ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 281+282 ผู้หญิงหน้าหนาอีกแล้ว!/หญิงวิปลาส!

    บทที่ 281 ผู้หญิงหน้าหนาอีกแล้ว!

    

    ”ข้าไม่ได้ทำ!!” ฮูหยินอวิ๋นตะโกนด้วยความเสียใจ

    

    ”ท่านไม่ได้ทำ? เช่นนั้นข้าคิดว่าท่านควรออกไปจากห้องข้าได้แล้ว ข้าอยากนอน!”

    

    ทันทีที่อวิ๋นหมิงเซียวเห็นฮูหยินอวิ๋น เขาก็นึกรำคาญและต้องการขับไล่ฮูหยินอวิ๋นออกไปทันที

    

    ฮูหยินอวิ๋นเช็ดน้ำตา และก่อนที่จะออกไป นางก็ไม่ลืมที่จะห่มผ้าให้อวิ๋นหมิงเซียว

    

    หลังจากส่งอวิ๋นซิ่วชิงกลับบ้านแล้ว ผูเว่ยชางก็กลับไปที่บ้านของตัวเอง เขาขับรถม้าไปที่ประตู และนึกขึ้นมาได้ว่าคราวนี้เขาลืมซื้อแม่กุญแจล็อกประตู

    

    เขากระโดดลงจากรถม้า กำลังจะปลดเชือกที่ผูกไว้กับประตู ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

    

    ก่อนหน้านี้เขาผูกปมสองอันไว้บนเชือก แม้ว่าเชือกจะเป็นสองปม แต่ก็เป็นการผูกเชือกลายคันธนู

    

    เขามองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง มั่นใจว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่บ้าน จะต้องมีคนเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาแน่

    

    เขาปลดเชือกและเดินเข้าไปในสนาม รู้สึกราวกับว่าเข้าไปในบ้านของคนอื่น เขาห่างหายจากที่นี่ไปครึ่งเดือนแล้ว แต่ทำไมไม่มีแม้แต่เศษใบไม้ที่พื้นสนาม

    

    เขาไม่ได้นำรถม้าเข้าไปในสนาม แต่เข้าไปในห้องคนเดียว หลังจากพบเชิงเทียนและจุดไฟแล้ว เขาก็พบว่าห้องเขียนหนังสือดูสะอาดปราศจากฝุ่น

    

    เขาเดาไม่ได้ว่าใครเข้ามาในห้องของเขา แต่คืนนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะอาศัยอยู่ในบ้าน จึงหันหลังกลับออกจากห้องและไปนอนบนรถม้า

    

    หลังจากผูเว่ยชางซื้อรถม้า เขาก็ไม่เคยนอนในรถม้าสักครั้ง แม้ว่าเขาจะเดินทางไปกับอวิ๋นซิ่วชิง แต่เขาก็นอนที่พื้นแทน

    

    บัดนี้เขารู้สึกได้ว่าภายในรถม้าเต็มไปด้วยกลิ่นของอวิ๋นซิ่วชิง เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ราวกับว่าเขาได้กลิ่นของนางแล้วจึงหลับไป

    

    ผูเว่ยชางเป็นคนที่ตื่นตัวอยู่เสมอ วันรุ่งขึ้นเมื่อไก่ขัน เขาก็ลืมตาขึ้นและนั่งอยู่ในรถม้าเพื่อทำสมาธิ

    

    เช่นเดียวกับวันอื่น ๆ วันนี้หลี่ฟู่หลานก็ตื่นแต่เช้าตรู่ นางแต่งตัวอย่างสวยงามและไปที่บ้านของผูเว่ยชางทันที

    

    นางไม่เคยเห็นผูเว่ยชางอีกเลยตั้งแต่ที่เขาทิ้งนางไปครั้งสุดท้าย เขาหายตัวไปนาน และนางก็เป็นห่วงเขามาก

    

    ตอนแรกหลี่ฟู่หลานคิดว่าผูเว่ยชางตั้งใจหลบซ่อนตัวจากนาง

    

    แต่ต่อมานางคิดว่ามันไม่ใช่ เพราะเสื้อผ้าของผูเว่ยชางและสิ่งอื่น ๆ ยังอยู่ที่นั่นทั้งหมด เขาไม่ได้ซ่อนตัวจากนางอย่างแน่นอน

    

    นอกจากนี้ ผูเว่ยชางยังเคยให้ไก่ฟ้ากับนาง นางจึงไปที่บ้านของผูเว่ยชางเพื่อทำความสะอาดบ้านของเขาทุกวัน

    

    นางเสนอหน้าทำเช่นนี้ราวกับตัวเองเป็นแม่บ้านของเขา…แล้วก็ยังเป็นภรรยาของเขาในอนาคตอีกด้วย ถ้านางแย่งเขามาจากนังอวิ๋นซิ่วชิงได้!

    

    หลี่ฟู่หลานเดินไปที่บ้านของผูเว่ยชาง ทว่าก่อนที่นางจะเดินไปถึง นางก็เห็นรถม้าจอดอยู่หน้าประตูบ้านของผูเว่ยชาง และนางจำรถม้าของเขาได้

    

    หลี่ฟู่หลานวิ่งเข้าไปในสนามด้วยความตื่นเต้น และตะโกนว่า “ผูเว่ยชาง เจ้ากลับมาแล้วหรือ?!!”

    

    ผูเว่ยชางได้ยินเสียงของหลี่ฟู่หลาน เขาจึงขมวดคิ้วและลงจากรถม้า

    

    หลี่ฟู่หลานกระโดดโผเข้าใส่เขาอย่างตื่นเต้น และกอดเขาไว้อย่างหน้าไม่อาย

    

    ผูเว่ยชางตกตะลึงกับการกระทำของหลี่ฟู่หลานมาก เขาไม่คาดคิดว่าหลี่ฟู่หลานจะโผเข้ากอดเขาเช่นนี้ ก่อนหน้านี้เขาคิดแต่เพียงว่าทำไมนางถึงมาที่บ้านของเขา แต่กลับถูกหลี่ฟู่หลานโผเข้ามากอดไว้

    

    ผูเว่ยชางขมวดคิ้วและรีบผละตัวเองออกมา “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?!”

    

    ”ผูเว่ยชาง หลายวันมานี้เจ้าหายไปไหนมา? เจ้าจากไปโดยไม่บอกข้า ข้าเป็นห่วงเจ้ามาก” หลี่ฟู่หลานพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ

    

    ผูเว่ยชางสับสนเล็กน้อย เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหลี่ฟู่หลาน แต่ผู้หญิงคนนี้กลับทำเหมือนเขาเป็นสามีของนาง!

    

    …

    

    บทที่ 282 หญิงวิปลาส!

    

    ผูเว่ยชางไม่สนใจหลี่ฟู่หลาน เขารู้สึกว่านางอาจวิปลาสไปแล้ว และไม่สามารถสนทนาด้วยได้

    

    หลี่ฟู่หลานเห็นว่าผูเว่ยชางไม่สนใจ นางก็ดึงแขนเขาไว้และพูดว่า “ผูเว่ยชาง ทำไมเจ้าไม่สนใจข้าเลย!”

    

    ”เจ้าปล่อยข้าเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เย็นชา

    

    หลี่ฟู่หลานยังคงเกาะแขนของผูเว่ยชางเหมือนงูที่รัดเหยื่อ

    

    ผูเว่ยชางไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ไร้ยางอายเช่นนี้ “หลี่ฟู่หลาน อย่าคิดว่าเจ้าเป็นผู้หญิงแล้วข้าจะไม่กล้าใช้กำลังกับเจ้า! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”

    

    หลี่ฟู่หลานเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของนางแดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำตา “ถ้าอย่างนั้น เจ้าจะทำอะไรข้าก็ได้”

    

    ผูเว่ยชางจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเพิ่งบีบแขนของหลี่ฟู่หลานไปนั้น แม่ของหลี่ฟู่หลานมาหาเขาและขอให้เขารับผิดชอบ

    

    ถ้าผูเว่ยชางแตะต้องหลี่ฟู่หลานอีก คราวนี้แม่ของหลี่ฟู่หลานจะไม่ฆ่าเขาหรือ?!

    

    เขามองไปที่หญิงหน้าหนาอย่างเย็นชา ก่อนจะยกมือขึ้นและดึงแขนของนางออก “หลี่ฟู่หลาน เจ้าควรเคารพตัวเองด้วย เจ้าไม่รู้จักอายบ้างหรือที่มาเกาะแกะผู้ชายเช่นนี้?!”

    

    หลี่ฟู่หลานได้วางแผนที่จะยึดติดกับผูเว่ยชางแล้ว ดังนั้นเพียงคำพูดของผูเว่ยชางนั้นย่อมไม่สามารถกำจัดหลี่ฟู่หลานที่หน้าด้านได้

    

    ”ผูเว่ยชาง เจ้ามีมโนธรรมหรือไม่? ข้ามาที่บ้านของเจ้าเพื่อทำความสะอาดลานบ้าน และจัดระเบียบห้องให้ทุกวัน ทำไมเจ้าถึงเนรคุณเช่นนี้!”

    

    หลี่ฟู่หลานยืนอยู่ตรงหน้าผูเว่ยชาง แล้วเริ่มลำเลิกถึงบุญคุณที่นางยัดเยียดให้เขา

    

    ”ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าทำความสะอาดบ้านให้ข้า นับประสาอะไรกับการที่เจ้าก้าวเข้าไปในบ้านของข้า ทั้งหมดนี้เป็นการตัดสินใจของเจ้าเอง ข้าเคยบอกเจ้าอย่างชัดเจนแล้วว่าข้าไม่ชอบมัน และยังเกลียดการกระทำแบบนี้ด้วย!”

    

    ผูเว่ยชางพูดอย่างเย็นชา

    

    หลี่ฟู่หลานได้ยินคำพูดของผูเว่ยชางที่ทิ่มแทงหัวใจ จึงร้องไห้ออกมา “ผูเว่ยชาง หัวใจของเจ้ามันอยู่ไหนหมด? ทำไมเจ้าไม่เห็นความรักและความดีของข้าที่มีต่อเจ้าบ้าง? หัวใจของข้าเจ็บปวดเมื่อได้ยินเจ้าพูดคำชั่วร้ายเช่นนี้”

    

    ผูเว่ยชางรู้สึกราวกับกำลังจะเป็นบ้า เขาไม่อยากคุยกับหลี่ฟู่หลานอีกต่อไปแล้ว!

    

    เขาไม่ได้มองไปที่หลี่ฟู่หลานด้วยซ้ำ ทั้งยังเดินผ่านหญิงหน้าหนาเข้าไปในบ้านตัวเองและปิดประตู

    

    หลี่ฟู่หลานโกรธจัด นางกระทืบเท้าและนั่งลงตรงหน้าประตูบ้านของผูเว่ยชาง อย่างไรวันนี้นางต้องได้เขา!

    

    เมื่อคืนนี้อวิ๋นซิ่วชิงพูดคุยกับพ่อเฒ่าอวิ๋นจนดึกดื่น

    

    ครั้นอวิ๋นซิ่วชิงตื่นขึ้นมา นางก็พบว่าสายแล้ว จึงรีบแต่งตัวและวิ่งออกไป วันนี้นางนัดกับผูเว่ยชางเพื่อเข้าเมืองตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ตอนนี้นางตื่นสายเกินไป

    

    เมื่อเดินผ่านประตูของพ่อเฒ่าอวิ๋น นางก็เห็นเขาให้อาหารไก่อยู่ จึงรีบพูดว่า “ท่านพ่อ ข้านอนตื่นสายมากไป ตอนนี้ข้ากำลังจะออกไป อย่าลืมปิดประตูด้วย”

    

    พ่อเฒ่าอวิ๋นไม่มีเวลาพูดว่าให้อวิ๋นซิ่วชิงระวังตัวระหว่างทาง เพราะนางได้เดินหายไปแล้ว

    

    พ่อเฒ่าอวิ๋นถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาฟังคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิงจนจำได้ขึ้นใจ ก่อนจะปิดประตูล็อกห้องของตัวเอง

    

    เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงรีบไปที่ทางเข้าหมู่บ้าน นางคิดว่าชายหนุ่มจะรอนางอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านแล้ว

    

    ทว่าทางเข้าหมู่บ้านกลับว่างเปล่า และไม่มีสัญญาณของผูเว่ยชาง

    

    อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่าผูเว่ยชางอาจนอนหลับมากเกินไป นางจึงนั่งลงบนโขดหินทางเข้าหมู่บ้านเพื่อรอเขา

    

    อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย นางสงสัยว่าผูเว่ยชางป่วยหรือไม่ นางจึงรีบไปที่บ้านของผูเว่ยชาง

    

    นางไม่เคยคิดว่าผูเว่ยชางจะเข้าเมืองไปคนเดียว ในความคิดของนาง เขาไม่ใช่คนแบบนั้น

    

    ทันใดนั้นนางก็เดาได้ว่าหากเขาไม่ได้ป่วย ก็คงจะมีคนไประรานเขา ยิ่งนางคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น จึงเร่งฝีเท้าเดินเร็วขึ้น

    

    ก่อนที่อวิ๋นซิ่วชิงจะมาถึงประตูบ้านผูเว่ยชาง นางก็ได้ยินเสียงคนตะโกนชื่อของเขา และเห็นว่าหลี่ฟู่หลานยืนขวางประตูบ้านอยู่ จึงเอ่ยขึ้นว่า

    

    “ผูเว่ยชาง? เขาอยู่บ้านหรือเปล่า”