ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 42 ผมสนใจแค่คุณ

คืนนี้เธอฝัน เป็นฝันเกี่ยวกับเซ็ก

ในความฝันเธอจูบและนัวเนียกับผู้ชายคนหนึ่ง เธอเห็นได้อย่างชัดเจนว่าชายคนนั้นไม่ใช่ปู้อี้เฉินแต่เป็นซังหลินจวิน

เมื่อเห็นใบหน้าที่อบอุ่นและหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยตัณหาเฉินเฉียวก็ตื่นขึ้นในทันที

ร้อนเหงื่อท่วมตัว

หว่างขาของเธอมีอาการสั่นเล็กน้อย

เธอรู้สึกเสียใจอย่างมาก

ทั้งหมดเกิดจากซังหลินจวิน ถ้าเมื่อคืนเขาไม่ยั่วเธอขนาดนั้น เธอคงไม่ต้องเป็นแบบนี้

เฉินเฉียวสะบัดหัว สลัดภาพในฝันออกไป ถอนหายใจแล้วลุกขึ้น

“ พี่เฉียวด้านนอกประตูมีเสียงของเด็กดังขึ้น จากนั้นมีเสียงเคาะประตู

เฉินเฉียวรู้สึกอายและละอายใจเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

"พี่เฉียวตื่นหรือยัง"ซังโย่วอีถามอีกครั้ง

เธอบังคับตัวเองให้ตั้งสติและตอบว่า:“ ตื่นแล้ว กำลังเก็บที่นอนจ้า แปปนึงนะ"

เฉินเฉียวเปิดประตูหลังจากเก็บที่นอน

ซังโย่วอีแต่งตัวเรียบร้อยแล้วยืนอยู่หน้าประตู ถือผ้าขนหนูและแปรงสีฟันอันใหม่ในมือ "นี่ของพี่เฉียว!"

ขอบใจนะเฉินเฉียวยิ้มและรับมัน

เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยไม่ได้แสดงท่าทีแปลกไป เธอก็รู้สึกโล่งใจ

"พี่รีบไปล้างหน้าเถอะ ป้ามั่วทำพุดดิ้งไว้รอให้เราแล้ว! ผมบอกป้ามั่วแล้วว่าเดี๋ยวพี่จะอบเค้กให้กิน "เด็กน้อยยังคิดถึงเรื่องอบเค้ก

ที่จริงเฉินเฉียวคิดว่าพอล้างหน้าเสร็จแล้วจะรีบไปเอาเสื้อผ้าจากซังหลินจวินแล้วก็ไปทันที

“ เป็นอะไรหรอพี่เฉียว?”เมื่อซังโย่วอีเห็นเธอนิ่งอีกครั้งเขาก็เงยหน้าขึ้นถามเธอ

เฉินเฉียวทนไม่ได้ที่จะปฏิเสธเด็กเพียงแต่ส่ายหัว "เปล่า หนูลงไปทานก่อนเถอะนะ เดี๋ยวฉันขอล้างหน้าก่อน"

“งั้นผมให้ป้ามั่วเตรียมของทำเค้กก่อนนะ”ซังหลินจวินมีความสุขเป็นพิเศษ

เฉินเฉียวนึกขึ้นได้ "พ่อหนูตื่นหรือยัง"

ซังโย่วอีพยักหน้าอีกครั้ง“ ตื่นแล้ว พ่อไปวิ่งออกกำลังกายทุกเช้าเขาเพิ่งกลับมา "

อ๋อเฉินเฉียวพยักหน้า ก่อนจะลงไปชั้นล่าง เธอต้องไปเอาชุดชั้นในคืนจากซังหลินจวิน

คิดอะไรบางอย่างออกเธอบี้จมูกของเด็กน้อย“ ไหนบอกว่าพ่อไปธุระต่างจังหวัดแล้วจะไม่กลับไง ทำไมเมื่อคืนเขาอยู่บ้าน”

เด็กน้อยลูบจมูกเล็ก ๆ “ จริงด้วย ทำไมเมื่อคืนถึงกลับบ้าน ก็พูดบอกเองว่าจะไม่กลับ "

ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะไม่รู้อะไรเลย

เฉินเฉียวไม่พูดอะไรโบกมือ“ หนูไปกินพุดดิ้งเถอะ”

ซังโย่วอีออกจากห้องไปเฉินเฉียวล้างหน้าเสร็จตรงไปที่ห้องนอนใหญ่

เธอทำใจอยู่นานก่อนที่จะเคาะประตูห้องซังหลินจวิน ก่อนหน้านั้นเธอไม่ลืมที่จะผูกสายรัดที่ชุดคลุมให้แน่นหนาแบบที่ว่าแกะยังไงก็ไม่ออก

หลังจากเคาะสามครั้ง ข้างในก็มีเสียงเคลื่อนไหว

เฉินเฉียวรอที่ประตูอย่างใจจดใจจ่อและหลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังอาบน้ำ ไม่ได้สวมอะไรนอกจากพันผ้าขนหนูไว้

ผู้ชายคนนี้หุ่นดี!

ขายาวๆกล้ามอกที่แข็งแรงเส้นกล้ามเนื้อชัดเจนล้วนปล่อยฮอร์โมนเพศชายที่แข็งแกร่งออกมา

แม้ว่าเฉินเฉียวจะรู้สึกรำคาญเขา แต่ก็ต้องยอมรับว่าภาพดังกล่าวดีพอที่จะทำให้เธอลืมหายใจ

ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ชายคนนี้มีผู้หญิงมากมายวิ่งเข้าหาเขา

นอกจากจะมีฐานะทางสังคม ความฉลาด ความรวยก็ยังมีหน้าตาผิวพรรณที่ดีไร้ที่ติอีก

อรุณสวัสดิ์ซังหลินจวินเปิดประตูและไม่แปลกใจที่เห็นว่าเป็นเธอ เขาทักทายเธอก่อน และหันกลับไปหยิบนาฬิกาข้อมือข้างๆเตียงมาใส่

เฉินเฉียวไม่ได้เข้าไป แต่ยื่นมือออกไปทางเขา "ประธานซัง รบกวนคืนของของฉันด้วย"

อะไรซังหลินจวินถามอย่างเรียบๆ ขณะที่เขาถามเขาก็เดินไปที่ห้องเสื้อผ้า ราวกับว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาพูดกับเธอว่า: "เข้ามาคุยสิ"

เฉินเฉียวคิดในใจ เธอไม่เข้าไปหรอก

แต่ซังหลินจวินเดินเข้าไปที่ห้องเสื้อผ้า

เฉินเฉียวรออยู่ข้างนอกสักพักก็ไม่เห็นเขา เธอเลยต้องตามเข้าไป

ซังหลินจวินใส่กางเกงของเขาและกำลังดึงซิป

เธอหน้าแดงหันหน้าหนีและพูดอีกครั้ง: "

ฉันมาเอาของ "

ซังหลินจวินมองผ่านกระจกและมองไปที่ร่างจากด้านหลังโดยที่มุมริมฝีปากของเขายิ้มเล็กน้อย

"ให้ก็ได้ แต่ต้องบอกให้ชัดเจนว่าผมเอาอะไรไป"เขาใส่เสื้อช้าๆและติดกระดุมเสื้อ

“ คุณก็รู้อยู่แล้วจะถามทำไม”เฉินเฉียวหันกลับมาด้วยความโกรธเล็กน้อย“ ประธานซัง คุณไม่ได้มีงานอดิเรกเป็นการสะสมชุดชั้นในผู้หญิงใช่ไหม ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก่อน คราวหน้าจะซื้อให้โหลนึงเลย"

ซังหลินจวิตไม่โกรธกับคำพูดไม่เกรงใจของเธอ เพียงแค่มองเธอจากหัวจรดเท้าพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ "ถ้าผมจะมีก็สนใจแต่ของคุณ" หรือว่าอยากจะยกของคุณให้ผม"

เฉินเฉียวรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะพูดเรื่องร้ายแรงหรือเรื่องลามกก็พูดได้สีหน้าเรียบเฉยตลอด

ราวกับไม่รู้ว่ายางอายคืออะไร และก็ไม่รู้ว่าเขินจนหน้าแดงคืออะไร

"คุณมัน….ไอหื่น"เธอโกรธจนนอกจากสองคำนี้แล้วไม่รู้ว่าจะด่าเขาว่าอะไร

เขาใจเย็นและติดกระดุมเสื้อเชิ้ตทุกเม็ดก่อนที่เขาจะเหลือบมองเธอแล้วพูดว่า "มันอยู่บนเตียงของผม"

เฉินเฉียวรู้แล้วก็รีบออกจากห้องเสื้อทันที ตรงไปที่ห้องนอน

แน่นอนว่าเธอเห็นชุดชั้นในของเธอบนผ้านวมสีเทา นึกถึงของที่ตัวเองใส่อยู่ที่เขาทั้งคืนเฉินเฉียวก็รู้สึกอึดอัด

ทั้งเขินทั้งอาย

คว้าสิ่งของของตัวเองไม่แม้แต่จะทักทายเขาอีกแล้วเดินก้มหน้าออกไป

หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงของเขาดังมาจากห้องเสื้อ“ ครั้งหน้าระวังด้วย อย่าทำตกอีก”

“……”เฉินเฉียวพูดไม่ออก จะมีครั้งหน้าที่ไหนกันล่ะ ครั้งนี้ก็เพียงพอแล้ว

………………

เฉินเฉียวรู้สึกอายมากเดินกลับไปที่ห้องนอนแขกและสวมเสื้อผ้า

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมต่อหน้าผู้ชายที่ชื่อซังหลินจวิน ความสงบ ความสุขุม ความนิ่งเฉยสูญหายไปหมด

เธอตั้งสติและลงไปชั้นล่าง

“ อรุณสวัสดิ์ คุณเฉิน”ป้ามั่วทักทายเธอ

เธอยิ้ม "อรุณสวัสดิ์ค่ะ"

"อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ"

ขอบใจนะเฉินเฉียวพยักหน้าและเดินไปที่ห้องทานอาหาร

“ พี่เฉียว มาเร็ว”ซังโย่วอีนั่งกวักมือเรียกเธออีกครั้งแล้วตบเก้าอี้ข้างๆเขา

บนที่นั่งหลักซังหลินจวินนั่งอยู่ที่นั่นแล้ว

เขาเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เธอ

เฉินเฉียวนั่งลงข้างซังโย่วอีอย่างไม่สบายใจ

ซังโย่วอีไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติของผู้ใหญ่ทั้งสอง หยิบพุดดิ้งส่งให้เฉินเฉียวทันที“ พี่เฉียว ลองชิมเร็ว” ป้ามั่วเพิ่งทำเสร็จ หวานมาก! "

"โอเค ไหนลองชิมหน่อย"เฉินเฉียวปั้นหน้า: "อืมอร่อยจริงๆ!"

พอเข้าปากก็ละลายเลย

มันดีกว่าอันที่ซื้อข้างนอกมากๆ เธอชิมอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

“ พ่อครับ ดูสิผมบอกแล้วว่าอร่อย! พี่เฉียวก็ชอบ "ซังโย่วอีหันหน้าไปและพูดกับคนข้างๆ

ซังหลินจุนมองเด็กน้อย แล้วก็มองไปทางเฉินเฉียวสายตาจ้องไปไกล พลางพูดเสียงเรียบๆ“ เด็กๆชอบขนมหวานพวกนี้จริงๆด้วย”