ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 337+338 พลังความรักของแม่/แม่ลูกปลอดภัยแล้ว

บทที่ 337 พลังความรักของแม่

“จริงหรือ?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่อวิ๋นซิ่วชิงพูด หัวใจของหลิ่วเหมยก็พลันสว่างไปด้วยความหวัง

แม้ว่านางเพิ่งบอกสามีให้ปกป้องลูก แต่นางก็ยังต้องการมีชีวิตอยู่ นางต้องการอยู่ดูลูกของนางเติบโตขึ้น นางยังมีหลายสิ่งที่ต้องทำ!

“จริงหรือไม่นั้น อยู่ที่ตัวเจ้า เจ้าต้องทนความเจ็บปวด ข้าจะรีบทำให้เสร็จ” อวิ๋นซิ่วชิงพูดแล้วเอาผ้าเช็ดหน้ายัดเข้าปากนาง

ความปรารถนาที่จะอยู่รอดของหลิ่วเหมยนั้นแข็งแกร่งมาก นางฟังคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิงอย่างระมัดระวัง ในขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงเอาเชือกอีกสี่เส้นมามัดมือและเท้าของหลิ่วเหมยไว้กับเสาเตียง

อวิ๋นซิ่วชิงกลัวว่านางจะไม่สามารถทนได้ชั่วขณะหนึ่ง

“หลิ่วเหมย เจ้าต้องระงับความเจ็บปวดไว้ ถ้าเจ็บอย่ากรีดร้องและอย่าใช้กำลังมากเกินไป เจ้าต้องเชื่อใจข้า ตอนนี้เจ้าทำได้แค่เชื่อใจข้า ข้าจะช่วยเจ้าและลูกของเจ้าให้ปลอดภัย ไม่ต้องห่วง!”

อวิ๋นซิ่วชิงปลอบนางอีกครั้ง และเริ่มเตรียมเครื่องมือผ่าคลอด

หลิ่วเหมยขมวดคิ้วทนต่อความเจ็บปวดและพยักหน้า สิ่งที่นางต้องการตอนนี้คือมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!

อวิ๋นซิ่วชิงนำมีดผ่าตัดออกมา และฆ่าเชื้อด้วยน้ำพุแห่งจิตวิญญาณ

น้ำพุแห่งจิตวิญญาณมีสรรพคุณมากกว่ายาฆ่าเชื้อ ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางจะเตรียมขวดขนาดเล็กเพื่อเติมน้ำพุแห่งจิตวิญญาณเอาไว้พร้อมใช้งานเสมอ

จากนั้น อวิ๋นซิ่วชิงก็จัดการเปลื้องผ้าหลิ่วเหมย และกดท้องของนางเพื่อหาตำแหน่งของทารก

นางลูบน้ำพุแห่งจิตวิญญาณลงบนท้องของหลิ่วเหมย และหันไปพูดกับเหยียนเกอว่า “ข้าจะเริ่มแล้ว เชื่อข้าเถอะ ข้าสามารถช่วยนางและลูกได้”

เหยียนเกอไม่รู้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะทำอะไรกับหลิ่วเหมย คนเดียวที่นางสามารถไว้วางใจได้ในตอนนี้ก็คือเขา

คนอื่น ๆ บอกว่านางไม่สามารถทำอะไรได้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!

อวิ๋นซิ่วชิงเงยหน้าขึ้นมองหลิ่วเหมย เมื่อเห็นว่านางยังสงบอยู่ จึงเริ่มใช้มีดกรีดท้องของหลิ่วเหมย

ตอนแรกหลิ่วเหมยไม่รู้สึกปวดท้อง แต่ในเวลาต่อมา นางก็รู้สึกปวดท้องอย่างมาก

อวิ๋นซิ่วชิงเห็นความเจ็บปวดบนคิ้วของหลิ่วเหมยที่เริ่มกลอกตาเพราะความเจ็บปวด

“หลิ่วเหมย เจ้าต้องยึดมั่นที่จะมีชีวิตอยู่ คิดถึงสามีเจ้าไว้ ถ้าเจ้าตาย แม่ยายจะเอาลูกเจ้าไป ถ้าลูกเจ้าอยู่ในมือของแม่สามี เจ้าคิดว่าเขาจะเติบโตได้อย่างปลอดภัยหรือไม่?”

คิ้วของหลิ่วเหมยมีเหงื่อออกมาก นางกัดผ้าจนเลือดออก

ใช่ นางไม่สามารถตายได้ ถ้านางตาย แล้วลูกของนางล่ะ? แม่สามีของนางต้องให้ฉางชิงแต่งงานใหม่อย่างแน่นอน ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากได้ลูกคนอื่นหรอก!

เมื่อเห็นว่าสติของหลิ่วเหมยกลับมาแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

ในเวลาไม่นาน หญิงสาวก็สามารถนำทารกออกจากท้องของหลิ่วเหมยได้อย่างปลอดภัย

ในช่วงเวลานี้ นางยังคงคุยกับหลิวเหม่ย ต้องบอกว่าความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่จริง ๆ แม้มันจะเจ็บมากจนหลิ่วเหมยแทบหมดสติ!

หลังจากนำเด็กออกมาแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็ยกมือขึ้นตบที่ก้นนิ่ม ๆ เด็กน้อยจึงร้องไห้จ้า

“หลิ่วเหมย ลูกของเจ้าเกิดแล้ว เป็นเด็กผู้ชาย!!” อวิ๋นซิ่วชิงตัดสายสะดือของทารกออก จากนั้นก็วางเด็กชายไว้ข้าง ๆ หลิ่วเหมย โดยให้ใบหน้าที่อ่อนนุ่มของเด็กชายสัมผัสกับหลิ่วเหมย

น้ำตาของหลิ่วเหมยเอ่อล้นขึ้นมาทันที

“หลิ่วเหมย เจ้าต้องอดทน คิดถึงชีวิตในอนาคตของเด็ก เจ้ามองเห็นชีวิตของเขา แต่ห้ามหลับเด็ดขาด!”

ขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงพูด นางก็ยังคงเร่งเยียวยา

โดยทั่วไปแล้ว การทำคลอดจำเป็นต้องใช้หมอสามคนผ่าท้องคลอด แต่ตอนนี้มีนางเพียงคนเดียว เทียบกับสามคนแล้ว ความเร็วของนางจึงถือว่าช้ามาก

ในเวลาเดียวกัน ฉางชิงที่ยืนอยู่นอกประตูได้ยินเสียงทารกร้องไห้ก็หลั่งน้ำตาออกมา

เขาอยากจะเข้าไปดูว่าตอนนี้ภรรยาของเขาเป็นอย่างไร?!

อีกด้านหนึ่ง ฮูหยินฉางมีความสุขมากเมื่อได้ยินเสียงเด็ก

นางหันกลับมาบอกสาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “หลานชายของข้าออกมาแล้ว เขาต้องเป็นหลานชายแน่ ๆ!”

…

บทที่ 338 แม่ลูกปลอดภัยแล้ว

เหยียนเกอซึ่งยืนอยู่นอกประตูต้องการเปิดประตูเข้าไปดูว่าอวิ๋นซิ่วชิงใช้วิธีใดในการทำคลอด

ตระกูลฉางเคยไปหาคนทำคลอด คนทำคลอดคนนั้นบอกว่าหลิ่วเหมยพยายามคลอดทารกมาเป็นเวลาหนึ่งคืนแล้ว และทารกจะเกิดได้ก็ต่อเมื่อผู้เป็นแม่เสียชีวิตเท่านั้น

บัดนี้อวิ๋นซิ่วชิงกำลังเย็บแผลอย่างประหม่า มีบาดแผลทั้งหมดเจ็ดแห่ง เมื่อนางเย็บแผล นางก็ทาน้ำพุแห่งจิตวิญญาณลงไปเล็กน้อย ซึ่งจะช่วยทำให้แผลผ่าตัดหายได้เร็ว

อวิ๋นซิ่วชิงใช้เวลาหนึ่งชั่วยามในการจัดการเยียวยารักษาแผลคลอดให้เสร็จสิ้น ในยุคปัจจุบันจะใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง แต่ในสมัยโบราณ อวิ๋นซิ่วชิงไม่มีผู้ช่วยเหลือ ดังนั้นนางจึงต้องทำทุกขั้นตอนคนเดียว

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็เห็นหลิ่วเหมยที่ยังคงตื่นอยู่ และลูกชายของนางก็หลับสนิท

อวิ๋นซิ่วชิงยิ้มให้นาง “เจ้าเข้มแข็งยิ่งนัก!”

เวลานี้หลิ่วเหมยจำอวิ๋นซิ่วชิงได้แล้ว นางยิ้มด้วยใบหน้าซีดเซียว และพูดว่า “ข้าจำเจ้าได้แล้ว แม่นางอวิ๋น”

“ข้าไม่คิดว่าเราจะได้พบกันอีก ครั้งสุดท้ายที่เจ้าช่วยข้า เจ้าบอกข้าว่าเจ้าไปที่วัดบนภูเขาเพื่ออธิษฐาน เจ้าบอกว่าวัดมีความศักดิ์สิทธิ์ และทุกอย่างสามารถเปลี่ยนแปลงได้ ตอนนี้เจ้าลองคิดดู มันเป็นดังเจ้าอธิษฐานอย่างแท้จริง”

อวิ๋นซิ่วชิงนั่งบนเก้าอี้ไม้ข้างเตียง นางพักผ่อนและสนทนากับหลิ่วเหมย ที่สำคัญนางต้องการสังเกตอาการหลิ่วเหมยต่อไป เพราะนางกลัวว่าหลิ่วเหมยจะหมดสติ

หลิ่วเหมยพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ไม่คาดคิดมาก่อนว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะเป็นคนช่วยชีวิตนาง “มันได้ผลจริง ๆ ข้าพบเจ้าตอนที่ข้าลงจากภูเขา และตอนนี้เจ้าก็ช่วยชีวิตข้าไว้”

อวิ๋นซิ่วชิงยิ้มและตบหลังมือของนางเบา ๆ “เจ็บไหม?”

หลิ่วเหมยส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า “ไม่ มันไม่เจ็บ เทียบกับความเจ็บปวดตอนแรกก็ไม่มีอะไรเทียบได้”

“หลิ่วเหมย เจ้าคงเห็นแล้วสินะ ข้าผ่าท้องแล้วนำลูกเจ้าออกมา หลังจากหายดีแล้ว จะมีแผลเป็นที่ท้องของเจ้า ข้ารู้ดีว่าผู้หญิงทุกคนต่างก็กังวลกับรอยแผลเป็นตามร่างกาย ไม่ต้องกังวล เมื่อเจ้าหายดี ข้าช่วยเจ้าลบรอยแผลเป็นได้”

อวิ๋นซิ่วชิงรู้ว่าคนในสมัยโบราณไม่ต้องการมีรอยแผลเป็นตามร่างกาย โดยเฉพาะผู้หญิง

หลิ่วเหมยหันไปมองลูกชายตัวน้อยแล้วส่ายหัว “ไม่ นั่นแหละ แผลเป็นนั้นจะทำให้ข้าจำได้ว่าข้าทรมานมากแค่ไหนในสองวันที่ผ่านมา”

อวิ๋นซิ่วชิงเคารพความคิดเห็นของนาง นางได้ใช้น้ำพุแห่งจิตวิญญาณบนบาดแผลของนางเมื่อครู่นี้ แม้ว่าจะมีรอยแผลเป็น แต่ก็จะเป็นเพียงรอยตื้นเท่านั้น

อวิ๋นซิ่วชิงนั่งลงข้าง ๆ นางรอสักครู่เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเลือดไหลออกจากบาดแผลของหลิ่วเหมยอีก

หญิงสาวเปิดประตูและพูดกับฉางชิงที่ยังดูกังวลว่า “ภรรยาและลูกของเจ้าปลอดภัยแล้ว เจ้าสามารถพบพวกเขาได้ แต่หญิงเพิ่งคลอดไม่เหมาะที่จะตากลมเป็นเวลานาน โปรดระวังด้วย”

ทันทีที่พูดจบ อวิ๋นซิ่วชิงก็เดินออกจากห้องไป ฉางชิงกับแม่ของเขาก็เดินเข้ามาทันที

ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงเดินออกจากห้อง นางก็ถูกเหยียนเกอดึงไปด้านข้างและถามอย่างกังวลว่า “ชิงเหนียง เจ้าทำคลอดได้อย่างไร?”

“คิดว่าข้าทำได้อย่างไรล่ะ?” อวิ๋นซิ่วชิงถามเหยียนเกอ หากไม่ใช่เพราะว่าครอบครัวของหลิ่วเหมยอยู่ข้างนอกตอนนี้ นางคงให้เหยียนเกอเข้าไปดูการผ่าตัดด้วยแล้ว

เหยียนเกอเป็นคนฉลาด และจำได้ทันทีถึงการใช้มีดผ่าตัดที่อวิ๋นซิ่วชิง บอกกับเขา “เจ้าผ่าท้องผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?”

“ถูกต้อง ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่จะช่วยชีวิตทั้งสองได้ หากเราไม่ทำเช่นนี้ หนึ่งในสองคนจะต้องตาย หรือแม้แต่พวกเขาสองคนก็อาจจะต้องตายทั้งกลมด้วย”

อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกแย่เมื่อนึกถึงการตายของหญิงตั้งครรภ์ในยุคนี้ เนื่องจากตำแหน่งของทารกในครรภ์ไม่ถูกต้อง

เหยียนเกอรู้สึกว่าวิธีนี้ดีมาก แม้ว่ามันจะเปื้อนเลือดสักเล็กน้อย แต่ผลลัพธ์ก็เป็นที่น่าพอใจ และด้วยวิธีนี้ หญิงมีครรภ์เหล่านั้นจะสามารถหลีกเลี่ยงความตายได้จากภาวะคลอดบุตรยาก

“ชิงเหนียง เจ้าสอนข้าได้ไหม?” เหยียนเกอคว้าแขนของอวิ๋นซิ่วชิงไว้และขอร้อง

“แน่นอน เจ้าทำได้ แต่เจ้าต้องเริ่มจากจุดง่าย ๆ ก่อน” อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“จริงหรือ?” เหยียนเกอยิ้มจนแก้มปริ