับ" เขาก็เข้าไปในลิฟต์

เฉินเฉียวรู้ว่าพวกเขาเข้าใจผิด แต่ไม่ได้อธิบาย มีเพียงปู้ฮวานเหยียนเท่านั้นที่ดูฉากนี้พร้อมกับคิ้วขมวด

เมื่อคนอื่น ๆ จากไปอวี้เฟยถามว่า

เฉินเฉียวพยักหน้าและถามว่า "มีอะไรหรอคะ?"

อวี้เฟยกล่าว：“ไหนๆก็มาที่หย่วนเซิ้งแล้วไปพบท่านประธานซังหน่อยไหมครับ？”

เฉินเฉียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำขอของอวี้เฟยแต่ส่ายหัวไปมา "ยังดีกว่าค่ะ ไม่ค่อยสะดวก"

นี่คือหยวนเซิ่งไม่ใช่ที่อื่นใด

“ มันเพิ่งจะเที่ยงและทุกคนก็อยู่ในโรงอาหาร ไม่มีใครอยู่ชั้นบนสุดและไม่มีอะไรที่ไม่สะดวก "

“ ประธานซังมีเรื่องอยากพบฉันหรอ?”

"ประธานซังไม่ได้มีธุระกับคุณ แต่มีเรื่องเกิดขึ้นกับประธานซัง"

“ ผู้ช่วยอวี้คะ คุณพูดเหมือนจะอ้อมโลก”

“ ประธานซังไอมาครึ่งเดือนแล้ว ยังไม่มีท่าทีจะดีขึ้นเลย เมื่อวานเริ่มมีไข้ วันนี้ติดประชุมชั้นบนตอนเช้า ไม่ได้ไปโรงบาลผมกังวลว่าปอดจะติดเชื้อ ตอนนี้ยังยุ่งอยู่กับกองเอกสารผมไปโน้มน้าวเขาไม่ได้ "

เฉินเฉียวรู้สึกหนักใจ

————

เฉินเฉียว ขึ้นลิฟต์พิเศษไปชั้นบน

บนชั้น 56 พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นห้องรับรอง ส่วนที่เหลือเป็นห้องประชุมสามห้องห้องเลขานุการห้องสำนักงานความช่วยเหลือพิเศษและห้องประธาน

ในขณะนี้ชั้นบนสุดว่างเปล่าและเงียบเหงา

นี่คือที่ที่เขาทำงาน

เฉินเฉียวยืนนิ่งอยู่นอกห้องทำงานครุ่นคิดสักครู่แล้วเคาะประตูอย่างไม่แน่ใจ

ข้างในไม่มีเสียง

ประตูถูกผลักเปิดออกและปรากฎว่าประตูไม่ได้ล๊อค

เฉินเฉียวชำเลืองมองผ่านรอยแยกในประตู

เห็นเขาเอนหลังพิงเก้าอี้ผู้บริหารในห้องทำงานกว้างขวาง เก้าอี้หันหน้าไปทางหน้าต่างโดยหันหลังให้เธอ

เมื่อมองจากทิศทางของเฉินเฉียวเธอมองไม่เห็นรูปลักษณ์ของเขาในขณะนี้มีเพียงส่วนบนของศีรษะเท่านั้นที่หงายขึ้น

เฉินเฉียวยืนอยู่ที่ประตูและมองไปสักพัก เพียงแค่มองไปที่ส่วนบนของศีรษะก็รู้สึกได้ถึงความสับสนในใจ

สิ่งที่คิดว่าสามารถปล่อยวางได้จริงๆแล้วเป็นเพียงการหลอกตัวเอง

ยังคงเป็นห่วงเขา

เธอผลักประตูเข้าไปก้าวด้วยรองเท้าส้นสูงแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน พยายามเดินให้เบาที่สุดแล้ว แต่ส้นรองเท้ากระทบพื้นทำให้เกิดเสียงที่คมชัด

เขาน่าจะหลับไปและเสียงนั้นไม่ได้ปลุกเขา เฉินเฉียวมองไปรอบ ๆ สภาพแวดล้อมการทำงานของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจและเดินเข้าไปหาเขาเท่านั้น

เขาหลับไป

อย่างไรก็ตามทั้งใบหน้าดูแดงผิดปกติ

แม้ว่าเขาจะหลับไปคิ้วของเขาก็ขมวดแน่นและมีชั้นเหงื่อบาง ๆ ที่ปลายจมูกของเขา ดูเหมือนว่าตัวจะเย็นและร่างกายของเขาก็สั่นเล็กน้อย

เฉินเฉียวใจเต้นยกมือขึ้นวางบนหน้าผาก

อุณหภูมิสูงมากจนน่าตกใจ

"ประธานซัง ตื่นเถอะค่ะ"เธอตบไหล่เขา

เขาไม่ได้ขยับ

เฉินเฉียวคุกเข่าลงอย่างกระวนกระวายและเรียกใกล้ๆหูเขาว่า "ซังหลินจวิน ซังหลินจวิน…..ตื่นสิ

ทันใดนั้นความรู้สึกเย็นก็มาจากมือเขามือที่จับไหล่ของเขาไว้

ในเวลาต่อมาเธอถูกดึงไปบนตักของชายคนนั้นและนั่งลง

เฉินเฉียวถึงกับผงะ

เขาตื่นแล้วหรอ?

มือจับเก้าอี้ด้านหลังเขา แล้วจะลุกแต่ว่าเอวโดนมือเขาคว้าไว้

"อย่าขยับ"เขายังคงหลับตาเสียงของเขาแหบแห้ง

เสียงเขานั้นอ่อนโยนราว แต่สายตาของเฉินเฉียวนั้นเจ็บปวด

เธอไม่แน่ใจว่าเขาตื่นหรือว่ากำลังฝันอยู่ ได้แต่ถามว่า "ตื่นแล้วเหรอ?"

อืมเขาใช้เสียงจากจมูก

หลังจากหยุดชั่วขณะในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นช้าๆ

เห็นได้ชัดว่ามันอึดอัดมากและมีหมอกจาง ๆ ในดวงตาของเขาซึ่งทำให้เขาดูเศร้า

เมื่อเห็นเฉินเฉียวที่มุมริมฝีปากของเขาก็มีรอยยิ้มจาง ๆ "ทำไมคุณถึงมาที่นี่?"

เฉินเฉียวรู้สึกกังวลและปวดใจ

เธอไม่ตอบ แต่พูดว่า: "คุณมีไข้สูงมาก โทรให้หมอหลินมาตรวจดูหน่อยเถอะค่ะ"

เขาไม่ตอบกลับ แต่มองไปที่เธอแล้วหัวเราะ

ในใจของเฉินเฉียวกังวลมาก เมื่อเห็นเขายิ้มในตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเล็กน้อย“ ไข้สูงขนาดนี้ยังจะหัวเราะ ไม่รู้จักไปหาหมอ ฉันนึกว่าเป็นโย่วอี"

"อืมจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"ไม่คาดคิดว่าเขาจะเชื่อฟังมาก ไม่เห็นเหมือนที่อวี้เฟยพูดเลยว่ากล่อมยาก?

ใครจะคิดว่าประโยคต่อไปคือ "คุณไปกับผมนะ"

เฉินเฉียวตะลึงไปชั่วขณะ ควบคุมไม่ได้หัวของเธอพยักตอบรับ

แต่เธอกลับมามีสติ พูดเพียงว่า: "ให้อวี้เฟยไปกับคุณเถอะ เขาเป็นห่วงคุณมาก"

“ คุณไม่ห่วงผมหรอ?”ซังหลินจวินจ้องไปที่เธอตรงๆราวกับว่าพยายามจะอ่านใจเธอ

เฉินเฉียวรู้สึกสับสนเล็กน้อยและเธอไม่สามารถโกหกได้ว่าเธอไม่เป็นห่วง การได้ยินเขาไอในลิฟต์ทำให้เธอกังวล

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา“ ฉันจะให้อวี้เฟยพาคุณไปโรงพยาบาล”

เธอกำลังจะลุกขึ้น แต่ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเขาถามว่า: "คุณยังอยากจะยั่วปู้อี้เฉินจริงๆหรอ"