ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 607+608 วางแผน / หายใจไม่ออก

บทที่ 607 วางแผน

“พี่ผู นางตบข้า” มู่เชียนเชียนอยากจะขอให้ใครสักคนฉีกร่างอวิ๋นซิ่วชิงจริง ๆ แต่ในขณะนี้ผูเว่ยชางยืนอยู่ที่นี่ กำลังมองด้านที่เย่อหยิ่งและไม่น่ารักของนางอยู่ ดังนั้นนางจึงได้แต่มองเขาอย่างเสียใจ โดยหวังว่าเขาจะช่วยจัดการอวิ๋นซิ่วชิงให้

“ข้าไม่ใช่พี่ผูของเจ้า ระวังปากด้วย อีกอย่างข้าเป็นคนที่เที่ยวกับชิงเหนียงทุกวัน” ผูเว่ยชางรู้สึกมีความสุขเมื่อเห็นอวิ๋นซิ่วชิงจัดการมู่เชียนเชียน ถ้าเขาไม่ใช่ผู้ชาย เขาคงทุบตีมู่เชียนเชียนไปแล้ว เพราะเขาเกลียดมู่เชียนเชียนมานานแล้ว

ตอนที่อวิ๋นซิ่วชิงฟังครึ่งแรกของประโยค นางก็แอบหัวเราะและมองดูมู่เชียนเชียนที่ถูกนางตบ แต่เมื่อได้ยินครึ่งหลังของประโยค ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที นี่ผูเว่ยชางคิดเอาเปรียบนางแล้วหรือไง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คุ้มค่าที่จะได้เห็นมู่เชียนเชียนถูกตบ

มู่เชียนเชียนตกตะลึงกับคำพูดของเขา ไม่นานก็ถึงกับน้ำตาคลอเบ้า

“คุณหนูมู่ เจ้าร้องไห้หรือ?” เมื่อเห็นว่ามู่เชียนเชียนโกรธมากจนร้องไห้ อวิ๋นซิ่วชิงจึงพูดประชดประชัน นางลืมไปด้วยซ้ำว่าเมื่อครู่ผูเว่ยชางเอาเปรียบนางอยู่

อวิ๋นซิ่วชิงทำให้มู่เชียนเชียนต้องกระทืบเท้าและพูดอย่างโกรธเคือง “อวิ๋นซิ่วชิง ฝากไว้ก่อน!” หลังจากพูดจบ มู่เชียนเชียนก็วิ่งหนีไป

หลังจากมู่เชียนเชียนจากไป อวิ๋นซิ่วชิงก็หันกลับมาและจ้องมองผูเว่ยชาง ซึ่งกำลังจ้องมองนางด้วยรอยยิ้ม “มีอะไรรึชิงเหนียง?”

เมื่อเห็นเช่นนี้ เถียนต้าหยงกับฮั่วเหล่าอู๋ก็ถอยออกไปอย่างเงียบ ๆ

“ผูเว่ยชาง ในที่สุดข้าก็รู้ว่า สาเหตุที่มู่เชียนเชียนทำในวันนี้ก็เพื่อบังคับให้เจ้าปรากฏตัวนี่เอง” เมื่อนึกถึงความจริงที่ว่ามู่เชียนเชียนคิดถึงผูเว่ยชางตลอดทั้งวัน อวิ๋นซิ่วชิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ

“ข้าไม่ได้บังคับนาง ข้าไม่ชอบนาง ข้ามาที่นี่วันนี้เพราะเจ้า ข้าเป็นห่วงเจ้า ข้ากลัวว่าเจ้าจะถูกรังแก”

อวิ๋นซิ่วชิงหน้าแดงเพราะคำพูดของผูเว่ยชาง นางหยิกเอวเขาแล้วพูดว่า “เจ้าไม่ได้ช่วยข้าเลยตอนที่ข้าโดนมู่เชียนเชียนรังแกเมื่อครู่น่ะ”

ผูเว่ยชางไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี เมื่อครู่นี้อวิ๋นซิ่วชิงเป็นฝ่ายได้เปรียบ และเขาได้ช่วยนางจัดการกับมู่เชียนเชียนแล้ว แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาทำจะยังไม่ชัดเจนพอ ดังนั้นอวิ๋นซิ่วชิงจึงไม่รู้ ครั้งต่อไปเขาจะทำมันให้ชัดเจนกว่านี้ เขาควรบอกให้นางรู้ทันทีว่าเขากำลังช่วยนาง

“ชิงเหนียง ข้าขอโทษ ข้าควรจะดุมู่เชียนเชียนในสิ่งที่นางทำกับเจ้า” เมื่อมองใบหน้าที่แดงก่ำของอวิ๋นซิ่วชิง ผูเว่ยชางก็ข่มความอยากที่จะขย้ำนางและพูดอย่างประจบประแจงแทน

“ดีแล้ว”

ทันใดนั้น เถียนต้าหยงที่ยืนอยู่นอกร้านอาหารก็โผล่หัวเข้าไปแล้วพูดว่า “แม่นางอวิ๋น ข้าเพิ่งได้ยินว่าพวกเขากำลังกินหม้อไฟด้วย และทั้งหมดถูกส่งมาจากมู่เชียนเชียน”

“เจ้าออกไปเมื่อไหร่น่ะ?” อวิ๋นซิ่วชิงมองเถียนต้าหยงที่อยู่นอกร้านอาหารด้วยความประหลาดใจ

‘แน่นอน ข้าออกไปตอนที่เจ้าและนายท่านกำลังมีช่วงเวลาที่ดีไง’ เถียนต้าหยงพูดได้แค่ในใจ เขาไม่กล้าพูดออกมา ไม่เช่นนั้นเขาจะถูกผูเว่ยชางทุบตีจนตาย

“เจ้าไม่ได้สังเกตรึ? ข้าออกไปกับเสี่ยวเอ้อไง” เถียนต้าหยงพูดอย่างใจเย็น

“ข้าได้ยินที่มู่เชียนเชียนพูดเมื่อครู่และเดาว่าพวกเขาถูกนางจ้างมา” อวิ๋นซิ่วชิงรู้อยู่แล้วว่าเป็นแผนของมู่เชียนเชียน และตอนนี้นางไม่รีบร้อน นางไม่เชื่อว่ามู่เชียนเชียนจะใช้เงินได้ทุกวันเพื่อบังคับให้แขกทุกคนไปที่ร้านอาหาร

เถียนต้าหยงขมวดคิ้วและถามว่า “แม่นางอวิ๋น เรามีวิธีแก้ไขหรือไม่?”

“กลยุทธ์ของเราคือการรอ เจ้าสองคนแค่ใช้วันนี้เป็นวันหยุดของเจ้า พักผ่อนให้เต็มที่สักสองวัน แล้วแขกจะมาที่ร้านของเราในอีกสองวันเอง”

บทที่ 608 หายใจไม่ออก

หลังจากได้ยินสิ่งที่อวิ๋นซิ่วชิงพูด เถียนต้าหยงและฮั่วเหล่าอู๋ก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วพวกเขาต้องทำอะไร ทั้งสองมองไปที่เจ้านายของพวกเขาอย่างงุนงง

ผูเว่ยชางมองดูเถียนต้าหยงและฮั่วเหล่าอู๋ด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก จากนั้นหันไปมองอวิ๋นซิ่วชิงด้วยรอยยิ้ม “ชิงเหนียง แผนของเจ้าดีมาก ไม่ว่าตระกูลมู่จะรวยแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะจ้างคนมาสนับสนุนตัวเองทุกวัน เจ้าสองคนก็แค่ทำตามที่นางบอกเถอะ”

เถียนต้าหยงและฮั่วเหล่าอู๋เห็นด้วยทันที เนื่องจากนายท่านของพวกเขาพูด พวกเขาจึงไม่กล้าคัดค้านใด ๆ

หลังจากจัดการธุระในร้านอาหารแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็กลับไปที่โรงหมอพร้อมกับผูเว่ยชาง มีเด็กฝึกงานสองคนคือ เสี่ยวจูและเสี่ยวหลานที่ถูกพามาโดยเฒ่าเฉิง พวกเขาฉลาดมาก สามารถรับยาและทำบัญชีได้ ในโรงหมอจึงไม่มีอะไรให้นางและผูเว่ยชางทำ เด็กทั้งสองดูแลจัดการอย่างเป็นระเบียบมาก ดีกว่าเสี่ยวหลี่ เด็กปรุงยาของหลิวหมิงซานนัก

“ผูเว่ยชาง เครื่องประทินโฉมที่ข้าซื้ออยู่ที่ไหน?” อวิ๋นซิ่วชิงจำได้ว่านางวางสีชาดและแป้งไว้บนโต๊ะในห้องโถงก่อนที่นางจะออกไป แต่เมื่อนางกลับมานางก็ไม่เห็นอะไรบนโต๊ะแล้ว

ผูเว่ยชางรู้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงกำลังจะใช้เครื่องประทินโฉมเหล่านั้น ดังนั้นเขาจึงเก็บมันไว้ให้แล้วพูดว่า “ข้าวางไว้ในห้องให้เจ้าแล้ว”

“ตกลง งั้นข้ากลับห้องก่อนนะ” อวิ๋นซิ่วชิงบอกลาผูเว่ยชาง และกลับไปที่ห้องของนาง

มีห้องทั้งหมดสามห้องในโรงหมอ สองห้องมีไว้สำหรับรักษา ของเฉิงเซินและหลิวหมิงซาน ส่วนอีกห้องสำหรับอวิ๋นซิ่วชิง

ห้องของอวิ๋นซิ่วชิงอยู่สุดทางเดิน

ระหว่างทางกลับไปที่ห้อง นางมองไปที่ห้องของหลิวหมิงซานกับเฉิงเซิน ซึ่งทั้งสองคนกำลังตรวจคนไข้อยู่

ความแตกต่างคือมีชายคนหนึ่งอยู่ข้าง ๆ หลิวหมิงซาน เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงเห็นหน้าเขา นางก็ขมวดคิ้ว เขาน่าจะดีขึ้นหลังจากกินยา แต่ทำไมหน้าเขาถึงซีดลง?

อวิ๋นซิ่วชิงกำลังจะกลับไปที่ห้องของนางเพื่อเตรียมน้ำยาเสริมความงาม แต่เมื่อนางเห็นใบหน้าซีดของเสี่ยวหลี่ นางก็ไม่มีอารมณ์

นางตรวจสอบใบสั่งยาหลายครั้งเมื่อวานนี้และพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ตอนนี้ท่าทางที่ผิดปกติบนใบหน้าของเสี่ยวหลี่ทำให้นางสงสัย

อวิ๋นซิ่วชิงเดินไปที่โต๊ะอย่างรวดเร็วแล้วถามว่า “วันนี้เสี่ยวหลี่กินยาหรือยัง?”

ผูเว่ยชางไม่รู้ว่าทำไมอวิ๋นซิ่วชิงถึงถามคำถามแบบนั้น เขารู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่เขาก็ส่ายหัวตอบไปตามความจริง “ไม่รู้สิ วันนี้เขาไม่ได้มารับยา”

“ไม่รับยา?” อวิ๋นซิ่วชิงรู้ว่าเสี่ยวหลี่ได้รับชุดยาเมื่อวานนี้ และมันมาจากผูเว่ยชาง ยาหนึ่งชุดสามารถรับประทานได้สามครั้ง พูดตามเหตุผลแล้ว วันนี้เขาน่าจะต้องจัดอีกชุดหนึ่ง

“เสี่ยวจู วันนี้เสี่ยวหลี่ได้รับยาหรือยัง?” อวิ๋นซิ่วชิงขมวดคิ้วและถามเสี่ยวจูที่กำลังจัดยา

ก่อนที่เสี่ยวจูจะทันตอบ อาเต๋าที่เดินตามนางมาก็รีบพูดว่า “ไม่ พี่สาว ข้าไม่เห็นเขามารับยาเลย”

แม้ว่าอาเต๋ายังเด็ก แต่นางก็มีความจำเป็นเลิศ นางจึงเชื่อในสิ่งที่เด็กน้อยพูดมา

“ชิงเหนียง มีอะไรหรือเปล่า?” เมื่อเห็นคิ้วของอวิ๋นซิ่วชิงขมวดแทบเป็นปม ผูเว่ยชางก็ถามด้วยความสับสน

“ข้าเพิ่งเห็นว่าเสี่ยวหลี่หน้าซีดเกินไป สงสัยจะไม่ได้กินยาน่ะ” อวิ๋นซิ่วชิงคิดสักพักก็พบว่ายังมีบางอย่างผิดปกติอยู่ แม้ว่าวันนี้เสี่ยวหลี่จะไม่ได้กินยาก็ตาม แต่เขาดื่มมันเมื่อวานนี้ ยาสามมื้อเมื่อวานน่าจะได้ผลสิ ใบหน้าของเสี่ยวหลี่ไม่ควรซีดขนาดนั้น

เมื่อเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงห่วงใยเสี่ยวหลี่มาก ผูเว่ยชางก็รู้สึกไม่สบายใจ แต่เขาก็พยายามหาทางช่วย “เมื่อวานข้าเห็นเขาใช้ครัวในสวนหลังโรงหมอ เราไปดูกันเถอะ”

อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า นางไม่ได้สนใจเขามากนัก แต่บอกได้เลยว่าตอนที่เห็นหน้าเสี่ยวหลี่ เขากำลังหายใจไม่ออก

เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางไปดูในครัว พอพวกเขาหันกลับมา อวิ๋นซิ่วชิงก็พบกับใบหน้าที่ซีดเซียว และหัวใจของนางก็สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวในทันที

“แม่นางอวิ๋น มีอะไรรึ?” เมื่อมองไปที่ใบหน้าตื่นตระหนกของอวิ๋นซิ่วชิง เสี่ยวหลี่ก็ถามอย่างเป็นห่วง

ผูเว่ยชางพยุงอวิ๋นซิ่วชิงที่หวาดกลัวไว้ในอ้อมแขนของเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ทีหลังอย่าปรากฏตัวข้างหลังนางโดยไม่ส่งเสียงใด ๆ อีก”