ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 5 บทที่ 128 แต่งชายก็ยังดูดีจนน่าตกตะลึง

เซี่ยยวี่หลัวออกจากเซียนจวีโหลว ก็ไปฮวาหม่านยีทันที

ครั้งก่อนคุยกับฮวาเหนียงไว้ ว่าให้ช่วยไปสืบข้อมูลเกี่ยวกับเถ้าแก่ห้องหนังสือซานเว่ย ฮวาเหนียงก็ช่วยสืบมาให้แล้ว

เถ้าแก่ห้องหนังสือซานเว่ยแซ่หลิ่ว นาม ‘สวินเหมี่ยว’ ชื่อรองซานเว่ย ไม่ใช่คนเมืองโยวหลัน ได้ยินว่าพาภรรยาของเขามาจากต่างถิ่น ภรรยานาม ‘โม่หยุนโหรว’ ตั้งครรภ์อยู่ ทั้งสองคนเคยไปตัดเสื้อและซื้อผ้าจากร้านฮวาหม่านยี โม่หยุนโหรวงามสง่าดูใจกว้าง อ่อนโยนและวางตัวเหมาะสม มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นลักษณะของคุณหนูจากตระกูลร่ำรวยและสูงศักดิ์

ส่วนหลิ่วสวินเหมี่ยวเองก็เป็นสุภาพบุรุษถ่อมตน อิริยาบถเหมือนบัณฑิตดูสง่างาม เป็นคนอ่อนโยนมาก

ถือเป็นผู้ร่วมงานที่ดีมากทีเดียว

“ฮวาเหนียง รบกวนท่านช่วยหาชุดบุรุษให้ข้าสักชุดได้หรือไม่ ข้าอยากออกไปทำธุระข้างนอก! ” จะไปขายตำรา ต้องไปในฐานะอื่น จะให้คนอื่นรู้ว่าตนเองเป็นสตรีไม่ได้

“ต้องได้แน่นอน ร้านข้าก็เป็นร้านขายเสื้อผ้า เสื้อที่เหมาะกับรูปร่างของเจ้าก็มีอยู่ เจ้ารอก่อน ประเดี๋ยวข้าเอามาให้! ”

ฮวาเหนียงออกไปทันที ผ่านไปเพียงครู่เดียว นางก็ยกชุดบุรุษเข้ามาหนึ่งชุด

เสื้อเป็นชุดจีนทรงตรงสีน้ำเงินเข้ม หลังจากเซี่ยยวี่หลัวเปลี่ยนชุด และรวบผมขึ้น เมื่อออกมาฮวาเหนียงก็มองด้วยแววตาแข็งทื่อ

“หากเจ้าเป็นบุรุษ และข้าเกิดช้ากว่านี้สักยี่สิบปี ข้าจะร้องไห้โวยวายขู่จะผูกคอตายเพียงเพื่อให้ได้แต่งกับเจ้า! ” ฮวาเหนียงแสดงสีหน้าตกตะลึงในรูปโฉมของนาง

ยามแต่งหญิงก็ดึงดูดสายตาเหล่าบุรุษ ยามแต่งชายก็ดึงดูดความสนใจจากสตรี เรียกว่ากินเรียบทั้งชายหญิงอย่างแท้จริง!

เพราะใบหน้านี้ช่างดูดีเหลือเกิน!

เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกเก้อเขิน

เป็นครั้งแรกที่ได้ฟังสตรีกล่าววาจาเช่นนี้

ฮวาเหนียงเองก็ไม่ได้ถามว่าเซี่ยยวี่หลัวจะไปทำอะไร เพียงส่งเซี่ยยวี่หลัวออกทางด้านหลัง เซี่ยยวี่หลัวออกจากฮวาหม่านยี ก็ตรงไปยังห้องหนังสือซ่านเว่ย

เทียบกับร้านหนังสือซิงหลงที่มีผู้คนเดินขวักไขว่ ภายในห้องหนังสือไม่มีลูกค้า มีเพียงบุรุษผู้หนึ่งที่สวมชุดผ้าฝ้ายสีเทากำลังจะเรียงตำราบนชั้นวางอยู่ กระดิ่งตรงประตูโบกพลิ้วตามสายลม ขณะเซี่ยยวี่หลัวเข้าไป ทำให้กระดิ่งสั่นพอดี เกิดเสียง “กรุ๊งกริ๊ง” ไพเราะเสนาะหู

หลิ่วสวินเหมี่ยวหันมามองทางประตู แววตาก็เต็มไปด้วยประกายตกตะลึงในรูปโฉมของนาง

เพียงเห็นบุรุษผู้หนึ่งที่สวมชุดทรงตรงสีน้ำเงินเข้มเดินเข้ามาจากด้านนอก อายุประมาณสิบห้าหรือสิบหกปี ตัวสูงสง่า รูปร่างสูงโปร่งดูดี เส้นผมสีดำประหนึ่งหยกดำรวบไว้สูง คิ้วยาวดุจใบหลิว โก่งโค้งราวยอดเขาในฤดูใบไม้ผลิ ดวงตาใสบริสุทธิ์ประหนึ่งน้ำใสในฤดูใบไม้ร่วง หางตาชี้ขึ้นเล็กน้อย แฝงเร้นด้วยอารมณ์และเสน่ห์ที่ไม่อาจอธิบายได้

ชุดสีน้ำเงินเข้มที่สวมใส่ขับให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาดุจหยกดูเด่นขึ้นดั่งเครื่องกระเบื้องชิ้นงาม ขาวเนียนเงางาม บุรุษผู้นี้มีใบหน้างดงามกว่าสตรีเสียอีก!

งดงามจนไม่อาจละสายตา

ยังดีที่หลิ่วสวินเหมี่ยวก็เป็นคนที่เคยผ่านเหตุการณ์ใหญ่มาก่อน จึงกลับสู่สภาวะปกติอย่างรวดเร็ว “คุณชายจะซื้อหนังสือหรือขอรับ? ”

เซี่ยยวี่หลัวส่ายหน้า “ท่านคือเถ้าแก่ห้องหนังสือซานเว่ยงั้นหรือ? ”

บุรุษผู้นั้นพยักหน้า รู้สึกประหลาดใจ “ขอรับ ข้าน้อยหลิ่วสวินเหมี่ยว ชื่อรองซานเว่ย คุณชายต้องการพบข้าน้อยหรือขอรับ? ”

เซี่ยยวี่หลัวแย้มรอยยิ้ม “ใช่ ข้าต้องการพบท่าน! ”

เวลานี้ในร้านไม่มีลูกค้าพอดี หลิ่วสวินเหมี่ยวได้ยินว่าเซี่ยยวี่หลัวต้องการพบตนเอง ก็รู้สึกประหลาดใจ “คุณชายมีธุระอะไรหรือไม่? ”

เซี่ยยวี่หลัวเหลียวซ้ายแลขวา “ข้ามีธุระต้องการคุยกับเถ้าแก่อย่างละเอียด เถ้าแก่จะช่วยหาสถานที่ดีๆ เพื่อคุยกันได้หรือไม่? ”

ถึงแม้หลิ่วสวินเหมี่ยวจะสงสัยในเจตนาของเซี่ยยวี่หลัว แต่เห็นว่านางไม่ใช่คนไม่ดี หลังจากแง้มประตูไว้ จึงเชิญเซี่ยยวี่หลัวนั่งลงตรงมุมหนึ่งในห้องหนังสือ “คุณชายมาหาข้าน้อยมีธุระอันใดงั้นหรือ? ”

เซี่ยยวี่หลัวมองดูการจัดวางของในห้องหนังสือ ตำราด้านบนจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ บนนั้นไม่มีฝุ่นแม้แต่น้อย พอจะดูออกว่าเจ้าของที่จัดวางพวกมันเอาใจใส่ดูแลอย่างดี

“ท่านหลิ่วเป็นคนเรียนหนังสือใช่หรือไม่? ” เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถาม

หลิ่วสวินเหมี่ยวเผยรอยยิ้ม “แค่ชอบอ่านตำราเท่านั้น ยังไม่เคยสอบเพื่อรับตำแหน่งใดๆ ”

“ฟังคำพูดคำจาของท่านหลิ่ว ดูเหมือนจะไม่ใช่คนในท้องที่? ”

หลิ่วสวินเหมี่ยวพยักหน้า “ข้าเป็นคนต่างถิ่น รู้สึกว่าเมืองโยวหลันงดงามผู้คนจิตใจดี จึงมาเปิดร้านหนังสือ คิดจะอยู่สักสองปี”

เซี่ยยวี่หลัวมองดูตำราที่หมึกยังไม่แห้งซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ รวมถึงตำราที่เขียนเสร็จแล้ว ริมตัวเล่มมีการลงนามไว้ จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “พวกนี้ล้วนเป็นตำราที่ท่านหลิ่วเขียนงั้นหรือ? ”

หลิ่วสวินเหมี่ยวหันมองไปทางตำราบนโต๊ะ กล่าวด้วยท่าทางถ่อมตน “เพียงเขียนบันทึกการเดินทางและประสบการณ์ในยามว่าง หาใช่ผลงานที่จะเชิดหน้าชูตาได้”

ตัวอักษรบนกระดาษเขียนด้วยพู่กันดูมีพลัง เป็นตัวหนังสือกว่านเก๋อตามแบบฉบับ เท่าที่ดู อย่างน้อยก็เคยเรียนหนังสือมาก่อน และน่าจะเรียนมาไม่น้อยทีเดียว

เซี่ยยวี่หลัว “กิจการของท่านหลิ่วไม่ค่อยดีนัก เคยคิดจะขายตำราที่ร้านหนังสืออื่นไม่มีหรือไม่? ”

หลิ่วสวินเหมี่ยวยิ้มด้วยสีหน้าจนใจ “ร้านหนังสือซิงหลงเปิดในเมืองโยวหลันมานาน มีรากฐานและเส้นสายมากกว่าข้านัก อีกทั้งข้าเพิ่งเคยทำงานด้านนี้ หากเป็นตำราที่แม้แต่ร้านหนังสือซิงหลงยังไม่อาจซื้อได้ เช่นนั้นทางข้า…”

เขาเพียงเผยรอยยิ้มบาง ไม่ได้กล่าววาจาต่อจากนั้น เซี่ยยวี่หลัวย่อมเข้าใจดี

“เช่นนั้นหากมีตำราเช่นนั้นสักหนึ่งเล่ม มีเพียงร้านท่านเท่านั้นที่มีเล่า? ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พร้อมหยิบซีโหยวจี้ที่เขียนเสร็จแล้วออกมาจากแขนเสื้อตัวเอง ก่อนยื่นส่งให้

หลิ่วสวินเหมี่ยวผงะไป ไม่กล้ารับของในมือนาง

“คุณชาย นี่คือ…”

เซี่ยยวี่หลัวเพียงนำเนื้อเรื่องสิบสองถึงสิบสามบทแรกให้หลิ่วสวินเหมี่ยว

“นี่คือนิทานที่สหายคนหนึ่งของข้าเป็นคนเขียน หากท่านหลิ่วมีเวลา มิสู้ลองอ่านดู”

เมื่อหลิ่วสวินเหมี่ยวเห็นตัวอักษร ซีโหยวจี้ สามตัวที่อยู่ตรงปก ตัวอักษรดูสง่าและทรงพลังประหนึ่งมังกรเหินหงส์บินร่อน ดูออกว่าเป็นลายมือของบุรุษ เขารีบรับมาอย่างอดรนทนไม่ไหว

เมื่อพลิกเปิดหน้าปก ยามเห็นหน้าแรก เบื้องลึกแววตาเขาก็ฉายประกายตกตะลึง

ช่างเป็นตัวอักษรที่งดงามนัก!

หลังจากเขาอ่านนิทานจนจบในคราเดียว เขายังรู้สึกไม่หนำใจ จึงเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น “ข้ายังไม่เคยอ่านนิทานที่น่าสนใจถึงเพียงนี้มาก่อน คุณชายบอกว่านี่เป็นนิทานที่สหายของท่านเขียนงั้นหรือ? ได้เขียนเรื่องราวหลังจากนั้นไว้หรือไม่? ”

เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้า “นิทานทั้งหมดอยู่ในหัวของเขา ขอเพียงมีเวลา เขาสามารถเขียนออกมาได้ทันที”

หลิ่วสวินเหมี่ยวตื่นเต้นจนทนไม่ไหว มือถึงกับสั่นเทิ้ม “หากหนังสือเล่มนี้สามารถเปิดเผยสู่สายตาผู้คน ต้องได้รับความนิยมไปทั่วต้าเยว่แน่นอน”

เซี่ยยวี่หลัวย่อมรู้ว่าหนังสือเล่มนี้ได้รับความนิยมแน่ ต้องรู้ว่า สุดยอดวรรณกรรมทั้งสี่ไม่ได้มีดีแค่ชื่อ! มันโด่งดังไปทั่วโลกเลยทีเดียว เซี่ยยวี่หลัวไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถทำให้ผู้คนในต้าเยว่เล็กๆ นี้ชื่นชอบ

“ในเมื่อท่านหลิ่วคิดว่ามันจะได้รับความนิยม เช่นนั้นเรามาคุยเรื่องร่วมงานกันเถอะ! ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวอย่างหนักแน่น

“คุณชายต้องการร่วมงานกันอย่างไร? ” หลิ่วสวินเหมี่ยวไม่อาจฝืนสะกดความตื่นเต้นได้ จึงพูดโพล่งออกมา “คุณชายกล่าวมาได้เลย ขอเพียงเป็นสิ่งที่ข้ารับปากได้ ข้าจะรับปากทั้งหมด! ”

ต่อให้ต้องแลกด้วยทรัพย์สินทั้งหมดที่เขามี เขาก็จะตอบตกลง