ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 6 ป่าเถื่อน

ช่างเป็นคนพูดง่ายจริงๆ

เฉินเฉียวคิดไปมองหาเสื้อผ้าไป มุมปากเหยเกตอนที่หยิบกระดุมเสื้อหลายเม็ดที่หลุดออกมาจากใต้เตียง

“ คุณ เอ่อ….ป่าเถื่อนเกินไปหน่อยนะ แบบนี้ฉันร้องเรียนได้นะ "

"แน่ใจเหรอว่าคนที่ป่าเถื่อนคือผม"ชายคนนั้นวางกาแฟลงและเดินมาหาเธอ นิ้วยาวค่อยๆเปิดกระดุมเม็ดที่สามของเสื้อ

ผู้ชายคนนี้อย่างที่ฉยงฉยงพูด หล่อจริงๆ เป็นเด็กดริ้งอะไรหล่อบาดใจขนาดนี้

“ คุณดูความป่าเถื่อนของคุณให้ดี”เขาเข้าไปใกล้เอนตัวจับมือเธอแล้วล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตกระดุมสามเม็ดของเขา

เฉินเฉียวรู้สึกว่าฝ่ามือของเธอร้อนผ่าวเธอจึงดึงมือออก "ดูเฉยๆ ไม่ต้องแตะก็ได้"

แต่ผู้ชายคนนี้กล้ามเป็นมัดๆดีจะตาย

เขาเลิกคิ้วพร้อมรอยยิ้ม "เมื่อคืนคุณคลำไปทั่วแล้วนิ"

เฉินเฉียวรู้สึกอายมากจนอยากจะเอาดินกลบหน้า

เมื่อเห็นรอยจูบสีม่วงบนหน้าอกของเขาและรอยกัดที่คอของเขาฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า "ฉันทำหรอ"

เขาพยักหน้า“ คุณมีรสนิยมแบบนี้หรอ”

เธอมีที่ไหนกันเล่า

เฉินเฉียวยิ้มแห้ง ๆ "ฉันขอโทษฉันเมา บางทีอาจจะคออ่อน"

เขาขำ ไม่ใช่อาจจะคออ่อน แต่โคตรคออ่อนเลยแหละ เมื่อคืนเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากถูกเธอแมวป่าตัวน้อยกัดทั้งคืน

——

ในที่สุดเฉินเฉียวก็หนีออกมาจากห้องโดยสวมเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมหลายเม็ดจากนั้นก็ไปที่ห้างสรรพสินค้าของโรงแรมเพื่อเลือกกระโปรงมาเปลี่ยน

โทรศัพท์ยังคงดังอยู่ตลอด

“เฉียวเฉียวเมื่อคืนขอโทษนะ พี่ชายลากฉันกลับ "เจียงฉยงฉยงเป็นคนโทรมา

"เจียงฉยงฉยงเธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงจริง"เฉินเฉียวกัดฟัน

เป็นอะไรไป โกรธเป็นฟืนเป็นไฟแต่เช้า "

เฉินเฉียวกำกระโปรงของเธอ "เมื่อคืนฉันเสียตัว เธอว่าฉันจะไม่โกรธได้ไง"

เสียตัวก็เสียตัวนะ แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บด้านล่าง หรือว่าเพราะเมื่อคืนผู้ชายคนนั้นทำแบบนิ่มนวล

แต่เขาไม่เหมือนคนอ่อนโยน อ่อนโยนแบบไหนกัน ที่สามารถฉีกเสื้อผ้าเธอได้

เจียงฉยงฉยงร้องเสียหลง “เธอ…..เสียตัวให้ปู้อี้เฉินหรอ ฉันบอกแล้ว พี่เฉียวที่รักของฉัน เธอเสียบริสุทธิ์ให้กับเด็กดริ้งที่ร้านนั้นดีกว่าเสียตัวให้ปู้อี้เฉินนะ

“ ไม่ใช่ปู้อี้เฉิน”เมื่อเทียบกับเสียงกรีดร้องของเจียงฉยงฉยงแล้ว เฉินเฉียวเงียบมาโดยตลอด ในความเงียบมันยากที่จะซ่อนความเหงาไว้เล็กน้อย

ปู้อี้เฉินเป็นสามีของเธอที่แต่งงานกันมาหลายปี

และเป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขานอนกับผู้หญิงคนอื่นอย่างไม่รู้จักพอ และในที่สุดเธอก็ทนความเหงาและความเจ็บปวดไม่ไหวและทำให้ตัวเองต้องทำสิ่งที่น่าอับอายที่สุด

แต่ไม่เป็นไร. เธอไม่คิดว่านี่จะเป็นการเริ่มต้นที่แย่นัก บางทีมันอาจจะเป็นจุดจบที่ดี

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างทะนงตัวและกดความเจ็บปวดลง

เจียงฉยงฉยงร้องอุทานอีกครั้ง "ไม่ใช่ปู้อี้เฉินแล้วคนนั้นเป็นใคร? เธอรักกันแล้วหรอ ทำไมฉันไม่ได้ยินเธอพูดถึงเลย "

"ไม่รู้จัก."

“ไม่รู้จักหรอ งั้นเธอไม่หามาจากไหน "

"ฉันซื้อมา"

“ ซื้อมางั้นหรอ”มุมปากของเจียงฉยงฉยงเลิกขึ้น พี่เฉียวเธอเปิดเผยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ "เธอซื้อจากที่ไหน "

"พี่ชายเธอไง."

"พี่ชายของฉัน พี่สาว…..คนที่เธอซื้อเมื่อวานไม่ใช่คนที่ฉันพูดกับเธอว่าสุดหล่อตัวท๊อปใช่ไหม "

"ยินดีด้วย ตอบถูกแล้ว"

โอ้! พระเจ้า! "เจียงฉยงฉยงล้มลงบนเตียง