ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 932 กลับมา

ตอนที่ 932 กลับมา

“พวกนายจะออกไปแบบนี้ นั่นเพราะด้านนอกมีคนกำลังรอพวกนายอยู่ ถ้าพวกนายกลับไปทางเดิมเกรงว่าคงถูกคนเหล่านั้นล้อมเอาไว้แน่! "

กุ่ยเจี้ยนโฉวเอ่ยเตือนพวกเฉินเกอ

เมื่อพวกเฉินเกอได้ยิน ทั้งหมดก็สงสัยขึ้นมา ไม่รู้ว่ากุ่ยเจี้ยนโฉวหมายถึงอะไร

“ผู้อาวุโสหมายถึงอะไร"?”

เฉินเกอเอ่ยถาม

จากนั้นกุ่ยเจี้ยนโฉว ก็โบกมือ พริบตาม่านแสงก็ปรากฏต่อหน้าพวกเฉินเกอ

ในภาพเป็นค่ายกลหินที่เฉินเกอใช้เข้าสู่แดนจี๋หยิงในก่อนหน้านี้

ตอนนี้มีเต็นท์หลายหลังกำลังตั้งล้อมรอบค่ายกลหิน อีกทั้งยังมีนักล่าหลายคนเดินไปรอบๆ ค่ายกลหิน

เมื่อเห็นฉากนี้ พวกเฉินเกอก็ตระหนักขึ้นมาทันที

ไม่น่าล่ะกุ่ยเจี้ยนโฉวถึงได้เอ่ยอย่างนั้นกับพวกเขา ที่แท้พวกนักล่าได้ซุ่มโจมตีไว้รอบแนวหินแล้ว รอแค่ให้พวกเฉินเกอกลับออกไปสู่ค่ายกลหินนั้น

“พี่เฉิน…ท่านไป๋และเจินจีพวกเธอ…”

เล๋ยเล่เองก็ตกตะลึง และเอ่ยเตือนเฉินเกออย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องกังวล ที่นี่ไม่มีพวกเจินจีทั้งสามคนอยู่ นั่นแปลว่าพวกเขาไม่ได้ถูกจับโดยนักล่า! ”

เฉินเกอเอ่ยอย่างใจเย็น นั่นเพราะเขาไม่เห็นเจินจีในภาพ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเจินจียังปลอดภัย

อันที่จริง พวกเจินจีตอนนี้ปลอดภัยแล้วจริงๆ

“ผู้อาวุโสกุ่ยเจี้ยนโฉว ไม่ทราบว่ายังมีทางอื่นหรือไม่?”

จากนั้น เฉินเกอก็รีบถามกุ่ยเจี้ยนโฉวทันที

กุ่ยเจี้ยนโฉวพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นมือใหญ่ก็โบกผ่าน และปรากฏช่องทางเหมือนกับที่เฉินเกอเข้ามาขึ้นอีกครั้ง

“นี่คือทางออกอีกทางหนึ่ง เป็นทางออกที่ซ่อนอยู่ของเผ่าเส่ส้า พวกนายออกไปทางนี้ก็พอ! ”

กุ่ยเจี้ยนโฉวเอ่ยกับพวกเฉินเกอ

“ขอบคุณผู้อาวุโสกุ่ยเจี้ยนโฉวอย่างยิ่ง! ”

เฉินเกอรีบขอบคุณกุ่ยเจี้ยนโฉวอีกครั้ง

พูดจบเฉินเกอก็พาเล๋ยเล่ตรงเข้าไปยังทางเดินด้านในทันที

หลังจากเข้าสู่ทางเดิน ช่องทางก็ถูกปิดลง จากนั้นพวกเฉินเกอก็ถูกเคลื่อนย้ายออกจากอาณาเขตของเผ่าเส่ส้าอย่างรวดเร็ว

เมื่อทั้งสองได้สติกลับมาอีกครั้ง พวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้นในป่าแล้ว

และด้านหน้าของป่านี้เป็นบ้านหลังหนึ่ง

“พี่เฉิน ทำไมห้องนี้ดูช่างคุ้นเคย"

เมื่อเล๋ยเล่เห็นห้องนี้ เขาก็อุทานขึ้นทันทีด้วยความรู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก

“ใช่ คุ้นเคยอย่างมาก ไม่…นี่คือห้องที่ท่านไป๋อาศัยอยู่! "”

เฉินเกอก็พยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นก็อุทานออกมาทันที

ใช่ ที่นี่คือที่อยู่อาศัยของท่านไป๋

พวกเฉินเกอไม่คาดคิดมาก่อนว่าทางออกลับของเผ่าเส่ส้าที่แท้ก็อยู่ในป่าหลังที่พักของท่านไป๋

“ดูเหมือนว่าสถานะของท่านไป๋จะไม่ธรรมดา จะต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับเผ่าเส่ส้าแน่!

เล๋ยเล่เองก็เอยขึ้นทันที

นับตั้งแต่ท่านไป๋เปิดทางด้วยเลือดของเขาเอง บวกกับที่อยู่ของเขาก็อยู่ใกล้กับทางออกกลับที่ของ เผ่าเส่ส้า นี่แสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างท่านไป๋และเผ่าเส่ส้านั้นไม่ธรรมดา

“ไป ไปดู! "

เฉินเกอพูดกับเล๋ยเล่ จากนั้นทั้งสองก็รีบเดินไปที่ห้อง

อย่างไรก็ตามเมื่อเขามาถึงที่บ้าน เฉินเกอก็ไม่เห็นเงาร่างของท่านไป๋และพวกเจินจี และเห็นเพียงว่าบ้านทั้งหลังเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง ทั้งภายในและภายนอกราวกับว่าถูกคนรื้อค้น

เมื่อเห็นดังนี้ สมองของพวกเฉินเกอก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที พวกเขารู้ว่าพวกนักล่าจะต้องมาที่บ้านของท่านไป๋แล้วมิฉะนั้นที่นี่คงจะไม่ยุ่งเหยิงขนาดนี้

“สวบ สวบ สวบ! "”

ในตอนนั้นเอง ทันใดนั้นรอบๆ ด้านก็มีนักล่าในชุดสีม่วงหลายคนปรากฏขึ้นมา

“รอท่านทั้งสองมานานแล้ว! ”

หัวหน้านักล่าคนหนึ่งตะโกนขึ้น

หัวหน้านักล่าคนนั้นสวมชุดสีเทาซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขามีพลังมากกว่านักล่าคนอื่นๆ ในชุดสีม่วง

เฉินเกอขมวดคิ้ว เขารู้ว่าดูเหมือนว่าพวกนักล่าจะซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่และรอให้พวกเฉินเกอปรากฏตัวขึ้น

“โอ้ พวกองค์กรนักล่าของพวกแกนี่มันช่างหลอกหลอนจริงๆ! "

เฉินเกอกล่าวด้วยความเย้ยหยัน

“อย่าพูดไร้สาระ จงมอบป้ายเส่ส้าออกมาเสียดีๆ ไม่อย่างนั้นก็ตายซะ! "”

นักล่าในชุดสีเทาเอ่ยเตือนอย่างเย็นชา เป้าหมายของเขาก็คือป้ายเส่ส้าที่อยู่ด้านหลังของเฉินเกอ

นั่นคือสิ่งที่พวกเขาตามหา

เมื่อเห็นว่าเฉินเกอได้รับป้ายเส่ส้ามาแล้ว พวกมันย่อมต้องสู้สุดชีวิตเพื่อให้ได้มันมา

“อาศัยพวกแกจะมาเอาป้ายเส่ส้า อย่าได้ฝันไป! ”

เฉินเกอไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังเอ่ยเยาะเย้ยนักล่าในชุดสีเทา

“อย่างนั้นก็อย่ามาโทษว่าพวกเราไม่เกรงใจ ลงมือ! ”

นักล่าในชุดสีเทาตะโกนด้วยความโกรธ จากนั้นจึงออกคำสั่งกับนักล่าชุดม่วงที่อยู่ด้านหลัง

พูดจบ พวกนักล่าก็พุ่งเข้าใส่พวกเฉินเกอ

ดวงตาของเฉินเกอฉายเจตนาฆ่าอันเย็นเยียบออกมา

วินาทีต่อมา เฉินเกอก็หยิบป้ายออกมาจากด้านหลังทันที

ป้ายเส่ส้าเปล่งแสงสีม่วงเข้มออกมาทันทีที่ จากนั้นเมื่อแสงสีม่วงเข้มวาบผ่านก็มีวิญญาณผีนักรบจำนวนนับไม่ถ้วนของเผ่าเส่ส้าออกมา

“บึ้ม! ”

ทันทีที่แสงสีม่วงปรากฏขึ้น นักล่าในชุดสีเทาและคนอื่นๆ ก็กลายเป็นแอ่งเลือด

“แม่เจ้า! ”

เมื่อเห็นฉากนี้ เล๋ยเล่ก็ร้องอุทาน

เล๋ยเล่รีบขยี้ตาอย่างรวดเร็ว เขาแทบไม่อยากจะเชื่อกับภาพตรงหน้า สีหน้าตื่นตะลึงตกใจ

“พี่เฉิน นี่..ป้ายเส่ส้าออกจะร้ายกาจเกินไปแล้ว น่ากลัวมากจริงๆ! ”

เล๋ยเล่มองไปที่เฉินเกอและอุทานอย่างไม่อยากเชื่อ

เฉินเกอเก็บป้ายเส่ส้าเข้ามาและอย่างใจเย็นและวางไว้ที่ด้านหลังของตน

“นี่คือความแข็งแกร่งของป้ายเส่ส้า! "

เฉินเกอยิ้มจางๆ ให้เล๋ยเล่และเอ่ย

ป้ายเส่ส้า ไม่เพียงแต่สามารถควบคุมผีและวิญญาณทั้งหมดในโลกได้เท่านั้น แต่มันยังมีพลังมหาศาลอีกด้วย

“เอาล่ะ พวกเรารีบออกไปจากที่นี่และตามหาพวกเจินจีเถอะ"

เฉินเกอเอ่ยเตือนเล๋ยเล่

จากนั้น เฉินเกอก็พาเล๋ยเล่ออกจากบ้านท่านไป๋ และเดินเข้าไปยังป่าลึก

หลังจากเดินไปสักพัก ก็มีเพียงเสียงร้องไห้ที่แผ่วเบาดึงดูดความสนใจของพวกเฉินเกอ

ไม่ผิด เป็นเสียงของเจินจี

หลังจากได้ยิน พวกเฉินเกอก็มองไปยังทิศทางของเสียงทันที

เจินจีกำลังซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหิน โดยมีหัวของเธอยื่นออกมา

เฉินเกอและเล๋ยเล่เองก็รีบเดินไปในทิศทางที่พวกเธออยู่ทันที

“เจินจี! ”

เฉินเกอเรียกเจินจี

เมื่อมาถึงหน้าพวกเจินจี เจินจีก็ไม่พูดไม่จาและเข้าไปร้องไห้ในอ้อมแขนของเฉินเกอทันที

“เฉินเกอ ขอโทษ .. ท่านไป๋เขา.. เขาตายแล้ว! ”

เจินจีร้องไห้เสียใจอย่างยิ่ง เธอร้องไห้ขณะเอ่ยกับเฉินเกอ

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินเกอและเล๋ยเล่ก็ตกใจจนหน้าซีด

เฉินเกอรีบเอื้อมมือไปตบหลังของเจินจีเบาๆ เพื่อปลอบโยนเธอ

“ไม่ต้องกังวล พวกเรากลับมาแล้ว มีฉันอยู่ ไม่มีทางเกิดเรื่อง”

หลังจากนั้น เจินจีก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เฉินเกอฟัง

หลังจากได้ยิน เฉินเกอก็โกรธแค้นอย่างมาก ในใจของเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาตัดสินใจที่จะให้จ้าวหลิ่งและคนอื่นๆ ต้องชดใช้อย่างเจ็บปวดเพื่อล้างแค้นให้ท่านไป๋