ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 46 คิดถึงนาง

    บทที่ 46 คิดถึงนาง

    

    อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า นางเข้าใจเรื่องที่พ่อดุนาง

    

    ทว่าอวิ๋นหมิงเซียวก็คือลูกชายจอมล้างผลาญจนทำให้ตระกูลอวิ๋นที่เคยล่ำซำต้องตกต่ำ แต่ดูแล้วเขาก็ยังไม่มีความสำนึก ดังนั้นแล้ว นางจะอยู่เฉยได้อย่างไร?!

    

    อวิ๋นซิ่วชิงเข้าใจและพูดว่า “ท่านพ่อ ถ้าหากในอนาคตเขาสำนึกผิดและพยายามปรับปรุงตัวเอง ข้าก็จะหยุดรังแกเขา แต่ถ้าเขารังแกท่านและตัวข้า ท่านพ่อจะโทษข้าไม่ได้หรอกนะหากข้าจะสั่งสอนเขาบ้าง”

    

    พ่อเฒ่าอวิ๋นพยักหน้าเห็นด้วย เขาก็เข้าใจลูกสาวตัวเองที่จะโกรธเคืองอวิ๋นหมิงเซียว ภรรยาของเขา และเฉียวฮุ่ย

    

    “ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านไม่สามารถปล่อยวางเรื่องอวิ๋นหมิงเซียวได้ แต่หลังจากที่ข้าออกเดินทางเข้าเมืองพรุ่งนี้ ท่านต้องเก็บอาหารที่ข้าให้ไว้กับตัวเองนะ เพราะข้าทำให้ท่านเท่านั้น พวกเขาเองก็มีมือมีเท้า ถ้าหิวก็ปล่อยให้พวกเขาทำกินเอง”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงย้ำพ่อเฒ่าอวิ๋นอีกครั้ง นางกลัวว่าท่านพ่อจะใจอ่อน

    

    “พ่อรู้ พ่อจะไม่ปล่อยให้ตัวเองอดอยากหรอก” พ่อเฒ่าอวิ๋นพยักหน้าด้วยรอยยิ้มฝืน ๆ

    

    พ่อเฒ่าอวิ๋นยังรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลลูกสาวตัวเองให้ดีกว่านี้ เขาผิดหวังในตัวลูกชายคนเดียวของตระกูลเป็นอย่างมาก อวิ๋นหมิงเซียวนั้นทั้งไม่เอาไหนและเป็นผีพนัน ทำให้ทั้งตระกูลอวิ๋นต้องตกต่ำภายในชั่วพริบตา

    

    เรื่องเลวร้ายประเดประดังใส่เขาไม่หยุดหย่อน ทำให้พ่อเฒ่าอวิ๋นยิ่งดูน่าสงสารและดูแก่ชราลงไปอีก

    

    หลังอาหารเย็น อวิ๋นซิ่วชิงและพ่อเฒ่าอวิ๋นก็กลับไปพักในห้องของตัวเอง วันนี้หญิงสาวไม่ได้เข้าไปในมิติพื้นที่ส่วนตัว นางเพิ่งจะอาบน้ำและหลับไป

    

    เมื่อยามเช้ามาถึง อวิ๋นซิ่วชิงก็ตื่นแต่เช้า ถือสัมภาระและกรงที่เก็บงูเอาไว้เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางเข้าเมือง

    

    ทันทีที่หญิงสาวเดินออกจากห้อง นางก็เห็นพ่อเฒ่าอวิ๋นเดินมาหา

    

    อาชิง เจ้าเอาขนมแป้งทอดนี่ไป เผื่อเจ้าหิวระหว่างทาง” เมื่อคืนพ่อเฒ่าอวิ๋นแทบไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เขาเข้าไปที่ห้องครัว ทำขนมแป้งทอดสองสามชิ้นให้นาง

    

    พ่อเฒ่าอวิ๋นคาดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องไปส่งอวิ๋นซิ่วชิง

    

    อวิ๋นซิ่วชิงถือขนมแป้งทอดที่ห่อด้วยกระดาษซับน้ำมัน นางสัมผัสได้ถึงความร้อนของขนมในมือได้อย่างชัดเจน และรู้ทันทีว่าขนมแป้งทอดนี้เพิ่งทำเสร็จ

    

    ดวงตาของนางเป็นสีแดงก่ำราวกับจะร้องไห้อีกครั้ง

    

    “รีบไปเถอะ อย่าทำให้ผูเว่ยชางรอนานเกินไป” พ่อเฒ่าอวิ๋นที่แม้ไม่ต้องการให้นางจากเขาไป แต่ถึงอย่างไรก็ต้องยอมปล่อยนกน้อยให้ออกจากรัง มิเช่นนั้นนางจะเอาตัวรอดต่อไปอย่างไรบนโลกอันแสนโหดร้ายนี้…

    

    “ท่านพ่อ ท่านต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ เดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา” อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าให้พ่อเฒ่าอวิ๋นทั้งที่ดวงตายังแดงก่ำ ก่อนจะเดินจากไป

    

    เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน นางก็เห็นผูเว่ยชางกำลังดึงรถเข็นลาขนาดเล็กที่มีขนของสัตว์และเนื้อบางส่วนอยู่

    

    หญิงสาวขยี้ตาตัวเองและถามว่า “เจ้ามาเร็วมาก เจ้ารอข้านานแค่ไหนแล้วเนี่ย?”

    

    “รอไม่นานหรอก ข้าเองก็เพิ่งมาถึง” ผูเว่ยชางตอบพลางขมวดคิ้วที่เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายดูบูดบึ้ง “เจ้ามีอะไรหรือเปล่า?”

    

    หญิงสาวยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่มีอะไรหรอก นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ออกไปข้างนอกเพื่อเข้าเมือง จึงยังไม่คุ้นเคยสักเท่าไหร่”

    

    ผูเว่ยชางหัวเราะคิกคัก บัดนี้ชายหนุ่มได้รู้แล้วว่าอวิ๋นซิ่วชิงก็มีด้านที่บอบบางเช่นกัน

    

    “ที่นั่งเจ้าอยู่นี่” ผูเว่ยชางชี้ไปที่นั่งสำหรับอวิ๋นซิ่วชิงซึ่งอยู่ด้านหลังรถเข็นลา

    

    อวิ๋นซิ่วชิงเหลือบมองที่นั่งของตัวเองที่มีขนนุ่มวางคลุมไว้อย่างระมัดระวัง นางยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณ”

    

    เมื่อเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงชอบการจัดที่นั่งของเขา ชายหนุ่มก็ยิ้มและพูดว่า “ยินดีต้อนรับเจ้า นั่งลงได้เลย เดี๋ยวเราจะเดินทางกันต่อ เราจะไปถึงเมืองประมาณเกือบเที่ยง”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าก่อนจะไปนั่งที่นั่งของตัวเองในเกวียน ขณะที่ผูเว่ยชางกำลังบังคับเกวียนด้วยแส้ในมือของเขา

    

    อวิ๋นซิ่วชิงจำได้ว่า ก่อนหน้านั้นไม่นานที่นางเคยไปเยี่ยมบ้านของผูเว่ยชาง นางไม่เคยเห็นรถเข็นลาคันนี้มาก่อน “เจ้าไปเอารถเข็นลาคันนี้มาจากไหน?”

    

    “ข้าเช่ามันมาจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน” ผูเว่ยชางหันมาพูดกับอวิ๋นซิ่วชิง

    

    อวิ๋นซิ่วชิงตั้งท่าจะตอบขณะที่อีกฝ่ายหันหลังมา ทันใดนั้นหญิงสาวก็เห็นพ่อเฒ่าอวิ๋นอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน นางถึงกับหายใจติดขัด ก่อนที่หยดน้ำตาจะค่อย ๆ ร่วงลงจากขอบตา

    

    เมื่อเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงเงียบไป ผูเว่ยชางก็หันหน้ามาด้วยแววตาฉงนและเห็นหญิงสาวกำลังเช็ดน้ำตา

    

    ผูเว่ยชางไม่รู้ว่านางร้องไห้ทำไม แต่เขาก็รู้สึกแย่เมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้

    

    “อวิ๋นซิ่วชิง เจ้าสบายดีไหม?” ผูเว่ยชางถามด้วยความเป็นห่วง

    

    หญิงสาวส่ายหัวและพูดเบา ๆ ว่า “ไม่มีอะไร พอดีนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าออกจากบ้าน ข้าเลยรู้สึกคิดถึงบ้านน่ะ”

    

    ผูเว่ยชางได้รู้เรื่องของครอบครัวอวิ๋นซิ่วชิงแล้ว ทุก ๆ คนในครอบครัวอวิ๋นยกเว้นพ่อของนางล้วนทำไม่ดีและรังแกนางอยู่เสมอ ชายหนุ่มเข้าใจได้ทันทีว่าอวิ๋นซิ่วชิงห่วงพ่อของนางเอง

    

    **เฒ่าอวิ๋น แก้ไขเป็น พ่อเฒ่าอวิ๋น**