ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 593+594 หัวใจหมู / เจ้าชู้

บทที่ 593 หัวใจหมู

เมื่อชุ่ยยี่ได้ยินคำโกหกของนายท่าน เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ตอนนี้เขาอยากเห็นสีหน้าของอวิ๋นซิ่วชิงหลังจากที่นางรู้ตัวตนที่แท้จริงของนายท่านเสียแล้วสิ นางจะทำอย่างไรกับนายท่านของเขาในเวลานั้น? แค่คิด เขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว

“ผูเว่ยชาง จำไว้นะ คราวหน้าอย่าทุบเขาจนตาย มันไม่ดีต่อชื่อเสียงของเจ้า เข้าใจไหม?” อวิ๋นซิ่วชิงตบที่แขนของเขาและขมวดคิ้ว

เมื่อมองดูสีหน้าที่จริงจังของนาง ผูเว่ยชางก็เกือบจะเสียศูนย์ “ตามที่เจ้าว่า คราวหน้าถ้าข้าเจอคนเลว ข้าควรจะเอาชนะเขายังไงดี?”

“อย่าตีเขาเลย มันยากเกินไป แค่หักแขนหรือขาเขาตรง ๆ ก็พอ เพราะจะไม่มีเลือด แล้วเขาจะจำมันได้ตลอดชีวิต แบบนั้นดีกว่า” อวิ๋นซิ่วชิงหันไปสอนผูเว่ยชาง ตอนนี้มีคนอกตัญญูมากมาย ในฐานะเพื่อนและเจ้านายของเขา นางจึงต้องปกป้องเขา

ผูเว่ยชางต้องการซ่อนอวิ๋นซิ่วชิงจากคนอื่นจริง ๆ เขารักนางมากเหลือเกิน

ส่วนชุ่ยยี่ก็รู้สึกว่าการมีอยู่ของเขานี่ช่างไม่มีอะไรเลยจริง ๆ

หลังจากที่พ่อเฒ่าอวิ๋นทำอาหารให้เด็ก ๆ เขาก็กังวลเรื่องอวิ๋นซิ่วชิง ดังนั้นเขาจึงอยากออกไปดู แต่ทันทีที่เขาออกไป เขาก็เห็นลูกสาวและผูเว่ยชางยืนอยู่ในตรอกและกำลังพูดคุยบางอย่างกันอยู่

“ชิงเหนียง ผูเว่ยชาง ทำไมไม่มากินข้าว และชุ่ยยี่ เจ้าก็อีกคน ทำไมเจ้าไม่กลับมากินข้าว”

อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางได้ยินเสียงเรียกแล้วก็มองหน้ากันด้วยรอยยิ้มแล้วเข้าไปในลาน ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะด้วยกัน อย่างไรก็ตาม ชุ่ยยี่ไม่สนใจความเฉยเมยของทั้งสอง แต่หากทั้งสองสนใจเขาบ้าง ตัวเขาคงรู้สึกปลื้มใจไม่น้อย

หลังอาหาร ทั้งสองก็ไปโรงหมอด้วยกัน พวกเขาวางแผนที่จะพาเด็กสองคนไปโรงหมอด้วย แต่อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่าตอนนี้คงยุ่งจนไม่มีเวลาดูแลเด็กสองคนแน่

เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางมาถึงประตูโรงหมอก็พบว่ามีคนรอพวกเขาอยู่แล้ว

ผูเว่ยชางขมวดคิ้ว เพราะคนที่รออยู่หน้าประตูล้วนเป็นผู้ชาย และชายเหล่านี้มีหน้าตาชั่วร้าย ซึ่งทำให้ผูเว่ยชางรู้สึกไม่สบายใจ

อวิ๋นซิ่วชิงไม่คิดมาก นางคิดว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อมาหาหมอ

“หมออวิ๋น เจ้ามาแล้ว” ชายร่างอ้วนคนหนึ่งเดินเข้ามาหานางด้วยรอยยิ้ม

อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าและกล่าวขอโทษ “ขอโทษที่ให้รอนะ”

“รอไม่นานเท่าไหร่หรอก” ชายอ้วนพูดด้วยรอยยิ้มและเข้ามาใกล้อวิ๋นซิ่วชิงมากขึ้นเรื่อย ๆ

อวิ๋นซิ่วชิงขมวดคิ้วและพูดอย่างไร้ความรู้สึกว่า “ช่วยรอในแถวด้วย” หลังจากนั้นนางก็หันกลับและเดินเข้าไปในโรงหมอ

ผูเว่ยชางกำลังเปิดประตู ไม่รู้ตัวเลยว่ามีชายคนหนึ่งกำลังพยายามลวนลามอวิ๋นซิ่วชิง

หลังจากอวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางเข้าโรงหมอ รอยยิ้มของชายร่างอ้วนก็หายไป “งามนัก หญิงชราคนนั้นได้ไม่โกหกข้า”

อวิ๋นซิ่วชิงแค่รู้สึกอึดอัดกับชายอ้วน แต่ท้ายที่สุดแล้วนางก็เป็นคนอดทน และไม่สามารถทำอะไรได้ เว้นแต่ว่าเขาจะทำสิ่งที่นางเกลียด

หลังจากเข้าโรงหมอ อวิ๋นซิ่วชิงก็พูดคุยกับผูเว่ยชางเล็กน้อยและนั่งในห้อง จากนั้นนางก็สั่นกระดิ่งที่ประตูห้องเพื่อแสดงว่าพวกเขาสามารถเข้ามาได้

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่อวิ๋นซิ่วชิงเข้าโรงหมอ ชายอ้วนก็ออกไปรอนางที่หน้าประตู เมื่อได้ยินเสียงกระดิ่ง เขาก็จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย โยนคนใช้ทิ้ง แล้วรีบเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ของโรงหมอทันที

ผูเว่ยชางยืนอยู่หลังโต๊ะพลางเหล่ไปที่ชายอ้วนที่วิ่งเข้าไปในร้าน

“กรุณานั่งลงและวางมือบนนั้นด้วย เจ้าชื่ออะไร?” อวิ๋นซิ่วชิงถาม

“ข้าสกุลจู และชื่อเดียวของข้าคือ ซิน” ชายอ้วนพูดพลางเหล่ไปที่อวิ๋นซิ่วชิง

เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงได้ยินว่าเจ้าอ้วนนี่ชื่อ จูซิน[1] นางแทบจะหัวเราะออกมาทันที ชื่อ จูซิน แต่ชายอ้วนตัวใหญ่คนนี้ดูเหมือนหมูอ้วนเลย

[1] 朱 จู = สีแดงเข้ม 鑫 ซิน = ร่ำรวย มีเงินทองมากมาย

บทที่ 594 เจ้าชู้

“เจ้าเป็นอะไรมา?” อวิ๋นซิ่วชิงถามขณะสัมผัสชีพจรของจูซิน

“ข้าแค่รู้สึกว่าร่างกายเทอะทะ ขาดพลังงาน และรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว” เมื่อมองไปที่ใบหน้าของนาง จูซินก็รู้สึกร้อนและอึดอัดไปทั้งตัวจริง ๆ

อวิ๋นซิ่วชิงเงยหน้าขึ้นมองจูซินด้วยสายตาเย็นชา นางเพิ่งลืมตาดูโลกนี้ได้ไม่นาน และนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้พบกับคนเช่นนี้ นางจะลงโทษเขาอย่างไรในดีนะ?

เมื่อเห็นอวิ๋นซิ่วชิงจ้องมองตนอยู่ จูซินจึงคิดว่านางสนใจในตัวเขา เขาจึงวางมืออีกข้างไว้บนมือของอวิ๋นซิ่วชิงพลางถามอย่างกำกวม “หมออวิ๋น ข้าเป็นอะไรรึ?”

“เพราะเจ้าขี้เกียจแบบนี้ไง พอกินอิ่มก็ไม่ทำอะไรเลย” ขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงพูด นางก็หยิบเข็มเงินสามเล่มออกจากถุงเข็มและแทงเข้าที่หน้าอกของจูซินโดยตรง

จูซินรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวและล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง “ข้า… ข้า… เกิดอะไรขึ้น?”

อวิ๋นซิ่วชิงพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าสบายดี เจ้าแค่ขยับไม่ได้ ไม่ต้องกังวล”

เมื่อได้ยินเสียงดังจากห้องของอวิ๋นซิ่วชิง ผูเว่ยชางก็เดินออกจากโต๊ะทันทีและเดินไปที่ห้องของนาง

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้อง เขาก็เห็นชายอ้วนนอนอยู่บนพื้น และอวิ๋นซิ่วชิงกำลังหยิบเครื่องมือในกล่องยาอย่างใจเย็น

ผูเว่ยชางไม่ต้องถามก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ เมื่อตอนที่ชายอ้วนเข้าโรงหมอมา เขาก็ไม่ชอบชายคนนี้แล้วเพราะมีใบหน้าที่ชั่วร้าย ตอนนี้ชายอ้วนกล้าที่จะจีบว่าที่ภรรยาของเขา ซึ่งทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นดวงตาสีแดงของผูเว่ยชาง ชายอ้วนที่อยู่บนพื้นก็หวาดกลัวทันที “พี่ พี่ชาย ข้า… ข้า… ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ผูเว่ยชางก็ต่อยชายอ้วนที่หน้าอก ชายอ้วนรู้สึกเจ็บทรวงอกอย่างฉับพลัน จากนั้นก็ครวญครางออกมา ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวจนเกือบจะเป็นลม และมุมปากก็มีเลือดออกมาด้วย

“ข้าเพิ่งบอกเจ้าเมื่อเช้านี้ว่าอย่าทุบใครจนเลือดออกไง” ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงหยิบมีดผ่าตัดคม ๆ ออกมาจากกล่องยา นางก็ได้กลิ่นคาวเลือดอีกแล้ว

ผูเว่ยชางคิดในใจว่าเขาควรจะทุบที่หัวหมูของชายอ้วนสินะ

อวิ๋นซิ่วชิงเดินไปที่ข้างตัวชายหนุ่มพร้อมกับมีดผ่าตัดและตบหลังมือเพื่อปลอบโยน “อย่าโกรธเลย ข้าจะสอนบทเรียนให้เขาเอง”

ผูเว่ยชางอยากจะทุบคนอ้วนให้ตายจริง ๆ แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาสีเข้มของอวิ๋นซิ่วชิง เขาก็ระงับความโกรธและยืนอยู่ข้าง ๆ แทน

เจ้าอ้วนจูซินกลายเป็นอัมพาตไปแล้วและล้มลงอยู่กับพื้น มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขาเพราะหมัดของผูเว่ยชาง เมื่อครู่ชายหนุ่มใช้พละกำลังไปครึ่งเดียวเท่านั้นเอง แต่ถึงอย่างนั้นอวิ๋นซิ่วชิงก็ยังได้ยินเสียงกระดูกซี่โครงหัก

หมัดของผูเว่ยชางสามารถฆ่าวัวได้ และชายอ้วนคนนี้ก็โชคดี เพราะเขาใช้แรงเพียงครึ่งเท่านั้น ชายหนุ่มต้องการที่จะฆ่าชายอ้วนด้วยหมัดด้วยซ้ำ แต่เขาไม่ต้องการฆ่าคนต่อหน้าอวิ๋นซิ่วชิง ดังนั้นเขาจึงระงับความโกรธไว้ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถฆ่าชายคนนี้ต่อหน้าอวิ๋นซิ่วชิงได้ แต่เขาก็สามารถฆ่าในภายหลังได้…

อวิ๋นซิ่วชิงนั่งลงและจิ้มใบหน้าของคนอ้วนด้วยมีดผ่าตัดสองครั้ง “จูซิน เจ้ากล้าดียังไงมาจีบข้าถึงที่ คิดว่าข้าโง่หรือ?”

ชายอ้วนมองไปที่มีดของอวิ๋นซิ่วชิงและตัวสั่นด้วยความกลัว “อ๊า ข้าขอโทษ ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว ปล่อยข้าเถอะ”

“มันสายเกินไปแล้ว!” อวิ๋นซิ่วชิงตะคอก

ชายอ้วนคนนี้กล้าดียังไงมาจีบนาง? นางต้องการให้เขามีชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย “มือไหนที่แตะข้า มือซ้ายใช่ไหม?”

ขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงพูด นางก็จับมือซ้ายของชายอ้วนและวางมีดผ่าตัดไว้ที่ข้อมือของเขา

ชายอ้วนจูซินหวาดกลัวอย่างมาก เขาอยากจะถอนมือออก แต่เขาไม่มีแรง เขาไม่สามารถดึงมือหลบได้ “เจ้า อย่าแตะต้องข้า ข้ามาจากตระกูลจู เจ้ารู้จักหรือไม่ พ่อของข้าเป็นพ่อค้าผู้ร่ำรวยที่มีชื่อเสียง เจ้าหน้าที่ข้าราชการเป็นญาติกับครอบครัวของข้า ถ้าเจ้าทำร้ายข้า เจ้าจะถูกจับเข้าคุก”