ที่แท้ข้าก็คือลูกพี่เซียน

วิถีเซียนเลือนราง ร่องรอยเซียนสาบสูญ

หลี่เนี่ยนฝานทะลุมิติมายังโลกบำเพ็ญเซียนในฐานะปุถุชน ครั้นตระหนักได้ว่าการบำเพ็ญเพียรนั้นไร้ผล จึงปรารถนาเพียงได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

ไหนเลยจะรู้ว่า สุนัขที่เขาเก็บมาเลี้ยงจะกลายเป็นพญาอสูร ผงาดง้ำบนโลกฝั่งหนึ่ง เพียงเพราะเฝ้ามองเขาวาดภาพและประพันธ์บทกลอน

ต้นไม้ใบหญ้าที่เขาปลูกไว้หลังบ้านกลายเป็นมหาพฤกษา ค้ำจุนสวรรค์และผืนพสุธา เพียงเพราะได้ฟังบทเพลงฉินที่เขาบรรเลง

คนผ่านทางคนหนึ่งที่เขาพานพบ กลายเป็นอริยบุคคลแห่งวิถีเซียน ชี้นำทางสว่างแก่ยุคสมัย

ยามหวนระลึกกลับไป

ที่แท้บัณฑิตที่ตามตอแยอยากได้ภาพเขียนตัวอักษรจากเขาคนนั้นก็คือเทพจิตรกรรมแห่งโลกเซียน

ผู้เฒ่าที่ฝีมือเดินหมากไม่เอาอ่าวคนนั้นก็คือเทพแห่งการเดินหมากจากโลกเซียน

และสาวงามที่มาสดับฟังบทเพลงทุกค่ำคืนคนนั้นก็คือเทพธิดาอันดับหนึ่งแห่งโลกเซียน…