“ค่ะ” มุกรับคำ

หลังทานมื้อเช้ากันเสร็จมุกก็เดินไปส่งภพถึงที่รถ ถึงแม้จะไม่มีปฏิกิริยาหรือรอยยิ้มอะไรจากชายหนุ่มส่งมาให้เธอเลยแม้สักนิด แต่เธอก็ดีใจที่อย่างน้อยเธอก็ได้อยู่เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของชายหนุ่มในทุกๆ วัน

“ขับรถดีๆ นะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับโบกมือให้ภพ

ร่างบางยืนมองจนรถคันหรูลับสายตาออกไปจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในบ้านตรงไปยังห้องครัว พอเข้าไปถึงเธอก็เห็นป้าสายและสำลีกำลังช่วยกันล้างจานส่วนสำรวยกำลังนั่งทานข้าวอยู่ เธอจึงส่งยิ้มให้ทุกคนอย่างเป็นมิตร

“มีอะไรให้มุกช่วยไหมคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เสร็จพอดีเลย คุณมุกมีอะไรให้ป้าช่วยหรือเปล่าคะ” ป้าสายเอ่ยขึ้น

“มุกมีเรื่องจะถามนิดหน่อยค่ะ”

“เรื่องอะไรเหรอคะ”

“คือวันนี้คุณพ่อของคุณภพจะมาหามุกที่นี้ค่ะ ป้าทราบแล้วใช่ไหมคะ”

“ค่ะ ป้าทราบแล้ว”

“ป้าพอจะบอกได้ไหมคะ ว่าทำไมคุณพ่อถึงไม่กล้าสู้หน้าคุณภพเขาเลย”

“เรื่องนี้ป้าบอกไม่ได้จริงๆ ค่ะ มันเป็นเรื่องของเจ้านาย”

“ไม่เป็นไรค่ะ มุกเข้าใจ งั้นมุกคงจะต้องเก็บเรื่องที่รู้จักกับคุณพ่อต่อไปสินะคะ ขอตัวค่ะ” พูดจบมุกก็เดินออกไปจากห้องครัวด้วยความคลางแคลงในใจ

ช่วงสายของวันอนันต์กับมุกนั่งคุยกันอยู่ตรงสวนหลังบ้านที่มีลมพัดโชยมาเป็นระยะอย่างผ่อนคลายอารมณ์ ร่างบางหันไปมองชายสูงวัยเบื้องหน้าด้วยความไม่เข้าในสิ่งที่กำลังทำ จะมีความลับอะไรนักหนาถึงเปิดเผยตัวตนต่อหน้าลูกชายคนเดียว

“ได้มาเห็นกับตาว่าหนูสบายดี พ่อก็ดีใจแล้วล่ะ” อนันต์เอ่ยขึ้น

“จริงๆ มุกตั้งใจปล่อยท้อง จับคุณภพเขาเอง คุณภพเขาไม่ได้ตั้งใจจะมีลูกกับมุก”

“จริงเหรอ มาถึงขนาดนี้แล้วมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะ พ่อรู้ว่าหนูรักลูกชายพ่อมากถึงได้ทำแบบนี้ ตั้งใจดูแลตัวเองกับลูกในท้องให้ดีๆ ก็แล้วกันนะ”

“ขอบคุณมากนะคะ ถ้าเป็นไปได้มุกอยากให้คุณพ่อคุยกับคุณภพบ้างค่ะ จะได้เข้าใจกันสักที”

“เร็วๆ นี้แหละ เราได้คุยกันแน่”

“ค่ะ”  และปล่อยวางเรื่องในอดีตลงได้นะ”

“คุณพ่อ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ”

“ไปพบปานที่บ้านกับพ่อนะ ปานเขามีเรื่องสำคัญจะบอกหนู”

“เรื่องอะไรคะ” มุกขมวดคิ้วเข้าหากัน

“มันเป็นเรื่องสำคัญในชีวิตหนู ไปฟังจากปากปานด้วยตัวเองเถอะ เดี๋ยวพ่อกลับมาส่ง”

“ก็ได้ค่ะ”

“มุกไม่รู้นะคะ ว่าทุกคนมีเหตุผลอะไร มุกรับปากค่ะว่าจะไม่บอกใคร”

“ขอบใจจ้ะ” ปานทองยิ้มรับด้วยความกังวลใจ

“รออีกสักหน่อยนะ พร้อมเมื่อไหร่พ่อจะบอกหนูเป็นคนแรกเลย” อนันต์เอ่ยให้มุกสบายใจ

“ค่ะ” มุกยิ้มรับ

“เกือบลืมไปเลย มุกท้องได้กี่เดือนแล้วนะ” ปานทองรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“หนึ่งเดือนค่ะ”

“แล้วคุณภพเขาดูแลมุกดีไหมลูก”

“ดีค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

“ได้ยินอย่างนี้ ป้าก็ชื่นใจแล้วล่ะ” ปานทองยิ้มกว้าง

ภายในห้องนอนตรงระเบียงห้องมุกขึ้นมารอภพกลับบ้านหลังจากที่ทานมื้อเย็นเสร็จพร้อมกับวุ่นคิดเรื่องระหว่างภพกับอนันต์ เธออยากจะรู้เหลือเกินว่าระหว่างสองคนพ่อลูกมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ทำไมถึงห่างเหินกันถึงขนาดนี้ โดยเฉพาะภพไม่เคยแม้ที่จะเอ่ยปากพูดถึงพ่อตนเองเลยสักครั้ง และยิ่งมีเรื่องเธอกับปานทองเข้ามาแทนที่อนันต์จะรีบบอกภพแต่กลับขอให้เธอเก็บเป็นความลับต่อไป

“มายืนเหม่อ อะไรตรงนี้” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทางด้านหลังร่างบาง

“เอ่อ…มุกมารับลมค่ะ” หันไปทางชายหนุ่มทันควัน

“เข้าไปข้างในเถอะ” ภพหมุนตัวเดินเข้าไปข้างในห้อง

“คิดถึงจังเลยค่ะ” มุกสวมกอดร่างหนาจากทางด้านหลัง

“ไม่เหม็นหรือไง ขอฉันอาบน้ำก่อนได้ไหม เดี๋ยวก็คลื่นไส้อีกหรอก”

“คุณดื่มมาเหรอคะ” ถามพลางผละออกจากร่างหนา

“นิดหน่อยน่ะ ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”

“ค่ะ เดี๋ยวมุกเตรียมชุดนอนให้” ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

หลังจากเตรียมชุดให้ภพเสร็จมุกก็นั่งรอชายหนุ่มอยู่บนเตียงพร้อมกับอ่านคู่มือการเลี้ยงบุตรไปพลางๆ สักพักร่างหนาก็เดินตรงมาที่เตียงด้วยชุดนอนแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ เธอ

“วันนี้ลูกฉันเป็นยังไงบ้าง” มือหนายื่นไปลูบไล้ตรงหน้าท้องราบแบนของมุกเบาๆ

“วันนี้ลูกสบายดีค่ะ” มุกยิ้มมีความสุขที่ได้รับสัมผัสจากฝ่ามือร้อน

“วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยจังเลย” พูดพลางหลับตาลงแต่มือยังคงค้างอยู่หน้าท้องแบน

“ให้มุกช่วยนะคะ” พูดพลางวางหนังสือลงแล้วขยับตัวนอนลงกกกอดชายหนุ่มไว้

“นี่เหรอ วิธีช่วยของเธอ”

“อุ่นไหมคะ” ซบหน้าเข้าหาอกกว้างกำยำ

“อืม” โอบเอวบางเข้ามาแนบชิดตัวมากขึ้น

“มุกอยากรู้จังเลยค่ะ ว่าคุณจะเลี้ยงลูกแบบไหน จะเลี้ยงแบบเดียวกับที่คุณพ่อเลี้ยงคุณไหม” มุกตั้งใจถามคำถามเพื่อให้ชายหนุ่มเอ่ยถึงบิดาบ้าง

“เธอถามอะไร อย่ามาถามคำถามแบบนี้กับฉันอีก ฉันไม่ชอบ” เอ่ยเสียงแข็งด้วยความไม่พอใจพลางพลิกตัวหันหลังให้มุกทันที

“มุกขอโทษค่ะ มุกไม่รู้ว่าคุณไม่ชอบ ขอโทษนะคะ” ขยับตัวเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มอีกครั้งด้วยความคลางแคลงใจที่มากขึ้น

“นอนเถอะ ฉันง่วงแล้ว” พลิกตัวกลับไปสวมกอดร่างบางแล้วหลับตาลง