* อึก *

” หืม ตื่นแล้วยังงั้นหรอ “

” ที่นี้มันที่ไหนกัน แล้วนั้นท้องฟ้ายังงั้น— “ต8จนจบ

” สนิทกันขนาดนั้นเลย มาเรียกชื่อฉันห้วนๆแบบนั้น “

” เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่—- “

” นั้นเป็นแค่อดีตในตอนนี้เราเป็นแค่เพียงคนรู้จักกันเท่านั้น เรียกฉันว่าคุณท้องฟ้า ” 

” อึก “

” ยังงั้นเอง ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอตัวนะครับ คุณท้องฟ้า “

” เดี๋ยวใครบอกให้ลุกขึ้น นั่งลงไป “

” ดูเหมือนจะยังไม่รู้สึกตัวสินะ เสียงและก็ร่างกายนั้นน่ะ “

” ร่างกาย เสียง เฮือก!!! นี้มันอะไรมันเป็นความฝันใช่ไหม “

” หึ รู้ตัวแล้วสินะ “

” ร่างกายของนายไม่สิตอนคงจะเป็นของเธอสินะ ในตอนนี้น่ะมันน่ารักมากๆเลยละนะ “

” หึ เอานี้กระจกมองดูให้ชัดๆละ ถึงร่างกายของเธอในตอนนี้ “

” ขอตัว “

” ฉันอนุญาตให้เธอลุกแล้วยังงั้นหรอ “

” ผมขอเวลา—— “

” ไม่อนุญาต นั่งลงไป แล้วเงียบ “

” เสียใจด้วยเรื่องน้าดาริน เธอเสียแล้วละ “

” เกิดอะไรขึ้นทำคุณน้– “

” ฉันบอกให้เงียบไง คุณน้าดาริน เป็นโรคการไหลเวียนของเวทย์ขัดข้องมาตั้งนานแล้ว ไม่มีทางรักษาหาย หากฝืนใช้พลังเวทย์จะทำให้อาการของมันกำเริบ เธอเสียเพราะฝืนใช้พลังเวทย์เพื่อจัดการเผ่ายักษ์เหล่านั้น “

” ให้ผมออกไป “

” ไม่อนุญาต “

” งั้น เธอเอาเงินมากขนาดนั้นมาจากไหน “

” ” เธอ ” ยังงั้นหรอ หางเสียงหายไปไหน พูดใหม่ “

” ชิ! คุณท้องฟ้าเอาเงินมากขนาดนั้นมาจากไหนงั้นหรอครับ “

” อย่ามาเดาะลิ้น ฉันไม่ชอบ “

” รู้เอาไว้ว่ามันเป็นแค่เศษเงินก็พอ ” 

” ฉันซื้อเธอมาแล้วเพราะยังงั้นเธอก็ต้องฟังคำสั่งฉัน “

” แล้วถ้าผมบอกว่าไม่ละ “

” ก็ลองดู ฉันจะทำให้ลืมสิ่งที่นายเคยเป็นมาก่อน ”

”  หมายความว่าไงครับ “

 

ยามเย็นของวันเดียวกันหญิงสาวตัวน้อยผมสีฟ้าครามกำลังนอนหลับด้วยใบหน้าที่อมทุกข์เธอคนนั้นคือ น้ำ ห้องที่ตัวของน้ำนอนอยู่ในตอนนี้มันเป็นห้องที่มีขนาดใหญ่ มีครัวมีอะไรเรียบร้อย มีห้องต่างๆแยกเป็นส่วนๆ มันดูเหมือนกับว่าห้องนี้อยู่กันหลายคน แต่ดูเหมือนว่าตัวของ ท้องฟ้า จะอยู่ที่นี้เพียงคนเดียว น้ำค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เธอเริ่มหันมองไปรอบๆ ของห้องด้วยความสับสนและความมึนงง จนเธอเหลือบไปเห็น หญิงสาวผมสีทองนัยน์ตาสีฟ้าคราม เธอจ้องมองไปยังตัวของ น้ำ พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง น้ำที่เห็นเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองก็ดีใจเพราะไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่ว่าคำพูดของตัวเธอมันขัดกับภาพที่อยู่ในหัวของน้ำในตอนที่ได้เจอเพื่อนสนิทอีกครั้ง น้ำหลังจากที่ฟังเธอไปเรื่อยๆก็รู้สึกใจหายที่สูญเสียน้าดารินผู้ที่เคยเลี้ยงตัวของเขา แต่ว่าเขาจะยิ้มไม่ได้เพราะมีสิ่งที่เรียกว่าคำสัญญาอยู่ น้ำเอามือสัมผัสที่กำไลของเขาที่ได้มาตอนไปเจอพวกเผ่ายักษ์ตอนนั้น

 

” คิดจะทำอะไรหนะ ไม่กลัวเลยสินะ “

” ผมต้องการที่จะไปเห็นด้วยตาของตัวเอง ” 

” ไม่อนุญาตคะ “

” . . . “

” จะใช้เวทย์เพื่อหนีไปสินะคะ แต่ขอเตือนเอาไว้ก่อนว่าถ้าฉันจับเธอได้ มันจะจบไม่สวยคะ ” 

” ผมไม่สน ผมต้องการไปพิสูจน์ด้วยตาของผม!! เวทย์ดิน ฝุ่นทราย! “

” ฉันให้ทางเลือกแล้วนะ “

 

น้ำจ้องมองตัวของท้องฟ้าที่ในตอนนี้นั้นกำลังอ่านหนังสือพร้อมกับพูดคุยไปด้วย น้ำสัมผัสมือไปยังกำไลจนมันเปรงประกายเป็นแสงสีน้ำตาล ท้องฟ้าหันไปจ้องมองที่น้ำเล็กน้อยก่อนที่จะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อและพูดกล่าวเตือนออกไป ว่ากันว่าเผ่าเอลฟ์เป็นเผ่าที่มีพลังในด้านการรับรู้พลังเวทย์และพลังธรรมชาติมากกว่าเผ่าอื่นๆเพราะงั้นมันเลยทำให้ท้องฟ้ารู้ในสิ่งที่น้ำทำอยู่ น้ำลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งไปทางประตูของห้องในขณะนั้นก็ปลดปล่อยเวทย์ที่เขาได้นั่งร่ายเมื่อกี้นี้ออกมา ท้องฟ้าปิดหนังสือที่เธอถืออยู่อย่างรุนแรงทำให้ทรายตรงหน้ามันจางและหายไปในที่สุด เธอเดินตรงออกจากห้องอย่างใจเย็นราวกับว่าไม่มีทางที่น้ำจะหนีรอดจากเธอได้อยู่แล้ว

 

” ที่นี้มันที่ไหนกันมันทั้งกว้างทั้งใหญ่ เอาเป็นว่าเราต้องหนีอย่าให้ท้องฟ้าจับเราได้ก่อนเป็นอันดับแรก ” 

” มันจบแล้วละ “

* กรี้ดดดด *

 

น้ำวิ่งไปเรื่อยๆในทางเดินที่มันทั้งกว้างทั้งดูลึกลับซับซ้อน ยิ่งเดินมากเท่าไรเหมือนกับยิ่งจะหลงทาง ท้องฟ้าที่เดินช้าๆมาเรื่อยๆก็กล่าวออกมาเบาๆ พร้อมกับเสียงของน้ำที่กรีดร้องออกมา เหตุผลที่น้ำร้องออกมานั้นก็เพราะต้นไม้เล็กๆที่ประดับตรงบริเวณทางเดินได้ขยายตัวขึ้นด้วยเวทมนตร์ของท้องฟ้า มันเข้ามาพันตัวของน้ำเอาไว้แถมมันยังแทรกเข้าไปในจุดลับใต้ร่มผ้าของเธอทำให้เธอไม่มีทางเลือกน้องจากร้องออกมา รากไม้นั้นค่อยๆขยับนำตัวของนำกลับไปยังห้องที่ท้องฟ้าอยู่เหมือนเดิม 

 

” เป็นยังไง “

” ปล่อยเลยนะ ผมก็แค่ต้องการจะไปเจอคุณน้า ” 

” สั่งฉันยังงั้นหรอคะ กล้ามากเลยนะคะ  “

” หึ แล้วก็หลังจากนี้ฉันจะทำตามที่ฉันได้พูดเอาไว้ เธอผิดเองนะที่ไม่ยอมเชื่อฟังฉัน “

” แล้วมันจะทำไม ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลยนะ “

” ได้เลย “

 

ท้องฟ้าเดินกลับเข้ามาในห้องหลังได้ยินเสียงร้องของน้ำ เธอมายืนรอบริเวณเตียงก่อนที่น้ำที่ถูกมัดด้วยรากไม้จะค่อยๆเข้ามา รากไม้เหล่านั้นค่อยๆพาตัวของน้ำไปยังเตียงนอน หลังจากเธอพูดกับน้ำได้สักพักหนึ่ง ท้องฟ้าก็สั่งให้รากไม้นั้นล็อกแขนและขาของน้ำเอาไว้ไม่ให้ทำตามอำเภอใจ ท้องฟ้าวางหนังสือเอาไว้โต๊ะข้างๆก่อนที่จะเริ่มลงมือปลดเสื้อของผู้ชายที่รัดในส่วนหน้าอกของน้ำอยู่ น้ำที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ขอให้ ท้องฟ้าหยุดละ 

” คิดจะทำอะไรหนะ หยุดนะ ฟ้า  “

 

” ก็จะให้เธอได้รับรู้ถึงสถานะของตัวเองในตอนนี้ยังไงละ ” 

” ฉันยอมทุกอย่างหยุดเถอะนะ “

” ฉันเคยให้ทางเลือกเธอแล้วนะ “

” อื้อ~ หยุดนะ “

 

ท้องฟ้าเมื่อถอดเสื้อของน้ำออกก็เห็นร่างกายส่วนบนอันเปลือยเปล่าของเธอในทันที เพราะก่อนหน้านี้น้ำยังเป็นผู้ชายอยู่เลยไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อใน ท้องฟ้าค่อยๆใช้ริมฝีปากของเธอจูบไปยังจุดยอดสุดของเนินหน้าอกนั้น ก่อนที่จะค่อยๆใช้ลิ้นร้อนๆของเธอเลียมาอย่างแผวเบา น้ำพยายามที่จะดิ้นตัวไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่อาจจะห้ามตัวเองให้หลุดเสียงแปลกๆออกมาได้ 

 

” ทำไม ถึงทำแบบนี้กันละ ฟ้า . . “

” เงียบแล้วปล่อยตัวตามสบายเถอะ “

” ต่อมาก็คือส่วนนี้สินะ “

” ฟ้าหยุดนะ ตรงนั้นไม่ได้ “

” เรื่องของฉัน “

 

ท้องฟ้าจ้องมองไปยังตัวของน้ำที่ในตอนนี้นั้นพยายามที่จะดิ้นหนีจากตัวของเธอ ท้องฟ้าจ้องมองน้ำได้พักหนึ่งก่อนที่จะถอยตัวออกมา แล้วเริ่มถอดกางเกงที่น้ำใส่อยู่ออก หลังจากถอดเธอก็พบกับกางเกงในของผู้ชาย เธอดึงและฉีกมันออกไปชิ้นๆในทันที ก่อนที่จะเอาหน้าของเธอซุกเข้าไปตรงส่วนลับของน้ำแล้วเริ่มเลียมันช้าๆ

 

” ฮี้! ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกอะไร ฟ้า หยุดก่อนมันกำลังจะ อร้าา~ “

” น้ำของเธอหวานอร่อยดีนะ ” 

” เอาละ ดูเหมือนว่าจะพร้อมแล้วนะ มาเริ่มกันเลยดีกว่านะ “

” จะทำอะไรหนะ “

” เดี๋ยวก็รู้เอง “

” อย่านะ ฟ้า ถือว่าฉันของร้องละ ” 

 

น้ำดิ้นตัวไปมาเพราะความรู้สึกนี้ที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนในตอนที่เป็นผู้ชาย ท้องฟ้าเริ่มเลียจากช้าๆแล้วเริ่มเร่งจังหวะไปเรื่อยๆจนลิ้นของเธอไปพบเข้ากับจุดเสียวของน้ำ เธอเลียตรงนั้นซ้ำๆจนน้ำตัวสั่นแล้วก็แตกออกมาเยอะเลยละ ท้องฟ้าหลังจากที่น้ำแตกออกมาตัวของเธอก็เดินออกจากตรงนั้นพร้อมกับหยิบขวดยาขวดหนึ่งขึ้นมา เธอเปิดมันแล้วหยิบยาหนึ่งเม็ดและกลืนมันเข้าไปจากนั้นตัวของเธอก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก น้ำที่เห็นเธอทานยาเข้าไปก็จ้องมองพร้อมกับพยายามหาทางหนีไปด้วย แต่ไม่นานน้ำก็รู้ตัวเพราะเธอนั้นมองเห็นสิ่งแปลกปลอมที่มันนูนจากกางเกงในสีดำของท้องฟ้ามันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นมาเรื่อยๆ จนมันทำให้กางเกงในของท้องฟ้าฉีกออก

 

” ไม่นะ ไม่นะ หยุดนะ “

อึก! สวบ!

” ฟู่ว~ เข้ามาได้สักทีข้างในมันแน่นมากๆเลย “

” ฮึก! ทำไม ทำแบบนี้ละ ฟ้า “

 

ท้องฟ้าไม่ได้สนใจคำพูดของน้ำอีกแล้วเธอเริ่มกระแทกก้อนเนื้อใหญ่ๆนั้นเข้ามาในตัวของน้ำ น้ำใสๆปนกับน้ำสีแดงได้ไหลออกมา เธอกระแทกเป็นจังหวะช้าๆในตอนแรกและเริ่มเป็นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆในเวลาต่อมา ตัวของน้ำหลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะตัวของน้ำในตอนนี้กำลังสับสนกำลังงุนงงว่าทำไมมันถึงต้องเกิดเรื่องบ้าๆนี้กับตัวของเธอด้วย น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาเธอร้องไห้โดยไร้เสียง ในวันๆเดียวมันเกิดเรื่องแย่ๆกับตัวของเธอมากมาย เธอทำได้แค่เพียงน้ำตาไหลแบบนั้น 

 

* 1 ชั่วโมงผ่านไป *

” น้ำฉันจะแตกแล้วละ “

” ฟ้าหยุดขอแค่เพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่ไม่ได้ “

” ไม่ทันแล้วละ อึก! อึก! ฟู่ว~ “

 

น้ำในตอนนี้ได้ปล่อยให้ความรู้สึกของเธอนั้นว่างเปล่าเสียร้องของเธอได้ถูกปล่อยออกมาอย่างแผ่วเบาตามการตอบสนองของร่างกาย ท้องฟ้าได้กระแทกไปเรื่อยๆแล้วได้คำๆหนึ่งออกมา เป็นคำที่ทำให้น้ำกลับมาสู่ความจริงอีกครั้ง เธอร่ายเวทย์เพื่อทำให้รากไม้นั้นถูกทำลาย ที่เธอไม่ทำลายรากไม้นั้นก่อนหน้านี้ก็เพราะในก่อนหน้านี้ตัวของเธอเลือกที่จะชั่งมัน น้ำใช้มือของเธอทั้งทุบทั้งดันตัวของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่เป็นผล ท้องฟ้าเร่งจังหวะพร้อมกับแทงก้อนเนื้อนั้นเข้าไปจนลึกสุดและปล่อยน้ำร้อนๆเข้าไปในตัวของน้ำ น้ำกระตุกตัวบนเตียงไปมาหลายครั้งก่อนที่จะถูกความเสียวซ่านนั้นกลืนกินสติไป ท้องฟ้านำก้อนเนื้อนั้นออกจากตัวของน้ำก่อนที่จะหยิบยาที่อยู่ใต้เตียงออกมาแล้วเดินตรงไปใกล้ๆตัวของน้ำ เธอนำยาใส่ปากของเธอก่อนที่จะจูบแล้วใช้ลิ้นดันยาลงคอของน้ำไป เธอถอยออกมาพร้อมกับทำสีหน้ารู้สึกผิดแล้วกล่าวออกมาเบาๆ 

 

” ขอโทษนะน้ำ ทั้งๆที่ฉันตั้งใจจะช่วยแต่กลับทำร้ายเธอ ฉันไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วละ ฝันดีนะน้ำ “

 

ท้องฟ้าค่อยๆแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วค่อยๆเดินออกจากห้องไป เธอลงไปด้านล่างของตึกสูงด้วยลิฟท์แล้วเดินตรงไปขึ้นรถของเธอ รถนั้นได้ขับไปเรื่อยๆจนมันมาหยุดอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล เธอลงจากรถแล้วตรงเข้าไปยังโรงพยาบาลนั้น เธอเดินไปหยุดอยู่ตรงห้องพิเศษห้องหนึ่ง เธอเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับพูดคุยกับคุรหมอที่อยู่ในห้องนั้นอยู่สักพักก่อนที่เธอจะรับของจะมือของคุณหมอที่เธอพูดด้วย ของที่หมอยื่นให้เธอนั้นเป็นผลึกสีฟ้าใส ในโลกแห่งนี้นั้นเผ่าอื่นๆที่ไม่ใช่เผ่ามนุษย์ก่อนที่จะตายนั้นจะทำการสร้างผลึกเวทย์ออกมา เป็นผลึกที่ราวกับว่ามันกักเก็บวิญญาณของผู้ที่เสียชีวิตเอาไว้ ท้องฟ้ารับมันมาแล้วเดินออกจากโรงพยาบาลไป ศพของน้าดารินนั้นจะถูกนำไปเป็นอาจารย์ใหญ่ตามความปรารถนาของเธอ ตัวของเธอได้เขียนพินัยกรรมเอาไว้เพื่อที่จะมอบสมบัติทุกอย่างให้กับตัวของน้ำ ท้องฟ้าขึ้นรถกลับไปยังตึกสูงกลางเมืองที่น้ำนอนอยู่

( #: อาจารย์ใหญ่ในที่นี้ก็คือเหมือนกับว่าเป็นศพให้นักศึกษาแพทย์ผ่าเพื่อศึกษาครับ )

 

” หนีไปแล้วสินะ น้ำ “

” ต้องกลับไปที่ร้าน ” 

 

น้ำลงมาจากดึกสูงนั้น เธอแบกร่างกายที่เหนื่อยล้าหลังจากที่โดนตัวของอีกคนข่มขืน เธอนั่งรถแท็กซี่ด้วยเงินที่เหลือไม่มากในกระเป้ากางเกงของเธอและตรงไปยังร้าน เมื่อเธอถึงร้านก็พบกับตำรวจมากมายในบริเวณนั้น ตัวของเธอหยิบบัตรประจำตัวของเธอขึ้นมาให้ตำรวจเหล่านั้นดู ตำรวจเมื่อเห็นบัตรก็อนุญาตให้เธอเข้าไป เพราะว่าตัวของเธอน้ำผ้าเช็ดตัวในห้องของอีกคนมาพันหน้าอกของตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ใครรู้ เธอเดินตรงไปหลังร้านพร้อมกับหยิบกล่องๆหนึ่งออกมา เธอหยิบมันแล้วคลายเวทย์ออก มันคือเวทย์แห่งคำสั่งเสียมันจะทำงานก็ต่อเมื่อผู้ที่ใช้เวทย์นี้เสียชีวิตไปแล้ว น้ำหยิบกล่องนั้นแล้วรีบตรงออกจากร้าน เธอรีบตรงกับไปยังบ้านของเธอด้วยความเหนื่อยล้าและอะไรบ้าๆที่มันเกิดขึ้นในวันนี้ เธอเปิดเข้าไปในบ้านแล้วรีบวางกล่องนั้นไว้บนโต๊ะ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนเตียงนั้นแล้วสลบลงไป

 

” ฟู่ว~ ขอโทษนะ น้ำที่ฉันทำอะไรไม่ดีใส่เธอหนะ ฉันจะนำสองสิ่งนี้ให้กับเธอแล้วก็คงจะกลับไปช่วยเหลือเธอใต้ร่มเงาอีกครั้งโดยที่จะไม่ไปเธอพบอีกแล้วละ เอาละพรุ่งนี้คงต้องเตรียมตัวไปเรียนแล้วสินะ “

 

ท้องฟ้าเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของเธอก่อนที่จะเปิดลิ้นชักออกมาในนั้นมีกล่องสีฟ้าอยู่ข้างไหนกล่องหนึ่ง เธอหยิบมันขึ้นพร้อมกับกล่าวกับมันราวกับว่านั้นเป็นสิ่งแทนตัวของคนที่ชื่อว่า น้ำ หลังจากที่เธอทำอะไรได้สักพักก็เดินไปเตรียมของเพื่อที่จะไปเรียนในวันพรุ่ง เมื่อเธอเตรียมของเสร็จเธอก็เดินไปที่เตียงแล้วก็ค่อยๆหลับลงไป