ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 518 แอบลงมือ
บทที่ 518 แอบลงมือ
“เสี่ยวเสว่ พวกเราผิดไปแล้ว! เงินมากมายขนาดนี้ จะไปนับได้หมดได้ยังไง!”
คุณป้ารองไม่ใช่คนโง่ รู้ว่าคนๆนี้มาเพื่อที่จะเอาคืนแน่
ตอนนั้นเลยยอมขอร้อง
“ฉันต้องการให้คุณนับ คำพูดเดิม ฉันไม่ต้องการพูดถึงสามครั้ง!”
หยางเสว่เย้ยหยัน
คุณป้ารองตกใจจนร้องไห้ แล้วคุกเข่าลงและเริ่มนับ
“ห้ามเกินแม้แต่สตางค์เดียว ห้ามน้อยแม้แต่สตางค์เดียว ถ้าเกิดคุณนับได้ถูก เงินพวกนี้ก็เป็นของคุณ ถ้าเกิดว่าคุณนับผิด ก็นับให้ฉันจนกว่าจะถูก!”
หยางเสว่เดินไปข้างๆ รับแก้วน้ำที่ลูกน้องส่งมาให้
แล้วพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี
ส่วนอีกมุมหนึ่งไกลๆ
มีวัยรุ่นคนหนึ่งสวมหมวกและหน้ากากอนามัย กำลังมองภาพตรงหน้า
แล้วขมวดคิ้วขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“เธอเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”
วัยรุ่นพูดเสียงเบา
ทำโทษคนหนึ่งคนแบบนี้ ในใจนั้นจะต้องบิดเบี้ยวมากแค่ไหน
ส่วนวัยรุ่นคนนี้ ไม่ใช่คนอื่น เป็นเฉินเกอพอดี
เฉินเกอตามหยางเสว่มาตั้งนานแล้ว
หนึ่งเพื่อที่จะดูว่าช่วงนี้ตระกูลหลงกำลังทำอะไรอยู่
สอง ยังไงหยางเสว่ก็เป็นคนที่ช่วยชีวิตตัวเองไว้
เฉินเกอต้องการจะรู้ เธอนั้นมีความต้องการอะไรแบบนี้ไหม ขอแค่มี เฉินเกอจะช่วยทำให้มันเป็นจริงให้เธอ คืนน้ำใจอันใหญ่หลวงนั้นคืนให้เธอ
แต่คิดไม่ถึงว่า เห็นว่าเธอกลับมาเอาเงินแก้แค้นคนอื่น
“เหอะๆ คิดๆไปแล้ว เธอคงไม่มีความต้องการอะไรอีกแล้ว เธอในตอนนี้ ต้องการลมก็ได้ลม ต้องการฝนก็ได้ฝน ! แต่ว่าช่วยไม่ได้ เกรงว่าตระกูลหลงคงจะอยู่ได้อีกไม่นานเท่าไหร่! บัญชีเก่าบัญชีใหม่ ไม่ว่าจะช้าจะเร็วยังไงเฉินเกอจะต้องคิดบัญชีตระกูลหลงให้เกลี้ยง!”
มองเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเฉินเกอก็เตรียมตัวจะจากไป
“ในตอนนั้น ครอบครัวของฉันฝากความหวังเอาไว้บนพวกคุณทั้งหมด ครั้งที่พวกคุณมาหลงเจียง เป็นพ่อของฉันที่เงินพวกคุณมาตั้งตัว หลังจากนั้น พวกคุณกลับไล่ฉันกับแม่ของฉันออกไปเหมือนกับหมา แม้แต่ประตูยังไม่ให้ผ่าน ตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้ พวกคุณคิดว่าใจร้าย? พวกคุณรักเงิน ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เอาเงินมาให้พวกคุณแล้วหรือยังไง?”
มีเสียงของหยางเสว่ลอยมา
เป็นพวกคุณลุงที่เริ่มขอร้องหยางเสว่
เฉินเกอถึงได้เข้าใจ
ที่แท้ตอนนั้น ก็มีจุดเริ่มต้นแบบนี้
ดูไปแล้วหยางเสว่ตอนเด็ก ก็น่าจะได้รับคำดูหมิ่นและความยากลําบากมามาก
“ให้พวกเขานับไปเถอะ พวกแกคอยดูพวกเขาให้ฉันอยู่ตรงนี้!”
หยางเสว่ปาแก้วน้ำออกไปอย่างโมโห
มาอยู่ที่แม่น้ำเพียงคนเดียว ต้องการจะสงบจิตใจ
เฉินเกอเบี่ยงตัว แอบอยู่หลังต้นไม้
ตอนที่กำลังจะไป อยู่ๆ ชาวต่างชาติสวมแว่นตาดำสองสามคน ก็มาทางหยางเสว่
“คุณหยางเสว่ สวัสดีครับ!”
หนึ่งในชาวต่างชาตินั้นโค้งตัวแล้วทางทาย
“มีเรื่องอะไร?”
ตอนนี้หยางเสว่อารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก ดังนั้นในตอนนั้นก็เลยพูดขึ้นด้วยอารมณ์ไม่ดี
“คนพวกนั้นกล้าที่จะทำตัวไม่ดีกับคุณ พวกเราไม่กี่คนก็ยินดีที่จะจัดการแทน จัดการพวกเขาเสีย!”
ชาวต่างชาติพวกนั้นพูด
“ใครบอกว่าต้องการจะจัดการพวกเขา เรื่องของฉัน ไม่ต้องให้พวกคุณเข้ามายุ่ง พวกคุณเป็นใคร? มาหาฉันมีเรื่องอะไร?”
หยางเสว่ขมวดคิ้ว
“เจ้านายของผม ชอบคุณหยางเสว่มาก ดังนั้นก็เลยส่งพวกผมมา ต้องการจะเชิญคุณหยางไป เจ้านายของพวกผมเตรียมอาหารมื้อกลางไว้เรียบร้อยแล้ว!”
“ขอบคุณค่ะ แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์!”
พูดจบ หยางเสว่ก็เตรียมตัวจะไป ต้องการไปหาบอดี้การ์ดของตัวเอง
“คุณหยาง อย่าทำให้พวกผมลำบากใจเลยครับ ถ้าเกิดว่าวันนี้คุณไม่สามารถไปร่วมได้ละก็ เจ้านายของผมก็คงจะทำโทษพวกผมอย่างหนักแน่ครับ!”
แต่ชาวต่างชาติพวกนั้น กลับขวางทางของหยางเสว่เอาไว้
“ทำไม? ความหมายของพวกคุณคือ ถ้าวันนี้ฉันไม่ไป ก็จะบังคับให้ฉันไปอย่างนั้นเหรอคะ? ”
หยางเสว่ขมวดคิ้ว
“พวกเราไม่ต้องการแบบนั้นครับ! หวังว่าคุณหยางจะให้ความร่วมมือ!”
พวกลูกน้องเข้ามาใกล้หยางเสว่
“เดี๋ยวก่อน พวกคุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นคนของเยี่ยนจิงตระกูลหลง ตอนนี้ก็ยังอยู่ในแผ่นดินประเทศจีน ให้ดีพวกคุณไม่ควรจะมายุ่งด้วย?”
หยางเสว่ถอยไปด้านหลัง
ในขณะเดียวกันก็เริ่มโทรศัพท์
“คุณหยาง ในเมื่อคุณทำให้พวกผมลำบากใจ ก็อย่ามาโทษว่าพวกผมไม่เกรงใจ พาคุณไป ไม่แน่ว่าอาจจะได้ทำงานร่วมกันกับเจ้านายของผมก็ได้! พาตัวคุณหยางไป เร็ว!”
ชาวต่างชาติที่เป็นหัวหน้าแค่โบกมือ
พวกลูกน้องก็เข้ามาลากแขนของหยางเสว่ไป
หยางเสว่ดิ้นสุดชีวิต
แล้วฝืนตัวไปด้านหลัง
ทันใดนั้น หยางเสว่ก็เอากริชด้ามยาวเล่มหนึ่งออกมาจากอกของตัวเอง
“พวกคุณอย่าเข้ามานะ คนของฉันอยู่ที่นี่ทั้งหมด! ฉันรู้ ว่าพวกคุณสะกดรอยตามฉันตลอด!”
หยางเสว่แกว่งมีดในมือไปมา
“คุณผู้หญิงหยาง เชื่อพวกเราเถอะครับ เจ้านายของผมจะต้องเร่งสัญญาของพวกคุณ และก็ไม่มีทางปล่อยให้คุณทำฟรีๆ!”
มุมปากของชาวต่างชาติมีแววเยาะเย้ย แล้วเดินมาด้วยตัวเอง
“โยนกริชออกไป!”
แต่ในตอนที่หยางเสว่กำลังกังวล ข้างๆหูก็มีเสียงดังขึ้น
เสียงๆนี้ ราวกับมีเวทมนตร์ ทันใดนั้นหยางเสว่ก็เชื่อฟัง แล้วโยนกริชไปทางชาวต่างชาติที่เป็นผู้นำทันที
“จิ๊ๆๆๆ คุณผู้หญิงหยาง อย่างนี้ก็หยาบคายไปหน่อยนะครับ ไม่…..”
“ฉึบ!”
มองกริชที่กำลังพุ่งมาหาตัวเอง ชาวต่างชาติคนนั้นก็ส่ายหน้าแล้วหัวเราะ
แต่ว่า อยู่ๆก็เห็นว่ากริชอันนั้นเพิ่มความเร็วขึ้น
กลายเป็นกระแส ผ่านไปตรงท้องของชาวต่างชาติ
แล้วปักลึกลงไปบนต้นไม่ที่อยู่ด้านหลัง
“อ๊า!”
ชาวต่างชาติหมดหวัง ทั้งสองข้างมีเลือดไหลทะลักออกมา
กุมท้องตัวเองเอาไว้ แล้วนั่งลงบนพื้น
“หืม?”
ชาวต่างชาติอีกไม่กี่คนก็เริ่มกระจัดกระจาย
“ถอย รีบถอย!”
คนที่เป็นผู้นำตะโกน
โดนลูกน้องรีบแบกตัวออกไป
หยางเสว่หายใจหอบเฮือกใหญ่
ลุกขึ้นมาจากบนพื้น
มองกริชพกที่ปักลึกลงไปบนต้นไม้
หยางเสว่สงสัย
“คุณ…. คุณเป็นใคร? ขอบคุณที่ช่วยฉันค่ะ!”
หยางเสว่พูดอย่างนอบน้อม
เมื่อกี้ เฉินเกอแปลงเสียง ดังนั้นหยางเสว่ก็เลยฟังไม่ออกว่าเป็นเสียงของเฉินเกอ
รอจนหยางเสว่มองหาไปรอบๆ ถึงได้พบว่ารอบๆนั้นไม่มีใครเลย
“ตกลงเป็นใครกัน?”
หยางเสว่ยิ่งคิดว่าแปลก
เมื่อกี้ เสียงๆนี้เราวกับว่าดังขึ้นภายในใจ แต่ว่าคนข้างๆนั้นไม่ได้ยินเลยสักนิด
โดยเฉพาะที่ ตอนที่ตัวเองนั้นปามีดออกไป
แต่กลับมีพลังทำลายขนาดนั้น หยางเสว่แน่ใจ จะต้องเป็นคนที่แอบช่วยตัวเองแน่ๆ
เขาเป็นใคร?
ถ้าเกิดว่าเป็นคนของตระกูลหลงคุ้มครองตัวเองละก็ ก็คงไม่หลบซ่อนแบบนี้หรอก
“คุณผู้หญิง ที่แท้คุณก็อยู่ตรงนี้นี่เอง เมื่อกี้ คุณท่านโทรมาว่าเรื่องสัญญาที่จะทำกับตระกูลลู่……”
ในตอนนี้ บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็วิ่งมา
“ฉันเข้าใจแล้ว กลับไปตอนนี้เลย!”
หยางเสว่พยักหน้าอย่างเสียดาย
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ตอนใกล้ช่วงค่ำ
ตระกูลลู่ก็มีรถคันใหญ่คันเล็กจำนวนมากจอดอยู่หน้าประตู
ลู่จงหยวน เมิ่งคัง จางเถีย และคนอื่นๆรออยู่อย่างน้อมนอบ
“นี่ๆๆ ตระกูลลู่ของเรามีเรื่องอะไรถึงได้เสียงดังขนาดนี้ นี่คุณพ่อทำอะไรเหรอ?”
ลูกน้องคนหนึ่งวิ่งวุ่น
แล้วโดนผู้หญิงคนหนึ่งรั้งไว้
“ตอบคุณหนูรอง คุณท่านกำลังรอคน รายละเอียดจะทำอะไรนั้น ดิฉันก็ไม่อาจทราบได้!”
“แปลกจริงเชียว ไม่รู้คุณพ่อมีเรื่องอะไรปิดบังเราไว้ ช่วงนี้ลึกลับนัก!”
และคนๆนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น เป็นลู่หาน
ในตอนที่ตั้งใจจะไปถาม
บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งของตระกูลลู่ ก็เดินออกไป
ภาพๆนี้ลู่หานชินตาไปเสียแล้ว แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร
แต่ว่า ในตอนที่เธอไปอยู่ตรงกึ่งกลางของบอดี้การ์ดตระกูลลู่ เดินออกไปข้างนอกพร้อมกันกับคนอื่น
ก็ถึงกับเบิกตากว้างโดยไม่รู้ตัว
“หืม? เฉิน……เฉินเกอ?”