ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 187+188 ข้าขอร้อง...นี่เป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ!/ข้าขายลูกสาวข้าได้!
บทที่ 187 ข้าขอร้อง…นี่เป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ!
หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ฮูหยินอวิ๋นก็เปิดประตูและรีบบึ่งไปหาอวิ๋นซิ่วชิง
นางคว้าเสื้อของลูกสาวและพูดว่า “ชิงเหนียง ได้โปรดช่วยพี่ชายของเจ้า!”
อวิ๋นซิ่วชิงต้องการไล่ชายไฝสีดำคนนั้นให้กลับไป แต่ก่อนที่นางจะได้พูดอะไร ฮูหยินอวิ๋นก็เปิดประตูออกมาและรีบพุ่งตัวไปหานาง
”ดูสิ! ก็แม่ของเจ้าบอกว่าเจ้าเป็นน้องสาวของอวิ๋นหมิงเซียว ถ้าเป็นอย่างนั้น เจ้าก็ต้องจ่ายเงินมาให้เรา!”
ชายที่มีไฝดำยังคงกลัวผูเว่ยชางที่ยืนอยู่ข้างอวิ๋นซิ่วชิง เขายังคงสงสัยว่าลูกน้องทั้งสี่ของเขาจะหยุดผูเว่ยชางและจับอวิ๋นซิ่วชิงไปได้หรือไม่? แต่เขาไม่คิดว่านางเฒ่าคนนี้จะมาทันเวลา และยังกอดรั้งลูกสาวของนางไว้ ซึ่งนั่นก็ช่วยเขาได้มาก!
”ใช่ อวิ๋นซิ่วชิงเป็นน้องสาวของอวิ๋นหมิงเซียว นางมีเงิน นางมีเงินจริง ๆ!”
ฮูหยินอวิ๋นรีบบอกชายไฝดำว่าลูกสาวนางมีเงิน และสามารถใช้หนี้แทนลูกชายบังเกิดเกล้าได้
หากไม่ใช่เพราะมีผู้คนมากมายอยู่รอบข้าง อวิ๋นซิ่วชิงอยากจะตบฮูหยินอวิ๋นเสียจริง ๆ
ฮูหยินอวิ๋นเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยม นางคงมีความสุขมากที่ได้ทำลายลูกสาวของนาง ซึ่งนั่นทำให้หญิงสาวแทบอยากจะกรีดร้องตรงนี้เสียให้ได้
”ข้าไม่มีเงิน คนที่เป็นหนี้เงินเจ้าคืออวิ๋นหมิงเซียว แล้วอวิ๋นหมิงเซียวยังมีชีวิตอยู่ เจ้าก็ควรไปทวงเงินที่อวิ๋นหมิงเซียว!” อวิ๋นซิ่วชิงพูดอย่างเย็นชา
”นางรวย นางรวยจริง ๆ! ชิงเนียงช่วยหมิงเซียวด้วย! เขาเป็นพี่ชายของเจ้าไม่ใช่หรือ?!!!” ไม่ต้องรอให้ชายไฝดำพูด ฮูหยินอวิ๋นก็เริ่มขอร้องอวิ๋นซิ่วชิงและบีบน้ำตา
อวิ๋นซิ่วชิงส่ายหน้า และพูดอย่างเฉยเมย “ครั้งสุดท้ายที่อวิ๋นหมิงเซียวเป็นหนี้การพนัน ท่านก็ใช้เงินของข้าช่วยไว้ คราวนี้อวิ๋นหมิงเซียวเป็นหนี้การพนันอีกครั้ง ท่านก็คิดจะขายข้าเพื่อชำระหนี้พนันให้ลูกชายเจ้างั้นหรือ?”
ฮูหยินอวิ๋นไม่คิดว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะใจแข็งเช่นนี้ นางกังวลจนร้องไห้และลากอวิ๋นซิ่วชิงด้วยมือทั้งสองข้าง “ข้าไม่สนใจ! เจ้าต้องช่วยเขาให้ได้ เจ้าต้องช่วย ไม่สน ข้าไม่สนใจ!!!!”
อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกว่าในหัวของนางเต็มไปด้วยไฟโทสะที่กำลังลุกโชน โชคดีที่นางยังควบคุมตัวเองได้ มิฉะนั้นสิ่งแย่ ๆ อาจตามมาอย่างแน่นอน
ชายไฝดำเป็นผู้อยู่ในบ่อน ขณะนี้เขาได้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างอวิ๋นซิ่วชิงและฮูหยินอวิ๋น ก็รู้ได้ว่าแม้ว่าหญิงทั้งสองจะเป็นแม่ลูกกัน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็ไม่ดีเท่าไหร่
”ข้าไม่สนใจสิ่งที่เจ้าพูด และข้าจะขอพูดอีกครั้ง ถ้าเจ้าไม่คืนเงินให้ข้า อวิ๋นหมิงเซียวก็จะต้องคุกเข่าอยู่ที่นี่ เราจะรอเขาอยู่ที่นี่!” ชายไฝดำพูดพลางโบกพัดในมือเบา ๆ อย่างสบายอารมณ์
”เช่นนั้นหากเจ้ายินดีที่จะรอที่นี่ เจ้าสามารถรอได้ ข้าจะพูดย้ำคำของข้าเช่นกัน นางไม่ใช่แม่ของข้า! และอวิ๋นหมิงเซียวก็ไม่ใช่พี่ชายของข้า! ข้าไม่สนใจเขา!”
อวิ๋นซิ่วชิงมีใจที่ด้านชากับแม่และพี่ชายสารเลวไปแล้ว เมื่อนางพูดแบบนี้ออกไป อารมณ์ของนางก็ไม่ผันผวนเลยแม้แต่น้อย
”ไม่ เจ้าต้องจัดการ! เจ้าต้องจัดการ ถ้าเจ้าไม่สนใจลูกชายของข้า ข้าจะตายต่อหน้าเจ้าในวันนี้!!!!”
ขณะที่ฮูหยินอวิ๋นพูด นางก็หยิบกรรไกรที่ซ่อนไว้ใต้เสื้อของนางออกมาแล้วจ่อที่ลำคอตัวเอง
กรรไกรคู่นี้เดิมทีตั้งใจจะใช้คุกคามพ่อเฒ่าอวิ๋น หากพ่อเฒ่าอวิ๋นไม่ให้เงินหรือสัตว์เลี้ยงของเขาเพื่อใช้เงินคืนให้อวิ๋นหมิงเซียว นางจะทำร้ายพ่อเฒ่าอวิ๋น เพราะนางไม่เชื่อว่าพ่อเฒ่าอวิ๋นจะไม่ยอมประนีประนอม
อวิ๋นซิ่วชิงเหล่มองผู้หญิงที่ขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย นางก็เยาะเย้ยออกมาว่า “บอกข้าก่อน เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรเพื่อช่วยลูกชายของเจ้า?”
ฮูหยินอวิ๋นคิดว่านังลูกสาวโง่คงจะใจอ่อนแล้ว จึงเริ่มบีบน้ำตาร้องห่มร้องไห้
”อวิ๋นซิ่วชิง ข้ารู้ว่าเจ้ามีเงิน หากเจ้าไม่มีเงิน เจ้าจะซื้อเสื้อผ้า ไฟถ่านและปศุสัตว์จำนวนมากให้พ่อของเจ้าได้อย่างไร? ข้ารู้ว่าเจ้ามี นี่เป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ ช่วยพี่ชายของเจ้า ข้าขอร้องล่ะ!!”
…
บทที่ 188 ข้าขายลูกสาวข้าได้!
”อย่างที่บอก ข้ามีเงิน แต่เจ้ารู้ไหมว่าข้ามีเท่าไหร่? เจ้าจะให้ข้าไปเอาเงินสิบตำลึงมาจากที่ไหน?”
แม้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะมีเงิน แต่นางจะไม่ช่วยอวิ๋นหมิงเซียว เขาสมควรได้รับในสิ่งที่เขาทำ และมันไม่ใช่เรื่องของนางเลย!
ฮูหยินอวิ๋นตกตะลึง นางลืมไปว่าตระกูลอวิ๋นในตอนนี้ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเดิมแล้ว
ในอดีต เงินสิบตำลึงสำหรับพวกเขาก็เหมือนกับเหรียญทองแดงสิบเหรียญ ทว่าตอนนี้เงินสิบตำลึงก็เหมือนกับเงินหนึ่งพันตำลึง
แม้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะมีโชคลาภ แต่นางก็คงไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น
ฮูหยินอวิ๋นวางกรรไกรลงและเริ่มครวญคราง นางไม่สามารถปล่อยให้ลูกชายของนางตายได้ เพราะนางมีลูกชายเพียงคนเดียว
”เฮ้ย! เจ้าสองคนคุยกันเสร็จหรือยัง? ข้าใจร้อน ข้าขอบอกเจ้าเลยว่าอวิ๋นหมิงเซียวจะต้องตายที่นี่ เขาตายเพราะเจ้าไม่สนใจเอง” เมื่อเห็นท่าทีของอวิ๋นซิ่วชิง ชายไฝดำก็เร่งรัดทันที
ฮูหยินอวิ๋นรีบคลานไปคว้าชายเสื้อของชายคนนั้น นางร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล และขอร้องว่า “ได้โปรดปล่อยหมิงเซียวของเราไปเถอะ ลูกชายของข้าถูกทุบตีแบบนั้น เจ้าปล่อยเขาไปไม่ได้หรือ?!!”
ชายไฝดำมองฮูหยินอวิ๋นด้วยความขยะแขยงและพูดว่า “ทุบตีเขา? เราทุบตีเขาเมื่อไหร่? เจ้าเห็นกับตาตัวเองหรือนางเฒ่า? เขาหกล้มเองต่างหาก!”
อวิ๋นซิ่วชิงเห็นว่าฮูหยินอวิ๋นไปขอร้องเจ้าหนี้เช่นนั้น นางก็รู้สึกว่าแม่ตัวเองสภาพน่าสังเวชเต็มที
อย่างไรก็ตาม ครั้นอวิ๋นซิ่วชิงคิดถึงสิ่งที่ฮูหยินอวิ๋นทำกับนาง ก็ได้แต่ขมวดคิ้วและกลับมามีสีหน้าเย็นชาอีกครั้ง
”ชิงเหนียง เราไปกันเถอะ” ผูเว่ยชางยืนอยู่ข้างอวิ๋นซิ่วชิง ตอนนี้ชายหนุ่มต้องการที่จะกอดเพื่อปลอบโยนนาง แต่ที่นี่ก็มีคนรอบตัวมากเกินไป เขาจึงต้องระมัดระวังคำพูดและการกระทำ
อวิ๋นซิ่วชิงเงยหน้าขึ้นมองผูเว่ยชางและพยักหน้าให้
ในขณะนั้นฮูหยินอวิ๋นก็ลุกขึ้นคว้าแขนของอวิ๋นซิ่วชิงไว้ และพูดกับชายไฝดำว่า “ข้าสามารถขายนางให้เจ้าได้ หากเจ้าขายนางให้กับซ่องโสเภณี นางคงมีค่าถึงสิบตำลึงแน่นอน ข้าเป็นแม่ของนาง ข้าย่อมสามารถเป็นผู้ตัดสินใจแทนนางได้!”
หลังจากได้ยินสิ่งที่ฮูหยินอวิ๋นพูด อวิ๋นซิ่วชิงก็โกรธจัด นางรีบผลักฮูหยินอวิ๋นออกไป และชี้หน้าต่อว่าหญิงชราทันที “แม้ท่านจะแก่ชรา แต่ในช่วงครึ่งแรกของชีวิตท่าน ท่านก็ได้กินดี แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าดี ๆ และรักษาสุขภาพได้ดี รูปร่างหน้าตาของท่านคงสามารถขายได้สิบตำลึง! ในเมื่อท่านว่ามาเช่นนั้น ข้าก็สามารถตัดสินใจแทนพ่อของข้าได้ ตอนนี้ข้าจะให้พ่อของข้าเซ็นใบหย่าให้ท่าน!!”
หลังจากนั้น อวิ๋นซิ่วชิงก็เตรียมจะเดินจากไป ในขณะที่ฮูหยินอวิ๋นรีบคว้าตัวนางไว้ พร้อมกับที่ชายไฝดำสั่งให้ชายอ้วนคว้าแขนของอวิ๋นซิ่วชิงไว้แล้วกล่าวว่า “ไม่! ข้าไม่ต้องการแม่ของเจ้า ความงามของเจ้ามีดีกว่านั้น ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ขายเจ้าให้ซ่อง ข้าจะให้เจ้าเป็นอนุภรรยาของข้า ดีหรือไม่?!”
”เจ้าฝันไปเถอะ!” อวิ๋นซิ่วชิงสวนกลับอย่างเย็นชา
เวลานี้ผูเว่ยชางรีบคว้าข้อมือของชายอ้วน ชายอ้วนส่งเสียงโหยหวนและปล่อยแขนของอวิ๋นซิ่วชิง
”ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องนาง มันจะต้องตาย!” นัยน์ตาสีเข้มและคมกริบของผูเว่ยชางจ้องมองชายไฝดำด้วยความดุดันและโหดเหี้ยม
ชายไฝดำได้แต่กลืนน้ำลาย และไม่กล้าตอบอะไรออกมา เขาไม่คิดว่าจะมีคนเช่นนี้ในชนบทเล็ก ๆ แห่งนี้
ผูเว่ยชางส่ายหน้าพลางโยนร่างชายอ้วนที่กำลังส่งเสียงโหยหวนออกไป ก่อนจะดึงอวิ๋นซิ่วชิงมาไว้กับตัว และออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลอวิ๋นทันที
อวิ๋นซิ่วชิงไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับพวกผีพนันเหล่านี้ นางจึงเดินตาม ผูเว่ยชางออกมา
หญิงสาวไม่เห็นเสี่ยวเถาที่ซ่อนตัวอยู่หลังประตู
เมื่อเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงจากไป เสี่ยวเถาก็รีบกลับไปที่ลานด้านข้างและรายงานเฉียวฮุ่ย “นายหญิง อวิ๋นซิ่วชิงกลับมาแล้ว แต่นางไม่ได้จ่ายเงินเพื่อช่วยนายน้อย และตอนนี้นางหายไปแล้ว”
เฉียวฮุ่ยเยาะเย้ยและพูดว่า “นังอวิ๋นซิ่วชิงไม่ใช่คนโง่เหมือนสองแม่ลูกนั่น นับว่าไม่ธรรมดาจริง ๆ”
”นายหญิง แล้วเรายังต้องช่วยนายน้อยหรือไม่เจ้าคะ?” เสี่ยวเถาถามออกมาอย่างระมัดระวัง
YOU MAY ALSO LIKE
