ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 47 ไม่มีปัญญาซื้อ
บทที่ 47 ไม่มีปัญญาซื้อ
หยางเสว่ไม่พอใจกับเรื่องครั้งก่อนมาโดยตลอด
โดยเฉพาะตอนที่เฉินเกอซื้อกระเป๋า ทำให้เธอกับลู่หยางอับอายมาก!
ณ ตอนนั้นชี้ไปที่จมูกของเฉินเกอแล้วด่าอย่างสะใจ
ก็เพื่อที่จะยั่วโมโหเขา!
“สวัสดีนักศึกษาทั้งหลาย ตรงนี้คือที่สาธารณะ กรุณาอย่าเสียงดัง!”
พนักงานขายได้เดินมายิ้มอย่างสุภาพให้กับหยางเสว่
หยางเสว่พูดจาเสียงดัง มันรบกวนลูกค้าคนอื่นๆ
“เธอหมายความว่าไง! เธอจะไล่ฉันออกไปเหรอ? เธอนี่ไม่ได้เบิ่งตาดูเลยนะ ฉันซื้อของไปตั้งเท่าไหร่ คนที่เธอควรไล่คือพวกเขา!”
หยางเสว่พูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้ “เธอไปเรียกผู้จัดการเธอมาหน่อย! ดูซิว่าจะไล่ลูกค้าที่ซื้อของ หรือไล่อีพวกที่ไม่มีเงินแล้วเดินอวดแถวนี้!”
ตอนนี้ ได้ขู่จนพนักงานขายตกใจ
หาผู้จัดการมาแล้วไง ดูท่าทางแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ว่าจะจัดการได้ง่ายๆ ยังไม่อยากทุบหม้อข้าวตัวเอง
ณ ตอนนั้น พนักงานสาวลำบากใจมาก
ลู่หยางที่กอดไหล่เธอไว้ ขณะนี้ยิ้มแหยๆ แล้วมองทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า
โดยเฉพาะถูกคนเยอะแยะมอง รู้สึกตัวเองหน้าใหญ่เหลือเกิน
หยางฮุยได้เลือกเสื้อผ้าที่ราคาพันกว่าหยวนได้หนึ่งตัว แต่ได้ยินเสียงที่หยางเสว่แดกดันเฉินเกอ ก็วางเสื้อลง ดึงตัวเฉินเกอแล้วพูดขึ้น
“พี่เฉินไปกันเถอะ เราไปดูที่อื่นกัน!”
เขาเลือกเสร็จแล้ว หากไปชำระเงิน หยางเสว่ไม่แดกดันเขาแน่นอน แต่เขาไม่สามารถทนดูให้เฉินเกอหาทางลงไม่ได้ ดังนั้นเลยตัดสินใจ
ไม่ซื้อ
เพราะเขาเป็นคนดึงตัวเฉินเกอมาซื้อเสื้อผ้า
“ไป?”
เฉินเกอยิ้มบางๆ
“ทำไมพวกเราต้องไป ในเมื่อเราก็มาซื้อเสื้อผ้า!”
เฉินเกอมองไปที่หยางเสว่และลู่หยาง
ลู่หยางคนนี้ทำให้เฉินเกอแปลกใจอยู่ไม่น้อย ช่วงเวลานี้เฉินเกอก็ได้ยินมบ้าง ลู่หยางใช้จ่ายเงินมากกว่าแต่ก่อน หรือเพราะว่าเขา
มีเงินแล้ว
ถึงแม้ฐานะทางบ้านจะรวย แต่ก็ไม่น่าจะใช้เงินบ้าคลั่งแบบนี้นะ
ตอนนี้มาตรฐานของหยางเสว่ ได้พัฒนามาจนซื้อเสื้อตัวละหมื่นแล้ว
แต่ว่า การได้พบกับแฟนเก่าอย่างหยางเสว่ มันกระตุ้นความศักดิ์ศรีในใจของเฉินเกอ
เพราะหยางเสว่ เป็นคนที่เขารักมาก และก็เป็นผู้หญิงที่ทำเขาเจ็บปวดมากที่สุด
หลังจากนั้น เขาหันไปคุยกับพนักงานขาย: “เอางี้ เธอไปเอาเสื้อผ้าที่แพงที่สุดในร้านมาให้พวกเราเลือก!”
“หา?” พนักงานตกตะลึงไปชั่วขณะ ในเมื่อลูกค้าเอ่ยแล้ว เธอก็ต้องทำตาม
“เห่อๆ เฉินเกอ นายยังมีเงินเหรอ? เงินสองแสนที่ถูกหวยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วนายจะเอาเงินที่ไหนซื้อ?”
“ใช่ไง อย่ามาทำขายหน้าแถวนี้ดีกว่านะ!”
หยางเสว่และลู่หยางพูดพร้อมกัน
หยางเสว่พูดจากใจ นายจะแข่งกับฉันเหรอ นายมีปัญญาแข่งมั้ยละ?
เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆแล้วส่ายหัว ซื้อไหวมั้ย?
เสื้อผ้าในร้านนี้ทั้งหมด ตัวเขามีปัญญาซื้อได้
หยางเสว่นะหยางเสว่ หากวันนั้นเธอไม่เลิกกับเขา แม้ต้องการให้เฉินเกอซื้ออะไร เฉินเกอก็ยินดีที่จะซื้อให้เธอนะ!
พอดีเวลานี้ พนักงานได้นำเสื้อราคาแพงมาทางนี้
เห็นป้ายราคาเสื้อหนึ่งในนั้น หยางเสว่ตกตะลึงทันที แค่ตัวเดียว ราคาเกือบแปดหมื่น
ว้าว!
และพนักงานขายก็นำมันออกมาตามที่เฉินเกอบอก
แต่ในใจก็คิดเล็กคิดน้อยอยู่เหมือนกัน
เห็นได้ชัด ดูที่เฉินเกอแต่งตัว ไม่มีปัญญาเสื้อผ้าที่นี่อย่างแน่นอน
แต่กระนั้น ตอนนี้ในร้านมีคนอยู่ไม่น้อย เอาเสื้อผ้าที่มีชื่อเสียงของประเทศออกมาไม่กี่ชิ้นและมีแค่แบบละตัวเท่านั้น สามารถจะทำ
โฆษณาที่ดีได้อย่างแน่นอน
ทั้งหมดห้าตัว ประเภทละตัว รวมกันราวๆสองแสนหยวน
หยางเสว่ที่ในมือถือเสื้อตัวละหนึ่งหมื่นห้าพันหยวน ชั่วขณะก็รู้สึกว่าเสียหน้าแล้ว
ใช้สายตาจ้องมองไปที่ลู่หยาง
ลู่หยางรู้สึกใบหน้าของเขาร้อนมาก เสื้อห้าตัวนี้ ตัวที่ถูกที่สุดยังเจ็ดหมื่นกว่าหยวน
แพงเกินไปแล้ว!
“ผมเอาตัวนี้! พี่ฮุย พี่ก็เลือกหนึ่งตัว ถือว่าผมให้พี่ละกัน!”
เฉินเกอยิ้มๆ
เริ่มแรกหยางฮุยก็ไม่ยอม เพราะเสื้อราคาแพงเกินไป เขาก็ไม่กล้าให้เฉินเกอเสียเงินเยอะขนาดนี้
และตัวหยางฮุยก็ได้คิดคำนวณในใจแล้ว เงินที่ถูกหวยของเฉินเกอนั้น น่าจะใช้ใกล้หมดแล้ว
สุดท้าย หยางฮุยเห็นเฉินเกอส่งซิกให้ตัวเองผ่านสายตา เขาก็รู้ว่าเฉินเกอคงไม่มาล้อเล่นตอนนี้
ถึงได้ตกลงรับ
พริบตาเดียว เฉินเกอกับหยางฮุยได้เลือกตัวที่แพงที่สุดสองตัว
“ฮึ่ม นายปัญญาซื้อเหรอ?”
หยางเสว่พูดอย่างไม่พอใจ
แล้วมองไปทางลู่หยาง “คุณชายหยาง ฉันเอาฉันจะเอา!”
“ไอ้โคตรจนคนนี้มันไม่มีปัญญาซื้อหรอก ดูสิว่ามันจะขายหน้ายังไง! เสว่เสว่ เดือนนี้เงินฉันเหลือไม่เยอะแล้ว!”
ลู่หยางมองดูเงินที่ตัวเองหามาไม่ได้ง่ายๆ ก็ใกล้จะใช้หมดแล้ว รู้สึกวิตกกังวลทันที
รีบร้อนเกลี้ยกล่อมหยางเสว่
เห็นได้ชัดว่าพนักงานก็ไม่ได้คาดหวังว่าเฉินเกอจะซื้อ หลังจากที่เฉินเกอเลือกแบบแล้ว ก็หยิบการ์ดออกมาจ่ายเงินเสื้อสองตัว แสนกว่าหยวน มันเป็นเสื้อที่แพงที่สุดในร้าน!
“ว้าว คนพรรค์นี้ซื้อจริงว่ะ?”
“ฉันยังนึกว่าเป็นเพราะแฟนเก่ากับแฟนใหม่เจอกัน สองคนแค่ปะทะกัน แม่งเอ๊ยเป็นแสน นายคนนี้จะมีปัญญาจ่ายมั้ยนะ?”
“ฮ่าๆ แฟนใหม่ตอนนี้ถอยซะละ ก็คอยดูว่าแฟนเก่าคนนี้จะมีปัญญาจ่ายมั้ย!”
ผู้คนที่ชอบความสนุกกำลังเฝ้าดูลู่หยางและเฉินเกอ
ลู่หยางยอมเสียหน้าอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้กลับสุขุมมากขึ้น
เขาไม่ได้เดินจากไป แต่กลับอยู่เพื่อรอดู ว่าวันนี้เฉินเกอจะขายหน้ายังไง
แสนกว่าหยวน หากเฉินเกอเอาออกมาได้จริงๆเขาจะกินขี้
“คุณผู้ชาย คุณคิดดีหรือยัง จะซื้อจริงๆใช่ไหม?”
พนักงานที่ถือเครื่องรูดบัตร ได้ถามกำชับอีกครั้ง
“อืม เอาสองตัวนี้แหละ…….” เฉินเกอกล่าวขึ้น
แล้วรูดบัตรของเขาทันที
ภายใต้สายตาของผู้คน ได้ยินเสียงเครื่องรูดการ์ดดังติ๊กๆๆ
พนักงานที่สีหน้าดูเซอร์ไพรส์ หลังจากนั้น ได้ยินเสียงติ๊กๆๆดังขึ้น ชั่วขณะนั้นทำเธอผิดหวังทันที
“เออ คุณคะ เงินในบัตรไม่พอค่ะ!”
เห่อๆ ตอนนี้พนักงานขายคงจะรู้แล้ว คนพรรค์นี้มันก็แค่มาโอ้อวด
เธอไม่คิดว่าตัวเองจะเอาชุดราคาแพงขนาดนี้มาให้เขาซื้อจริงๆ
ดังนั้นถึงได้ให้เธอไปเอาเสื้อผ้าที่แพงที่สุด สุดท้าย ไม่มีเงินชัดๆ
ใช่จ้า ตัวเองทำไมโง่แบบนี้นะ ดูการแต่งตัวของคนคนนี้ ก็ไม่เหมือนกับคนที่มีเงิน ทำไมถึงมาเสียเวลาตั้งมากมายกับเขา?
“ฮ่าๆๆๆๆ!”
หยางเสว่หัวเราะขึ้นอย่างเสียงดัง เฉินเกอ นายฝันอยู่ป่ะ ฉันจะบอกนายนะ เมื่อก่อนนะ ฉันแค่ดูแคลนที่นายจน แล้วเลิกกับนาย แต่ฉันก็ยังนึกถึงความดีของนายอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ ฉันพบว่านายเป็นพวกจอมปลอม ที่เลิกกับนาย เป็นเพราะฉันที่ฉลาดเลือกจริงๆ
ลู่หยางยิ้มแหยๆแล้วส่ายหัว
“นายคนนี้มันสุดยอดจริงๆ! “
“ฉันนึกว่าเป็นมหาเศรษฐีซักอีก!”
หญิงสาวไม่น้อยที่อยู่ในร้านต่างพากันปิดปากหัวเราะ ใช้สายตามองมาที่เฉินเกอ ราวกับว่าดูคนโง่
ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น หยางฮุยหน้ายังแดงเลย
เฉินเกอเกาหัวไปมา
เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ บัตรของเขามีวงเงินแค่สองแสน
เขารู้เพียงแต่ว่าบัตรช้อปปิ้งทองดำของตัวเอง ตอนนี้วงเงินเหลืออยู่หนึ่งล้านกว่าหยวน แต่ขั้นต่ำต้องใช้จ่ายสามแสนขึ้นไป
พลาดที่ไม่ได้สนใจบัตรเครดิตตัวเองที่ถูกพี่สาวเล่นตุกติก
วันนี้เฉินเกอตั้งใจไว้ว่าจะโชว์ต้องหน้าหยางเสว่สักหน่อย ให้เธอรู้ซักบ้าง เขาเฉินเกอไม่ได้น่าสมเพชอะไรปานั้น
แต่ตอนนี้ละ น่าอายจริงๆ………
ทันใดนั้น มีเสียงที่ไพเราะได้ดังขึ้น
“เขามีปัญญาซื้อแน่นอน ของในร้านพวกนี้ คุณชายเฉินทำไมจะไม่มีปัญญาซื้อ……….”