ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์เครื่องบางในกระเป๋ากางเกงภพสั่นขึ้นชายหนุ่มจึงขอตัวออกไปรับสายจากคนที่เขาว่าจ้างให้สืบหาเบาะแสของมุก และก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ ในที่สุดก็มีความคืบหน้าข้อมูลของมุกถูกถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดจากปลายสายส่งผ่านให้เขารับรู้ที่อยู่และความเคลื่อนไหวของเธอในขณะนี้

หลังวางสายจากนักสืบไปภพก็เดินยิ้มกลับเข้าไปหาปรางกับแม็กซ์ข้างในร้านพร้อมกับบอกเล่าส่งที่เพิ่งได้รับรู้มาให้คนทั้งคู่ฟัง ซึ่งทั้งสองคนก็ดีใจไม่ต่างจากภพเลย จากนั้นภพก็ขอตัวรีบเร่งฝีเท้าไปยังรถคันหรูเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดปลายที่มีหัวใจของเขาอยู่ตรงนั้นด้วยความรวดเร็ว

ณ บ้านเช่านอกชานเมืองในระหว่างที่มุกกำลังยืนล้างจานอยู่นั้น หมอนนท์ก็เดินเข้าไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลังพร้อมกับหอมแก้มเนียนฟอดหนึ่ง ใช้มือหนารวบจับมือข้างซ้ายของเธอมองแหวนเพชรน้ำงามที่สวมตรงนิ้วนางด้วยรอยยิ้มกว้างตาเป็นประกาย

“หมอจะทำอะไรคะ” เสียงหวานเอ่ยด้วยความเขินอาย

“ยังไม่ชินอีกเหรอ ผมชื่นใจมุกแล้ว มุกก็ควรจะชื่นใจผมบ้างนะ”

“มุกขอล้างจานเสร็จก่อนได้ไหมคะ”

“ตามใจผมหน่อยสิครับ คนดี”

“ก็ได้ค่ะ” หันหน้าไปหอมแก้มหมอหนุ่มฟอดหนึ่งแล้วหันกลับไปล้างจานในอ่างต่อ

หมอนนท์ค่อยๆ ผละออกจากร่างบางเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้ามีความสุข ส่วนร่างบางก็ยืนล้างจานไปด้วยใบหน้าแดงก่ำมีความสุขอบอุ่นอยู่ข้างในหัวใจตั้งแต่ที่เธอฟื้นคืนกลับมาได้สติจากอุบัติเหตุในวันนั้นก็มีแต่หมอหนุ่มที่คอยดูแลเอาใจใส่เธอไม่ห่างเลยสักวัน ยิ่งไปกว่านั้นยังดูแลลูกชายเธอเป็นอย่างดี ทั้งๆ ที่ไม่ใช่สายเลือดเดียวกับชายหนุ่มเลย เธอรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่มีชายหนุ่มเข้ามาในชีวิต มุกยิ้มแก้มปริ

หลังจากมุกจัดการในครัวจนเป็นระเบียบเรียบร้อย เธอก็ออกไปเล่นกับลูกชายวัยห้าเดือนเศษสลับกันอุ้มกับหมอนนท์ไปมาอย่างมีความสุข โดยมีป้าบุญนั่งยิ้มให้คนทั้งคู่อยู่ข้างๆ มีความสุขไปด้วย

อีกด้านหนึ่งตรงนอกรั้วหน้าบ้านเช่าภพยืนมองจ้องรถยนต์คันหรูของหมอนนท์ที่คุ้นตาจอดสนิทอยู่ในบ้านด้วยความคับแค้นใจขบกรามแน่นกำมือจนเส้นเลือดปูดนูนเห็นได้อย่างชัดเจน ที่แท้หมอนนท์รู้มาโดยตลอดว่ามุกอยู่ที่นี้ แต่กลับปิดบังเขามาได้นานเป็นปีมันช่างน่าเจ็บใจนัก

ระหว่างที่ภพกำลังยืนกวาดสายตาไปยังหน้าบ้านก็ปรากฏร่างบางที่คุ้นเคยสนิทสนมแนบชิดกันมาก่อนผ่านสายตาคมกริบ มุกในชุดเดรสสั้นเหนือเข่าลายดอกไม้สีฟ้าอ่อนถือสายยางยืนรดน้ำต้นไม้ในกระถางด้วยใบหน้าที่สดใส หน้าท้องที่แบนราบนั้นมันบ่งบอกว่าลูกของเขาและเธอได้คลอดออกมาลืมตาดูโลกแล้ว

“มุก เธอกลัวฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอ” ภพยอมยืนหยุดนิ่งกับที่

“คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง ฉันไม่เคยรู้จักคุณ รีบออกไปจากบ้านฉันซะ! ก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับคุณ” มุกยังคงทำใจดีสู้เสือ

“ไม่รู้จัก เธออย่าบอกนะ ว่าเธอจะใช้วิธีนี้เอาคืนฉัน มุก” ภพมองหน้าหญิงสาวน้ำตาคลอเบ้า

“หมอคะ ช่วยมุกด้วย!” ร่างบางตะโกนให้หมอหนุ่มช่วย

เมื่อสิ้นเสียงตะโกนหมอนนท์ก็รีบเดินออกมาตรงหน้าบ้านทั้งที่ในมืออุ้มมิคเด็กน้อยวัยห้าเดือนเศษมาด้วย ทันทีที่หมอนนท์หันไปเห็นภพที่ยืนจ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว เขาตกใจยืนนิ่งทำตัวไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่ศัตรูหัวใจจะตามหาหญิงสาวตรงหน้าเจอ

ภพจ้องมองเด็กน้อยในอ้อมแขนหมอนนท์ดวงตาแดงก่ำด้วยความเจ็บปวดใจ เขาเจ็บใจตัวเองที่ปล่อยให้โอกาสดีๆ ในชีวิตไปแทนที่จะรักษามันเอาไว้ตั้งแต่แรกและคงจะไม่ทุกข์ทรมานมาจนถึงทุกวันนี้

“หมอช่วยไล่เขาออกไปทีค่ะ มุกกลัว” เสียงหวานเอ่ยขึ้น

“ผมหวังว่าจะได้ยินเหตุผลดีๆ กับสิ่งที่หมอทำนะ” ภพมองหน้าหมอนนท์ดวงตาแข็งกร้าว

“หมอรู้จักเขาด้วยเหรอคะ” มุกถามหมอนนท์ด้วยความอยากรู้

“มันเกิดอะไรขึ้นกับมุกกันแน่” ภพขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่มีท่าทางเหมือนว่าจะแกล้งไม่รู้จักเขาจริงๆ

“ผมว่าคุณกลับไปเถอะ มุกเขาลืมคุณไปหมดแล้ว”

“ไม่จริง มุกเขาไม่มีทางลืมผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดไปได้หรอก ผมไม่เชื่อ มุกบอกฉันมาสิว่าเธอไม่เคยลืมฉัน”

“ฉันไม่รู้จักคุณ” ร่างบางยังคงยืนยันคำเดิม