ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 842 แผ่นดินหลิงคง

บทที่ 842 แผ่นดินหลิงคง

หลังจากที่จัดการทั้งสี่คนสำเร็จ เฉินเกอก็เก็บหินเทพของทั้งสี่คนไว้ในกระเป๋า

เพียงแค่ชั่วครู่เดียวเฉินเกอก็ได้รวบรวมหินเทพได้ถึงห้าก้อนแล้ว

จากนั้นเฉินเกอก็มองมายังหลินจื่อหลัน

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

หลินจื่อหลันส่ายหัวเล็กน้อย

“ไม่เป็นอะไร ขอบคุณที่พวกคุณยื่นมือเข้าช่วยเหลือ กระผมชื่อหลินจื่อหลัน！”หลินจื่อหลันพูดคำขอบคุณต่อเฉินเกอและโจวโน่จากใจจริง และกล่าวแนะนำตัวอย่างคร่าวๆ

เมื่อได้ยินหลินจื่อหลันกล่าวคำแนะนำตัว โจวโน่ถึงกับมีสีหน้าประหลาดใจ

“คุณคือหลินจื่อหลันที่เป็นคุณชายรองตระกูลหลินที่โลกยู่？”

โจวโน่ถามหลินจื่อหลันอย่างสงสัย

หลินจื่อหลันละสายตามองมาที่โจวโน่ คิดไม่ถึงว่าโจวโน่จะรู้จักตนด้วย

“คุณคือ？”หลินจื่อหลันถามอย่างสงสัย

“ฉันคือโจวโน่แห่งตระกูลโจว คิดไม่ถึงว่าจะได้พบเจอคุณชายรองตระกูลหลินที่นี่ นับว่าเป็นเกียรติอย่างสูงเลย！”โจวโน่แนะนำตัวแก่หลินจื่อหลันอย่างยิ้มแย้ม

ตระกูลหลินเป็นตระกูลที่ใหญ่โตในโลกยู่ และคนของตระกูลหลินนั้นมียอดฝีมือมาก ซึ่งมีคนเก่งอยู่ในระดับขอบเขตเจินเหรินแล้วด้วย

แต่ตอนนี้เป็นถึงคุณชายรองตระกูลหลินแท้ๆกลับถูกคนล้อมโจมตีเช่นนี้ มันน่าขายหน้านัก

“คิกคิก คุณโจวพูดยกย่องเกินไปแล้วครับ ผมเป็นแค่เศษสวะที่ตระกูลหลินได้ละทิ้งแล้ว！”หลินจื่อหลันยิ้มฝืดๆพลางถอนหายใจหนึ่งครั้ง

ถึงแม้หลินจื่อหลันจะเป็นถึงคุณชายรองตระกูลหลิน แต่พลังวิชาของเขามีน้อยมาก จนป่านี้ยังอยู่ในขอบเขตหลุนหวางชั้นเก้าอยู่เลย

แม้กระทั่งขอบเขตเจินเหรินก็มิอาจจะไต่เต้าไปถึงได้ ดังนั้นจึงถูกคนตระกูลหลินเรียกเป็นเสียงเดียวกันว่าเศษสวะคุณชายรอง ถูกตระกูลละทิ้งไปตั้งนานแล้ว

“พลังวิชาของคุณแค่หยุดอยู่ที่ขอบเขตหลุนหวางชั้นเก้าชั่วคราวเท่านั้น เพราะมีอะไรที่น่าประหลาดใจบางอย่างส่งผลให้คุณไม่สามารถพัฒนาไปไกลได้”

เฉินเกอเห็นความผิดปกติของร่างกายหลินจื่อหลันทันที จึงจ้องมองหลินจื่อหลันพลางอธิบาย

“คุณช่างมีแววตาที่ดีนัก ใช่ครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมร่างกายผมถึงเป็นเช่นนี้ ดังนั้นจึงทำให้ผมไม่สามารถก้าวไปถึงขอบเขตเจินเหรินได้เลย ภายในร่างกายของผมมีอะไรบางอย่างที่แปลกประหลาดได้ควบคุมดานเถียนของผมไว้ ผมไม่สามารถที่จะทำลายมันได้เลย！”หลินจื่อหลันพยักหน้าพลางอธิบายให้เฉินเกอฟัง

“แต่กรณีของคุณไม่ใช่จะไม่มีวิธีแก้ไข เพียงแค่จำเป็นต้องใช้วิธีที่พิเศษก็เท่านั้นเอง”

เมื่อหลินจื่อหลันได้ยินก็จ้องมองเฉินเกอด้วยสีหน้าที่มีความหวังขึ้นมา

เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะตอบตนเช่นนี้ นั้นแสดงว่าเฉินเกอจะต้องมีวิธีช่วยเหลือตนอย่างแน่นอน

“ไม่ทราบว่าคุณพี่มีชื่อเรียกว่าอะไรครับ？”

หลินจื่อหลันรีบถามเฉินเกอทันที

“เฉินเกอ！”เฉินเกอพูดอย่างไม่คิดอะไรมากมาย

“คุณพี่เฉิน ถ้าหากคุณมีวิธีช่วยเหลือผม ผมหลินจื่อหลันจะขอเป็นทาสรับใช้คุณตลอดไปครับ！”หลินจื่อหลันพูดอย่างตื่นเต้นกับเฉินเกอ ไม่มีราศีของคุณชายรองตระกูลหลินเลย

เห็นหลินจื่อหลันมีความจริงใจเช่นนี้ และอีกอย่างเฉินเกอก็รู้สึกว่าหลินจื่อหลันไม่ใช่คนเลวอะไร ดังนั้นเฉินเกอจึงตัดสินใจช่วยเหลือหลินจื่อหลันสักครั้งหนึ่ง

“คุณชายหลินเกรงใจแล้ว แต่ตอนนี้พวกเราควรจะรวบรวมหินเทพให้ได้ห้าดวงแล้วออกจากแดนมายาก่อน จากนั้นค่อยว่ากันทีหลัง！”

เฉินเกอไม่ได้พูดวิธีแก้ออกมาทันที เพียงแต่เตือนหลินจื่อหลันกับโจวโน่หนึ่งประโยค

บัดนี้เฉินเกอได้รวบหินเทพครบห้าก้อนแล้ว ส่วนโจวโน่ยังขาดอีกสามก้อน และหลินจื่อหลันยังไม่มีสักก้อนเดียว ซึ่งหมายความว่าพวกเขาทั้งสามคนยังจะต้องรวบรวมหินเทพอีกแปดก้อน จึงจะต้องเอาชนะให้ได้อย่างน้อยแปดคน

“คุณพี่เฉินพูดถูก！”หลินจื่อหลันเห็นด้วย

จากนั้นหลินจื่อหลันการจัดบาดแผลของตัวเองคร่าวๆ แล้วติดตามพวกเฉินเกอทั้งสองคนไปด้วยกัน

แต่เวลาต่อมา เฉินเกอพวกเขาสามคนถือว่าโชคดีมาก เพราะระหว่างทางได้เผชิญกับเฉพาะคนที่ไม่ค่อยมีน้ำยาสักเท่าไหร่

ซึ่งใช้เวลาไม่นาน ทั้งสามคนก็รวบรวมหินเทพที่เหลืออีกแปดก้อนได้อย่างร่ารื่น

หลังจากที่รวบรวมหินเทพจนครบแล้ว เฉินเกอและเพื่อนทั้งสามคนก็รีบไปยังด่านตรวจประตูเข้าออกทันที หลังจากที่ตรวจเช็คครบตามกติกาเสร็จแล้วจึงได้ออกจากแดนมายาไป

กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง พวกเฉินเกอทั้งสามคนมีป้ายคำสั่งอยู่ในมือ ป้ายคำสั่งนี้เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญในการเข้าสู่แผ่นดินหลิงคง และหากไม่มีป้ายคำสั่งนี้จะไม่สามารถเข้าไปยังแผ่นดินหลิงคงได้

ทั้งสามคนอดใจไม่ไหวรีบเดินเข้าไปในประตูทางโดยถือป้าคำสั่งไว้

หลังจากที่ฉายแสงสีขาวขึ้น พวกเฉินเกอทั้งสามคนก็ได้ถูกส่งไปถึงแผ่นดินหลิงคงอย่างร่ารื่นแล้ว

หลังจากที่มาถึงแผ่นดินหลิงคง ทำให้ทั้งสามคนมีตาเป็นประกายเงาวับ รู้สึกว่าแผ่นดินหลิงคงช่างสวยงามยิ่งนัก ซึ่งเป็นแผ่นดินที่อยู่เบื้องบนของท้องฟ้า

“อุ๊ย คนนี้ไม่ใช่คุณชายหลินเหรอ？”

ทั้งสามได้มาถึงที่หมายจนสำเร็จ จากนั้นก็ได้ยินเสียงเย้ยหยันที่แหลมและดุดันมาจากด้านหลัง

เมื่อได้ยินเสียง พวกเฉินเกอทั้งสามคนจึงหันหลังไปมอง

เห็นมีชายหนุ่มสวมใส่เสื้อคลุมสีเขียวเข้มคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

“ไป๋เล่！”

หลินจื่อหลันกดคิ้วลงมาเล็กน้อยและเอ่ยชื่อออกจากปากมาหนึ่งคำ

ชายหนุ่มตรงหน้าคือไป๋เล่ ซึ่งเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลไป๋ในโลกยู่ และมีพลังวิชาไปถึงขึ้นการบำเพ็ญจิตชั้นหนึ่งของขอบเขตเจิน

เหริน

“คิดไม่ถึงว่าเศษสวะอย่างคุณชายรองตระกูลหลินจะสามารถเข้าแผ่นดินหลิงคงได้ ต้องมีคนค่อยช่วยเหลือแน่ๆ！”ไป๋เล่มองหลินจื่อหลันพลางพูดเยาะเย้ย และเหลือบไปมองเฉินเกอด้วยสีหน้าที่อย่างน่าสนใจ

ความหมายของคำพูดนี้ชัดเจนมาก นั่นก็คือหัวเราะเยาะหลินจื่อหลันได้รับการช่วยเหลือจากคนอื่นถึงจะผ่านเข้ามาในแผ่นดินหลิงคงได้

พูดจบ ไป๋เล่ก็หัวเราะเยาะเสียงดังลั่นแล้วเดินไปด้านหน้าอย่างไม่แยแสหลินจื่อหลัน เฉินเกอ และโจวโน่

“เชอะ ได้ยินมาตั้งนานแล้วว่าคุณชายใหญ่ตระกูลไป๋มีฝีปากที่แรงกล้า วันนี้ได้เห็นกับตาแล้ว！”.โจวโน่เหล่ตามองแผ่นหลังของไป๋เล่พลางพูดอย่างเย้ยหยัน น้ำเสียงยังแฝงความดูถูกไว้ด้วย

โจวโน่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของไป๋เล่ดี เพียงแต่ไม่เคยได้พบปะกันเท่านั้นเอง

แต่เฉินเกอไม่ใส่ใจคนอย่างไป๋เล่หรอก สิ่งสำคัญในตอนนี้คือหาที่พักพิงให้ได้เสียก่อน

ไม่นาน พวกเฉินเกอสามคนก็ได้เดินทางมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง แต่กลับพบว่าไม่มีเงินตราที่จะสามารถแลกเปลี่ยนสิ่งที่ปรารถนาได้เลย

มาถึงแผ่นดินหลิงคงก็จะต้องใช้เงินสกุลหลิงคงนั่นเอง ดังนั้นเงินสกุลโลกยู่กับสกุลเงินโลกมนุษย์จึงไร้ความหมายไม่สามารถใช้ได้ และที่สำคัญแลกเปลี่ยนเงินตราไม่ได้อีกด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงต้องคิดวิธีหาเงินให้ได้เสียก่อน

แผ่นดินหลิงคงใช้สกุลเงินเหรียญทอง ดังนั้นทุกอย่างจึงใช้เหรียญทองแลกเปลี่ยน

และสถานที่เดียวที่จะได้เหรียญทองมาอย่างรวดเร็วนั้นก็คือสถานที่ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือที่สุดในแผ่นดินหลิงคง“ร้านประมูลจินหาง”

เมื่อย่างกายเข้าสู่แผ่นดินหลิงคง ลำดับแรกจะต้องไปที่ร้านประมูลจินหางเสียก่อน เพื่อจะได้นำสิ่งของติดตัวที่มีค่าไปขายหรือประมูลขาย ซึ่งนี่เป็นหนทางเดียวที่จะได้เหรียญทองมาได้เร็วที่สุด

พวกเฉินเกอทั้งสามคนได้ข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว จึงรีบมุ่งหน้าไปที่ร้านประมูลจินหางทันที

เมื่อมาถึงที่ร้านประมูลจินหางเห็นเพียงในร้านอัดแน่นไปด้วยผู้คน ซึ่งเข้าในลักษณะคนมืดฟ้ามัวดินเลยทีเดียว

คนที่มาจากโลกยู่กับคนที่มาจากโลกมนุษย์ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แค่มองเพียงแวบเดียวก็สามารถแยกแยะได้ว่าใครมาจากไหนกันแน่ และคนแผ่นดินหลิงคงมักรังเกียจและมีอคติต่อคนโลกยู่ไม่ใช่น้อย