ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 418 การเจอกันด้วยความรู้สึกอึดอัด

บทที่ 418 การเจอกันด้วยความรู้สึกอึดอัด

“อำเภอผิงอัน ฮ่า ๆ งั้นก็คงเป็นเขาแล้วแหละ”

ทุกคนต่างก็ได้หัวเราะ

“โอ้ว คนจน ๆ อย่างเฉินเกอ พวกเธอก็ยังรู้จักหรอ จริงไหมเนี่ย”

ส่วนเมิ่งช่านนั้น กลับมีอาการและสีหน้าที่ดูตกใจ

“จริงที่สุด แต่ว่า ตระกูลหยางของพวกเราไม่เคยนับญาติกับเขานะ”

หยางเย่พูด

ส่วนฉินหยานั้น ไม่สนใจหรอกว่าเมิ่งช่านและคนอื่น ๆ จะพูดอะไรบ้างเกี่ยวกับอดีตของเฉินเกอ

จากนั้น เธอเลยได้ถามขึ้นด้วยสีหน้าและอาการที่รอคอย “คุณหยางเย่ อีกสักครู่ เฉินเกอจะมาแล้วใช่ไหม”

หยางเย่พยักหน้า “ได้ยินมาว่าหยางเสี่ยวเป้ยจะพาเขามาด้วย คุณดูสิ ไม่ใช่มาแล้วหรอ”

ในเวลานั้น ประตูห้องอาหารถูกเปิดออกไว้พอดี จึงสามารถทำให้มองเห็นผู้คนด้านนอกที่เดินไปมา

ซึ่งก็เห็นหยางเสี่ยวเป้ยนั้นเดินมา

และฉินหยาในตอนนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นมาก แต่ว่า เธอเห็นแค่หยางเสี่ยวเป้ยคนเดียวเท่านั้น

“หยางเสี่ยวเป้ย พี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)บ้านนอก ไม่มาด้วยหรอ”

ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็มีความสัมพันธ์เป็นญาติเหมือนกัน ได้ถามขึ้น

ในบรรดาญาติพี่น้องทั้งหลายหยางเสี่ยวเป้ยเป็นหนึ่งคนในนั้นที่ไม่ค่อยมีปากมีเสียง ดังนั้น ทุกคนก็เลยไม่มีความรู้สึกเกรงใจกับเธอเท่าไรนัก

“พี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)เขาไปห้องน้ำ อีกสักพักก็มาแล้ว”

หยางเสี่ยวเป้ยพูด

จะว่าไปแล้ว งานเลี้ยงแบบนี้เธอเองก็ไม่อยากที่จะมาสักเท่าไร เพราะสถานะของตัวเองนั้น ห่างจากพวกพี่ ๆ อยู่เยอะมาก

แทบจะไม่ใช่คนในสังคมเดียวกันด้วยซ้ำ

แต่จะไม่มา ก็ไม่ได้

“เฮอะ ๆ ช่างน่าตลกจริง ๆ สงสัยเพิ่งเคยมาสถานที่แบบนี้เป็นครั้งแรก คงจะตื่นเต้นมั้ง”

มีผู้หญิงคนหนึ่งมือกุมปากแล้วพูดขึ้น

จากนั้น ทุกคนในห้องอาหารต่างก็พากันหัวเราะกันใหญ่

ในเวลานี้ ประตูห้องอาหารได้ถูกเปิดออก

ก็เห็นวัยรุ่นคนหนึ่งที่สวมชุดไปรเวทได้เดินเข้ามา

มือข้างหนึ่งของเขาล้วงที่กระเป๋ากางเกง รูปร่างผอมสูง ดูสะอาดสะอ้าน

จากนั้น เขาก็เดินเข้าไปข้างใน

ทำเอาบรรยากาศในห้องนั้น หยุดนิ่งไป

แถมทำเอาผู้หญิงหลาย ๆ ที่เห็นแล้วนั้น ถึงกับรู้สึกช็อค เพราะชายวัยรุ่นที่อยู่ข้างหน้านี้ มีหน้าตาหล่อเหล่าเอาการไม่เบา และดูดีมีราศีอีกด้วย

เมื่อใครได้พบเห็นเข้า ต่างก็ต้องรู้สึกสนใจ

“พี่ชายคะ รีบมานั่งเร็ว”

หยางเสี่ยวเป้ยยิ้มแบบหวาน ๆ จากนั้น ก็เดินมาลากแขนของเฉินเกอไป

“เขา……ก็คือพี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)บ้านนอกคนนั้นหรอ”

ผู้หญิงหลาย ๆ คนต่างก็รู้สึกตกใจ และได้ถามขึ้น

ใช่แล้ว ทุกคนคิดว่า เฉินเกอนั้น มาจากบ้านนอก และมีชีวิตที่ลำบากมาตั้งแต่เด็ก ต้องมีสภาพที่มอซอแน่ ๆ

ซึ่งเหมือนกับคุณยายหลิวที่เข้ามาให้ต้ากวนหยวน(นิยายเรื่องความรักในหอแดง) แล้วตื่นตาตื่นใจกับสิ่งแปลกใหม่

แต่คิดไม่ถึงว่า เขาจะมีรูปลักษณ์ที่บาดใจขนาดนี้

ทำเอาน้องสาวทั้งหลาย(ลูกพี่ลูกน้อง)ต่างตกตะลึงกับภาพที่เห็น

“เปี๊ยะ”

และในเวลานั้น เฉินเกอกำลังจะกล่าวทักทายกับบรรดาพี่ ๆ น้อง ๆ ทั้งหลาย แต่เหมือนว่าจะโดนตบเข้าไปที่หัวหนึ่งครั้ง

“แม่งเอ้ย เป็นนายจริง ๆ เฉินเกอ นายจะทำเนียนอะไรอีก คิดไม่ถึงว่าฉันจะอยู่ที่นี่ใช่ไหมล่ะ”

เมิ่งช่านเมื่อหลังจากเห็นเฉินเกอ ก็ได้รีบเดินเข้ามา แต่ว่า การทักทายของเธอนั้น ค่อนข้างจะพิเศษไปหน่อย

“เหี้ย！ เป็นเธอหรอ”

และเฉินเกอได้เจอกับคนที่คุ้นเคย ก็เลยมีอาการตกใจอยู่มาก

แต่ว่า เขาจำไม่ได้หรอก ว่าเธอคือใคร

“นายยังจำฉันได้ไหม”

ทันใดเมิ่งช่านก็รู้สึกว่ามันช่างตลกจริง ๆ เธออยู่ในท่ากอดอกแล้วถามขึ้น

“จำได้สิ”

เฉินเกอตอบด้วยความโกหกไป ใบหน้านี้มันคุ้นจริง ๆ เพราะเมื่อก่อนเคยเรียนอยู่ห้องเดียวกัน แต่ว่าเฉินเกอกลับจำชื่อเธอไม่ได้

“คิดไม่ถึงเลย นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอนายที่นี่ เฉินเกอ นายยังจะเอามือล้วงกระเป๋าอีก นายจะทำเนียนอะไร ยังไม่เอามือออกอีก คนอื่นเขาไม่รู้จักเบื้องหลังนาย แต่ฉันอ่ะ รู้จักดี”

เมิ่งช่านพูด

เฉินเกอส่ายหน้าด้วยอาการหมดหวัง

จากนั้น ก็ได้ดึงมือขึ้นมา แต่ว่าก็คิดขึ้นได้พอดี เพื่อนคนนี้น่าจะชื่อว่า เมิ่งช่านที่เมื่อก่อนนั้น เคยเรียนด้วยกันอยู่ครึ่งปี

ในขณะนั้น ก็ทำเอาหยางเย่และคนอื่น ๆ ส่ายหน้า แล้วก็หัวเราะขึ้น

เฉินเกอเองก็พอได้ ทำเนียนมาแสดงว่าตัวเองนั้นรวย และคนที่นั่งอยู่นั้น จะมีใครที่ไม่รู้จักเบื้องหลังของเขากันล่ะ

“เมิ่งช่านหลังจากที่เธอได้ย้ายโรงเรียนแล้ว นานหลายปีอยู่นะที่ไม่ได้ติดต่อกันเลย คิดไม่ถึงว่าเธอจะรู้จักกับน้องชาย น้องสาว(ลูกพี่ลูกน้อง)เหล่านี้ของฉันด้วย”

เฉินเกอได้พูดแบบป่าวประกาศไป

“พอแล้ว นายไม่ต้องใช้คำพูดที่เป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ พูดเหมือนกับว่าฉันอยากจะติดต่อกับนายยังงั้นแหละ รีบหาที่นั่งเร็ว ๆ ”

เมิ่งช่านพูดขึ้นด้วยอาการรังเกียจ

“เอิบ……”

เฉินเกอยิ้มด้วยสีหน้าที่นิ่ง ๆ

“เฉินเกอ”

กำลังเตรียมตัวที่จะนั่งลง และในเวลานั้น ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น

เฉินเกอเงยหน้ามองดู ถึงขั้นตกใจ

“ฉินหยา？เธอ……เธอก็อยู่ที่นี่หรอ”

เชี่ย เฉอเกอเองก็คิดไม่ถึงว่า ตัวเองจะไปยังที่ไหน ๆ ก็เจอกับเพื่อน ๆ ตัวเอง และยิ่งไปกว่านั้น คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเจอฉินหยาที่นี่ด้วย

จะพูดไปแล้ว ตั้งแต่หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น นานแล้วที่ไม่ได้ติดต่อกับ ฉินหยาเลย

ฉินหยาเองก็พยายามที่จะส่งข้อความหาตัวเองอยู่ตลอด แต่ว่า เฉินเกอนั้นไม่เคยตอบกลับข้อความของเธอเลย

คิดว่าคงจะไม่เจอกันอีกแล้ว แต่เรื่องต่าง ๆ มันจะมีความบังเอิญซ่อนอยู่เสมอ

“เป็นนายจริง ๆ ด้วย ฉันส่งข้อความหานายตลอด นายทำไมไม่ตอบกลับมาบ้างล่ะ”

ฉินหยาในเวลานั้น ขอบตาก็เริ่มแดงขึ้นมา

เธอบอกกับตัวเองหลายครั้งแล้วว่าลืมเฉินเกอ ลืมเฉินเกอได้ เพราะเรื่องของทั้งสองคนนั้น เป็นไปไม่ได้

แต่ว่า เมื่อไรที่หลับตาลงนั้น เรื่องราวทุก ๆ เรื่อง ก็ได้ปรากฏขึ้นในทันใด

โดยเรื่องแรกที่จำได้คือ ตัวเองข้อเท้าแพลง และเฉินเกอก็ได้ฝ่าฝนแบกตัวเองไปส่งยังโรงพยาบาล

และหลังจากนั้น บ่อยครั้งที่ตัวเองถึงคราลำบาก ก็จะเป็นเฉินเกอที่คอยช่วยเหลือ

ฉินหยาเอง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ที่ถูกผู้ชายคนนี้ทำให้ตัวเองนั้นรู้สึกประทับใจอย่างที่สุด ไม่ว่าจะพยายามสลัดอย่างไรก็สลัดไม่พ้น

ดังนั้น เมื่อเธอมองเฉินเกอ ฉินหยาก็จะรู้สึกหมดหวัง

“ขอโทษนะฉินหยา”

เฉินเกอเองก็รู้สึกผิด จึงได้แต่ก้มหน้า

เหมือนกับตัวเองกำลังทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่

แต่ว่า ตัวเองก็ไม่มีทางเลือกเกหมือนกัน

ทุกคนในนั้น เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว ต่างก็พากันยืนงงกันเป็นแถว ๆ

โดยเฉพาะเมิ่งช่านและหยางเย่

เพราะว่าต่อจะให้โง่แค่ไหนก็มองออกว่า ฉินหยากับเฉินเกอคงไม่ใช่รู้จักกันแค่ธรรมดา ๆ แน่ อีกอย่างดูแววตาของฉินหยาสิ ทั้งสองคนนี้ต้องมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนอยู่แน่ ๆ

นี่จึงทำให้หยางเย่เกิดความรู้สึกหึงหวงขึ้นมา

เพราะตอนแรกคิดว่า สาวสวยคนนี้ จะเป็นผู้หญิงที่ตัวเองนั้นต้องได้มาครอบครองแล้ว

“เสี่ยวหยา นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเธอทั้งสองคนรู้จักกันจริง ๆ หรอ”

เมิ่งช่านพูดขึ้น

ฉินหยาเช็ดน้ำตาที่ขอบตา แล้วมองเฉินเกอด้วยความไม่พอใจ หลังจากนั้น ก็ได้นั่งลงด้วยอารมณ์ที่รู้สึกโกรธ

เฉินเกอเองก็ได้นั่งลงเหมือนกัน

“ในเมื่อทุกคนต่างก็รู้จักกัน งั้นคงไม่ต้องเกรงใจอะไรหรอก มา เฉินเกอ ดูดบุหรี่หน่อย”

หยางเย่พูดแล้วมองเฉินเกอด้วยสายตานิ่ง ๆ

จากนั้น ก็หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน แล้วส่งให้กับเฉินเกอ

“ขอบใจนะ ดูดของฉันดีกว่า”

เฉินเกอเองก็ไม่ได้เป็นคนที่ดูดบุหรี่ แต่ว่า เมื่อออกมางานเลี้ยงข้างนอก ก็มักจะชอบพกบุหรี่มาด้วย จากนั้นก็วางบุหรี่ไว้บนโต๊ะ เพื่อบอกเป็นนัย ๆ ว่าตัวเองนั้นก็ดูด(แต่ความจริงแล้ว ตัวเองไม่ดูด)

“เชี่ย X-ONE หรอ”

เมื่อเห็นซองบุหรี่แล้ว ทุกคนต่างก็ตกใจ

น้องชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)ตาค้างและก็ได้พูดขึ้นว่า “เชี่ย พี่ดูดอันนี้หรอ”

และหยางเย่ในตอนนั้น ก็มีสีหน้าที่ดูไม่จืดเลย

“อะไรนะ นี่มันบุหรี่อะไร ทำไมถึงมีหน้าตาแปลก ๆ อย่างนี้ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความอยากรู้

“ไม่เพียงแค่ไม่เคยเห็นนะ นี่มันเป็นบุหรี่ต่างประเทศที่เหล่าบรรดานักธุรกิจรวย ๆ เขาดูดกัน บุหรี่ชนิดนี้ไม่ได้มีผลอันตรายต่อสุขภาพ แต่ยังมีส่วนช่วยทำให้ปวดชุ่มชื้นด้วย ซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ที่ถูกคิดค้นขึ้นในปีนี้ด้วย แต่ว่าไม่มีจำหน่ายนะ บุหรี่ชนิดนี้ทำไว้เป็นของกำนัลเท่านั้น”

ผู้ชายคนหนึ่งถือซองบุหรี่ไว้ แล้วอธิบายให้คนอื่น ๆ ฟังด้วยอาการตกใจ