ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 901 ป้ายเส่ส้า

บทที่ 901 ป้ายเส่ส้า

“พวกคุณนั่งรอที่นี่ก่อน ผมขอตัวไปดูก่อนว่าเป็นยังไง！”

หลังจากที่เฉินเกอสั่งเล๋ยเล่กับเจินจีเรียบร้อยแล้ว ตัวเขาเองจึงได้เดินไปที่โต๊ะอาหารที่ผู้ชายทั้งสี่คนนั้นนั่งอยู่

เฉินเกอจงใจหยิบจานใบหนึ่งขึ้นมา แล้วเดินไปใกล้พวกเขาจากนั้นเริ่มลงมือตักอาหารขึ้นมา

เวลานี้นี้เอง เฉินเกอแกล้งไม่ระวัง ชนแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะให้ล้มลง

เมื่อแก้วหล่นลงไปที่พื้นแล้ว ทำให้น้ำในแก้วกระเด็นออกมาจนหมด

“ขอโทษครับ ขอโทษครับ！”

เฉินเกอรีบเก็บแก้วขึ้นมาแล้วหันไปขอโทษผู้ชายทั้งสี่คนนั้น

หนึ่งในผู้ชายทั้งหมดนั้นได้ยื่นมือมารับแก้วที่เฉินเกอยื่นมาให้

“ไม่เป็นไร ระวังหน่อยก็แล้วกัน！”

ผู้ชายคนนั้นพูดออกมาเบาๆ

แต่ ณ เวลานี้นี้เอง เฉินเกอได้สังเกตเห็นจุดเด่นข้อหนึ่ง

นั่นก็คือข้อมือของชายคนนี้มีรูปภาพรอยสัก

หลังจากนั้น เฉินเกอก็ได้กลับไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวของตัวเขาเองอีกครั้ง

เมื่อนั่งลงมาแล้ว สีหน้าของเฉินเกอเปลี่ยนไปไม่สู้ดีนัก

“เฉินเกอ เป็นอะไรเหรอ？ค้นพบอะไรหรือเปล่า？”

เจินจีเห็นสีหน้าของเฉินเกอไม่สู้ดีนัก จึงรีบเอ่ยปากถามขึ้นมา

“อืม คนพวกนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เป็นคนขององค์กรนักล่า！”

หลังจากนั้น เฉินเกอพูดเสียงเบาออกมา

“นักล่าเหรอ？ ที่แท้เป็นพวกเขานั่นเอง ไม่อยากเชื่อว่าพวกเขาก็มาเหมือนกัน”

หลังจากที่เจินจีได้ยิน รู้สึกตกตะลึงมาก

“อะไรคือนักล่าเหรอ？”

เล๋ยเล่ที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

นักล่า：คือองค์กรที่เชี่ยวชาญในการล่าผีและวิญญาณ พวกเขามีอุปกรณ์ที่พิเศษในการตรวจจับผีและวิญญาณว่าอาศัยอยู่ตรงไหนกันบ้าง

“คนพวกนี้มาหาดินแดนของคนเผ่าเส่ส้า ถ้าคิดไม่ผิดคงจะมาตามหาป้ายเส่ส้าเป็นแน่”

เฉินเกอรู้จุดประสงค์การมาของนักล่าพวกนี้ทันที

ถ้าเกิดว่าป้ายเส่ส้าตกอยู่ในมือของนักล่า ผลที่ตามมาคงหายนะแน่ พวกเขาก็จะสามารถควบคุมผีและวิญญาณบนโลกใบนี้ได้ ถึงเวลานั้นคงจะรับมือกับมันยาก

ดังนั้น เฉินเกอไม่ยอมให้พวกเขาสมหวังเด็ดขาด

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราควรทำยังไงดี？หรือว่าพวกเราชิงลงมือฆ่าพวกเขาทิ้งก่อน？”

เจินจีรีบเสนอแนะเฉินเกอทันที

แต่เฉินเกอกลับส่ายหัวไม่เห็นด้วย

“ไม่ได้ นี่เป็นเพียงนักล่าแค่สี่คนเท่านั้น ถ้าลงมือโดยพลการ กังวลว่าอาจทำให้องค์กรนักล่าทั้งองค์กรเกิดการล้างแค้นขึ้นได้ ซึ่งมันจะไม่เป็นผลดีต่อเรา พวกเราคอยสังเกตพวกเขาในที่ลับก่อนดีกว่า”

เฉินเกอปฏิเสธข้อเสนอของเจินจีทันที แล้วทำการตัดสินใจออกมา

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ เจินจีได้แต่ทำตามที่เฉินเกอสั่ง

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว เฉินเกอทั้งสามคนต่างแยกย้ายกลับห้องของตัวเองเพื่อพักผ่อน

ถึงแม้จะพูดว่ากลับห้องไปพักผ่อน แต่เฉินเกอกลับไม่ยอมพัก เขานั่งปฏิบัติธรรมเพื่อให้วิญญาณตัวเองออกจากร่าง และเข้าสู่สภาวะถอดวิญญาณออกจากร่างทันที

เมื่อเข้าสู่สภาวะถอดวิญญาณออกจากร่างแล้ว เฉินเกอก็รีบออกจากร่างเพื่อไปตามหา

และแน่นอน ณ เวลานี้นี่เอง มีเงาทั้งสี่ดึงดูดความสนใจของเฉินเกอ

ซึ่งสี่คนนั้นก็คือนักล่าทั้งสี่ที่เจอกันในร้านอาหารนั่นเอง

เวลาดึกขนาดนี้แล้ว นักล่าทั้งสี่คนนี้ได้แอบเดินออกไปจากโรงแรม และยังเดินเข้าไปในที่มืดอีกด้วย

เฉินเกอคิดว่าต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่นอน จึงเดินตามหลังพวกเขาไป

หลังจากที่เดินตามประมาณสามสีนาที นักล่าทั้งสี่ได้มาถึงในป่าลึกแห่งหนึ่ง

เห็นมีชายคนหนึ่งใส่ชุดคลุมยืนอยู่ในป่าแห่งนี้เพื่อรอการมาของนักล่าทั้งสี่ และดูแล้วเหมือนจะลึกลับมาก

“หัวหน้า！”

นักล่าทั้งสี่เดินไปถึงด้านหลังของชายชุดคลุม และทักทายออกมาด้วยความเคารพ

เฉินเกอหลบอยู่ในมุมมืด มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

คิดไม่ถึงว่าชายชุดคลุมอยู่คนนี้จะเป็นหัวหน้าขององค์กรนักล่า ดูเหมือนคราวนี้องค์กรนักล่าจะส่งนักล่าออกมาปฏิบัติการไม่น้อย แม้แต่หัวหน้าก็ออกมาปฏิการครั้งนี้ด้วย

“ไม่ได้มีคนสงสัยพวกนายนะ？ตัวตนที่แท้จริงคงไม่ได้เปิดเผยให้ใครรู้นะ？”

ชายชุดคลุมถามนักล่าทั้งสี่ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“หัวหน้าวางใจได้ พวกเราหลบซ่อนตัวได้เป็นอย่างดี ไม่มีใครสงสัยหรอก！”

หนึ่งในนักล่านั้นตอบกลับชายชุดคลุมออกมา

“พรุ่งนี้พวกนายรีบออกเดินทางไปที่เขตภูเขาหินฟอสเฟตทันที คืนนี้ฉันจะเดินทางไปที่นั่นก่อน จำไว้ ห้ามให้มีใครเห็นและสงสัยเด็ดขาด！”

ชายชุดคลุมพูดกำชับนักล่าทั้งสี่อีกครั้ง

“ครับ หัวหน้า！”

นักล่าทั้งสี่ตอบกลับออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

พูดจบ ชายชุดคลุมก็กระโดดออกไป หายสาบสูญไปในที่มืดทันที

เมื่อเห็นภาพนี้ เฉินเกอรู้สึกตะลึงเล็กน้อย เขารู้สึกได้ว่าวิชาของหัวหน้านักล่าต้องเก่งกล้ามากเลย

มองจากเหตุการณ์นี้แล้ว เป็นไปตามที่เฉินเกอพูดไว้ไม่มีผิด การมาครั้งนี้ขององค์กรนักล่าก็เพื่อมาตามหาป้ายเส่ส้าของเผ่าเส่ส้า

พรุ่งนี้ ขั้นตอนต่อไปของเฉินเกอและพวกก็คือออกเดินทางไปที่เขตภูเขาหินฟอสเฟต

และองค์กรนักล่าก็ออกเดินทางไปที่เขตภูเขาหินฟอสเฟตเหมือนกัน ดูแล้วทั้งสองฝ่ายคงต้องเจอกันที่นั่นแน่นอน

ผู้ฝึกตนและนักล่าเป็นองค์กรที่ไม่เหมือนกันและมีเอกลักษณ์ที่แตกต่างกัน

พูดให้กระจ่าง ก็คือทั้งสองฝ่ายต่างไม่ยุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกันถ้าไม่จำเป็น

แต่เมื่อมีผลประโยชน์อยู่ตรงหน้า ไม่มีอะไรที่จะเป็นไปไม่ได้

ในเมื่อเฉินเกอทั้งสามคนกับองค์กรนักล่าต่างต้องการป้ายเส่ส้า ถ้าเป็นแบบนั้นแสดงว่าทั้งสองฝ่ายต้องมีการต่อสู้เกิดขึ้นเพื่อแย่งชิงสิ่งนี้แน่นอน

หลังจากนั้น นักล่าทั้งสี่เตรียมตัวเพื่อออกเดินทาง

และในเวลานี้ เฉินเกอตัดสินใจเป็นฝ่ายลงมือก่อน โดยกำจัดนักล่าทั้งสี่นี้ให้หายสาบสูญไปก่อน เพราะถ้าทำเช่นนี้แล้ว ศัตรูของพวกเขาทั้งสามคนในเขตภูเขาหินฟอสเฟตก็จะลดน้อยลง

หลังจากที่ตัดสินใจแล้ว เฉินเกอรีบบินลงไป และหยุดอยู่ตรงหน้าของนักล่าทั้งสี่ จากนั้นปรากฏตัวออกมาทันที

“โฮ้ง！”

แสดงกำลังภายในฝ่ามือออกไป

เฉินเกอทำให้นักล่าทั้งสี่กระเด็นตัวกระจายออกไปทันที

แต่ว่ากลยุทธ์นี้ไม่ได้ฆ่าพวกเขาทั้งสี่ให้ตาย

“ผี！”

นักล่าทั้งสี่ร้องออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ พวกเขาคิดไม่ถึงว่าจะเจอผีที่นี่

เนื่องจากตัวตนของเฉินเกอตอนนี้เป็นผี ซึ่งไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเขา

“ลงมือพร้อมกันเลย！”

หนึ่งในนักล่านั้นตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

เพื่อพูดจบ นักล่าทั้งสี่ได้หยิบกริชของตัวเองที่พกติดตัวไว้ออกมา จากนั้นลงมือโจมตีไปที่เฉินเกอ

ฝีมือของนักล่าเก่งกล้ากว่าบุคคลธรรมดาทั่วไปอยู่แล้ว เพราะว่าพวกเขาเป็นนักล่าที่ไล่ล่าผีและวิญญาณ

แต่พวกเขาเมื่อเทียบกับผู้ฝึกตนแล้วก็จะมีความแตกต่างกันมาก

แต่เฉินเกอนั้นไม่ได้มีความเกรงกลัวพวกเขาสี่คนเลย

ความเร็วของเฉินเกอเร็วกว่าพวกเขามาก หลบหลีกได้อย่างรวดเร็ว

วินาทีต่อมา เฉินเกอได้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของนักล่าแล้ว และยื่นมือออกไปบีบคอของเขาโดยตรง

ใช้แรงบีบมันลงไป

“คะชา！”

เสียงกระดูกหักดังขึ้นมาอย่างชัดเจน

ใช่แล้ว เฉินเกอบีบคอของนักล่าหักอย่างง่ายดาย

หลังจากนั้น เฉินเกอได้โยนร่างของนักล่าคนนี้ออกไปไว้อีกข้าง เหมือนโยนเศษขยะ

เมื่อเห็นเพื่อนร่วมองค์กรของตัวเองตาย นักล่าอีกสามคนรู้สึกตกใจมาก พวกเขาคิดไม่ถึงว่าฝีมือของเฉินเกอจะเก่งกล้าขนาดนี้