ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 283+284 ทำไมเรื่องแบบนี้เจ้าถึงซื่อบื้อนัก/เวรกรรมอะไรของข้า!
บทที่ 283 ทำไมเรื่องแบบนี้เจ้าถึงซื่อบื้อนัก?
ผูเว่ยชางนั่งอยู่ในห้อง เขายังคงคิดว่าจะกำจัดหลี่ฟู่หลานได้อย่างไร?!
ชายหนุ่มลืมไปว่าเวลาที่เขาตกลงนัดหมายกับอวิ๋นซิ่วชิงได้ผ่านไปแล้ว ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของอวิ๋นซิ่วชิง
ขณะนั้นหลี่ฟู่หลานนั่งอยู่หน้าประตูบ้านของผูเว่ยชาง จู่ ๆ นางก็ได้ยินเสียงของอวิ๋นซิ่วชิง
นางจึงลุกขึ้นยืน นางเกลียดชังอวิ๋นซิ่วชิงเป็นที่สุด ครั้นเห็นมารหัวใจ นางก็ไม่ลังเลที่จะแก้แค้นที่นังอวิ๋นซิ่วชิงเคยทำให้นางขายขี้หน้าและอัปยศอดสู!
ส่วนอวิ๋นซิ่วชิงที่กำลังจะก้าวเข้าไปที่ประตูบ้านของผูเว่ยชาง นางก็ถูก หลี่ฟู่หลานขวางเอาไว้
อวิ๋นซิ่วชิงขมวดคิ้ว “หลี่ฟู่หลาน เจ้ากำลังทำอะไรอยู่หน้าบ้านของผูเว่ยชาง?”
”มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า! ข้าสามารถอยู่ที่ไหนก็ได้ที่ข้าต้องการ แล้วเจ้าทำอะไร มาที่บ้านของผูเว่ยชางทำไม?!!”
หลี่ฟู่หลานพยายามป้องกันไม่ให้นางก้าวเข้าไปในบ้านของผูเว่ยชาง
อวิ๋นซิ่วชิงเยาะเย้ยหลี่ฟู่หลานที่กำลังโกรธจัด นางวางมือไว้ที่หน้าอกและพยายามกลั้นหัวเราะ
หลี่ฟู่หลานตาแดงก่ำด้วยความโกรธเมื่ออวิ๋นซิ่วชิงหัวเราะใส่ นางหัวเราะบ้าอะไรกัน?!
ทันใดนั้น ผูเว่ยชางก็เปิดประตูออกมา “ชิงเหนียง!”
อวิ๋นซิ่วชิงหัวเราะหลี่ฟู่หลานเสร็จก็ผลักไหล่ของอีกฝ่ายออกไป แล้วเดินไปหาผูเว่ยชาง
หลี่ฟู่หลานโกรธจัดเพราะความอิจฉาริษยา ทำไมผูเว่ยชางถึงเรียกอวิ๋นซิ่วชิงว่า ‘ชิงเหนียง’
แล้วเมื่อไหร่ที่นางจะมีความสัมพันธ์เช่นนี้บ้าง?!
หลี่ฟู่หลานหันไปมองคนทั้งคู่ก็พบว่า อวิ๋นซิ่วชิงนั้นผอมเพรียวและงดงามกว่าเมื่อก่อนมาก เมื่อทั้งสองยืนอยู่ด้วยกันแล้วก็ราวกับว่ามีรังสีบางอย่างที่ดูเข้าคู่กันอย่างชัดเจน
แต่นางไม่อยากยอมรับมัน!
นางมองไปที่อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางที่กำลังคุยกันและหัวเราะอย่างสนุกสนาน
นางตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธ ไม่ว่านางจะชอบผู้ชายคนไหน อวิ๋นซิ่วชิงก็มักจะแย่งไปจากนางทุกที!
ทั้งหลู่ชีฉาง..แล้วก็ผูเว่ยชาง!
ริมฝีปากของหลี่ฟู่หลานขบแน่น กำมือจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ นางสาบานว่านางจะเหยียบย่ำอวิ๋นซิ่วชิงให้ได้ นางกับผู้หญิงคนนั้นไม่อาจอยู่ร่วมกันได้!
หลี่ฟู่หลานจ้องมองอวิ๋นซิ่วชิงอย่างเคียดแค้น ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงเห็นหลี่ฟู่หลานกลับไปแล้ว นางก็มองผูเว่ยชางด้วยความสงสัย “ผูเว่ยชาง ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับหลี่ฟู่หลานคืออะไร?”
ผูเว่ยชางกลัวว่าหญิงสาวจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับ หลี่ฟู่หลานอีกเหมือนครั้งที่แล้ว เขาจึงรีบอธิบายว่า “ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนางเลย ข้าเกลียดนางด้วยซ้ำ”
”เจ้าเกลียดนาง แต่ข้าเห็นนางอยู่กับเจ้าหลายครั้งหลายครา แล้วแบบนี้เจ้าจะบอกคนอื่นได้อย่างไรว่าเจ้าสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน? ใครเขาจะเชื่อ?!”
อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่าผูเว่ยชางฉลาดในการทำสิ่งต่าง ๆ แต่กับเรื่องนี้ ทำไมเขาถึงได้ซื่อบื้อนัก?!
ผูเว่ยชางรู้สึกแย่
เขาปฏิเสธหลี่ฟู่หลานไปมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่นางก็ชอบมาเกาะแกะเขาเหลือเกิน ซึ่งนั่นทำให้ชายหนุ่มอารมณ์เสียอย่างมาก
”ข้าพูดกับหลี่ฟู่หลานอย่างชัดเจนหลายครั้งแล้ว ข้าไม่รู้ว่านางป่วยทางจิตหรือแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ ข้าไม่มีอะไรจะพูดถ้านางยังต้องการรบกวนข้า” ผูเว่ยชางทำอะไรไม่ถูก
”เจ้าบอกหลี่ฟู่หลานว่าเจ้าไม่ชอบนางหรือ?”
อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่าปัญหาอยู่ที่ผูเว่ยชาง หากเขาปฏิเสธหลี่ฟู่หลานไปตามตรงตั้งแต่แรก และไม่ให้ความหวังใด ๆ หลี่ฟู่หลานก็คงไม่ตามมาเกาะแกะอยู่เช่นนี้
ผูเว่ยชางคิดเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ทำให้มันชัดเจน
”ข้าไม่เคยทำอย่างนั้น แต่อย่างไรข้าก็เกลียดนาง”
อวิ๋นซิ่วชิงแทบจะพูดอะไรไม่ออก
”มันเป็นปัญหาของเจ้า หากเจ้าไม่ชอบใคร เจ้าสามารถบอกพวกเขาได้เลย! เรื่องมันคงจะไม่ยุ่งเหยิงเช่นนี้”
…
บทที่ 284 เวรกรรมอะไรของข้า?!
ผูเว่ยชางถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “มันเป็นความผิดของข้าเอง ครั้งต่อไปหากข้าพบนางอีกครั้ง ข้าจะยืนกรานกับนางอย่างชัดเจน”
ทันใดนั้น ผูเว่ยชางก็พบว่าอวิ๋นซิ่วชิงดูเหมือนจะสนใจความรู้สึกของเขา
นี่มันหมายความว่านางสนใจเขางั้นหรือ?
ทว่าแท้จริงแล้วอวิ๋นซิ่วชิงไม่ได้สนใจความรู้สึกของผูเว่ยชางเช่นนั้น นางคิดแค่ว่าหากหลี่ฟู่หลานยังคงรบกวนผูเว่ยชาง มันคงจะส่งผลกระทบต่อธุรกิจของพวกเขา นางจึงขอให้ผูเว่ยชางจัดการเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว อย่าผัดวันประกันพรุ่ง มันอาจทำให้เสียงานเสียการได้
อวิ๋นซิ่วชิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ตอนนี้มันสายมากแล้ว
”ผูเว่ยชาง ตอนนี้มันสายแล้ว เราควรไปที่เมืองหลังมื้อกลางวันและจัดการของบางอย่าง เจ้าคิดอย่างไร?”
ผูเว่ยชางพยักหน้า “ตกลง ข้าจะไปรับเจ้าหลังเที่ยงวัน”
อวิ๋นซิ่วชิงตอบรับ และออกจากบ้านของผูเว่ยชางไปทันที
ผูเว่ยชางตั้งใจจะไปส่งอวิ๋นซิ่วชิงกลับบ้าน แต่นางปฏิเสธ ชายหนุ่มได้แต่ยืนอยู่ที่ประตูและเฝ้าดูหญิงสาวจากไป จากนั้นเขาก็นำรถม้าเข้าไปในโรงม้า แล้วเดินไปที่ภูเขาเพียงลำพัง
เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงกลับถึงบ้านก็เห็นฮูหยินอวิ๋นแอบอยู่ที่ประตูของพ่อเฒ่าอวิ๋น นางจึงย่องไปเบา ๆ และมองดูสถานการณ์
เมื่อวานนี้ฮูหยินอวิ๋นคิดว่าเมื่ออวิ๋นซิ่วชิงกลับมา พ่อเฒ่าอวิ๋นก็คงจะเปิดประตูห้อง จากนั้นนางก็จะสามารถเข้าไปในลานห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋นได้สำเร็จ และขโมยโฉนดที่ดินไปให้เฉียวฮุ่ย
ตราบใดที่นางสามารถเข้าไปในห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋นได้ นางก็สามารถหาโฉนดที่ดินที่ซ่อนอยู่ได้
ฮูหยินอวิ๋นทุบประตูไม้และสาปแช่ง “ข้ากำลังจะตายด้วยโรคชรา! แต่สามีข้ากลับปิดประตูหนีราวกับกันผีสาง ข้าช่างอาภัพเสียจริง นอนตายมันตรงนี้เสียดีกว่า!!!!”
อวิ๋นซิ่วชิงยืนอยู่ข้างหลังฮูหยินอวิ๋น นางเห็นหญิงชรามัวแต่ร้องห่มร้องไห้ และนางยังได้ยินคำสาปแช่งอีกมากมาย
”ก็แค่ป้องกันผีสาง…” อวิ๋นซิ่วชิงยืนอยู่ข้างหลังพลางจ้องมองฮูหยินอวิ๋น
เมื่อฮูหยินอวิ๋นกำลังจะสาปแช่งต่อไป นางก็ได้ยินเสียงของอวิ๋นซิ่วชิง นางกลัวจนเกือบทรุดตัวลงกับพื้น
”อวิ๋นซิ่วชิง! เจ้าอยากตายหรือไง?! เจ้าหาว่าใครเป็นผี?!!!!” ฮูหยินอวิ๋นตวาดด่า
อวิ๋นซิ่วชิงเยาะเย้ย “ใครก็ตามที่มัวแต่สาปแช่งผู้อื่นไงล่ะ”
พ่อเฒ่าอวิ๋นที่ให้อาหารหมูอยู่ในบ้านได้ยินเสียงของอวิ๋นซิ่วชิง เขาจึงรีบวางตะกร้าลงและเดินไปที่ประตู
ฮูหยินอวิ๋นโกรธมาก นางกระทืบเท้าชี้ไปที่อวิ๋นซิ่วชิง “นังสารเลว! เวรกรรมอะไรของข้าที่ให้กำเนิดสิ่งที่น่าอับอายเช่นนี้? ทำไมเจ้าไม่ตาย ๆ ไปเสีย!!!”
”ข้าขอโทษจริง ๆ ข้าตายไม่ได้ เพราะข้าต้องตายไปพร้อมกับเจ้า!” อวิ๋นซิ่วชิงเคยชินกับการได้ยินฮูหยินอวิ๋นดุด่า ตอนนี้นางจึงไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกแล้ว
ในขณะนั้น ประตูห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋นก็เปิดออก
พ่อเฒ่าอวิ๋นยืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้าเฉยเมย และพูดว่า “ชิงเหนียง เจ้ากลับมาแล้วหรือ? เข้ามาเร็ว ๆ!”
อวิ๋นซิ่วชิงทิ้งฮูหยินอวิ๋นไว้อย่างเย็นชา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับพ่อของนาง
ในที่สุดฮูหยินอวิ๋นก็เห็นพ่อเฒ่าอวิ๋น แล้วนางจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร?
นางรีบแทรกตัวของนางไว้กับประตูไม้ที่ปิดสนิทและพูดว่า “ไอ้แก่! ทำไมเจ้าถึงไม่สนใจข้า”
อวิ๋นซิ่วชิงที่เข้าไปในห้องแล้ว ทว่าจู่ ๆ ได้ยินประโยคดังกล่าวจากฮูหยินอวิ๋น
พ่อเฒ่าอวิ๋นหันไปมองหญิงชราทันที แต่เขาไม่ต้องการพูดอะไร จึงผลักภรรยาตัวเองออกไปและปิดประตูลงกลอน
ฮูหยินอวิ๋นไม่คิดว่าพ่อเฒ่าอวิ๋นจะไร้เมตตาและไม่ยอมพูดอะไรกับนางเลยสักคำ
ถ้าไม่ใช่เพราะโฉนดที่ดินในห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋น นางก็คงจะเผาห้องของไอ้แก่นี่เสีย!
YOU MAY ALSO LIKE
