ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 77 ขอโทษ

    บทที่ 77 ขอโทษ

    

    เฉียวฮุ่ยเองก็ไม่ต่างจากอวิ๋นซิ่วชิง นางเองก็นอนไม่หลับทั้งคืนเช่นกัน

    

    หลังจากจัดสัมภาระของตัวเองแล้ว นางก็ยังคงนั่งอยู่ในคฤหาสน์และรอสามีตัวเอง หลังจากที่เอาปิ่นปักผมทองคำไปแล้ว อวิ๋นหมิงเซียวก็ไม่ได้กลับมาคฤหาสน์อวิ๋นทั้งคืน

    

    แล้วเขาก็กลับมาอีกทีตอนเช้าตรู่…ในสภาพเมามาย

    

    ทันทีที่อวิ๋นหมิงเซียวเข้าไปในห้อง เขาก็เห็นเฉียวฮุ่ยมองมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ซึ่งนั่นทำให้เขาตาตื่นขึ้นมา

    

    “เฉียวฮุ่ย ทำไมเจ้าตื่นเช้าจัง?” เขาถามภรรยา

    

    เฉียวฮุ่ยเดาะลิ้น “เจ้าไม่ได้บอกว่าจะเล่นพนันคืนให้ข้าเหรอ? ข้ากำลังรอเงินของเจ้านี่ไง เงินอยู่ไหนล่ะ?”

    

    อวิ๋นหมิงเซียวลูบจมูกตัวเองและพูดอย่างอับอายว่า “พวกในบ่อนโกงพนันแล้วเอาเงินทั้งหมดของข้าไป…”

    

    เฉียวฮุ่ยเหลือบมองอวิ๋นหมิงเซียวอย่างเย็นชา ก่อนจะหยิบสัมภาระของตัวเองที่เก็บมาตลอดคืนแล้วเดินออกไป

    

    เมื่อเห็นว่าเฉียวฮุ่ยกำลังจะจากไป อวิ๋นหมิงเซียวก็ตะโกนเรียก “เฉียวฮุ่ย! เจ้าจะไปไหน?!”

    

    เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบ อวิ๋นหมิงเซียวก็รีบวิ่งไล่ตามนาง แต่เพราะตัวเองดื่มมากไป เขาจึงสะดุดบันไดแล้วสลบไปอีกครั้ง

    

    ฮูหยินอวิ๋นอยู่ที่ลานเดียวกับอวิ๋นหมิงเซียว เมื่อนางตื่นขึ้นมาตอนเช้า นางก็ได้ยินเสียงร้องของลูกชายตัวเอง

    

    นางรีบผลักประตูออกไปดูก็พบว่าลูกชายบังเกิดเกล้าของตัวเองกำลังนอนสลบอยู่ตรงบันได และนังสะใภ้เลวก็จากไปโดยไม่สนใจสามีตัวเองเลย!

    

    ฮูหยินอวิ๋นตวาดดังลั่น “นังสะใภ้ไม่รักดี! เจ้าคิดจะไปไหน?! เจ้าไม่เห็นหรือว่าสามีเจ้าล้มอยู่น่ะ?!!”

    

    เฉียวฮุ่ยรู้สึกเกลียดแม่สามีคนนี้มาก “มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า! ยายเฒ่าหน้าเหม็น! ออกไปให้พ้นทาง!”

    

    ฮูหยินอวิ๋นกระชากเสื้อผ้าของเฉียวฮุ่ยเพื่อหยุดนาง “ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าออกไป! ที่ผ่านมาเจ้ากินและอาศัยอยู่ในตระกูลอวิ๋นของพวกเรามาตลอด เจ้าคิดว่าอยากจะไปก็ไปได้งั้นหรือ?! ถ้าเจ้าอยากออกไปนัก เจ้าก็ต้องไปตัวเปล่า…ห้ามเอาของของตระกูลเราไปสักชิ้นเดียว!”

    

    เฉียวฮุ่ยตอบโต้แม่สามีด้วยการผลักอีกฝ่ายอย่างแรง

    

    ฮูหยินอวิ๋นที่ถูกเฉียวฮุ่ยผลักลงพื้นก็ตะโกนด่าไล่หลังว่า “นังสารเลว!!!! เจ้าไม่สนใจสามีของเจ้าแล้วยังคิดจะหนีไปแบบนี้ เจ้าคิดจะไปหาชายชู้ใช่ไหม?!!!!”

    

    เฉียวฮุ่ยที่กำลังตั้งท่าเดินต่อไปก็ได้ยินคำพูดของฮูหยินอวิ๋นที่แผดเสียงด่าออกมาดังลั่น

    

    นางหยุดเดินทันที ก่อนจะหันหลังกลับไปมองแม่สามีด้วยสายตาเย็นชา “ใช่! ข้าจะไปหาผู้ชายใหม่…ผู้ชายใหม่ที่ดีกว่าลูกชายเจ้า!”

    

    ครั้นพูดจบ เฉียวฮุ่ยก็จากไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีก…

    

    ฮูหยินอวิ๋นคร่ำครวญน้ำตาไหลพรากขณะนั่งอยู่ในลานบ้าน ปากก็ยังคงก่นด่าเฉียวฮุ่ยอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่มีใครสนใจนาง

    

    —

    

    อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกเป็นห่วงพ่อของนางตลอดเวลา

    

    หลังจากหลับไปได้เพียงชั่วยามเดียว นางก็ตื่นขึ้นมาและรีบไปที่ห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋น และนางก็พบว่าเขายังคงนอนหลับสนิท อีกทั้งไข้ก็เริ่มลดลงแล้ว

    

    นางห่มผ้าให้พ่อ แต่ในจังหวะที่กำลังจะเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง นางก็ได้ยินเสียงคนมาเคาะประตู

    

    อวิ๋นซิ่วชิงขมวดคิ้วและเดินไปเปิดประตู

    

    เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงเปิดประตู นางก็เห็นท่านหมอเฒ่าอู๋หลางจงยืนอยู่ข้างนอกพร้อมกับกล่องยาบนหลัง

    

    นางนึกถึงภาพที่นางอู๋ ภรรยาของเขาพูดจาดูถูกนางเมื่อวานนี้

    

    “ท่านหมออู๋ ท่านมาที่นี่ทำไม?” แม้อวิ๋นซิ่วชิงจะมีปัญหากับนางอู๋ แต่อู๋หลางจงนั้นเป็นคนดี ดังนั้นหญิงสาวจึงถามอีกฝ่ายด้วยความสุภาพ

    

    อู๋หลางจงยิ้มและพูดว่า “ข้าต้องขอโทษแทนภรรยาของข้าด้วย อารมณ์ของนางค่อนข้างแปรปรวน ทุกคนในหมู่บ้านย่อมรู้ดี โปรดอย่าถือสานางเลย…”

    

    เมื่อเห็นว่าท่านหมออู๋มาขอโทษนางจากใจจริง นางก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่อีก “ท่านหมออู๋ ท่านพูดเรื่องอะไร? ข้าจะไปถือสาภรรยาของท่านได้อย่างไร? ข้ารู้อยู่ว่านางเป็นคนแบบไหน? นางเป็นคนที่ปากร้ายแต่ก็มีจิตใจที่อ่อนโยนอยู่เช่นกัน ข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจอีกหรอก”

    

    เมื่อเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร อู๋หลางจงก็ขมวดคิ้วและถามว่า “ชิงเหนียง พ่อของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าอยากให้ข้าเข้าไปดูอาการเขาหรือไม่?”

    

    

    เมื่อคืนนี้ หลังจากนางอู๋เข้ามาในห้อง อู๋หลางจงก็ถามนางว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น? แต่นางอู๋ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา

    

    แต่ท่านหมออู๋หลางจงยังรู้สึกสงสัย กระทั่งเค้นถามไปเรื่อย ๆ ก็ทะเลาะกันกับภรรยา สุดท้ายนางอู๋กลัวจนยอมบอกออกมาว่าพ่อเฒ่าอวิ๋นเป็นไข้หวัด และอวิ๋นซิ่วชิงได้มาหาพวกเขาเพื่อขอให้เขาไปรักษาที่คฤหาสน์อวิ๋น