ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 933 การแก้แค้น

ตอนที่ 933 การแก้แค้น

หากไม่ใช่เพราะท่านไป๋ช่วยพวกเขา เฉินเกอคงจะไม่สามารถเข้าไปในแดนจี๋หยิงได้ อีกทั้งยังคงไม่ได้ป้ายเส่ส้ามา

ตอนนี้ผู้ท่านไป๋ตายเพราะพวกเขา การแก้แค้นครั้งนี้เฉินเกอต้องทำ ไม่งั้นคงติดค้างต่อท่านไป๋

“พี่เฉิน พวกเราต้องล้างแค้นให้ท่านไป๋! ”

เล๋ยเล่เองก็เกรี้ยวกราด

“อืม เล๋ยเล่พูดถูก พี่ใหญ่เฉิน ท่านไป๋ถูกฆ่าเพื่อปกป้องเจินจีและฉัน คุณจะต้องไม่ปล่อยคนร้ายเหล่านี้ไป! "

หยูซินเองก็พูดด้วยความโกรธ

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะทำให้พวกมันต้องชดใช้! "”

เฉินเกอพูดอย่างเย็นชา

หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็ลุกขึ้นยืน

“เจินจี เล๋ยเล่ หยูซิน พวกคุณสามคนรอฉันอยู่ที่นี่ จากนี้ไปฉันจะจัดการเอง! "

เฉินเกอสั่งให้เจินจี

“อืม นายต้องระวังตัวด้วยนะ! "”

เจินจีไม่ได้ห้ามปราม และได้แต่เตือนเฉินเกออย่างเป็นกังวล

พูดจบ เฉินเกอก็จากไปทันที และมุ่งหน้าไปยังค่ายนักล่าที่ถูกตั้งล้อมรอบค่ายกลหิน

วันนี้ เฉินเกอจะกวาดล้างองค์กรนักล่าให้หมดไปจากโลก ให้พวกมันทุกคนได้รับโทษ โดยเฉพาะจ้าวหลิ่งหัวหน้าองค์กรนักล่า

จ้าวหลิ่งทำเรื่องที่โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมอย่างยิ่ง เฉินเกอจะไม่มีวันใจอ่อน และให้เขาต้องแบกรับการลงโทษที่น่ากลัวยิ่งกว่าใครอื่น อย่างน้อยก็ต้องไม่ให้กลับชาติมาเกิดได้อีก

เฉินเกอมุ่งหน้าไปยังหน้าประตูค่ายองค์กรนักล่าด้วยตัวเอง

เมื่อมาที่ประตู ตรงนั้นมีนักล่าสองคนกำลังจับจ้องอยู่บนร่างของเฉินเกอ

“ฉวบ! ”

ก่อนที่นักล่าทั้งสองจะได้เอ่ยพูด บนคอของพวกเขาก็มีคราบเลือดติดอยู่

นักล่าทั้งสองทำได้เพียงแค่บีบคอของตนและล้มลงกลางกองเลือด

จากนั้น เฉินเกอก็เดินเข้าไปในค่ายทีละก้าวๆ

ในเวลานี้ เฉินเกอเป็นเหมือนกับการมาถึงของพญามัจจุราชก็มิปาน ดังนั้นทุกๆ ที่ที่เขาก้าวไปล้วนเต็มไปด้วยแม่น้ำเลือด

วันนี้ เฉินเกอไม่ยอมยั้งมือแน่ เขาต้องการที่จะฆ่า

เฉินเกอดึงกระบี่ซิงหยวนของตัวเองออกมา

ในไม่ช้า เฉินเกอก็ออกล่าในค่าย

ในตอนนี้ เฉินเกอไม่ใช่ผู้ฝึกตนอีกต่อไป แต่เขาเป็นนักล่าอย่างเต็มตัว เขาต่างหากถึงจะเป็นนักล่าที่แท้จริง

พริบตา นักล่าหลายสิบคนก็จบชีวิตภายใต้น้ำมือของเฉินเกอ

จ้าวหลิ่งก็เองก็รีบออกมาจากเต็นท์เช่นกัน

เมื่อเขาเห็นเฉินเกอฆ่าผู้ใต้บังคับบัญชาของตนไปนับสิบ เขาก็ตื่นตะลึงอย่างยิ่ง ในใจรู้สึกโกรธแค้นขึ้นมา

"จ้าวหลิ่ง! แกฆ่าท่านไป๋ คนไร้มนุษยธรรม วันนี้ฉันจะให้แกต้องชดใช้อย่างน่าสังเวช! "”

เมื่อเห็นจ้าวหลิ่งปรากฏตัวขึ้น เฉินเกอก็คำราม

“ไปจัดการให้ฉัน! "

หลังจากได้ยินดังนั้น จ้าวหลิ่งจึงสั่งให้ลูกน้องของตนลงมือ

นักล่าที่อยู่รอบๆ พุ่งเข้าใส่เฉินเกอทันที

อย่างไรก็ตามนี่เทียบเท่ากับการส่งคนเข้าบรรณาการก็มิปาน พวกคนตัวเล็กตัวน้อยเหล่านี้ไหนเลยจะเป็นคู่ต่อสู้ของเฉินเกอได้

เฉินเกอดึงมีดออกมาและฆ่าออกเป็นชิ้นๆ ทันที

เมื่อเห็นความแข็งแกร่งที่น่ากลัวของเฉินเกอ สีหน้าของจ้าวหลิ่งก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

อย่างไรก็ตามจ้าวหลิ่งยังคงไม่ได้เลือกที่จะถอยหนี เขาเองก็หยิบมีดเล่มใหญ่ของตนออกมา จากนั้นจึงพุ่งเข้าใส่เฉินเกอ

ความแข็งแกร่งของจ้าวหลิ่งยังถือว่าแข็งแกร่งกว่านักล่าเหล่านั้นมากนัก

“ฉึบ! ”

จ้าวหลิ่งกระโดดขึ้น จากนั้นจึงคำรามและหันสันมีดเข้าใส่หัวของเฉินเกอ

ถ้าหากมีดเล่มนี้สับลงไปจริงๆ เห็นทีศีรษะคงถูกแยกออกจากกันแน่แล้ว

น่าเสียดายที่เฉินเกอไม่เปิดโอกาสนี้ให้แก่เขา

เฉินเกอตอบกลับอย่างรวดเร็ว และถอยหลังทันที

“จ้าวหลิ่ง นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ฉันฆ่านายได้เหมือนฆ่าไก่ตัวหนึ่ง! "

เฉินเกอจ้องมองไปที่จ้าวหลิ่งอย่างเย็นชา

หลังจากนั้น เฉินเกอก็เก็บกระบี่ซิงหยวน และดึงป้ายเส่ส้าออกมาที่หลังของเขา

"ดูสิว่านี่คืออะไร"

เฉินเกอหยิบป้ายเส่ส้าออกมาแล้วถามจ้าวหลิ่ง

เมื่อเห็นดังนั้น จ้าวหลิ่งก็ตกใจ

“ป้ายเส่ส้า แกได้มาแล้วจริงๆ! "”

จ้าวหลิ่งอุทาน เขาไม่คาดคิดว่าเฉินเกอจะได้รับป้ายเส่ส้ามา มันยิ่งทำให้ในใจของจ้าวหลิ่งรู้สึกคันยุบยิบมากยิ่งขึ้น เขาต้องฆ่าเฉินเกอและเอาป้ายเส่ส้ามาให้ได้

แต่น่าเสียดายที่จ้าวหลิ่งไม่มีโอกาสนี้เลย

“ฆ่าแกไป ป้ายเส่ส้าก็จะเป็นของฉัน! "

จ้าวหลิ่งมีสีหน้าชั่วร้าย และจ้องมองเฉินเกอขณะพูด จากนั้นก็โบกมีดยาวใส่เฉินเกออีกครั้ง

เฉินเกอไม่ให้โอกาสจ้าวหลิ่ง เขาโบกป้ายเส่ส้าทันที จากนั้นแสงสีม่วงก็ระเบิดออก

แสงสีม่วงที่ถูกส่งออกมาทำเอาจ้าวหลิ่งตกใจจนกระเด็นออกไป จากนั้นมีดยาวของจ้าวหลิ่งก็ระเบิดออกเป็นชิ้น ๆ

เฉินเกอพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วและเหยียบร่างของจ้าวหลิ่งเอาไว้

“วันนี้ นายจะต้องจ่ายค่าชดใช้ ฉันจะแก้แค้นแทนท่านไป๋ ให้นายไม่มีวันได้เกิดอีก"!”

ดวงตาเย็นชาของเฉินเกอที่จ้องมองไปที่ปลายเท้าของจ้าวหลิ่งและกล่าว

จากนั้น เฉินเกอก็ชี้ป้ายเส่ส้าในมือของเขาไปที่จ้าวหลิ่ง

“ไม่! ”

จ้าวหลิ่งคำราม

“อ๊าก! ”

วินาทีถัดมา จ้าวหลิ่งก็กรีดร้องขึ้น จากนั้นร่างทั้งร่างก็ปรากฏเปลวไฟสีม่วงเข้ม

เฉินเกอถอยกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงมองเห็นว่าทั้งตัวของจ้าวหลิ่งกำลังถูกเปลวไฟสีม่วงเข้มกลืนกิน

เพียงไม่กี่วินาที จ้าวหลิ่งก็หายตัวไปในพริบตา

เมื่อเห็นฉากนี้ นักล่าคนอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ ก็ตกอยู่ในอาการหวาดกลัว พวกมันทั้งหมดรีบทิ้งอุปกรณ์และอาวุธของตัวเองเพื่อหลบหนี

เฉินเกอมองดู และไม่ได้ไล่ล่าไป อีกทั้งยังปล่อยให้นักล่าที่หลบหนีไป

จ้าวหลิ่งหัวหน้าของพวกมันตายไปแล้ว ดังนั้นเรื่องทุกอย่างก็ควรจบลง

ทันทีที่จ้าวหลิ่งตาย องค์กรนักล่าก็สลายไปอย่างสมบูรณ์

อีกทั้งเฉินเกอก็ถือว่าได้ล้างแค้นให้ท่านไป๋ในที่สุด

จากนั้น เฉินเกอจึงค่อยเรียกพวกเล๋ยเล่สามคนมา

เฉินเกอพบร่างของท่านไป๋ เมื่อเห็นร่างของท่านไป๋ถูกแยกออกเป็นชิ้นๆ เฉินเกอก็โกรธขึ้นอีกครั้ง และคิดว่าตนปล่อยให้จ้าวหลิ่งตายอย่างสบายเกินไป

ในเวลานี้เอง จู่ๆ เฉินเกอก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ และรีบหยิบป้ายเส่ส้าออกมาอีกครั้ง

ใบสำคัญแสดงสิทธิถ้ำผีมีพลังมหาศาล ไม่แน่ว่ามันอาจสามารถฟื้นฟูร่างกายของท่านไป๋ได้ แม้ว่าจะไม่สามารถช่วยฟื้นคืนชีพท่านไป๋ได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถทำให้ร่างของท่านไป๋กลับคืนมา และไปอย่างสงบ

หลังจากคิดเรื่องนี้ เฉินเกอก็หยิบป้ายเส่ส้าออกมาและชี้ไปที่ร่างของท่านไป๋

หลังจากใช้จิตอยู่สักพัก ป้ายเส่ส้าก็เปล่งแสงออกมาและเห็นว่าร่างของท่านไป๋ค่อยๆ ประสานเข้าด้วยกัน

หลังจากได้เห็น เฉินเกอก็เกิดความยินดี ป้ายเส่ส้าได้ผลจริงๆ

หลังจากประสานร่างของท่านไป๋ พวกเฉินเกอทั้งสี่ก็เจอสถานที่ที่ดีในการฝังท่านไป๋

“ท่านไป๋ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่คุณทำเพื่อพวกเรา"

“ผมล้างแค้นให้คุณแล้ว! "

“คุณโปรดจากไปได้อย่างสบายใจ! "

เฉินเกอยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของท่านไป๋ และกล่าวคำอำลาอย่างเคร่งขรึม

“ท่านไป๋ ขอให้คุณจากไปด้วยดี"!”

เจินจีเองก็มองไปที่หลุมฝังศพของท่านไป๋ด้วยน้ำตาไหลนอง

ถ้าไม่ใช่เพื่อปกป้องทั้งพวกตน ท่านไป๋ก็คงจะไม่ต้องตาย

แต่คนเราท้ายที่สุดย่อมต้องตาย บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้แล้ว

หลังจากอำลา พวกเฉินเกอทั้งสี่ก็ออกเดินทางกลับ

ตอนนี้ได้ป้ายเส่ส้ามาแล้ว เฉินเกอย่อมต้องกลับไป จากนี้ไปยังมีอีกหลายสิ่งที่พวกเฉินเกอจะต้องทำ

ทั้งหมดเพิ่งจะเปิดฉากขึ้น ไม่ใช่จุดจบแต่อย่างใด