ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 245+246 เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบแย่/กินอาหารเช้า

    บทที่ 245 เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบแย่!

    

    ”ผูเว่ยชาง! เจ้าอยากจะฆ่าข้าหรือไง?! ข้าอยากจะบีบคอเจ้า ข้าเกือบจะหัวใจวายแล้ว!!”

    

    ถ้าผูเว่ยชางไม่ได้ยืนอยู่ในห้องในเวลานี้ และอวิ๋นซิ่วชิงขี้เกียจเกินกว่าจะเข้าไปได้ นางอยากจะบีบคอของผูเว่ยชางจริง ๆ!

    

    ”หัวใจวายคืออะไร?” ผูเว่ยชางจ้องมองนางและถามอย่างสงสัย

    

    นางพ่นลมใส่ผูเว่ยชาง และหันหลังกลับเข้าไปในห้อง

    

    ผูเว่ยชางยืนอยู่อย่างไร้เดียงสาในห้องพลางกะพริบตา ดูเหมือนว่าเขาจะทำให้อวิ๋นซิ่วชิงขุ่นเคือง เขาแค่ดูนางเต้นรำอย่างเงียบ ๆ แล้วมันมีอะไรผิดปกติกัน?

    

    เขาเป็นห่วงและเดินไปรอบ ๆ บ้าน โชคดีที่ต้าเหนียนชุ่ยยี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ มิฉะนั้นเขาจะต้องได้รับความทุกข์ทรมานจากผูเว่ยชาง

    

    ผูเว่ยชางคิดว่าอวิ๋นซิ่วชิงเห็นรูปร่างหน้าตาที่น่ากลัวของเขาในตอนนี้ รูปร่างหน้าตานั้นไม่ได้เสแสร้ง บางทีอวิ๋นซิ่วชิงอาจจะกลัวจริง ๆ เขาต้องขอโทษอวิ๋นซิ่วชิง แต่ถ้านางไม่ยอมสนใจเขาอีก เขาควรทำอย่างไร?!

    

    หรือหนักเข้านางอาจจะเกลียดเขาเลยก็ได้!

    

    หลังจากจัดระเบียบเสื้อผ้าของเขาแล้ว ผูเว่ยชางก็ผลักเปิดประตูและไปที่ห้องของอวิ๋นซิ่วชิงที่อยู่ติดกัน

    

    เวลานี้อวิ๋นซิ่วชิงกำลังดื่มชาในห้องของนาง ทันทีที่ผูเว่ยชางเข้ามา หญิงสาวก็เหลือบมอง และรู้สึกว่านางต้องดื่มน้ำให้มากขึ้น เพราะหากผูเว่ยชางยั่วยุให้เกิดไฟโทสะ นางอาจพอมีน้ำในท้องเพื่อดับไฟ

    

    เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่สนใจเขา ผูเว่ยชางก็รู้สึกว่าตัวเองได้ทำอะไรผิดไปจริง ๆ

    

    เขาจึงรีบขอโทษอวิ๋นซิ่วชิง “ชิงเหนียง ข้าขอโทษ ตอนนั้นข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้ากลัวหรือไม่สบายใจ…”

    

    หลังจากได้ยินคำพูดของผูเว่ยชาง อวิ๋นซิ่วชิงก็ไม่คิดโกรธ นางวางถ้วยน้ำชาลงและพูดว่า “ผูเว่ยชาง เจ้าเกือบจะทำให้ข้าตกใจกลัว ตอนนั้นเจ้ายืนอยู่ตรงนั้นแล้วทำไมไม่ส่งเสียง? เจ้ายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?!”

    

    ”ข้ายืนอยู่ตรงนั้นไม่นาน เมื่อเจ้าเริ่มเต้น ข้าก็ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว” ผูเว่ยชางตอบตามความจริง

    

    ”ไม่นาน?” อวิ๋นซิ่วชิงกลอกตานางอย่างไร้คำพูด มันจะใช้เวลาครึ่งก้านธูปจากจุดเริ่มต้นของกายบริหารหรือ? นางว่าผูเว่ยชางต้องมองนางเต้นมานานแล้ว

    

    

    หญิงสาวยืนขึ้นพร้อมกับแปรงผมของตัวเอง

    

    เมื่อเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงมองตัวเองเหมือนคนโง่ ผูเว่ยชางก็รู้สึกอึดอัด เขาจึงรีบอธิบาย “ชิงเหนียง ข้าไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูเจ้าเงียบ ๆ ข้าแค่คิดว่าเจ้าเต้นได้อย่างสวยงามมาก ดังนั้นข้าที่กำลังตะลึงอยู่เลยไม่ได้เรียกเจ้า และไม่ต้องการขัดจังหวะเจ้าด้วย”

    

    หลังจากฟังคำอธิบายของผูเว่ยชางแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็ถึงกับพูดไม่ออก

    

    ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเห่อร้อนจนแทบไหม้ นางเพิ่งออกกำลังกายด้วยท่วงท่าโยคะสมัยใหม่ และการเคลื่อนไหวส่วนใหญ่ของนางก็ไม่ได้มาตรฐาน มันไม่สวยจริง ๆ

    

    อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกละอายใจมากที่ได้ยินคำชมของผูเว่ยชาง

    

    นางกระแอมไอเบา ๆ และรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “ผูเว่ยชาง เจ้าตื่นขึ้นมาค่อนข้างเร็วนะ”

    

    ”ไม่เลย เจ้าตื่นเร็วกว่า” ผูเว่ยชางประจบเพียงเพื่อให้อวิ๋นซิ่วชิงมีความสุข

    

    ”ข้าเองก็ไม่อยากตื่นแต่เช้า แต่ข้านอนไม่หลับ” อวิ๋นซิ่วชิงพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก

    

    ชายหนุ่มฟังคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิง หญิงสาวไม่ได้นอนทั้งคืน เขาจึงแนะนำว่า “พวกเรานอนไม่หลับ เช่นนั้นไปหาอะไรกินกันเถอะ”

    

    ”กินเช้าขนาดนี้เลยหรือ? คฤหาสน์ตระกูลไฉ่ยังไม่เปิดเตาเลยมั้ง” อวิ๋นซิ่วชิงขมวดคิ้ว และนางรู้สึกหิวอย่างที่ผูเว่ยชางพูด

    

    ”เราไม่สามารถทานอาหารเช้าในบ้านของท่านไฉ่ได้ แต่แผงลอยตามถนนเปิดขายอาหารเช้าเยอะมาก เราสามารถกินข้างนอกได้”

    

    ผูเว่ยชางเห็นสีหน้าของอวิ๋นซิ่วชิงก็รู้ว่านางต้องหิว เขาจึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

    

    อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าทันที “ตกลง เราไปกันเถอะ พอเจ้าพูดถึง ข้าก็รู้สึกหิวเลย!”

    

    ผูเว่ยชางหัวเราะ และพวกเขาก็เตรียมตัวเดินออกจากลานคฤหาสน์ด้วยกัน

    

    ทว่าอวิ๋นซิ่วชิงก็นึกกังวลขึ้นมา นางกระซิบกับผูเว่ยชางว่า “ผูเว่ยชาง คนในตระกูลไฉ่ยังไม่ตื่น และประตูก็ยังไม่ได้เปิด เราจะออกไปได้อย่างไร?”

    

    …

    

    บทที่ 246 กินอาหารเช้า

    

    ผูเว่ยชางไม่ตอบ เขากลับยิ้มและโอบเอวของอวิ๋นซิ่วชิงไว้

    

    ในพริบตา ผูเว่ยชางก็พาอวิ๋นซิ่วชิงโลดแล่นขึ้นไปบนอากาศ หญิงสาวนิ่งเงียบ รู้ตัวอีกทีก็พบว่านางกำลังลอยข้ามกำแพงอยู่!

    

    อวิ๋นซิ่วชิงตื่นเต้นมากจนคว้าเสื้อผ้าของผูเว่ยชางไว้ ตอนนี้นางแทบจะหลั่งน้ำตา

    

    นางเคยเห็นแค่ในทีวีเมื่อชีวิตที่แล้วเท่านั้น แต่ตอนนี้นางบินได้จริง ๆ โดยไม่มีสลิงช่วย ตอนนี้จึงตื่นเต้นมาก

    

    ”สุดยอด!” อวิ๋นซิ่วชิงร้องด้วยความตื่นเต้น แล้วคว้าชายหนุ่มข้างกายไว้แน่น

    

    ผูเว่ยชางกำลังอารมณ์ดี ถ้าเขารู้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงชอบบินแบบนี้ พวกเขาจะไม่นั่งรถม้ามายังเมืองฉางอัน เขาจะพานางบินมาโดยตรง และพวกเขาก็จะสามารถสัมผัสใกล้ชิดกันได้…

    

    ผูเว่ยชางใช้วิชาตัวเบาเหาะไปกับอวิ๋นซิ่วชิงที่ด้านนอกคฤหาสน์ของตระกูลไฉ่ ก่อนจะร่อนลงสู่พื้น

    

    หลังจากอวิ๋นซิ่วชิงลงยืน นางก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังฝันไป หญิงสาวยกมือขึ้นและบิดแขนของผูเว่ยชาง

    

    ทันใดนั้น ผูเว่ยชางก็รู้สึกว่าแขนขวาของเขาเริ่มชา เขามองไปที่อวิ๋นซิวชิงอย่างประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้น?”

    

    ”เจ็บไหม?” อวิ๋นซิ่วชิงถาม

    

    ”ไม่เจ็บ” ผูเว่ยชางตอบตามความจริง

    

    อวิ๋นซิ่วชิงกะพริบตา หรือว่าตอนนี้นางฝันไปจริง ๆ?

    

    ”เจ้าไม่เจ็บจริง ๆ หรือ?” อวิ๋นซิ่วชิงถามผูเว่ยชางอีกครั้ง แล้วมองนิ้วหัวแม่มือของนางอย่างสงสัย

    

    แล้วความเจ็บที่นิ้วหัวแม่มือของนางคืออะไร?

    

    อวิ๋นซิ่วชิงสงสัย ทำไมผูเว่ยชางถึงไม่รู้สึกเจ็บกัน?

    

    ผูเว่ยชางยังคงส่ายหัว “มันไม่เจ็บ เจ้ามีกำลังไม่เพียงพอ ข้ารู้สึกแค่คัน ๆ”

    

    ในขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงยังคงสงสัยตัวเองอยู่ ครั้นได้ยินคำพูดของผูเว่ยชางก็เกือบจะอาเจียนเป็นเลือด

    

    นางหันไปมองผูเว่ยชาง และฟาดอกของอีกฝ่ายในพริบตา

    

    นางไม่รู้ว่าผูเว่ยชางเจ็บหรือไม่ แต่นางรู้สึกว่ากำปั้นของนางเจ็บมาก!

    

    ชายหนุ่มรีบจับมือหญิงสาวมาจรดที่ริมฝีปากแล้วเป่าลมออกมา “เจ็บไหม?”

    

    ใบหน้าของอวิ๋นซิ่วชิงเปลี่ยนเป็นสีแดง ทั้งที่นางข้ามมิติมาจากโลกสมัยใหม่ที่ไม่ได้เคร่งครัดเรื่องการถูกเนื้อต้องตัวระหว่างหญิงชาย แต่ทำไมนางต้องรู้สึกเขินอายด้วย?

    

    อวิ๋นซิ่วชิงถอนมือออกอย่างรวดเร็ว และก้มศีรษะเพื่อซ่อนความเขินอาย “เจ้ายังจะไปไหม? ข้าหิวแล้ว!”

    

    ผูเว่ยชางรู้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงเป็นคนขี้อาย เขาจึงยิ้มและพูดว่า “ไปกันเถอะ”

    

    เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงได้ยินเสียงหัวเราะของผูเว่ยชาง หูของนางก็คล้ายกับจะเริ่มไหม้

    

    เมื่อรู้ว่าผูเว่ยชางกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง หญิงสาวก็ไม่สนใจอีกฝ่าย และก้าวเดินไปข้างหน้า

    

    ผูเว่ยชางตามอวิ๋นซิ่วชิงไป รอยยิ้มที่มุมปากของเขาผุดพรายขึ้นมา

    

    อวิ๋นซิ่วชิงเดินไปครู่หนึ่งเท่านั้นก็ได้กลิ่นหอมลอยมา

    

    นางเงยหน้าขึ้นก็เห็นชายคนหนึ่งขายซาลาเปาและน้ำเต้าหู้ ตอนนี้นางหิวแล้ว ท้องของนางก็กำลังร้องโครกคราก

    

    ”เจ้าไปนั่งที่นั่น แล้วข้าจะซื้อให้เจ้า” ผูเว่ยชางกล่าวด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขามองดูน้ำลายของอวิ๋นซิ่วชิงที่แทบจะไหลลงมา

    

    อวิ๋นซิ่วชิงพ่นลมอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะหันหลังกลับและนั่งรอผูเว่ยชาง

    

    เขาซื้อซาลาเปาและน้ำเต้าหู้สองชาม แล้วนำมาวางให้อวิ๋นซิ่วชิง

    

    นางดื่มน้ำเต้าหู้เข้าไปเต็มปาก และพยักหน้าอย่างพอใจ มันมีกลิ่นหอมอย่างมาก

    

    เมื่อนางดื่มเข้าไป ปากของนางก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของถั่วเหลือง ไม่เหมือนน้ำเต้าหู้สมัยใหม่มีแต่กลิ่นของเครื่องปั่นเท่านั้น

    

    ”มันอร่อยและราคาถูก” อวิ๋นซิ่วชิงกล่าวพลางหยิบซาลาเปาชิ้นใหญ่ขึ้นมา ไส้ของมันเต็มไปด้วยเนื้อและมีกลิ่นหอม

    

    ผูเว่ยชางหัวเราะออกมา เขาสามารถดูอวิ๋นซิ่วชิงกินได้ทั้งวัน เพราะอวิ๋นซิ่วชิงกินได้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงคนอื่นต้องปิดปากก่อนกิน ไม่เปิดเผยฟัน และไม่ส่งเสียงดังเมื่อรับประทานอาหาร แต่อวิ๋นซิ่วชิงกินต่างกัน นางกินอย่างมีความสุขและชวนให้รู้สึกสบายใจ

    

    อวิ๋นซิ่วชิงกินน้ำเต้าหู้สองชามและซาลาเปาลูกใหญ่สองชิ้น นางไม่หยุดจนกว่านางจะเรอ และพูดด้วยความพอใจว่า “อิ่มและอร่อยมาก!”