“ถ้าไม่สบายก็หยุดสักวันนะแสนดี”

สายใจเบ้หน้าอย่างรำคาญก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อนอนพักผ่อนเอาแรงเพราะเพิ่งกลับมาจาก Macau Casino เมื่อรุ่งสาง

“จ้าขอบคุณนะจ๊ะที่ห่วง”

แสนดีมองคนเป็นพี่สาวต่างสายเลือดที่กำลังทำงานบ้านแบบนี้ทุกเช้าก่อนจะออกไปทำงานด้วยความรู้สึกละอายใจ หากหล่อนมีเรียนสายหล่อนจะเป็นคนทำเองทั้งหมดแต่สายใจมักจะเข้ามาดุด่าเสมอว่ามันเป็นหน้าที่ของแสนรัก

“งั้นแสนดีไปเรียนก่อนนะจ๊ะวันนี้มีเรียนตอนเช้า”

“ตั้งใจเรียนอย่านอกลู่นอกทางนะน้องสาวพี่”

หล่อนเดินเข้ามากอดเอวพี่สาวก่อนจะกลั้นน้ำตาเอาไว้เพราะเนื้อตัวของหล่อนตอนนี้มันเต็มไปด้วยคาวราคีไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ผุดผ่องอีกแล้ว

“จ๊ะพี่แสนรัก”

แสนรักมองน้องสาวที่เดินก้มหน้าก้มตาออกไปจากบ้านด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความปวดร้าวเมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่หล่อนจะต้องไปขัดดอกทดแทนบุญคุณสายใจผู้เป็นมารดา

ร่างบางแต่อวบอัดอยู่ในชุดนักศึกษาที่กำลังก้าวเดินไปบนฟุตปาธอย่างใจลอยความรู้สึกทุกย่างก้าวมันยังเหมือนมีท่อนเอ็นแข็งชันของเขาปักคาอยู่ ป่านนี้แทนทัพจะทำอะไรอยู่เขาคงจะสนุกสำราญกับบรรดาสาวสวยที่อยู่รายล้อม

ในขณะที่หล่อนยังคงเฝ้าคิดถึงสัมผัสของเขาทุกลมหายใจ หล่อนหวังว่าเขาจะทำตามสัญญาที่ให้เอาไว้ แสนดีที่กำลังยืนรอรถเมล์ หล่อนหันไปมองเห็นกระจกเงาของร้านค้าที่อยู่บริเวณนั้นก่อนจะสำรวจใบหน้าของตนเอง

‘ยัยหน้าจืด ยัยขี้เหร่’

คำพูดนี้มันยังคงดังก้องในหัวอยู่ตลอดเวลา หล่อนแค่นยิ้มให้กับตนเองเพราะเงาที่สะท้อนในกระจกมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

คำพูดที่ออกจากปากเขามันบั่นทอนความมั่นใจของหล่อนจนติดลบ มันน่าประหลาดที่ไม่ว่าใครจะพูดถึงรูปลักษณ์หน้าตาหล่อนอย่างไร มันกลับไม่เป็นผลต่อความรู้สึกและความมั่นใจแต่หากมันออกมาจากปากของคนที่เรารักมันก็คงจะส่งผลแบบนี้หล่อนคิดมันอย่างปลงตก

“แสนดี”

เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้หล่อนหันกลับมามองก่อนจะเห็นเพื่อนร่วมคณะที่กำลังก้าวเดินเข้ามาหาหล่อน

“ว่าไงซันวันนี้นายไม่ขับรถไปเรียนหรอ”

“อ่อพอดีว่ารถเราเสียน่ะก็เลยมารอขึ้นรถเมล์”

“ยัยหน้าจืด”

มือหนาที่จับพวงมาลัยรถยนต์เขากำแน่นจนมันแทบหลุดติดมือ

มันน่าประหลาดใจที่เขาไม่อาจละสายตาจากผู้หญิงตรงหน้าได้เลยแม้แต่น้อย ทั้งที่ความจริงแล้วใบหน้าของหล่อนไม่ได้มีจุดเด่นอะไรเลยสักนิดให้น่าจดจำ ไหนจะผิวขาวซีดของหล่อนอีกที่ไม่ได้ดูน่าพิศมัยเท่าผิวขาวอมชมพูของคนเป็นพี่สาว หากเทียบแสนดีกับผู้หญิงที่เขาเคยนอนด้วยหล่อนถือว่าหน้าตาธรรมดามากแต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเหมือนกับต้องมนต์สะกดทุกครั้งที่สบสายตาของหล่อน

“แม่ตัวดีหนีฉันมาแล้วยังมาอ่อยผู้ชายอีก”

ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความเดือดดาลโทสะร้ายที่มันก่อตัวขึ้น เขาจ้องมองคนทั้งสองด้วยสายตาชนิดที่แทบเผาให้มอดไหม้ แสนดีเป็นเมียของเขาหล่อนไม่มีสิทธิ์มอบรอยยิ้มแบบนั้นให้กับใคร

แทนทัพตกใจกับความคิดของตนเองเพราะถ้าหากจะคิดว่าผู้หญิงที่นอนกับเขาเป็นเมียมันคงเกือบครึ่งเมือง แต่ทว่าตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือจัดการแม่ตัวดีที่กล้าหนีเขามา

เขาเหยียบคันเร่งเต็มแรงก่อนจะปาดแซงรถเมล์ที่กำลังแล่นอยู่บนเลนซ้ายแล้วจอดรถขวางเอาไว้ทันที ในขณะที่รถเมล์คันโตต้องเหยียบเบรกกะทันหันเมื่อมีรถหรูราคาแพงระยับอย่างแลมโบกินี่จอดขวางอยู่กลางถนน

เสียงฮือฮาของคนในรถเมล์ที่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นนักเรียนนักศึกษาดังกันแซ่ดจนแสนดีรู้สึกรำคาญไม่น้อย

ก่อนจะได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวน้อยสาวใหญ่บนรถที่อุทานออกมาราวกับเจอเทพบุตร

“เฮ้ยแกดูดิโครตหล่อเลย”

“อ๊าย…แกโครตเท่ห์อ่ะ”

แทนทัพที่อยู่ในชุดสูทสีน้ำตาลไหม้เดินลงมาจากรถหรูก่อนจะขยับแว่นตาสีชาเล็กน้อยแล้วจ้องมองไปที่รถเมล์คันโต

เสียงดังระงมที่เต็มไปด้วยความชื่นชมทำเอาหล่อนที่นั่งอยู่เฉยต้องอดใจไม่ไหวลุกขึ้นมอง

“เราขอส่องหน่อยนะซัน”

แสนดีที่นั่งเบาะคู่กับซันซานอยู่ด้านในแทรกตัวออกมาก่อนจะเขย่งปลายเท้ามอง

หล่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะรีบก้มตัวหลบเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นหล่อน

“แทนทัพ”

เขามาที่นี่ทำไมหรือว่าเขามาตามหาหล่อนแต่ทว่ามันไม่น่าใช่ในเมื่อเขากับหล่อนไม่ได้มีเรื่องอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก

“แสนดี ฉันให้เวลาเธอสามสิบวินาทีถ้าเธอไม่ลงมาขึ้นรถเธอจะต้องเสียใจ”

น้ำเสียงที่ดังก้องของเขามันเต็มไปด้วยอำนาจเขาพูดมันอย่างโอหังก่อนจะก้าวเดินกลับขึ้นรถหรูของเขา

“คนใจร้ายคนบ้าอำนาจ”

แสนดีได้แต่ถามตนเองว่าควรทำอย่างไรดีหากหล่อนไม่ลงไปเขาจะทำอะไร…หรือว่าเขาจะผิดสัญญา หล่อนคิดมันแล้วก็วิตกอย่างหนักก่อนจะตัดสินใจรีบลงจากรถเมล์แล้วตรงไปขึ้นรถแลมโบกินี่ที่จอดเอาไว้

ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่อยากรู้อยากเห็นมีเพียงซันซานที่พยายามร้องเรียกแสนดีแต่หล่อนกลับไม่แม้แต่หันกลับมาชายหนุ่มยิ้มอย่างเศร้าสร้อยเพราะเริ่มเห็นเค้าแววอกหักที่ส่อมาแต่ไกล