ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 79 จับไก่

    บทที่ 79 จับไก่

    

    อวิ๋นซิ่วชิงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ไก่ของนางนั้นมีนิสัยขี้กลัวมาก ขนาดตอนนางซื้อพวกมันในตลาด พวกมันก็ไม่ได้ส่งเสียงแบบนี้

    

    หญิงสาวรีบหันหลังกลับไปที่สวนหลังบ้าน

    

    อวิ่นซิ่วชิงกำลังคิดว่า บางทีอาจจะเป็นโจรที่เห็นครอบครัวของนางร่ำรวย ดังนั้นจึงเข้ามาขโมยของ

    

    อวิ๋นซิ่วชิงเดินเข้าไปในโกดังแล้วหยิบไม้หนาขนาดเท่าแขน และมาที่สวนหลังบ้านอย่างเงียบ ๆ

    

    ในสวนหลังบ้านที่มีเล้าไก่ อวิ๋นหมิงเซียวกำลังไล่จับไก่แก่ที่อยู่ในเล้า

    

    แต่ไก่ก็วิ่งเร็วมากจนเขาไม่สามารถตามมันได้ “เจ้าไก่หน้าโง่! วันนี้ข้าจะจับเจ้าไปถอนขน!”

    

    จากนั้น เขาก็ยังคงวิ่งไล่ตามไก่แก่ต่อไป ไก่ตัวผู้ยังไล่จิกน่องของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้ขาสองข้างของอวิ๋นหมิงเซียววิ่งได้ไม่เร็วนัก เพราะเกือบทั้งตัวและขาของตัวเองโดนไก่จิกเต็มไปหมด

    

    อวิ๋นหมิงเซียวโกรธมากจนควันออกหัว เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทำไมชีวิตเขาถึงมีแต่เรื่องซวย ๆ แบบนี้!

    

    เมื่อวานนี้เขาเข้าไปในเมือง และเอาปิ่นปักผมทองคำไปขายได้เงินทั้งหมดสิบสองตำลึงและไปที่บ่อนพนันทันที ทว่าภายในสองชั่วยาม เขากลับสูญเสียเงินทั้งหมดเพราะเล่นเสียอย่างหมดรูป

    

    เมื่อเสียเงินทั้งหมดไป เขาก็ไม่กล้าเล่นอีกและเตรียมจะกลับบ้าน แต่ก็พบว่าตัวเองไม่มีแม้แต่เงินจะเช่าเกวียน แต่ยังมีโชคดีอยู่บ้างที่พบเหรียญทองแดงห้าเหรียญทันทีที่ออกจากบ่อน

    

    อวิ๋นหมิงเซียวไม่ได้เข้าไปในบ่อนอีกเลยเพราะเหรียญทองแดงทั้งห้านี้…ไม่ใช่ว่าเขาต้องการกลับใจ แต่การเดินเข้าบ่อนอีกครั้งด้วยเงินเพียงแค่นี้มันน่าอายเกินไป ดังนั้นจึงนำเหรียญทองแดงที่เก็บได้ไปซื้อเหล้าหนึ่งไห ส่วนเงินที่เหลือก็ใช้เรียกเกวียนคันเล็กส่งเขากลับหมู่บ้าน

    

    แต่สิ่งที่อวิ๋นหมิงเซียวไม่คาดคิดก็คือ ทันทีที่เขาเข้าไปในคฤหาสน์ ภรรยาของเขาก็จากไปโดยไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ

    

    เขาต้องการวิ่งไปถามนางให้รู้เรื่อง แต่ก็ตามนางไม่ทันและสลบไปเสียก่อน

    

    หลังจากตื่นขึ้นมา เขาก็คิดว่าภรรยาของตัวเองจะไปที่ไหนได้? นางคงจะกลับไปบ้านพ่อแม่ของนางเองแน่นอน…

    

    อวิ๋นหมิงเซียวรู้ดีว่าครั้งนี้เป็นความผิดของเขาจริง ๆ เขาไม่สามารถกลับไปง้อนางด้วยมือเปล่าได้ แต่ตอนนี้เขาไม่มีเงิน

    

    ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงไก่ที่อวิ๋นซิ่วชิงนำกลับมา เขามองไปรอบ ๆ ลานบ้าน ในที่สุดก็พบไก่ที่สวนหลังบ้าน และคิดอะไรบางอย่างได้

    

    อวิ๋นหมิงเซียวไม่เคยคิดมาก่อนว่าการจับไก่มันจะยากขนาดนี้!

    

    อวิ๋นซิ่วชิงมาถึงสวนหลังบ้านอย่างเงียบเชียบด้วยไม้ในมือของตัวเอง เมื่อเห็นพี่ชายผีพนันของตัวเองกำลังวิ่งไล่จับไก่ นางก็สาวเท้าเข้าไปหาเขาและมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชาพร้อมตะโกนว่า “อวิ๋นหมิงเซียว!!”

    

    เมื่อได้ยินเสียงน้องสาวตัวเอง เขาก็ตกใจและพูดว่า “อวิ๋น…! อวิ๋นซิ่วชิง!!!”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงเค้นเสียงและชี้เขาด้วยไม้ด้ามใหญ่ “ข้าเคยบอกพวกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าแตะต้องของของข้า?!”

    

    เมื่อมองไปที่ใบหน้าโกรธเคืองของอวิ๋นซิ่วชิง อวิ๋นหมิงเซียวก็โกรธขึ้งทันทีและเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

    

    “เจ้าเขียนชื่อบนไก่หรือ?! ต้องให้ข้าบอกเจ้าอีกทีไหมว่าคฤหาสน์ทั้งหลังนี้เป็นของข้า! ไก่ที่เจ้าขนมาก็อยู่ในคฤหาสน์ของข้า! ดังนั้นมันก็ต้องเป็นของข้า!!!”

    

    อวิ๋นซิ่วชิง โกรธคำพูดของเขา นางเปิดรังไก่และเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อเห็นว่าเขากลัวและก้าวถอยหลัง

    

    อวิ๋นซิ่วชิงโกรธแทบเลือดขึ้นหน้าทันทีที่อวิ๋นหมิงเซียวพูดจบ นางเปิดเล้าไก่และเดินเข้ามา แล้วก็พบว่าเขากลัวและก้าวถอยหลัง

    

    “เจ้าจะหลบทำไม? เจ้าไม่ได้เพิ่งบอกข้าหรือว่าเจ้ามีความชอบธรรมที่จะเป็นเจ้าของไก่พวกนี้หรือ?!” อวิ๋นซิ่วชิงเดินไปหาอวิ๋นหมิงเซียวด้วยไม้ในมือของนาง

    

    “อะไรนะ?! เจ้าคิดจะทำอะไร?!” ล่าสุดที่เขาโดนน้องสาวตัวเองทุบตีไม่ยั้งอย่างทารุณ ทำให้เกิดความกลัวฝังใจอวิ๋นหมิงเซียวเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินเข้ามาหาเขาพร้อมไม้ในมือ

    

    อวิ๋นซิ่วชิงพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาและกำลังตั้งท่าจะทุบตีอีกฝ่าย

    

    ทันใดนั้น ฮูหยินอวิ๋นก็รีบวิ่งเข้ามา อวิ๋นหมิงเซียวรู้สึกเหมือนแม่ของตัวเองเป็นแม่พระมาช่วยให้เขารอดตาย “ท่านแม่ดูสิ! อวิ๋นซิ่วชิงกำลังจะตีข้า!! นางกล้าตีข้าได้อย่างไร?!”

    

    ฮูหยินอวิ๋นแผดเสียงด่าทอและขู่ลูกสาวตัวเอง “อวิ๋นซิ่วชิง! อย่าให้มันมากไปนัก มันจะเป็นอะไรนักหนาถ้าพี่ชายของเจ้าต้องการไก่ ถ้าวันนี้เจ้ากล้าตีพี่ชายเจ้าอีก วันนี้ข้าจะเอาเจ้าให้ตายไปข้าง!”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงรู้อยู่แล้วว่าแม่ของตัวเองรักลูกชายมากกว่าลูกสาว ซึ่งนั่นทำให้นางยิ่งนึกดูถูกฮูหยินอวิ๋นมากยิ่งขึ้น

    

    หากไม่ใช่เพราะความโง่เขลาเบาปัญญา เอาแต่ตามใจปรนเปรอแต่ลูกชายบังเกิดเกล้า อวิ๋นหมิงเซียวก็คงไม่ลงเอยกลายเป็นผีพนันและทำให้ตระกูลอวิ๋นเกือบสิ้นเนื้อประดาตัวเยี่ยงนี้

    

    ”ออกไป!” อวิ๋นซิ่วชิงเอ่ยไล่ทั้งสองอย่างเย็นชา นางไม่อยากเห็นใบหน้าของคนสองคนนี้อีกแล้ว…

    

    ฮูหยินอวิ๋นพ่นลมหายใจฮึดฮัดใส่อวิ๋นซิ่วชิง และออกไปกับลูกชายของนาง

    

    เมื่อมองตามแผ่นหลังของคนทั้งสอง อวิ๋นซิ่วชิงก็ตะโกนขู่ด้วยเสียงเหี้ยม

    

    ”ถ้าข้าเห็นพวกเจ้าแตะต้องไก่ของข้าอีกครั้ง ข้าจะตีขาพวกเจ้าให้เดี้ยง!”