ทัณฑ์สวาทเจ้าพ่อ - ตอนที่ 4 ยื่นข้อเสนอแทน

เขายิ้มหยันให้กับคำชมที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายเพราะไม่ว่ากับผู้หญิงคนไหนก็ร้องครางระงมชมเขาทุกราย

สะโพกทรงพลังสาวเอ็นใส่ร่องสาวอย่างหยาบคายรุนแรงโดยที่เจนจิราหวีดร้องด้วยความสุขสมก่อนจะเป็นเขาที่จ้วงเอ็นใหญ่ด้วยจังหวะถี่กระชั้นแล้วถอนตัวตนออกมา

หล่อนรีบนั่งคุกเข่าหันหน้ามาหาเอ็นใหญ่ยาวอย่างรู้งาน มือหนารูดมันด้วยฝ่ามือร้อนฉ่าชักขึ้นลงถี่ระรัวก่อนที่น้ำขาวขุ่นมันจะฉีดพ่นเลอะเต็มใบหน้าสาว

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้งเขาอนุญาตให้คนภายนอกเข้ามาได้ในขณะที่ยังคงรีดน้ำขาวขุ่นใส่หน้าเจนจิราอย่างไม่แคร์สายตาใคร

รถเข็นอาหารถูกเข็นเข้ามาจอดนิ่งอยู่ริมห้องในขณะที่บ๋อยรีบแจ้นออกจากห้องอย่างรู้งาน

แสนดีที่นั่งคุดคู้อยู่นานขาเกิดเป็นเหน็บชาทำให้หล่อนที่นั่งแอบอยู่ใต้รถเข็นขยับหลุกหลิกจนรถเข็นอาหารมันเสียหลักล้มครืน

โครม เพล้ง เสียงของรถเข็นที่ล้มพร้อมกับจานกระเบื้องใส่อาหารที่หล่นแตกยังไม่น่าตกใจเท่ากับภาพที่หล่อนเห็น

ผู้ชายที่ใส่สูทเนี๊ยบกำลังมีเซ็กซ์กับผู้หญิงหุ่นอวบอัดที่นั่งคุกเข่าเปลือยเปล่าทั้งตัวแต่สิ่งที่ทำให้หล่อนแทบเป็นลมคือผู้ชายแสนโอหังคนนั้นมายืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร

“คุณ…” ใบหน้างามแดงก่ำ

หล่อนลุกขึ้นก่อนจะเผลอจ้องมองเขานิ่งงัน ในขณะที่เขาใช้สายตาคมกริบซึ่งเต็มไปด้วยความเดือดดาลจ้องมองหล่อน

ร่างบางสั่นสะท้านเพียงแค่สบประสานสายตาเขายังคงดูดีเหมือนเมื่อวันก่อน ไม่สิวันนี้เขาดูหล่อมากกว่าเดิมเพราะวันนั้นหล่อนเห็นเขาไม่ชัดแต่วันนี้หล่อนได้เห็นเขาเต็มสองตา

ใบหน้าสี่เหลี่ยมที่มีสันกรามชัดเจนประกอบกับดวงตาสีน้ำตาลอมดำจมูกของเขามันลงตัวกับใบหน้าของเขาราวกับเทพปั้นแต่งไรหนวดจางที่ขึ้นอยู่บริเวณสันกรามมันยิ่งทวีความดุดันให้กับความเป็นบุรุษเพศ

“คุณแทนทัพไล่นังนี่ออกไปสิคะเราจะได้มาสนุกกันต่อ”

เสียงของเจนจิราทำให้หล่อนหลุดออกจากภวังค์แต่มันยิ่งทำให้หล่อนแทบขาอ่อนเมื่อรู้ว่าผู้ชายที่เป็นเจ้าหนี้คือแทนทัพผู้ชายคนเดียวกันกับที่หล่อนปาเงินใส่หน้า

แทนทัพรูดซิปกางเกงเก็บความอลังการของเขาภายใต้กางเกงขายาวสีดำก่อนจะกอดอกยืนจ้องมองหล่อนด้วยการสายตามืดดำ

“ออกไปก่อนเจนจิรา”

เจนจิราหงุดหงิดไม่น้อยแต่หล่อนไม่อาจขัดคำสั่งของแทนทัพได้เพราะหากทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจหล่อนอาจจะไม่มีแม้แต่เงาหัว

เมื่ออยู่กันตามลำพังสองคนเขายิ่งรู้สึกถึงกระแสความตรึงเครียดของร่างกายที่มันแรงกล้าอย่างไม่อาจหาที่มาได้ คนตัวโตถึงกับต้องกัดฟันข่มความต้องการที่มันพวยพุ่งขึ้นอย่างรุนแรงเอาไว้

คนตัวโตนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางที่ไม่แยแสต่อสิ่งใดรวมถึงสิ่งที่หล่อนกำลังพูด

“คือจะเป็นอะไรไหมถ้าฉันจะขอเวลาหาเงินสักหนึ่งเดือนเป็นการแลกเปลี่ยน”

เขาหันมามองหล่อนก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยมันทำให้หล่อนรู้สึกตระหนกกับท่าทีแปรปรวนของผู้ชายตรงหน้า

“เธอคิดว่าเงินสักเท่าไหร่กันที่จะทำให้คนอย่างฉันพึงพอใจ”

หล่อนพยายามคิดว่าสักเท่าไหร่กันที่จะทำให้เจ้าพ่อคาสิโนอย่างเขาพึงพอใจสองหมื่นไม่สิห้าหมื่นแต่หล่อนจะหามันมาได้จากที่ไหนในระยะเวลาหนึ่งเดือน

“สักสองหมื่นหรือสามหมื่นพอไหมคะ”

แทนทัพหยุดหัวเราะก่อนจะจ้องมองหล่อนด้วยสายตาคมกริบมืดดำชนิดที่หล่อนไม่สามารถอ่านมันออกได้หัวใจสาวเต้นผิดจังหวะเมื่อเขาจ้องมองเขม็งความประหม่ามันยังคงรายล้อมรอบกาย

“เธอคิดว่าคนอย่างฉันอยากได้เศษเงินพวกนั้นหรือมันไม่เห็นจะคุ้มค่ากับการได้โยกขย่มพี่สาวของเธอเลยสักนิด”

ใบหน้างามแดงก่ำหล่อนทั้งโมโหและอับอายกับคำพูดขวานผ่าซากของเขา

“นายมันคน…คนบ้ากาม”

“ใช่ถ้ารู้อย่างนั้นแล้วก็ไสหัวออกไปซะฉันจะไม่เปลี่ยนใจเพราะฉันจะนอนกับพี่สาวของเธอให้ยับเยินจนต้องคลานลงจากเตียง”

หล่อนกำมือแน่นเพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้าคงพยายามเอาคืนเรื่องที่หล่อนปาเงินใส่หน้าเขาเมื่อวันนั้น

“ถ้าสิ่งที่คุณทำเพราะคุณต้องการแก้แค้นฉันเมื่อวันก่อนฉันขอให้คุณ”

หล่อนกลืนน้ำลายพร้อมกับก้อนสะอื้นในลำคอก่อนจะพูดต่อให้จบประโยค

“นอนกับฉันแทน…แทนพี่สาวฉัน”

คนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวมองผู้หญิงตรงหน้าที่วันนี้ดูสวยแปลกตากว่าวันก่อนเพราะเครื่องสำอาง แต่เขากลับชอบใบหน้านวลใสของหล่อนที่ปราศจากเครื่องสำอางเสียมากกว่า ใบหน้านวลเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่มันไหลรินเต็มสองพวงแก้มในขณะที่หล่อนยังคงพนมมือนั่งคุกเข่าด้วยท่าทางน่าสงสาร

มันทำเอาหัวใจหนุ่มกระตุกอย่างประหลาดแววตามืดดำของเขาอ่อนแสงลงก่อนจะต้องเสหลบมองภาพตรงหน้าเขากัดกรามแกร่งแน่นก่อนจะสาดวาจาร้ายกาจออกไป

“เธอคิดว่าตัวเองมีดีจนคนอย่างฉันต้องนอนด้วยหรือยัยผู้หญิงขี้เหร่เพราะถ้าให้เทียบกับพี่สาวเธอแล้ว เธอเทียบไม่ติด”

เขาพูดถูกหล่อนไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างหากเทียบกับคนเป็นพี่สาวความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอัดแน่นเต็มความรู้สึกทั้งที่มันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับคนตรงหน้าเลยสักนิด หล่อนควรจะโกรธและโมโหเขาถึงจะถูก

“ค่ะฉันรู้ดีว่าคงไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่คุณชอบแต่กรุณานอนกับฉันเถอะนะคะได้โปรดเถอะคุณแทนทัพ”

หล่อนยังคงคุกเข่าพนมมืออยู่แบบนั้นน้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลอาบแก้มนวลอย่างไม่ขาดสาย หล่อนรู้สึกว่าตนเองไม่ต่างจากหมาจนตรอกตัวนึง