ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 97 มาส่งงูให้ท่านหมอ

    บทที่ 97 มาส่งงูให้ท่านหมอ

    

    เหยียนเกอได้ยินบทสนทนาระหว่างผูเว่ยชางและฮูหยินอวิ๋นที่อยู่นอกประตู เมื่อคิดว่าสหายจอมเย็นชาผู้นี้จะให้อาหารกับนาง เขาก็รีบซ่อนอาหารไว้ใต้โต๊ะทันที

    

    เขาไม่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองคาดไว้จะเป็นเรื่องจริง เหยียนเกอนึกสาปแช่งในใจว่าฮูหยินอวิ๋นเป็นหญิงที่หน้าหนาใช้ได้ที่กล้ามาขออาหารกับผูเว่ยชาง

    

    เขายิ้มกริ่ม

    

    ผูเว่ยชางเติมกับข้าวและข้าวจนเต็มชามให้ฮูหยินอวิ๋น นางจึงยิ้มอย่างมีชัยและคิดว่าจะกล่าวสรรเสริญเขาเสียหน่อย แต่เขากลับปิดประตูใส่หน้านางไปแล้ว…

    

    ฮูหยินอวิ๋นพ่นลมอย่างอารมณ์เสีย แต่ก็ไม่สนใจอะไร นางถือชามข้าวไว้ในมือแล้วเดินกลับบ้าน นางรู้สึกมีความสุขมากที่ได้พบสถานที่ที่นางสามารถขออาหารได้ทุกเมื่อ

    

    นางไม่จำเป็นต้องไปสนนังลูกสาวไม่รักดีก็ยังได้!

    

    อวิ๋นซิ่วชิงทำอาหารให้พ่อเฒ่าอวิ๋นอย่างรวดเร็วและกินไปเพียงไม่กี่คำเท่านั้น เนื่องจากมีเรื่องกลุ้มใจบางอย่าง

    

    จากนั้นนางก็ต้มยาให้พ่อเฒ่าอวิ๋นและพูดว่า “ท่านพ่อ เดี๋ยวข้าไปบ้านของผูเว่ยชางแล้วจะรีบกลับมานะ ส่วนนี่ ข้าต้มยามาให้ ท่านดื่มได้หลังอาหารเย็น”

    

    ”เอาล่ะข้ารู้แล้ว ระหว่างทางระวังตัวให้ดีนะชิงเหนียง” พ่อเฒ่าอวิ๋นเตือนพร้อมขมวดคิ้ว

    

    อวิ๋นซิ่วชิงตอบรับและเดินออกจากห้องของผู้เป็นพ่อ หญิงสาวรีบกลับไปที่ห้องตัวเองและหยิบกรงงูขึ้นมา ก่อนจะเดินออกไป

    

    ระหว่างทาง อวิ๋นซิ่วชิงก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหานาง ร่างของนางดูเหมือนฮูหยินอวิ๋น แต่มันมืดเกินไปที่จะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

    

    นางขมวดคิ้วและก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวพร้อมกับตะเกียงในมือ และมันก็เป็นตามที่คาดไว้ ร่างนั้นคือฮูหยินอวิ๋นนั่นเอง

    

    ส่วนฮูหยินอวิ๋นเองก็เห็นอวิ๋นซิ่วชิงเช่นกัน แต่นางไม่ได้พูดอะไรออกมา ทำเพียงแค่สบถใส่ลูกสาวและจากไปอย่างรวดเร็ว นางไม่มีเวลาที่จะดุด่าในตอนนี้ หากนางหยุดเพื่อปะทะคารมกับนังลูกสาวไม่รักดี อาหารก็จะเย็นชืดหมด

    

    นังลูกสาวหน้าโง่ ข้าไม่สนใจเจ้าหรอก!

    

    อวิ๋นซิ่วชิงหันไปมองตามหลังของนางและนึกสงสัยว่าเหตุใดนางถึงออกมาตอนกลางคืนเช่นนี้ นอกจากนี้ ดูเหมือนนางจะเห็นฮูหยินอวิ๋นถือชามอยู่ในมือ และได้กลิ่นอาหารอย่างชัดเจน

    

    หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง อวิ๋นซิ่วชิงก็รู้ว่าแม่ของนางคงเพิ่งกลับจากการไปขออาหารจากใครสักคน

    

    อวิ๋นซิ่วชิงพ่นลมอย่างเย็นชา คิดไปมาก็เป็นเรื่องดีที่หากมีคนเลี้ยงดูนาง เพื่อที่แม่จอมลำเอียงจะได้ไม่มาระรานพ่อของนางเพื่อสร้างปัญหาทุกวัน

    

    ขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงกำลังเดินอยู่ จู่ ๆ นางก็เริ่มรู้สึกยินดีที่ตัวเองเข้ามาอาศัยร่างของเจ้าของร่างนี้

    

    หากเจ้าของเดิมยังอ่อนแอเช่นนี้ ตัวนางอาจจะตายไปแล้วเพราะถูกฮูหยินอวิ๋นและพี่ชายผีพนันรังแกเป็นแน่ แต่สำหรับนางถือเป็นคนละเรื่องกัน นางไม่ได้มีความรู้สึกผูกพันกับฮูหยินอวิ๋น นางรู้แต่เพียงว่าใครก็ตามที่ดีกับนาง นางก็จะดีตอบ หากร้ายมา นางก็จะร้ายตอบกลับไปอย่างสาสมเช่นกัน!

    

    เมื่อไม่มีสายสัมพันธ์หรือสิ่งที่เรียกว่าบ่วงผูกมัดจาก ‘คนในครอบครัว’ การที่นางจะตอบโต้คนในครอบครัวที่เลวทรามก็ย่อมง่ายดายและไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมาก

    

    ระยะทางจากบ้านของอวิ๋นซิ่วชิงไปบ้านของผูเว่ยชางค่อนข้างไกลพอสมควร แต่หญิงสาวก็เดินเร็วอย่างมากจนตัวเองหายใจแทบไม่ออก

    

    เมื่อมาถึงหน้าบ้านของผูเว่ยชาง นางก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และเคาะประตูสองสามครั้ง

    

    ก๊อก ๆ

    

    เหยียนเกอที่กำลังหยิบอาหารที่ซ่อนไว้ออกมาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้ง

    

    เขาจึงตะโกนโวยวายขึ้นว่า “ยังจะมีขอทานอีกหรือ?! แล้ววันนี้พวกเราจะได้กินหรือไม่?!”

    

    ”หุบปาก!” ผูเว่ยชางตวาดพลางขมวดคิ้ว

    

    เหยียนเกอไม่พอใจ เขาพูดกับผูเว่ยชางว่า “เจ้าสามารถให้อาหารกับหญิงชราคนนั้นได้ แต่ขืนเจ้ายังให้นางแบบนี้ ต่อไปนางคงสามารถนั่งบนเตียงของเจ้า แล้วรอให้เจ้ากินอาหารเย็นจนถึงข้ามคืนวันส่งท้ายปีเก่าก็คงได้ ผูเว่ยชาง ข้าเคยมองเจ้าเป็นยอดแม่ทัพมาตลอด แต่ตอนนี้สภาพเจ้ากลับดูเหมือนคนขี้แพ้เลย!”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงที่เพิ่งเคาะประตูเสร็จก็ได้ยินเสียงโวยวายของเหยียนเกอดังออกมาจากห้อง นางจึงโล่งใจเล็กน้อย เพราะแสดงว่าเหยียนเกอยังคงอยู่ที่นี่ และนางไม่ได้มาเสียเที่ยว

    

    ”ผูเว่ยชาง เปิดประตูหน่อย” อวิ๋นซิ่วชิงเคาะประตูและตะโกนขึ้น

    

    ผูเว่ยชางจำเสียงของอวิ๋นซิ่วชิงได้ เขาถึงกับขยี้ตาและตวัดสายตามองเหยียนเกอ “ดูปากเจ้าสิ วันหลังอย่าพูดอะไรพล่อย ๆ อีก!”

    

    เหยียนเกอจิ๊ปากอย่างขัดใจ และนำอาหารที่ซ่อนไว้ออกมา

    

    หลังจากที่รู้ว่าเป็นอวิ๋นซิ่วชิง ผูเว่ยชางก็รีบไปเปิดประตูทันที อารมณ์ต้อนรับที่เขามีให้นางนั้นแตกต่างจากที่มีให้ฮูหยินอวิ๋นโดยสิ้นเชิง “อวิ๋นซิ่วชิง เจ้ามาที่นี่ทำไมตอนนี้? เข้ามาสิ ข้างนอกอากาศเย็นนะ”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร และเข้าไปในบ้านกับผูเว่ยชาง

    

    ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง อวิ๋นซิ่วชิงก็เห็นเหยียนเกอกำลังรับประทานอาหารเย็น “พี่เหยียน ข้าได้ยินเสียงคำรามของเจ้าเมื่อครู่นี้ เป็นเพราะผูเว่ยชางหรือเปล่า?”