ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 30 เขาเป็นโรคตายด้าน

ใบหน้าของเขาบึ้งขึ้นมาทันที“ อย่าคิดว่าฉันสนใจเธอมาก พรุ่งนี้แปดโมงเช้าไปพบคุณปีเตอร์กับฉัน "

“ ทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วย”

“ อีกฝ่ายเป็นคู่สามีภรรยา เพราะฉะนั้นเราก็ต้องไปในฐานะคู่สามีภรรยาด้วย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย "

“ ฉันมีแผลที่หน้า”

“ ฉันเลยให้ยาไปทาไงล่ะ ทายาเยอะๆแล้วใช้หน้าประคบ พรุ่งนี้เช้าก็มองไม่เห็นรอยแล้ว"

รู้ตั้งนานแล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ให้ยาเพราะเป็นห่วงเธอหรอก โชคดีที่เธอไม่ได้คาดหวังอะไร

เฉินเฉียวไม่พูดอะไรผลักมือของเขาออกไปและเดินออกจากห้องประชุม

คืนนี้เธอนอนที่บริษัท

วันรุ่งขึ้นในตอนเช้าเธอสวมชุดกีฬาและขับรถไปที่สนามกอล์ฟหยวนเทียน หลังจากนั้นไม่นานปู้อี้เฉินและคู่สามีภรรยาปีเตอร์ก็มาถึง

ชายสองคนกำลังเล่นกอล์ฟ เฉินเฉียวเล่นกีฬาไม่ค่อยเป็นและคุณนายปีเตอร์ก็ไม่ได้ลงสนามทั้งสองคนนั่งข้างๆและปรบมือเชียร์

เฉินเฉียวรู้สึกเบื่อ แต่เธอต้องพูดคุยสนทนากับอีกฝ่ายพวกเธอดื่มน้ำผลไม้ไปคุยกันไป

"ห๊ะ คุณคะดูทางนั้นสิ"คุณนายปีเตอร์สายตามองไปรอบๆสนาม ทันใดนั้นก็มองเห็นร่างหนึ่งและดวงตาเธอก็เป็นประกาย“คุณดูนั่นสิ ใช่ประธานซังของหยวนเซิ่งไหม”

หยวนเซิ่ง

ประธานซัง…..

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้หัวใจของเฉินเฉียวก็เต้นแรงพลางมองไปยังทิศทางที่อีกฝ่ายชี้ไป

แน่นอนว่าไม่ไกลนักมีกลุ่มคนกำลังตีกอล์ฟอยู่

แต่ในฝูงชนนั้นร่างสูงสะดุดตาที่สุด

คือผู้ชายที่ใครก็ตามไม่อาจละสายตาไปได้ ชุดกีฬาสีดำทรงเรียบง่าย แต่รูปร่างหน้าตา ท่วงท่าอันสง่างามของเขานั้นคนข้างๆเทียบไม่ติด

แสงแดดรุ่งอรุณทำให้ชายคนนั้นดูเหมือนอยู่ในความฝันราวกับว่าเขาเป็นเจ้าชายที่หลุดออกมาจากเทพนิยายจริงๆ

ฉันไม่รู้ว่าเขาสังเกตเห็นแววตาของเธอหรือเปล่า ชายคนนั้นหันกลับมามองเธอ

สองคนสบตากัน

สายตาของเขาอยู่ห่างไกล

เฉินเฉียวใจเต้นแรง ละสายตาออกจาเขา หยิบเครื่องดื่มจิบสองคำ

มันช่างแปลกซะจริงๆ

เมื่อก่อนตอนที่ไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ ทำยังไงก็ไม่เจอกัน ตั้งแต่เธอรู้จักเขา ทั้งเป่ยเฉิงเหมือนจะเล็กลง

มีโอกาสที่จะพบเจอเสมอ

ตั้งแต่ตอนลูกเขาเป็นลมครั้งนั้น แล้วก็มื้ออาหารที่ไป่ฮวาซินฮุ่ยจนถึงวันนี้ …

"ว้าว เป็นประธานซังจริงๆด้วย ประธานปู้ครับ เราเข้าไปทักทายด้วยกันดีไหม"คุณปีเตอร์เสนอ

ได้ครับ ใช่ว่าจะเจอประธานซังบ่อยๆนะ"ปู้อี้เฉินพยักหน้าเห็นด้วย

“ คุณนาย คุณก็ไปกับผมด้วยสิ”ปีเตอร์เข้ามากอดภรรยาของเขาดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“ ที่รัก คุณจะมัวแต่มานั่งคนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ”ปู้อี้เฉินยิ้มและจะพาเธอไป

เฉินเฉียวส่ายหัวปฏิเสธ "ฉันไม่ไป พวกคุณไปทักทายกันเถอะค่ะ"

“ คุณกะจะให้ผมไปคนเดียวจริงๆหรอ”ปู้อี้เฉินแสร้งทำเป็นแสดงความรักต่อหน้าคนอื่น "คุณดูสิคู่สามีภรรยาคนอื่นเขาออกจะพร้อมใจกัน คุณคงจะไม่ทำให้ผมขายหน้าหรอกใช่ไหม"

ภรรยาคุณปีเตอร์ก็มาชวนเธอว่า "คุณปู้คะ ไปด้วยกันเถอะนะ แค่ไปทักทายแล้วก็กลับเองค่ะ"

เฉินเฉียวคิดสักพักแล้วก็ลุกขึ้น มือของปู้อี้เฉินกอดไว้ที่เอวเธอ เธอไม่ปฏิเสธ

คนกลุ่มหนึ่งเดินไปที่นั่น

“ อรุณสวัสดิ์ท่านประธานซัง”คุณปีเตอร์พูดก่อนและยื่นมือไปทางซังหลินจวินอย่างสุภาพ

ซังหลินจวินหันหน้ามาและเห็นปีเตอร์จึงส่งไม้กอล์ฟในมือให้แคดดี้ข้างๆ และยื่นมือไปจับกับอีกฝ่ายพร้อมกล่าว “ อรุณสวัสดิ์”

"ประธานซัง สวัสดีครับ ผมปู้อี้เฉินแห่งปู้ซื่อ"ปู้อี้เฉินยื่นมือออกไปไม่ถ่อมตัว

ซังหลินจวินยิ้มจาง ๆ ยื่นมือออกไปและจับมือ "ดีใจที่ได้เจอ"

สายตาของเขามองไปที่มือที่วางอยู่บนเอวของเฉินเฉียวจากนั้นก็เงยหน้าสบตาเฉินเฉียว

เฉินเฉียวรู้สึกอึดอัด

มีความรู้สึกผิดในใจ

กำลังคิดว่าจะแสดงท่าทีต่อเขายังไง แกล้งทำเป็นไม่รู้จักหรือว่าทักทายเขาตามธรรมดา

ก่อนที่เธอจะตัดสินใจเสร็จ ชายคนนั้นได้ละสายตาไปจากเธอแล้ว

ท่าทางนั้นราวกับว่าเขาไม่รู้จักเธอเลยด้วย

แม้แต่อวี้เฟยที่อยู่ข้างๆเขาก็ไม่ทักทายเธอ

ผู้ชายคนนี้จริงๆเลย….เย็นชา

ทั้งสี่คนแค่มาทักทาย ไม่เสียเวลาต่อหันตัวเดินกลับ

เฉินเฉียวกลับมานั่งที่เดิม

แต่สายตามักจะมองไปทางโน้นตลอด ตอนแรกฉันรู้สึกว่าการเป็นผู้ชมนั้นน่าเบื่อเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเพลิดเพลิน

“แอบดูเขาหรอ”ภรรยาคุณปีเตอร์พูดขึ้น

“เอ่อ…. เปล่าค่ะเฉินเฉียวอ้ำอึ้ง รีบละสายตา มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ ไม่เป็นไรๆ ฉันก็แอบดูอยู่ ใครๆก็ชอบของสวยๆงามๆ แม้ว่าคุณปีเตอร์จะหล่อ แต่ประธานซังยิ่งหล่อเข้าไปอีก เธอดูท่าทางเขาตีกอล์ฟเพอร์เฟคที่สุดชายคนนี้อายุน้อยหน้าตาดีมีความสามารถและเพียบพร้อมทุกอย่างไม่เพียงแต่ตีกอล์ฟเก่งเท่านั้น ไหนจะเล่นเซิร์ฟพายเรือว่ายน้ำและฟันดาบก็ทำได้หมด ได้ยินว่าเขาเก่งทุกด้านจริงๆ "

“……”เฉินเฉียวพูดไม่ออก "มันไม่เกินจริงไปหน่อยหรอคะ”

“ ไม่ใช่เรื่องเกินจริงค่ะ”

เฉินเฉียวพยักหน้า "พูดแบบนี้จะบอกว่าเขาเป็นชายผู้เพอร์เฟคงั้นหรอ"

เพอร์เฟคหรอ จริงๆแล้วไม่ใช่เลย "ภรรยาคุณปีเตอร์เริ่มต้นสนทนาอย่าร่าเริงโน้มตัวและกระซิบกับ เฉินเฉียว ว่า "คุณรู้ไหมว่าทำไมผู้ชายดีๆอย่างนี้ถึงยังไม่มีแฟน? จริงๆแล้ว…… ”

"เขาเป็นโรคเย็นชา"

อะไรนะเฉินเฉียวตกใจ

“ อาการหนักเลยแหละ ไม่มีอารมณ์เรื่องอย่างว่าเพราะฉะนั้นก็เลยไม่มีแฟน "

“……”

พอเฉินเฉียวได้ยินก็ตะลึง

พอคิดดูก็มีเหตุผลอยู่นะ

ครั้งแรกที่พวกเขาเจอกันในคืนนั้น ถ้าเป็นผู้ชายปกติธรรมดาคงจะ…..ก็ต้องมีบ้างแหละมั้ง

แต่เธอกลับไม่โดนอะไรเลย

แต่…

“ถ้าเป็นอย่างนั้นประธานซังจะมีลูกได้ยังไง”เฉินเฉียวรู้สึกสงสัย

"ทำออกมาไงล่ะ ไม่เคยได้ยินว่าเด็กมีแม่ใช่ไหมล่ะ"

ดูเหมือนจะใช่

เฉินเฉียวเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นอีกครั้งรู้สึกเห็นใจในใจเล็กน้อย

น่าเสียดายจริงๆ!

ได้อย่างเสียอย่างสินะ

เฉินเฉียวคิดในขณะที่รถกอล์ฟขับเข้ามาไม่ไกล ร่างหนึ่งเดินลงมาจากรถและทำให้เธอขมวดคิ้ว

สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือร่างนั้นเดินตรงไปที่ซังหลินจวิน

แต่พวกเขาดูสนิทสนมกันซังหลินจวินไม่ตีกอล์ฟต่อแล้วแต่ว่าไปนั่งพักผ่อนคุยกับผู้หญิงคนนั้น

เมื่อเห็นฉากนั้นของสีหน้าของเฉินเฉียวดูช็อค

คาดไม่ถึงว่าโหยวจิ้งหลีรู้จักกับซังหลินจวินจริงๆ ยิ่งกว่านั้นห่างไกลกับคำว่าแค่รู้จักมาก