ทัณฑ์สวาทเจ้าพ่อ - ตอนที่ 14 ฉันมันก็แค่ยัยหน้าจืด

“สวัสดีค่ะคุณแทนทัพรอแป๊บนะคะนังเอ้ยยัยแสนรักกำลังแต่งตัวอยู่ค่ะ”

“ฉันรอได้เสมอถ้าผู้หญิงที่จะขึ้นเตียงสวยราวกับนางฟ้า”

หัวใจสาวแหลกเละจนมันไม่เหลือชิ้นดีเขาผิดสัญญาหล่อนจุกจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก สายตาคมกริบของเขาที่มองผ่านเลยหล่อนไปราวกับหล่อนไม่มีตัวตนยังไม่เจ็บปวดเท่าความเฉยชาที่เขาหยิบยื่นให้อย่างโหดร้าย เขาทำเหมือนหล่อนกับเขาไม่รู้จักกันมาก่อนทั้งที่เมื่อเช้ายังโยกคลึงกันอย่างลืมตาย

ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไม่สามารถปกป้องพี่สาวจากผู้ชายใจร้ายตรงหน้าได้แต่ทว่าสิ่งที่หล่อนรู้สึกเจ็บลึกมันคงจะเป็นความเพิกเฉยที่มีต่อหล่อน

นั่นสิใครมันจะไปชอบผู้หญิงจืดชืดอย่างหล่อนมันคงถึงเวลาแล้วที่แทนทัพจะเขี่ยหล่อนทิ้งความรู้สึกที่เป็นเหมือนเศษผ้าผืนเก่าที่กำลังถูกเขวี้ยงทิ้งตีขึ้นมาที่กลางหน้าอกก่อนจะจุกหน่วง

แสนรักที่เดินลงบันไดมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกฝืนยิ้มให้กับแทนทัพและปรายตามองหล่อนเล็กน้อย

“พี่แสนรัก…”

สายตาหล่อนมีน้ำตาคลอหน่วงความเสียใจตีกันยุ่งเหยิงทั้งความห่วงใยพี่สาวและความรู้สึกเสียใจที่ถูกแทนทัพเมินเฉยมันรุมเร้าจนปวดหนึบที่หน้าอกข้างซ้าย

หล่อนเห็นสายตาของความชื่นชมของแทนทัพที่มอบให้กับแสนรักหล่อนยิ่งทวีความเจ็บปวดแต่หล่อนก็พยายามคิดในแง่ดีเพราะถ้าหากแทนทัพคิดจะจริงจังกับแสนรักหล่อนก็ยินดีสนับสนุนให้คนที่หล่อนรักทั้งสองมีความสุข

“ไปกันเถอะครับแสนรัก”

ความสุภาพอ่อนโยนที่หล่อนไม่เคยได้รับจากแทนทัพมันทำให้หล่อนสมเพชตนเองที่เกิดความรู้สึกอิจฉาพี่สาวของตนเอง

“ค่ะ”

แสนรักคล้องแขนกำยำที่แทนทัพยื่นมาให้เกาะด้วยความลังเลแต่ทว่าพอเห็นสายตาดุดันของสายใจหล่อนจึงไม่ขัดขืน

แสนรักเห็นน้ำตาที่คลอหน่วงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงมองมา

“ไม่เป็นไรนะแสนดีเดี๋ยวพี่ก็กลับมา”

น้ำเสียงของคนเป็นพี่ดูกล้ำกลืนฝืนทนมากซึ่งต่างจากสายใจที่ดูระรื่นอารมณ์ดี

แสนดีได้แต่มองตามคนทั้งสองที่ควงแขนกันออกไปด้วยความปวดร้าวราวกับถูกมีดคมกริบปักที่ขั้วหัวใจจวบจนรถหรูแล่นออกไปลับสายตา

“เป็นอะไรยัยแสนดีพี่แกแค่ออกไปกินข้าวกับผู้ชายรวยๆ แกควรจะยิ้มดีใจกับมันนะ”

ในเมื่อเขาไม่ต้องการหล่อนอีกต่อไปแล้วแต่ทว่าใจเจ้ากรรมมันดันไม่เชื่อฟังสมองที่สั่งการให้หยุดการกระทำที่แว่บเข้ามาอย่างบ้าบิ่น

บริกรเสิร์ฟเหล้านานาชนิดที่กำลังเดินถือถาดหรูต้องหยุดชะงักเพราะหล่อนเรียกเอาไว้มือบางหยิบแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพันขึ้นมาได้ก็กระดกหมดแก้ว

แก้วแล้วแก้วเล่าที่หล่อนหยิบมันขึ้นมาก่อนจะสาดมันลงคอหล่อนเบ้หน้าให้กับรสชาติที่ฝาดเฝื่อนแต่ทว่ามันคงไม่ ขมขื่นเท่าชีวิตหล่อนในตอนนี้

“เอ่อ พอก่อนไหมครับ”

เสียงของบริกรไม่ได้หยุดหญิงสาวที่อยู่ในชุดนักศึกษาได้เลยจวบจนแก้วสุดท้ายที่อยู่ในถาดหมดเกลี้ยงหล่อนถึงได้ทำมือให้บริกรเดินไปทางอื่นได้

แสนดีเริ่มรู้สึกหนักหัวความมึนเมาที่เกิดจากฤทธิ์ของน้ำสีอำพันทำให้หล่อนเริ่มประคองตัวไม่อยู่ซึ่งทุกเหตุการณ์มันอยู่ในสายตาของผู้ชายหลายคนที่จ้องมองหล่อนด้วยความพึงพอใจ

“เฮ้ยพวกมึงอย่ายุ่ง น้องคนนี้กูจอง”

หล่อนเป็นที่จับจ้องหมายปองตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่ข้ามมาใน Macau Casino ในฐานะสาวบริการความจริงแล้วแสนดีเป็นคนสวยไม่ต่างจากพี่สาว แต่เพียงแค่ว่าเจ้าหล่อนไม่ใช่คนที่สวยตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเห็นแต่เป็นแบบสวยพิศยิ่งมองยิ่งสวยยิ่งทวีความน่าค้นหา

ลูกชายของมหาเศรษฐีกระเป๋าหนักออกตัวทันทีซึ่งไม่มีใครกล้าขัดเพราะอำนาจเงินที่เหนือกว่า ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปหาร่างบางที่ยืนโงนเงนพร้อมกับลูกน้องทั้งสองคน

“สวัสดีครับคนสวย”

แสนดีหันมามองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ก่อนจะหรี่ตามองคนแปลกหน้า

“นายเป็นครายช้านไม่รู้จัก”

เสียงพูดของหล่อนมันอ้อแอ้

“ไปกับผมไหมคนสวยผมทิปไม่อั้นนะ”

ทศวรรษไม่พูดเปล่าแต่เขาฉวยโอกาสโอบเอวคอดกิ่วของแสนดีเอาไว้ก่อนจะรั้งร่างอวบอัดให้เข้ามาประชิดกายแกร่ง

“ปล่อยช้านนะอ้ายคนบ้ากาม”

หล่อนยังพอมีสติหลงเหลืออยู่บ้างถึงแม้มันจะมีเพียงเล็กน้อยก็ตาม หล่อนพยายามแกะมือไม้ราวกับปลาหมึกของคนตรงหน้า

ทศวรรษกระหยิ่มยิ้มย่องเพราะเรี่ยวแรงของคนเมาอย่างแสนดีมันแทบไม่เป็นผลกับเขาเลย

เขายกหล่อนขึ้นวางกับโต๊ะก่อนจะแทรกร่างกายกำยำอยู่ระหว่างเรียวขางามในขณะที่คนเมาพยายามปัดป้องท่ามกลางผู้คนเยอะแยะมากมายแต่กลับไม่มีใครให้ความสนใจเพราะมันป็นเรื่องปกติของที่แห่งนี้

คนเมาไร้เรี่ยวแรงอย่างแสนดีไม่สามารถต่อกรกับผู้ชายหยาบคายตรงหน้าได้สักนิดสัมผัสจากผู้ชายอื่นมันให้ความรู้สึกขยะแขยงสิ้นดี

“ปล่อยช้าน ปล่อยย”