ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 299+300 การรักษาเส้นเอ็นข้อมือ/ผ่าตัดให้ช่างไม้หวัง

    บทที่ 299 การรักษาเส้นเอ็นข้อมือ

    

    หลังจากที่อวิ๋นซิ่วชิงขอให้ช่างไม้หวังนั่งลง ผูเว่ยชางก็ขอให้หวังหลินเสิ่นและฮูหยินหวังนั่งลงด้วย

    

    ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงข้าง ๆ อวิ๋นซิ่วชิง และพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้ว่า “ข้าเป็นเพียงหญิงชราคนหนึ่ง ข้าพยายามเกลี้ยกล่อมเขาเมื่อวานนี้ เขาบอกว่ามันไร้ประโยชน์ที่จะรักษาอาการกระดูกที่เขาเป็นอยู่ได้ หลังจากคืนหนึ่งผ่านไป เขาก็ยอมเปลี่ยนใจและให้ลูกชายมาหาเจ้าในตอนเช้า ข้าโกรธมากจนด่าเขา!”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงไม่โกรธเลย เวลานี้ช่างไม้หวังมาพบนางด้วยตนเองแล้ว “ลุงหวังแค่ทำใจไม่ได้ในขณะนั้น เป็นการดีแล้วที่มาหาข้าในวันนี้”

    

    ”ไม่ต้องห่วงนะลุงหวัง มือของท่านสามารถรักษาให้หายขาดได้” อวิ๋นซิ่วชิงหันไปปลอบใจลุงหวังซึ่งกำลังรู้สึกอับอาย

    

    ”จะรักษาได้อย่างไร?” ลุงหวังถามด้วยความอยากรู้และสงสัยบางอย่าง

    

    ”ข้าไปที่สำนักงานแพทย์เพื่อรับการรักษา แต่ไม่ว่าพวกเขาจะลองฝังเข็มด้วยวิธีใด มือของข้าก็ไม่ยอมตอบสนองเลย”

    

    ”มันไม่เกี่ยวอะไรกับการฝังเข็ม เส้นเอ็นมือของท่านขาด ท่านเพียงแค่ต้องได้รับการเชื่อมต่อมัน หลังจากที่เชื่อมแล้ว ท่านต้องพักฟื้นสามเดือนเพื่อฟื้นฟูสมรรถภาพมือของท่านอย่างสมบูรณ์”

    

    แม้ว่าเส้นเอ็นที่ขาดจะเป็นการผ่าตัดเพียงเล็กน้อย แต่ก็ต้องใช้เวลาพอสมควรในการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นหญิงสาวจึงต้องกล่าวในเชิงจิตวิทยากับช่างไม้หวังแต่เนิ่น ๆ

    

    ”การฟื้นฟูสมรรถภาพหมายความว่าอย่างไร?” ฮูหยินหวังถาม

    

    เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงได้ยินคำถามจากฮูหยินหวัง นางก็ตระหนักว่าคนโบราณไม่รู้ว่าการฟื้นฟูสมรรถภาพหมายถึงอะไร นางรีบอธิบายให้ทั้งสามฟังว่า “การฟื้นฟูสมรรถภาพคือการออกกำลังกาย หลังจากเชื่อมต่อเส้นเอ็นแล้ว ลุงหวังต้องคอยบริหารมือทุกวัน และนวดเพื่อฟื้นฟูให้เส้นเอ็นกลับมาเชื่อมต่อกันได้”

    

    ช่างไม้หวังพยักหน้า ตราบใดที่มือของเขาสามารถฟื้นตัวได้ เขายอมทำทุกอย่าง “ตราบใดที่มือของข้าสามารถฟื้นตัวได้ ข้าสามารถรอได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้!”

    

    ”ลุงหวัง ข้าต้องการทำให้แน่ใจว่าเมื่อข้าเชื่อมต่อเส้นเอ็นของท่านแล้ว ข้าต้องตัดผิวหนังและเนื้อของเจ้าก่อน ดังนั้นจะมีรอยแผลเป็นบนข้อมือของท่าน ข้าอยากถามว่าท่านจะยอมรับมันได้ไหม?”

    

    แม้ว่าน้ำพุแห่งจิตวิญญาณของอวิ๋นซิ่วชิงจะมีผลในการขจัดรอยแผลเป็น แต่หญิงสาวก็ไม่ได้วางแผนที่จะใช้มัน

    

    แต่เมื่อใดที่นางไม่สามารถรักษาได้ นางจะใช้น้ำพุแห่งจิตวิญญาณนี้

    

    สรรพคุณของน้ำพุแห่งจิตวิญญาณนั้นวิเศษเกินไป อวิ๋นซิ่วชิงไม่สามารถใช้มันต่อหน้าบุคคลภายนอกได้หลายครั้ง ซึ่งนั่นจะทำให้ผู้คนสงสัย

    

    หากผู้คนสงสัย อวิ๋นซิ่วชิงอาจจะถูกฆ่าตายก็ได้

    

    ช่างไม้หวังไม่เข้าใจว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะรักษาเขาอย่างไร แต่เขาก็เข้าใจว่าการรักษาครั้งนี้จะต้องมีรอยแผลเป็น “แม่นางอวิ๋น ข้าเคยถูกฝังอยู่ในดินเหลืองครึ่งหนึ่ง ข้าไม่กลัวรอยแผลเป็นใด ๆ นอกจากนี้ ผู้ชายกลัวรอยแผลเป็นหรือ? แม้ว่าข้าจะเป็นชายชราก็ตาม”

    

    หลังจากเยาะเย้ยตัวเองแล้ว ช่างไม้หวังก็พูดต่อว่า “…ข้าให้ความสำคัญกับมือของข้ามาก เพราะพวกมันเป็นเครื่องมือทำมาหากินของข้า อาหารและเสื้อผ้าของครอบครัวข้าขึ้นอยู่กับพวกมัน ข้าไม่สามารถทำได้หากไม่มีพวกมัน ถ้าข้าทำได้ ไม่ว่าจะต้องเสียอะไร ข้าก็ยอม!”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า

    

    นางสามารถบอกได้ว่าช่างไม้หวังกำลังเศร้าและทำอะไรไม่ถูก มันเป็นสิ่งที่น่าเศร้าสำหรับคนธรรมดา

    

    สิ่งที่นางกลัวที่สุดคือ ถ้าไม่มีงานทำก็จะไม่มีเงิน หากไม่มีเงิน ครอบครัวก็จะไม่สามารถมีชีวิตที่ดีได้!

    

    ”ลุงหวัง ในเมื่อท่านไม่กลัวที่จะมีรอยแผลเป็นเช่นนี้ก็ดีเลย สักพักข้าจะเริ่มรักษาข้อมือให้”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงได้แอบคำนวณเวลา พรุ่งนี้ที่ร้านนางต้องยุ่งมาก นางคงไม่มีเวลาว่าง

    

    แม้ว่านางจะได้พักผ่อนในตอนเย็น แต่นางก็คงจะไม่ได้รักษาช่างไม้หวัง

    

    ประการแรก มันมืดเกินไปในเวลากลางคืน

    

    ประการที่สอง ถ้านางเหนื่อยเกินไป นางจะอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อม ซึ่งเป็นข้อห้ามของแพทย์ในการดำเนินงาน

    

    ”เร็วขนาดนั้นเชียวหรือ?” ช่างไม้หวังได้ยินมาว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะทำเพื่อเขาในตอนนี้ก็ตกตะลึง

    

    อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า “ใช่ ไม่มีเวลาแล้ว ร้านข้าจะเปิดในวันพรุ่งนี้ แต่ก็ยังเหลือเวลาอีกสักพัก นอกจากนี้ข้อมือของท่านไม่สามารถรอเวลาได้อีกต่อไป ด้วยวัยปัจจุบันของท่าน ร่างกายของท่านจะฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แต่ถ้าล่าช้า ก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาเป็นปกติได้เมื่อใด”

    

    …

    

    บทที่ 300 ผ่าตัดให้ช่างไม้หวัง

    

    อวิ๋นซิ่วชิงเป็นคนที่ไม่เคยลังเลในการทำงานของตัวเอง

    

    หลังจากทำงานไม่กี่วัน อวิ๋นซิ่วชิงก็หยิบพู่กันจีนของนางขึ้นมา และหยิบกระดาษมาเขียนใบสั่งยาสองฉบับสำหรับช่างไม้หวัง

    

    อย่างแรกก็คือยาชา และอย่างที่สองคือยาบำรุงร่างกายที่ช่างไม้หวังต้องกินหลังผ่าตัด

    

    หลังจากที่อวิ๋นซิ่วชิงเขียนใบสั่งยาแล้วก็ให้ใบสั่งยาสองฉบับแก่หวังหลินเสิ่น และบอกเขาว่า “หลังจากที่เจ้าซื้อยา เจ้าควรแยกผงยาชาทันที”

    

    หวังหลินเสิ่นหยิบใบสั่งยาของอวิ๋นซิ่วชิงมาก่อนจะพยักหน้ารับรู้แล้วรีบออกไป

    

    จากนั้นอวิ๋นซิ่วชิงก็เชิญช่างไม้หวังและฮูหยินหวังไปที่ห้องพักเพื่อรอรักษา

    

    หลังจากหญิงสาวลงไปชั้นล่าง หยาหลางก็กลับมาแล้ว

    

    ในขณะที่สองพี่น้องจวงกำลังยุ่งอยู่กับการขนถ่ายสิ่งของบนแคร่ ส่วนหยาหลางก็มอบรายชื่อให้กับอวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชาง

    

    หยาหลางทำงานได้สมราคาคุย เขาสามารถจัดหาสิ่งที่พวกนางต้องการมาได้ในราคาถูกและมีคุณภาพ

    

    อวิ๋นซิ่วชิงคาดว่า หากนางซื้อของราคาสิบตำลึง หยาหลางคงจะใช้เงินไปเพียงห้าตำลึงเท่านั้น

    

    ”แม่นางอวิ๋น คุณชายผู ข้าซื้อหมู วัว และแกะสามตัวเพื่อเซ่นไหว้ แต่ถ้าข้าซื้อมันทั้งหมด ข้าจะไม่บอกว่าเท่าไหร่ แม่นางอวิ๋น เจ้าจะได้กินจนพุงกางเลยล่ะ”

    

    หยาหลางเดินไปตามท้องถนนทั้งวันและรู้จักร้านค้าของสิ่งเหล่านี้เป็นอย่างดี และยังรู้จักวิธีการพลิกแพลงอีกด้วย…

    

    ”เจ้าทำได้ดีมาก ข้ากังวลเกี่ยวกับการจะกินเนื้อชิ้นใหญ่ทั้งหมดเมื่อข้าซื้อมันกลับมา วิธีการของเจ้าดีมากแล้ว”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่าหยาหลางทำในสิ่งที่ถูกต้อง ตอนแรกนางไม่เต็มใจที่จะทำสิ่งที่ยุ่งเหยิงเช่นการนมัสการและการถวายเครื่องบูชา แต่เมื่อนางคิดว่าถ้าหากตัวเองเปิดตัวยิ่งใหญ่ ร้านของนางก็จะดึงดูดผู้คนมากขึ้น จึงยอมกัดฟันและตัดสินใจซื้อสิ่งเหล่านี้

    

    ”ใช่พี่ใหญ่ เจ้ารวดเร็วและได้เห็นโลกมามากมาย ดังนั้นการตัดสินใจของเจ้าจึงดีเสมอและยังให้หนทางที่เรียบง่ายกับพวกข้า” ผูเว่ยชางผู้ไม่เคยเอ่ยวาจายกย่องใครก็ยังถึงกับต้องเอ่ยปากชม

    

    ”ขอบคุณพวกเจ้ามาก” หยาหลางกล่าวด้วยความเขินอาย

    

    อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางหัวเราะคิกคัก จากนั้นนางก็เอาเงินออกมามอบให้หยาหลาง

    

    คราวนี้หยาหลางไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมาก เขารับเงินนั้นไปทันที เพราะเขาคุ้นเคยกับทั้งสองอยู่แล้ว นอกจากนี้เงินที่ได้มาก็คือเงินที่เขาควรได้รับ เพราะเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับสิ่งของต่าง ๆ ที่คนทั้งสองฝากเขาจัดหามาให้

    

    หยาหลางจากไปแล้ว และในไม่ช้าหวังหลินเสิ่นก็กลับมา

    

    อวิ๋นซิ่วชิงจัดการให้เขาเข้าไปในครัวเพื่อปรุงยาสำหรับเตรียมการรักษาทันที

    

    หลังจากที่หวังหลินเสิ่นต้มยาจวนจะเสร็จแล้ว นางก็กลับไปที่ห้องของนาง…

    

    นางเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาด และจดจ่ออยู่กับการเข้าไปในพื้นที่มิติส่วนตัว

    

    นางเข้าไปในพื้นที่มิติส่วนตัวเพื่อฆ่าเชื้อโรคเท่านั้น แม้ว่าจะเป็นการผ่าตัดเพียงเล็กน้อย แต่หากแผลของผู้ป่วยติดเชื้อขึ้นมา มันก็อาจจะถึงแก่ชีวิตได้

    

    อวิ๋นซิ่วชิงรู้ว่ามีคนกำลังรอนางอยู่ข้างนอก นางไม่กล้าอยู่ในพื้นที่นานเกินไป นางฆ่าเชื้อโรคตามร่างกายและออกมาจากพื้นที่มิติส่วนตัวทันที

    

    หลังจากที่อวิ๋นซิ่วชิงออกมา นางก็เตรียมอุปกรณ์ที่จะต้องใช้

    

    หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรขาดหายไป นางก็เข้าไปในห้องพักและขอให้ช่างไม้หวังดื่มผงยาชา

    

    อวิ๋นซิ่วชิงเริ่มลงมือผ่าตัดให้ช่างไม้หวัง หลังจากที่ยาชาออกฤทธิ์แล้ว การผ่าตัดนี้ก็กินเวลาไปถึงครึ่งชั่วยาม

    

    ครึ่งชั่วยามต่อมา การผ่าตัดก็เสร็จสมบูรณ์…

    

    ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงเดินออกจากห้องพัก ผูเว่ยชางก็ต้อนรับนางและพูดอย่างกระวนกระวายใจว่า “ชิงเหนียง เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง? เหนื่อยไหม?”

    

    อวิ๋นซิ่วชิงส่ายหัวและบอกว่านางสบายดี เพียงแค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้น

    

    วันนี้นางทำงานมากมายในร้าน และยังต้องยืนผ่าตัดเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม หลังจากการผ่าตัด นางก็รู้สึกง่วงมากและอยากนอนเหลือเกิน

    

    ผูเว่ยชางชางรู้ความต้องการของนางทันที คิ้วและดวงตาของอวิ๋นซิ่วชิงดูอ่อนล้าเต็มที เขาจึงพานางไปที่ห้องของนาง

    

    เขาต้มน้ำร้อนเพื่อที่ว่าหลังจากที่หญิงสาวรักษาช่างไม้หวังแล้ว นางก็จะสามารถแช่น้ำร้อนเพื่อคลายความเหนื่อยล้าไปได้…