ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 261+262 เนื้อย่าง/กินอิ่มนอนหลับ
บทที่ 261 เนื้อย่าง
”เจ้าจะทำอะไร?” ผูเว่ยชางสงสัย
”ข้าหิว ข้าจะไปหาอะไรกิน” แม้อวิ๋นซิ่วชิงจะกินเนื้อแห้งไปมาก แต่เพราะนางดื่มสุราข้าว จึงทำให้นางเริ่มหิวอีกครั้ง
ผูเว่ยชางมองอวิ๋นซิ่วชิงด้วยความประหลาดใจ ทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา “เจ้ามองข้าทำไม?”
”เจ้ากินไปเยอะเท่าไหร่แล้ว? ทำไมเจ้าถึงผอมลง ในเมื่อเจ้ากินอยู่ตลอด”
ผูเว่ยชางสับสน อวิ๋นซิ่วชิงกินอาหารจำนวนมากในทุก ๆ วัน แต่เนื้อหนังบนร่างกายของนางกลับลดลง ใบหน้าเดิมที่แป้นกว้างเหมือนซาลาเปาก็หายไปแล้ว?
”แน่นอนว่ามันอยู่ในท้องของข้า มันจะไปอยู่ที่ไหนได้? เร็วเข้า! ข้าหิวแล้ว รีบนำทางไป”
อวิ๋นซิ่วชิงดึงตัวผูเว่ยชางออกไปอย่างรวดเร็ว นางหิวจนแทบทนไม่ไหว!
ผูเว่ยชางตอบด้วยเสียงหัวเราะ และพาอวิ๋นซิ่วชิงไปที่ห้องครัวของคฤหาสน์ตระกูลไฉ่
หลังจากชายหนุ่มหยุดฝีเท้าแล้ว นางก็เงยหน้าขึ้นถามว่า “เรามาถึงแล้วหรือ?”
”เรามาถึงแล้ว” ผูเว่ยชางตอบด้วยรอยยิ้ม
หญิงสาวแอบมองไปรอบ ๆ และเดินออกจากด้านหลังผูเว่ยชาง นางค่อย ๆ ย่องไปที่ประตูแล้วออกแรงผลัก นางผลักมันอยู่สองครั้งก่อนที่จะพบว่าประตูห้องครัวถูกล็อกไว้ จากนั้นเสียงหัวเราะของผูเว่ยชางก็ดังขึ้น
ผูเว่ยชางอดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นอวิ๋นซิ่วชิงทำตัวเหมือนโจร
นางเดินกลับมาหาผูเว่ยชาง ยกมือขึ้นบิดเอวของเขา “เจ้าหัวเราะทำไม? เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่เป็นช่วงเวลาที่จริงจัง ตอนนี้เราเป็นหัวขโมย เข้าใจไหม?! หุบปาก!”
ผูเว่ยชางถูกอวิ๋นซิ่วชิงดุ เขาพยายามกลั้นหัวเราะ
อวิ๋นซิ่วชิงคร่ำครวญอย่างหนัก บอกผูเว่ยชางว่า “เปิดประตูห้องครัวเร็ว!”
”มีหน้าต่างอยู่ตรงนั้น” ผูเว่ยชางชี้ไปที่ตำแหน่งของหน้าต่างด้วยรอยยิ้ม
”ทำไมเจ้าไม่บอกข้าก่อนหน้านี้ล่ะ? มัวชักช้าอะไร?!” อวิ๋นซิ่วชิงว่า
ผูเว่ยชางเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงกำลังจะโกรธ เขาจึงช่วยนางให้เข้าไปทางหน้าต่าง
หลังจากที่เข้าไปในห้องครัวจากหน้าต่าง นางก็มองไปที่สภาพแวดล้อมโดยรอบ นางมองไม่เห็นอะไรในความมืด จึงหยิบขี้ไต้ไฟออกมาแล้วเป่ามัน ห้องครัวพลันสว่างไสวขึ้นทันที
อวิ๋นซิ่วชิงค้นในครัวและไม่พบอาหารที่ปรุงสุกแล้ว พวกมันทั้งหมดล้วนมีแต่เนื้อดิบหรืออาหารทะเลดองเค็มไปด้วยเครื่องเทศ พวกมันสามารถกินได้ตราบเท่าที่เอามาผัด
อวิ๋นซิ่วชิงไม่ต้องการผัดส่วนผสมเหล่านี้ มันใช้เวลามากเกินไป นางมีความคิดที่ดี นั่นคือการย่างส่วนผสมเหล่านี้ทั้งหมด เพราะนางไม่ได้กินเนื้อย่างมานานแล้ว
อวิ๋นซิ่วชิงคลำหาในครัวอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็พบกระทะขนาดใหญ่และเครื่องเทศสำหรับย่างเนื้อ
หลังจากพบสิ่งเหล่านี้ อวิ๋นซิ่วชิงก็รีบขอให้ผูเว่ยชางย้ายสิ่งของ
”ผูเว่ยชาง นำสิ่งเหล่านี้ไปให้หมด แล้วเดี๋ยวข้าจะทำของอร่อย ๆ ให้เจ้าได้กิน”
อวิ๋นซิ่วชิงจึงย้ายของสดทั้งหมดในกระทะไปให้ผูเว่ยชาง ชายหนุ่มมองไปที่ของสดในมือและพูดว่า “ข้าจะทำสิ่งนี้ได้อย่างไร?”
”อย่าถามมาก เจ้าแค่เอาไปก็พอ” อวิ๋นซิ่วชิงตอบพลางยื่นพลั่วให้ผูเว่ยชาง
ในไม่ช้า มือของผูเว่ยชางก็เต็มไปด้วยสิ่งของต่าง ๆ
นางเห็นผูเว่ยชางยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับกองสิ่งของในอ้อมแขนของเขา “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? มัวแต่ยืนโง่ ๆ อยู่ได้! เจ้าควรย้ายสิ่งนี้เข้าไปในห้องของข้าให้ไว ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังเหลืออยู่ ไปเร็วเข้า!”
ผูเว่ยชางตอบรับและหอบเอาของเหล่านั้นออกไปจากหน้าต่าง
อวิ๋นซิ่วชิงไม่ชอบที่มีแสงไฟน้อยเกินไป นางต้องมองไปรอบ ๆ เพื่อหาสิ่งต่าง ๆ
นางพบเชิงเทียนในห้องครัวและจุดไฟขึ้น แสงของเทียนสว่างกว่าขี้ไต้ไฟมาก ทำให้นางมองเห็นไก่ที่อยู่บนเตา
แววตาของอวิ๋นซิ่วชิงเปล่งประกายอยู่ครู่หนึ่ง
ถ้าไก่ถูกย่างมันจะดีแค่ไหน?!
…
บทที่ 262 กินอิ่มนอนหลับ
อวิ๋นซิ่วชิงน้ำลายไหลทันทีเมื่อนึกถึงไก่ย่าง นางรีบหาหม้อใบใหญ่แล้วใส่ไก่หมักลงไป
นางยังพบหมูที่ผ่านการรมควันและยังมีกุ้งบางตัว มีทุกอย่างในห้องครัวของคฤหาสน์ไฉ่ มีหม้อเนื้อ หม้อขนาดเล็ก เห็ด และกระเทียม!
เมื่อผูเว่ยชางมาที่ห้องครัวอีกครั้ง อวิ๋นซิ่วชิงได้บรรจุเนื้อสัตว์และผักไว้แล้ว และกำลังจะเอาถ่านไป
ผูเว่ยชางมองไปที่เนื้อสัตว์และผักที่อวิ๋นซิ่วชิงบรรจุไว้ เขาขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ “ชิงเหนียง เจ้าต้องการล้างห้องครัวเลยหรือ?”
อวิ๋นซิ่วชิงกำลังเติมถ่านเพื่อเตรียมย่างเนื้อ เมื่อนางได้ยินคำพูดของผูเว่ยชางก็หัวเราะออกมา “ไม่หมดหรอกน่า รีบไปกันเถอะ”
ผูเว่ยชางตอบรับด้วยรอยยิ้ม และออกจากหน้าต่างไปพร้อมหม้อสองใบ
หญิงสาวล้างมือและกลับไปที่ห้องของนางกับผูเว่ยชาง
ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงเข้ามาในห้องและมองดูทุกสิ่งบนพื้น นางก็ประหลาดใจเล็กน้อย นางเลือกมาเยอะแยะเหมือนกันแฮะ
อวิ๋นซิ่วชิงบอกให้ผูเว่ยชางทำอะไรบางอย่าง “ผูเว่ยชาง ย้ายหม้อและถ่านไฟไปไว้ตรงทางเดินให้ที”
ผูเว่ยชางพยักหน้าและย้ายสิ่งของไปที่ทางเดินตามคำแนะนำของอวิ๋นซิ่วชิง
อวิ๋นซิ่วชิงดื่มชาหนึ่งถ้วย จากนั้นก็ย้ายเก้าอี้ขนาดเล็กสองตัวออกจากห้อง นางให้เก้าอี้ตัวหนึ่งแก่ผูเว่ยชาง จากนั้นก็นั่งลงดูหม้อที่เริ่มทำงาน
นางเงยหน้าขึ้นมองจันทร์บนท้องฟ้า และพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ว่า “คืนนี้แสงจันทร์สวยมาก”
ผูเว่ยชางพยักหน้าแล้วหันไปมองอวิ๋นซิ่วชิงพลางคิดว่า ดวงจันทร์สวยงาม แต่บุคคลนั้นสวยกว่า…
”เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร?” ผูเว่ยชางขมวดคิ้วขณะมองดูอวิ๋นซิ่วชิงกำลังก่อไฟเหนือถ่านหินเพียงลำพัง…
”ไม่เป็นไร แต่ถ้าอยากช่วยก็ไปหาสุราเพิ่มอีกสองขวด” อวิ๋นซิ่วชิงค้นห้องครัวมาเป็นเวลานาน แต่นางไม่พบสุราเลย
ตอนนี้พวกเขามีสุราเพียงไหเดียวและนางก็ดื่มมันไปแล้ว พวกเขาจะแบ่งกันดื่มได้อย่างไร?
ผูเว่ยชางตอบรับและรีบไปนำมาทันที…
ถ่านไฟทั้งหมดที่ใช้ในคฤหาสน์ไฉ่มีคุณภาพดีที่สุด อวิ๋นซิ่วชิงใช้ขี้เถ้าคู่หนึ่งจุดไฟ
หลังจากจุดไฟเผา อวิ๋นซิ่วชิงก็เทน้ำมันลงในกระทะทันที แล้ววางลงบนกองไฟ เมื่อได้ยินเสียงน้ำมัน ก็เติมหมูชิ้นลงบนกองไฟพร้อมผักสองใบ
ครั้นผูเว่ยชางกลับมาพร้อมสุราสองขวด เขาก็ได้กลิ่นหอม
เขาหยิบสุราสองไหมานั่งข้าง ๆ อวิ๋นซิ่วชิง “ข้าได้กลิ่นหอมมาจากระยะไกล”
อวิ๋นซิ่วชิงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ นางมอบชามและตะเกียบให้ผูเว่ยชาง จากนั้นทาชิ้นเนื้อที่ปรุงสุกแล้วด้วยพริกและยี่หร่า แล้วยื่นให้ผูเว่ยชาง “ลองกินฝีมือข้าดู!”
ผูเว่ยชางได้กลิ่นหอม และมันอร่อยยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ในปากเขา “อาหารฝีมือเจ้าย่อมดีอยู่แล้ว!”
”แน่นอน ข้าจะทำให้กินอีกเมื่อข้ากลับมา” เป็นเรื่องยากที่จะได้คำสรรเสริญจากผูเว่ยชาง นางจึงยิ้มออกมา
อวิ๋นซิ่วชิงย่างเนื้อให้ผูเว่ยชางกิน ทั้งสองคนดื่มสุราสองไหก่อนจะยอมแพ้
“ผูเว่ยชาง ช่วยทำความสะอาดส่วนที่เหลือได้ไหม” จากนั้นอวิ๋นซิ่วชิงก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมกลับไปที่ห้องของนาง
ชายหนุ่มกลัวว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะล้มลง เขาจึงช่วยนางเข้าไปในห้อง
หลังจากเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงนอนหลับไปแล้ว เขาก็หันออกจากห้องของอวิ๋นซิ่วชิงและปิดประตูอย่างระมัดระวัง…
ผูเว่ยชางมองดูความยุ่งเหยิงที่เขากับอวิ๋นซิ่วชิงทิ้งไว้ เขาตัดสินใจนำของทั้งหมดมารวมกัน แล้วโยนมันกลับไปที่ห้องครัว
หลังจากที่เขาจัดการกับความยุ่งเหยิงของเหล่านั้นแล้ว ผูเว่ยชางก็หยุดอยู่ที่ประตูห้องของอวิ๋นซิ่วชิงชั่วครู่ และเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายน่าจะนอนหลับไปได้ด้วยดี
YOU MAY ALSO LIKE
