ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 44 สงบลง

    บทที่ 44 สงบลง

    

    “ข้าจะทำให้เขาอาเจียนได้อย่างไร?” ฮูหยินอวิ๋นถามอย่างกังวล

    

    “ง่ายนิดเดียว ก็ให้เขากินของหมักของดองหรือของเสีย” อวิ๋นซิ่วชิงพูดเสียงเรียบ แต่แท้จริงแล้วพยายามกลั้นเสียงหัวเราะที่ใกล้จะพุ่งออกมาเต็มที

    

    ความจริงยังมีอีกหนึ่งวิธีที่จะทำให้เขาอาเจียนได้ นั่นคือการให้กินน้ำส้มสายชู ทว่าอวิ๋นซิ่วชิงก็ไม่ได้พูดออกมา

    

    เขาแย่งเนื้อกระต่ายของนางไปกิน ดังนั้นจะต้องชดใช้!

    

    “อะไรนะ?!” ฮูหยินอวิ๋นสบตาลูกสาวตัวเองราวกับไม่เชื่อถือ นางรู้ว่า ‘ของหมักของดอง’ ที่อวิ๋นซิ่วชิงพูดถึงนั้นคืออะไร

    

    นางชี้นิ้วอันสั่นเทาไปยังอวิ๋นซิ่วชิงแล้วถามว่า “เจ้าคิดจะแก้แค้นหมิงเซียวใช่ไหม?!”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงเหลือบมองนางด้วยสายตาเย็นชาพลางพูดว่า “แล้วท่านเชื่อวิธีที่ข้าบอกไหมล่ะ?”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงไม่กลัวว่าฮูหยินอวิ๋นจะรู้ว่านางจงใจแกล้ง เพราะถึงอย่างไรแม่ของนางก็เป็นเพียงผู้หญิงที่อยู่แต่ในชนบท ไม่ได้มีความรู้อะไรเลย นับประสาอะไรกับการไปถามหมอ

    

    พ่อเฒ่าอวิ๋นที่ยืนอยู่จึงถอนหายใจ “อาชิง ไปกันเถอะ”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาของเขา

    

    ทันใดนั้นนางก็เกิดความรู้สึกผิด อันที่จริงฮูหยินอวิ๋นและเฉียวฮุ่ยก็ถูกเลี้ยงดูมาให้อยู่แต่ในคฤหาสน์ ไม่มีความรู้ใดเลยเกี่ยวกับโลกภายนอก ทว่าพ่อเฒ่าอวิ๋นนั้นต่างกัน เขามีโอกาสได้เดินทางไปทั่วตลอดทั้งปีเพื่อขายวัตถุดิบยาและสมุนไพร ดังนั้นจึงมีความรู้ในด้านนี้อยู่บ้าง

    

    ด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดี อวิ๋นซิ่วชิงจึงเดินไปหาพ่อเฒ่าอวิ๋นและพูดอย่างเชื่อฟังว่า “ค่ะ ท่านพ่อ”

    

    พ่อเฒ่าอวิ๋นเหลือบมองอวิ๋นซิ่วชิงก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไปกันเถอะ”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงถามพลางช่วยพยุงพ่อเฒ่าอวิ๋นเดินออกไป “ท่านพ่อ ท่านโทษข้าหรือไม่?”

    

    พ่อเฒ่าอวิ๋นส่ายหัวพลางตอบกลับ “อาชิง เจ้าไปเถอะ ข้าเดินกลับเองคนเดียวได้”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงปล่อยพ่อเฒ่าอวิ๋นและมองไปยังร่างที่แก่ชราของเขา ความรู้สึกเจ็บปวดสะท้อนผ่านดวงตาของนางเล็กน้อย

    

    แม้อวิ๋นซิ่วชิงจะได้แก้แค้นฮูหยินอวิ๋นและอวิ๋นหมิงเซียว แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเลย และเมื่อไม่มีอารมณ์จะทำอะไรอีกแล้ว นางจึงตัดสินใจกลับไปที่ห้องของนาง

    

    ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงกลับไปที่ห้อง นางก็เห็นว่างูสีแดงที่อยู่ในกรงนกกำลังใกล้ตายเต็มที

    

    อวิ๋นซิ่วชิงตบกรงนกและพูดขึ้น “เฮ้ อย่าตายนะ ข้ากำลังจะขายเจ้าเป็นเงินอยู่เลย!”

    

    งูสีแดงเหล่ตาและแลบลิ้นออกมาที่อวิ๋นซิ่วชิง จากนั้นมันก็ขดตัวอยู่ในกรงนกอีกครั้ง

    

    อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่างูตัวนี้คงหิว แต่ครอบครัวของนางตอนนี้ยังคงมีปัญหาที่สำคัญนั่นคือปัญหาปากท้อง ดังนั้นนับประสาอะไรกับงู “แค่อดอาหารเอง พรุ่งนี้ข้าจะหานายที่ดีให้ และขายเจ้าให้เขาดูแล”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกกระวนกระวายใจเมื่อรู้ว่างูหิว นางจึงเลิกสนใจงูสีแดงที่กำลังใกล้ตาย

    

    อวิ๋นซิ่วชิงทรุดตัวลงบนเตียงพลางถอนหายใจ นางไม่มีอะไรให้ทำอีกแล้ว ดังนั้นจึงหลับตาลงตั้งสมาธิเพื่อเข้าสู่พื้นที่มิติส่วนตัวของนาง

    

    อวิ๋นซิ่วชิงยืนอยู่ในพื้นที่มิติของนางและมองไปยังโรงพยาบาลตรงหน้า มันถูกปกคลุมไปด้วยหมอกซึ่งทำให้ที่แห่งนี้ดูลึกลับมากขึ้น

    

    น้ำพุแห่งจิตวิญญาณปรากฏอยู่บนเนินเล็ก ๆ ข้างโรงพยาบาล อวิ๋นซิ่วชิงเดินไปที่เนินแห่งนั้นพลางปัดเมฆและหมอกออกไป นางจึงเห็นน้ำพุจิตวิญญาณที่ใสสะอาดจนมองเห็นพื้นและก้อนหินที่อยู่ใต้น้ำพุดังกล่าว

    

    อวิ๋นซิ่วชิงวักน้ำพุแห่งจิตวิญญาณด้วยมือทั้งสองของตัวเอง แล้วจึงจิบไปสองครั้ง

    

    จากนั้นนางก็พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “หลังจากที่ข้าลดน้ำหนักสำเร็จแล้ว ข้าจะดื่มด่ำกับน้ำพุแห่งจิตวิญญาณนี่ให้หนำใจ!”

    

    ถ้าไม่กลัวว่าคนจะผิดสังเกตที่นางสามารถลดน้ำหนักลงได้เร็วผิดปกติ นางคงจะกระโดดลงไปอาบน้ำในบ่อนี้แล้ว

    

    นางนั่งลงข้าง ๆ น้ำพุแห่งจิตวิญญาณ จ้องมองใบหน้าอวบอ้วนของตัวเองที่สะท้อนจากน้ำพุพลางขมวดคิ้วและคร่ำครวญว่า “เมื่อไหร่เจ้าจะลดน้ำหนักได้สำเร็จ?!”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงถอนหายใจและทรุดตัวลงบนพื้นหญ้าข้างน้ำพุแห่งจิตวิญญาณ ดูแล้วนางน่าจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามเดือนกว่าจะผอมลง

    

    หมอกในพื้นที่ค่อย ๆ กระจายไปโดยน้ำพุจิตวิญญาณ ผ่านอีกหมอกหนึ่งซึ่งจะสามารถมองเห็นท้องนภาสีฟ้า

    

    ไม่มีดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ หรือกลางคืนบนท้องฟ้าแห่งนี้ เมื่อได้มองไปยังท้องฟ้าสีคราม อวิ๋นซิ่วชิงก็รู้สึกดีขึ้นมาก…

    

    หลังจากจิตใจสงบลง อวิ๋นซิ่วชิงจึงเข้าไปที่โรงพยาบาล