ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 854 พลังบดขยี้

บทที่ 854 พลังบดขยี้

ท่ามกลางสายตาของสาธารณชน ไป๋เล่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

ไป๋เล่เดินออกมาต่อหน้าทุกคนและตรงไปที่เฉินเกอ

“นึกไม่ถึงว่านายจะเลือกฉัน ดูเหมือนว่าตำแหน่งลูกศิษย์คณบดีจะต้องเป็นของฉันแล้ว!”

ไป๋เล่มองเฉินเกอด้วยใบหน้ามั่นใจ

นี้ขนาดยังไม่ได้เริ่มประมือ ไป๋เล่ก็ยังหยิ่งผยองถึงขนาดนี้

เฉินเกอยังคงมีสีหน้าไม่จริงจัง ในสายตาเขาไป๋เล่ก็แค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น ความหยิ่งผยองของเขาไม่ได้อยู่ในสายตาของตน

ผู้แข็งแกร่งมักถ่อมตน อีกทั้งยังไม่มีทางทำตัวกร่างอีกด้วย ท่าทางโง่เขลาแบบนี้ ก็คงมีแต่ไป๋เล่

“ทั้งสองฝ่ายโปรดเตรียมตัวให้พร้อม! "

ปรมาจารย์หยุนคงเอ่ยเตือนเฉินเกอและไป๋เล่

เมื่อได้ยินคำพูดของปรมาจารย์หยุนคง ไป๋เล่ก็เตรียมท่าโจมตีและรอการโจมตีตลอดเวลา ขอเพียงได้ยินคำสั่ง เขาก็จะโจมตีเฉินเกอทันที

เฉินเกอยังคงสงบอย่างยิ่ง ดวงตาทั้งสองหลับลงยืนอยู่ที่เดิม ท่าทางไม่มีการแสดงออกใดๆ

คนรอบข้างเห็นพฤติกรรมท่าทางเฉินเกอ ทุกคนก็คิดไปว่าหรือเฉินเกอกำลังยอมรับความพ่ายแพ้?

“เริ่มต้นประลอง!”

ไม่กี่วินาทีต่อมา ปรมาจารย์หยุนคงก็ออกคำสั่ง

ฉวบ! 

สิ้นเสียง ไป๋เล่ก็ออกตัวทันที ดาบในมือพุ่งเข้าใส่เฉินเกอทันที

แต่เฉินเกอยังคงยืนอยู่บนที่เดิมอย่างสงบนิ่ง ไร้ความเคลื่อนไหว ราวกับกำลังรอให้ไป๋เล่แทงตัวเอง

เมื่อทุกคนกำลังคิดว่าเฉินเกอต้องพ่ายแพ้แน่ เฉินเกอก็ลืมตาขึ้น เขายกมือขึ้นชูสองนิ้ว จากนั้นก็จับดาบของไป๋เล่เอาไว้ทันที

ปลายดาบที่แหลมคมอยู่ห่างจากดวงตาของเฉินเกอออกไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร เป็นการกระทำที่หวาดเสียวอย่างยิ่ง

“อะไร!” 

ไป๋เล่ตื่นตะลึงประหลาดใจ

เขาคิดจะดึงดาบกลับคืนมา แต่กลับพบว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไร้หนทางนำมันกลับมาได้ ราวกับว่ามันถูกตรึงไว้ในอากาศ

“เพล้ง! ”

วินาทีถัดมา ดาบของไป๋เล่ก็ถูกนิ้วของเฉินเกอหักลง 

ยังไม่ทันให้ไป๋เล่ได้ตอบสนองกลับมา เฉินเกอก็ใช้มืออีกข้างฟาดใส่ตีหน้าอกไป๋เล่

ไป๋เล่กระเด็นออกไปทันที หลังจากบินเป็นเส้นโค้งอย่างสวยงามในอากาศเขาก็ตกลงมาบนพื้น มุมปากมีเลือดไหลออกมา 

ฝ่ามือนี้ของเฉินเกอไม่ได้คิดจะหมายเอาชีวิตของไป๋เล่ ยังไงเสียนี่ก็เป็นการประลอง มาถึงจุดนี้เขาก็หยุดลง อีกทั้งยังไม่ใช่การสู้เอาชีวิต ดังนั้นเฉินเกอจึงยั้งมือเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเกรงว่าในตอนนี้ไป๋เล่คงกลายเป็นศพเย็นชืดร่างหนึ่งไปนานแล้ว 

“เฉินเกอชนะ!”

ปรมาจารย์หยุนคงตะโกนบอกทันที

“แปะแปะแปะ! "

ในเวลานี้ ใบหน้าของสวีหมีแสดงรอยยิ้มมีความสุข และปรบมือขึ้นมา

เมื่อเห็นสวีหมีปรบมือ ปรมาจารย์ทั้งสี่และนักเรียนด้านล่างต่างก็ทำตามๆ กัน ถัดมาทั้งลานประลองก็ดังก้องไปด้วยเสียงปรบมืออย่างอบอุ่น

เฉินเกอได้รับชัยชนะ ชนะอย่างไม่ต้องสงสัย

ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าเฉินเกอนั้นมีความแข็งแกร่งจริงๆ ไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้น และยังมีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นศิษย์ของคณบดี

“ฉันไม่ยอม ฉันต้องการสู้กับเขา! "

ในเวลานี้ มีเสียงดังขึ้นจากกลุ่มชั้นระดับเยี่ยม

“เป็นคุณชายเหลย! ”

"คุณชายเหลยออกโรงแล้ว เห็นทีจากนี้จะต้องมีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแน่! "

"ใช่ คุณชายเหลยยังคงแข็งแกร่งเช่นอย่างมาก ย่อมต้องไม่เต็มใจที่จะประนีประนอมแน่! "

หลังจากได้ยินเสียงคนเอ่ย คนรอบด้านก็เริ่มซุบซิบขึ้นอีกรอบ

ผู้ที่คนเหล่านี้กำลังพูดถึงมีชื่อว่าเล๋ยเล่ เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในชั้นระดับเยี่ยม พลังของเขาอยู่ระดับการบำเพ็ญจิตชั้นเจ็ดของขอบเขตเจินเหรินไปแล้ว

เล๋ยเล่ลุกขึ้น จากนั้นจึงเดินออกมาจากบริเวณนั้นด้วยใบหน้าเย็นชา เขาเดินไปที่ใจกลางจัตุรัส และหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเฉินเกอ เขาชี้ไปที่เฉินเกอแล้วเอ่ย "ฉันเล๋ยเล่ ขอท้าประลองกับนาย ถ้าหากนายชนะ ฉันเล๋ยเล่จะยอมเชื่อฟังนายแต่โดยดี แต่ถ้าฉันชนะ นายจะต้องไสหัวลงจากตำแหน่งนี้และมาเป็นลูกน้องของฉัน! "

คำพูดของเล๋ยเล่หยิ่งผยองอย่างยิ่ง อีกทั้งยังเต็มไปด้วยพลังอันแข็งกล้า

หลังจากได้ยิน เฉินเกอก็ไม่ได้รู้สึกโมโห แต่กลับรู้สึกว่าเล๋ยเล่ผู้นี้น่าสนใจอยู่บ้าง 

คนอย่างเล๋ยเล่นั้นค่อนข้างตรงไปตรงมา ไม่ยอมรับก็แสดงออกอย่างตรงๆ อีกทั้งยังไม่ลงมือลับหลัง ควรค่าแกการนับถือ

“โอเค ได้! "

เฉินเกอไม่ปฏิเสธ และตอบรับเขาทันที

ก่อนที่ปรมาจารย์หยุนคงจะประกาศเริ่มการประลอง เล๋ยเล่ก็พุ่งเข้าหาเฉินเกอราวกับเสือร้าย บุกหน้าเหมือนผ่าลำไผ่

เล๋ยเล่แข็งแกร่งอย่างยิ่ง อีกทั้งยังมีรูปร่างกำยำ เขาพุ่งหมัดใส่เฉินเกออย่างแรง

เล๋ยเล่ที่อยู่ในระดับการบำเพ็ญจิตชั้นเจ็ดของขอบเขตเจินเหริน พลังของเขาจึงแกร่งกล้าอย่างมาก เมื่อเทียบกับไป๋เล่และคนอื่นๆ แล้วยังเก่งกว่ามาก ทำให้เฉินเกอไม่กล้าผ่อนคลาย 

หมัดเล๋ยเล่รุนแรงอย่าง เขารู้สึกได้ว่าอากาศกำลังแตกและระเบิดออก หากถูกหมัดนี้ของเขา กระดูกจะต้องแตกออกแน่

แต่เฉินเกอชอบที่จะต่อสู้กับคู่ต่อสู้เช่นนี้ แบบนี้เฉินเกอจึงสามารถทดสอบระดับความแข็งแรงของร่างกายตนได้

ถัดมา เฉินเกอก็ออกหมัดอย่างรุนแรงเช่นกัน

“ปึก!” 

เฉินเกอและเล๋ยเล่แลกหมัดกัน

ทันใดนั้น ทั้งจัตุรัสก็มีคลื่นความร้อนและฝุ่นเข้าปกคลุมตรงกลางของจัตุรัสและห่อหุ้มทั้งสองเอาไว้ในนั้น

พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาพังทลายลง หินจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนถูกระเบิดออก เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าการปะทะกันของคนทั้งสองนั้นทรงพลังเพียงใด

ในสถานศึกษาหลินคงนั้นไม่มีใครกล้าเผชิญหน้ากับเล๋ยเล่มาก่อน มีเฉินเกอเป็นผู้แรก

จากนั้น ฝุ่นก็สลายไป

ผู้คนเห็นว่าทั้งเฉินเกอและเล๋ยเล่ล้วนกำลังยืนอยู่ที่เดินทั้งคู่ เพียงแต่สีหน้าของเล๋ยเล่เห็นได้ชัดว่าไม่ดีนัก 

หากอยู่ใกล้ๆ ก็จะเห็นได้ว่าง่ามมือของเล๋ยเล่นั้นฉีกขาดออกอีกทั้งยังมีเลือดไหลออกมาตลอดเวลาและกำลังหล่นลงบนพื้นดินที่แตกสลายทีละหยดๆ

การเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว สามารถบอกถึงชัยชนะและความพ่ายแพ้ได้

หลังจากทั้งสองยืนอยู่ที่เดิมไม่กี่วินาที เล๋ยเล่ก็ค่อยๆ ถอนกำปั้นกลับ

“ฉันแพ้แล้ว! "

หลังจากเห็บหมัดกลับ เล๋ยเล่ก็พูดคำสามคำออกมา

หา!

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทั้งลานประลองก็ตกอยู่ในความเงียบงัน

ทุกคนต่างอยู่ในความตกตะลึง

เล๋ยเล่ยอมรับความพ่ายแพ้?

ทุกคนไม่ได้คาดคิดถึงผลลัพธ์นี้มาก่อน ต้องบอกว่าในสถานศึกษาหลิงคงนั้นเล๋ยเล่คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ตอนนี้ถึงกับพ่ายแพ้ให้เฉินเกอ อีกทั้งตัวเขาเองยังเป็นฝ่ายเอ่ยปากอีกด้วย นี่แทบจะเป็นเรื่องสะเทือนโลก

คนที่มีตาในใจย่อมสามารถเข้าใจได้อย่างชัดเจน เล๋ยเล่ใช้แค่การเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวก็รู้แล้วว่าพลังของเขาไม่อาจเทียบเท่าเฉินเกอได้

“นายมีพลังแข็งแกร่งอย่างยิ่ง สมควรแก่การนับถือของฉัน! "

เล๋ยเล่มองเฉินเกอด้วยรอยยิ้ม

“นายเองก็ไม่เลว หวังว่าพวกเราจะเป็นเพื่อนกันได้! "

เฉินเกอเองก็ยิ้มกลับอย่างสุภาพและตอบกลับคำพูดของเล๋ยเล่ จากนั้นจึงเป็นฝ่ายยื่นมือออกไปหาเล๋ยเล่ก่อน 

"แน่นอน สามารถเป็นเพื่อนกับนายได้ถือเป็นความโชคดีของฉัน!” เล๋ยเล่ยื่นมือออกไปจับมือเฉินเกอแน่นอย่างไม่ลังเล

ในเวลานี้ ทั้งสองคนราวกับกำลังรู้สึกถึงความเห็นอกเห็นใจกันที่เป็นคนแข็งแกร่งระหว่างกัน และเคารพนับถือกันอย่างผู้ที่แข็งแกร่งมักกระทำ

เฉินเกอคิดว่าเล๋ยเล่เป็นเพื่อนที่คู่ควร คนที่สามารถใจกว้างได้อย่างเล๋ยเล่นั้นมีไม่มากนัก มี