ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 595+596 จัดการ / หายไป

บทที่ 595 จัดการ

“ติดคุกหรือ? ข้าไม่กลัวเลย” อวิ๋นซิ่วชิงเย้ยหยันและหักมือของชายอ้วนเพื่อไม่ให้มีเลือดไหล

ชายอ้วนไม่สามารถทำอะไรได้เลย “ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่! ข้าไม่ปล่อยแน่!”

อวิ๋นซิ่วชิงมองชายอ้วนอย่างเหยียดหยามและพูดอย่างใจเย็น “ข้าแก้แค้นไปแล้ว ข้าเป็นคนใจกว้างและไม่ต้องการโต้เถียงกับเจ้า นอกจากนี้ ข้ายังเป็นคนใจดีมาก เพราะเจ้ามาหาข้าที่เป็นหมอ ข้าก็ต้องรักษาเจ้าใช่ไหม? เจ้าบอกว่าไม่สบายตัวไม่ใช่หรือ? เจ้าป่วยหรืออ้วนเกินไปกันนะ? ถ้าข้ากรีดเนื้อเจ้า เจ้าจะรู้สึกเบาสบายไม่อึดอัดไหมนะ?”

แม้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงกำลังพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ในสายตาของชายอ้วน นางน่ากลัวยิ่งกว่าผีที่ดุร้าย ชายอ้วนกลัวมากจนดิ้นทุรนทุรายและต้องการเรียกคนของเขาให้ดังที่สุด แต่ตอนที่เขาถูกผูเว่ยชางชกเข้าที่หน้าอกอย่างแรง เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดเสียดแทงทุกครั้งเมื่อพูดออกมา แล้วนับประสาอะไรกับส่งเสียงดัง

“เจ้า อย่ากรีดเนื้อข้าเลย ข้าให้เงินเจ้าได้มากจริง ๆ ข้าจะให้เงินเจ้ามากเท่าที่เจ้าต้องการ” ชายอ้วนตัวใหญ่กัดฟันทนความเจ็บปวดที่เสียดแทงทุกคำที่เขาพูด

“ข้าขอโทษ แต่ข้าไม่สนใจเรื่องเงินของเจ้า อีกอย่าง ข้าไม่ได้กรีดเนื้อเจ้า ข้ากำลังรักษาเจ้า” ขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงพูด นางก็ใช้มีดผ่าตัดเพื่อถอดเสื้อผ้าของชายอ้วนออก

เมื่อเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงกำลังจะถอดเสื้อผ้า ชายอ้วนก็กรีดร้องด้วยความวิตกกังวล เขาหมดสติและสลบไปทันที

“ข้ายังไม่ได้เริ่มเลย แต่เขาเป็นลมไปแล้ว โง่ชะมัดที่จีบข้า เขาโง่อะไรอย่างนี้!” เมื่อเห็นชายอ้วนสลบไป อวิ๋นซิ่วชิงก็กลอกตาอย่างเหยียดหยาม

“ชิงเหนียง เจ้าจะสอนบทเรียนให้เขาอย่างไร?” ผูเว่ยชางระงับความโกรธในใจ ถ้าอวิ๋นซิ่วชิงไม่อยู่ที่นี่ เขาคงหักคอชายอ้วนไปแล้ว

“ผูเว่ยชางอย่าโกรธเลย ช่วยเอาเข็มจากกล่องยาให้หน่อยสิ” ในสายตาของนาง วิธีแก้แค้นที่อ่อนแอที่สุดคือการฆ่า นางจะปล่อยให้ชายอ้วนคนนี้หมดห่วงเร็วเช่นนั้นได้อย่างไร?

ผูเว่ยชางพบเข็มปักบนเกี๊ยวในกล่องยา เกี๊ยวถูกแทงจนดูเหมือนเม่น มีทั้งเข็มยาว สั้น หนา และบาง

เข็มเหล่านี้เตรียมไว้เย็บบาดแผล แต่อวิ๋นซิ่วชิงไม่คาดคิดว่านางจะได้พบกับชายที่ต้องการเย็บบาดแผลหลังจากที่นางเปิดโรงหมอเพียงไม่กี่วัน เขาไม่ใช่คนไข้ที่ต้องการเย็บแผล แต่เป็นนักเลงหัวไม้ตัวเหม็น ด้วยเหตุนี้ เข็มจึงกลายเป็นเครื่องมือแก้แค้นของนาง

ผูเว่ยชางส่งเข็มให้อวิ๋นซิ่วชิง ซึ่งนางดึงเข็มออกมาสองสามเล่มแล้วดันไปที่หน้าท้อง หน้าอก คอ และขาของชายอ้วน

หลังจากอวิ๋นซิ่วชิงทำสิ่งเหล่านี้เสร็จสิ้นก็เหลือเข็มปักผ้าไม่กี่อันเท่านั้น “ผูเว่ยชาง ช่วยอุ้มเขาได้ไหม?”

“อื้ม ข้าทำได้” ผูเว่ยชางพยักหน้า ไม่มีปัญหาสำหรับเขาที่จะถือของหนักสองร้อยจินด้วยมือข้างเดียวอยู่แล้ว

“โยนเจ้าอ้วนนี่ออกไปให้ไกล ๆ เลย” อวิ๋นซิ่วชิงวางเข็มปักผ้าแล้วพูดอย่างเฉยเมย

ผูเว่ยชางเตรียมเดินไปที่ประตูหลังพร้อมลากชายอ้วนไปด้วยการดึงหลังเสื้อ แต่เมื่อเขากำลังจะเดินออกจากห้อง เขาก็ถูกอวิ๋นซิ่วชิงเรียกไว้เสียก่อน “อย่าฆ่าเจ้าอ้วนนะ ไม่งั้นจะไม่สนุก”

แม้ผูเว่ยชางจะรับฟัง แต่เขาก็ไร้ความปรานีเช่นกัน เมื่อเขาออกมาจากประตูหลังของโรงหมอ เขาก็โยนชายอ้วนเข้าไปในกระท่อมซอมซ่อทางใต้ของเมือง สถานที่นี้เงียบสงบมาก คนทั่วไปไม่มีทางหาเจอ เว้นแต่จะเป็นขอทานข้างถนน

บทที่ 596 หายไป

อวิ๋นซิ่วชิงจงใจรอให้ผูเว่ยชางกลับมาก่อน แล้วจึงกดกระดิ่ง

คนไข้ที่รออยู่นอกโรงหมอรีบเดินเข้ามา

ในขณะที่คนรับใช้ที่เดินตามชายอ้วนกลับสับสนมาก นายน้อยของเขาควรจะออกมาแล้วสิ ทำไมเขายังไม่เห็นเลย?

จนกระทั่งอวิ๋นซิ่วชิงสั่งยาให้ไปหลายคนแล้ว คนรับใช้ของชายอ้วนก็พบสิ่งผิดปกติ นายน้อยของพวกเขาเข้าไปคนแรกแต่ยังไม่ออกมา ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ

จูฟู่ คนรับใช้ของจูซินจึงนำคนรับใช้คนอื่น ๆ มาที่โรงหมอของอวิ๋นซิ่วชิง

“นายน้อยของเราอยู่ที่ไหน?” จูฟู่เอามือวางบนสะโพก และตะโกนลั่นกลางห้องโถงของโรงหมอ

ผูเว่ยชางวางงานลงและเดินออกจากโต๊ะ

เมื่อเห็นว่าผูเว่ยชางเป็นหัวหน้าโรงหมอ จูฟู่ก็เดินเข้ามาหาผูเว่ยชางอย่างเย่อหยิ่ง “นายน้อยของเราอยู่ที่ไหน?”

ทันใดนั้น ผูเว่ยชางก็จับนิ้วของจูฟู่ที่ชี้มาที่เขาและกดลง จูฟู่ถูกบังคับให้คุกเข่าลงต่อหน้าผูเว่ยชาง

จูฟู่พยายามดึงมือออก แต่พยายามเท่าไรก็ล้มเหลว

ผูเว่ยชางทำให้นิ้วชี้จูฟู่หัก จูฟู่มองนิ้วที่หักของตนด้วยความตระหนก คนรับใช้ที่อยู่ข้างหลังเขากลัวจนถอยกลับไปเช่นกัน

“ไปให้พ้น” ผูเว่ยชางมองจูฟู่อย่างเย็นชาและพูดอย่างไร้อารมณ์

จูฟู่กลัวว่าผูเว่ยชางจะหักแขนของเขา จึงลุกขึ้นวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

หลังจากเกิดความวุ่นวายในโรงหมอ ผู้ป่วยหลายคนได้วิ่งหนีไป

หลังจากรักษาคนไข้แล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็ลุกขึ้นและเดินออกไปเพราะไม่มีใครมาอีก เพื่อที่ว่านางจะได้พักผ่อน

“ผูเว่ยชาง เมื่อครู่นี้ใครตะโกนน่ะ?” อวิ๋นซิ่วชิงได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนตอนที่นางกำลังนั่งอยู่ในห้อง แต่นางกำลังตรวจชีพจรของคนไข้คนสุดท้ายอยู่ และไม่มีเวลาออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“คนใช้ของเจ้าอ้วนน่ะ”ผูเว่ยชางยืนอยู่หลังโต๊ะ เมื่อเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของอวิ๋นซิ่วชิง เขาก็เดินออกจากโต๊ะและรินชาให้นาง

“เขามีคนรับใช้อยู่ด้วยสินะ แล้วเจ้าเอาเจ้าอ้วนไปทิ้งที่ไหนหรือ?”

“ในกระท่อมซอมซ่อที่ทางใต้ของเมือง” ผูเว่ยชางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาควรจะโยนเจ้าอ้วนไปที่หลุมฝังศพนอกเมืองด้วยซ้ำ มันดีเกินไปสำหรับชายอ้วนคนนั้นที่จะอยู่ในกระท่อม

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อวิ๋นซิ่วชิงก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที

ในขณะนี้ เสียงของรถม้าดังมาจากด้านนอก อวิ๋นซิ่วชิงมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน และเห็นรถม้าจอดอยู่หน้าโรงหมอ จากนั้นชายชราคนหนึ่งก็ออกมาจากรถม้าพร้อมกับคนรับใช้

ชายชราลงจากรถม้าและเดินเข้าไปในโรงหมอด้วยความช่วยเหลือจากคนรับใช้

“มาหาหมองั้นหรือ?” อวิ๋นซิ่วชิงยืนขึ้นทักทายชายชรา

ผูเว่ยชางเงยหน้าขึ้นมองชายชราแล้วขมวดคิ้ว ชายชราคนนี้คือหมอที่เขาเรียกมาชื่อเฉิงเซิน ซึ่งมีอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว

“ไม่ ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากำลังจะจ้างหมอ ข้าเลยมาหา” เมื่อมองไปที่ผูเว่ยชางที่ยังคงเงียบอยู่ ชายชราจึงพูดอย่างใจเย็น

“เข้าใจแล้ว เชิญนั่งเถิด” อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่ายิ่งอายุมากเท่าไหร่ หมอก็ยิ่งมีประสบการณ์มากขึ้นเท่านั้น

“ทำไมไม่มีใครอยู่โรงหมอเลยรึ?” ชายชราลูบเคราแพะของเขาและถามด้วยความสับสน

“ก่อนหน้านี้มีคนมาสร้างปัญหาและทำให้คนไข้หนีไปน่ะ” อวิ๋นซิ่วชิงรีบอธิบาย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉิงเซินก็ชำเลืองมองผูเว่ยชาง ผู้ซึ่งเคยเป็นนายพลที่แข็งแกร่ง แต่ตอนนี้เขาถูกคนอื่นรังแกอย่างน่าสังเวช ดูเหมือนว่านี่จะเป็นเรื่องจริง