ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 45 เธอใส่ยาอะไรลงไปให้เขากิน

ดวงตาของชายชราไม่ได้สนใจเธอ แต่เขามองไปที่หลานชายของเขา ซังโย่วอีพูด "คุณปู่ทำไมมาที่นี่"

“ เมื่อคืนยายโทรมาบอกว่าหนูจะไปหาปู่นิ ปู่ก็รอแล้วรออีกไม่เห็นมา กลัวว่าจะไม่มีใครดูแล ปู่เลยมาแต่เช้า "ชายชรานั่งลงบนโซฟา มองเด็กน้อยฟุบบนโต๊ะชาเขียนการบ้าน เขาก็ขมวดคิ้วพลางถาม "ครูคิดอะไรอยู่? ซังโย่วอีหลานฉัน เป็นเด็กกำลังโตให้เขาฟุบบนโต๊ะเขียนการบ้านได้ยังไง "

เฉินเฉียวรู้สึกตัวว่าเขากำลังพูดกับเธอ และเข้าใจผิดว่าเธอเป็นคร

เธอโดนเข้าใจผิดเป็นปกติ แต่ยังไม่ได้พูดอะไรซังโย่วอีก็พูดขึ้นมา“ปู่ครับ พี่เขาไม่ใช่คุณครู เธอเป็นแขกของผมกับพ่อ”

เฉินเฉียวต้องการปิดปากของเด็ก แต่มันก็สายเกินไป

ชายชราจ้องมองเธอ "แขกเหรอ"

สายตาของเขาจ้องมองเธอราวกับมีด

เฉินเฉียวรู้สึกเบื่อหน่ายในใจ แต่ทำหน้านิ่งเฉย ปล่อยให้เขามองเธอแนะนำตัวเอง: "ฉันชื่อเฉินเฉียวค่ะ"

"เธอคือเฉินเฉียวหรอ?!"เมื่อชายชราได้ยินชื่อสองคำนี้ใบหน้าของเขาก็ไม่สู้ดีนัก คิ้วขมวดแน่นขึ้น

ตะกี้เขาเพิ่งนั่งลงแต่ตอนนี้เขาลุกขึ้นจากโซฟาอีกครั้งดวงตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่เธอ จากนั้นพูดถากถางว่า: "เธอคือผู้หญิงที่แต่งงานแล้วแล้วยังเพ้อเจ้อคิดที่จะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลซังงั้นหรอ"

เฉินเฉียวตกใจ

คำสองคำ "เพ้อเจ้อ" แทงใจเธอ

"ท่านซังคะ ดิฉันเกรงว่าท่านจะเข้าใจผิดค่ะ"ความเกรงใจของเฉินเฉียวลดลง แต่เธอยังควบคุมสติไว้

เข้าใจผิดหรอ ฉันเจอผู้หญิงเจ้าเล่ห์แบบเธอมาเยอะแล้ว! "ชายชราเอามือไพล่หลัง“ พอยั่วหลินจวินไม่สำเร็จ ก็อยากเข้าลูกของเข้าแทน วิธีนี้มันไม่ผิดหรอก แต่ดูสารรูปตัวเองบ้าง หลินจวินทำไมถึงหลงซะขนาดนี้"

คำพูดของชายชรา ทำร้ายจิตใจเธอ

เฉินเฉียวหายใจหนักขึ้นมือของเธอบีบแน่นที่ด้านข้าง

ซังโย่วอีหน้าบึ้ง ยืดคอไปปกป้องเธอ“ คุณปู่อย่าพูดแบบนี้กับพี่เฉียว พี่เฉียวไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ "

เหมือนกับว่าเขาคิดไม่ถึงว่าเด็กน้อยจะฮึกเหิมขนาดนี้ ชายชราตะลังไปชั่วขณะ

มองไปที่เด็กน้อยสลับกับผู้หญิงที่อยู่ข้างหลัง สุดท้ายสายตาก็มองไปที่เด็กคนนั้นอีกครั้ง"เจ้าทึ่มเอ็งเพิ่งจะกี่ขวบ จะไปรู้อะไร" อย่ามายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ ขึ้นไปเขียนการบ้านข้างบน "

"ผมไม่ได้ทึ่ม คุณปู่แหละทึ่ม"คนตัวเล็กพูดต่อ

สีหน้าของซังหลีหย่วนเปลี่ยนไป เสียงฮึดฮีดออกทางจมูก

ท่าทางน่ากลัวน่าเกรงขาม

เด็กน้อยหัวหด

คนรับใช้คนอื่น ๆ ในบ้านก็ตกใจจนไม่กล้าหายใจแรง ใครๆก็รู้ว่าชายชราคนนี้อารมณ์ร้าย คุณหนูไม่เคยกล้าขึ้นเสียงกับนายท่านมาก่อน

ซังหลีหย่วนไม่สนใจเด็กแต่หันมาต่อว่าเฉินเฉียว“ เธอใส่อะไรให้เด็กกิน?

เด็กน้อยจะพูดอีกแต่เฉินเฉียวกดไหล่เขาไว้เขาจึงหยุด เธอทนได้ที่ไหนให้เด็กออกหน้าแทนแบบนี้

"ไม่ได้ใส่ยาอะไรทั้งนั้นค่ะ แค่ทำเค้กนิดหน่อยค่ะ ตอนนี้กำลังอบอยู่ในเตา"เสียงของเฉินเฉียวเรียบเฉย เผชิญหน้ากับชายชราผู้นั้นที่ท่าทางน่าเกรงขามเธอไม่ได้อ่อนลงและก็ไม่ได้แข็งทื่อใส่: "ท่านซังคะ ดิฉันเคารพท่านในฐานะผู้อวุโสนะคะเลยเรียกว่า‘ท่าน’ แต่ไม่ได้หมายความว่าท่านจะใส่ร้ายอะไรฉันก็ได้นะคะ ตระกูลซังที่ผู้หญิงมากมายอยากจะปรองดองด้วยแต่นั่นไม่ได้รวมถึงฉันค่ะ ถึงตระกูลซังของพวกคุณจะร่ำรวยมีอำนาจคับฟ้ายังไง ไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่แคร์หรอกค่ะ"

เฉินเฉียวไม่ต้องการพูดอะไรที่รุนแรงต่อหน้าเด็ก แต่อีกฝ่ายไม่เคารพเธอก่อน

เห็นได้ชัดว่าซังหลีหย่วนไม่เคยมีใครย้อนเขาแบบนี้มาก่อน โกรธจนปากสั่นเงียบอยู่นาน เฉินเฉียวมองลงไปที่เด็กคนนั้น“ ไม่ตกใจใช่ไหม เค้กกำลังอบอยู่ในเตา อีกแปปนึงหนูก็ให้ป้ามั่วเอาออกมาให้กินนะ พอดีว่าฉันมีธุระ ฉันไปก่อนนะ"

หลังจากที่เฉินเฉียวพูดจบเธอก็ไม่อยู่ต่อและหันหลังจะออกไป

ซังโย่วอีวิ่งตาม“พี่เฉียว！ พี่เฉียว คุณปู่ดูสิ ทำพี่เฉียวโกรธเลย "

เด็กน้อยกระวนกระวายโกรธตาแดง

ชายชรามองไปที่หน้าตาหลานที่น่าสงสารก็ปวดใจ แต่คิดถึงท่าทีที่จองหองของผู้หญิงคนนั้นเขาก็โกรธ“ ไม่ให้ไปแล้วจะให้นอนที่นี้หรอไง ไร้การศึกษาจริงๆ! วันหลังอย่ามาที่นี้อีก "

เด็กน้อยโกรธวิ่งเสียง‘ตรึงๆๆๆ’ไปที่ชั้นบนพลางตะโกนเสียงดัง"ไม่ชอบคุณปู่แล้ว! รักยายดีกว่า "

ชายชราไม่ได้โกรธ“ ยายเอ็งมีอะไรดีล่ะ ยายเลี้ยงพ่อเอ็งกับเอ็งมาแบบนี้ไง ทั้งๆที่รู้ว่าเธอแต่งงานแล้ว ยายยังจะตามใจพ่อเอ็งอีกใช้ไม่ได้เลยจริงๆ

“ นายท่านคะใจเย็นก่อนค่ะ คุณหนูไม่เคยมีแม่ คุณเฉินดีกับเขามาก เพราะอย่างนี้เลยโกรธมากป้ามั่วรีบสั่งให้คนรับใช้เอาน้ำมาเสิร์ฟ ให้ชายชราใจเย็นลง

คนขับรถรีบขับรถตามออกไป

ชายชรานึกขึ้นได้ว่าหลานไม่เคยมีแม่ รู้สึกปวดใจ สีหน้าคลายลงพร้อมกล่าว: "ต้องหาแฟนให้หลินจวินดีๆ ไม่งั้นเขาจะยิ่งเหลวไหล "

ทางด้านนี้

เฉินเฉียวเดินออกจากจิ้งหย่วนอย่างเงียบ ๆผ่านไปนานแล้วเธอยังคงได้ยินคำที่ชายชราพูดว่าไร้การศึกษา

เธอรู้สึกว้าวุ่นจิตใจไม่สงบ ไม่ใช่ความโกรธ แต่ว้าวุ่นอย่างอธิบายไม่ถูก

เธอเป็นคนหยิ่งผยองการที่โดยดูถูกอย่างไร้เหตุผลรู้สึกร้ายแรงกว่าการโดนตบหน้าสองฉาด

อย่างกว่านั้นเธอออกมาแบบนี้ ซังโย่วอีเด็กน้อยคนนั้นเกรงว่าจะไม่มีความสุข

ลมทะเลพัดมาและเย็นมากจนเฉินเฉียวต้องกอดอกแน่น

รถคันหนึ่งขับออกมาจากจิ้งหย่วนและหยุดอยู่ข้างๆเธออย่างช้าๆ เธอมองข้างๆ กระจกรถก็เลื่อนลง คนขับรถยื่นหน้าออกมา“คุณเฉินขึ้นรถเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง

เธอยังโกรธท่านซังอยู่แต่ว่าไม่ถึงขนาดทำให้ตัวเองลำบาก เธอเปิดประตูเบาะหลังและขึ้นรถโดยไม่ลังเล

“ คุณเฉินครับ นายท่านเป็นคนอารมณ์ร้อน คุณอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะครับ”คนขับรถมองไปที่เธอในกระจกมองหลังและเมื่อเขาเห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีเขาก็ปลอบใจ

เฉินเฉียวพยักหน้า ตอบรับความหวังดีของอีกฝ่าย พลางถาม：“โย่วอีไม่เป็นไรใช่ไหม ฉันไม่ควรพูดจาแรงๆ แบบนั้นต่อหน้าเด็ก "

ประโยคสุดท้ายเธอคิดทบทวนตัวเอง

คนขับรถพูดปลอบเฉินเฉียว“คุณหนูโกรธนายท่าน ต้องโทษนายท่านครับที่ทำให้คุณโกรธจนเดินออกมา คุณสบายใจได้ว่าเขาจะไม่โกรธคุณ "

“ คุณอย่าลืมเตือนป้ามั่ว เอาเค้กออกมาด้วยนะ อย่าอบจนไหม้ล่ะ”

“ได้ครับ” คนขับรถโทรหาป้ามั่ว

ทางด้านนี้เฉินเฉียวนั่งเงียบๆอยู่เบาะหลัง จู่โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา