ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 14 บทที่ 403 เจ้ารักข้า ก็ห้ามรักคนอื่นอีก

เมื่อเซียวยวี่ตื่นยังคงเช้าอยู่มาก เซียวยวี่ลุกขึ้นทันที ไปต้มไข่ไก่สองฟองที่ห้องครัว ทั้งยังตอกไข่สองฟองทำไข่ตุ๋น

หลังจากทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ เซียวยวี่จึงตักน้ำสะอาดกลับห้องไป มองดูเซี่ยยวี่หลัวที่ยังหลับสนิทอยู่ ภายในใจรู้สึกไม่อาจตัดใจได้

เขายังไม่ปลุกนางให้ตื่น แต่ไปหยิบเสื้อผ้าจากห้องของนาง มองดูท้องฟ้าภายนอก ใกล้ถึงเวลาแล้ว

ควรลุกแล้ว

เขาตัดสินใจแล้วว่านับแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาจะไม่ให้เซี่ยยวี่หลัวกลับมาอีก เขาจะเข้าไปในตัวเมืองเอง

ต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง อาหลัวจะลำบากเพียงใด

ถึงแม้จะไม่อยากปลุก แต่สุดท้ายเซียวยวี่ก็เขย่าตัวเซี่ยยวี่หลัวให้ตื่นขึ้น

“อาหลัว อาหลัว…” เซียวยวี่เรียก

เซี่ยยวี่หลัวลืมตาตื่นขึ้นด้วยอาการสะลึมสะลือ ขานตอบทีหนึ่ง

“นี่ก็สายแล้ว ควรลุกได้แล้ว” เซียวยวี่ประคองเซี่ยยวี่หลัวให้ลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน เซี่ยยวี่หลัวหรี่ตา กำลังจะลงจากเตียง

เซียวยวี่เอ่ย “สวมเสื้อก่อน”

เซี่ยยวี่หลัวส่ายหน้า “เสื้อของข้ายังอยู่ในตู้ ข้าไป…”

“มา ยื่นแขนซ้าย” เซียวยวี่สะบัดเสื้อทีหนึ่งก่อนกล่าว

เซี่ยยวี่หลัว “…”

นางนั่งอยู่บนเตียง หรี่ตาทั้งคู่ที่ยังดูงัวเงีย ร่างกายโอนเอนไปมา เสี้ยววินาทีถัดมาก็จะล้มลงไปแล้ว ดูน่ารักกว่ากระต่ายสีขาวในสวนหลังบ้านเสียอีก

เหตุใดจึงมีคนที่น่ารักได้ถึงเพียงนี้!

เซียวยวี่รู้สึกหัวใจอ่อนยวบ หยิบเสื้อมา ก่อนกล่าวกับเซี่ยยวี่หลัว “ข้าจะสวมเสื้อให้เจ้า”

เซี่ยยวี่หลัวไม่ได้กล่าวอะไร หรี่ตามองเซียวยวี่ มองเขาสวมเสื้อให้นางอย่างระมัดระวัง สวมรองเท้าเสร็จ จากนั้นจึงหยิบหวีมา หวีผมให้เซี่ยยวี่หลัว

ก่อนหน้านี้หลังจากบิดามารดาจากไป เซียวยวี่เคยช่วยหวีผมให้อาเมิ่ง แต่ฝีมือการหวีถือว่าทั่วไป เส้นผมของเซี่ยยวี่หลัวทั้งหนาทั้งมีปริมาณมาก เซียวยวี่จับไว้ในมือ รู้สึกเหมือนจับผ้าดิ้นเรียบลื่นพับหนึ่งก็มิปาน เซียวยวี่เลียนแบบเซี่ยยวี่หลัวในยามปกติ ถักเปียให้นาง เรียบง่ายมาก แต่เซียวยวี่ก็ยังลนลานจนเหงื่อออก

ถักเปียไม่ดี จึงแกะออกแล้วเริ่มถักใหม่ตั้งแต่ต้น ไม่ง่ายเลยกว่าจะถักเปียจนถึงปลายผม ฝ่ามือของเซียวยวี่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เมื่อครู่เขาหยิบแถบผ้าผูกผมที่เซี่ยยวี่หลัวใช้ในยามปกติมาด้วย มุกเครื่องแก้วชั้นดี ภายในมีประกายระยิบระยับประหนึ่งดวงดารา ถึงแม้จะเรียบง่าย แต่กลับดูดีถึงขีดสุด

ตัวมุกมีสีภายในและภายนอกที่ต่างกัน ไม่เคยพบเห็นมาก่อน! ไม่รู้ว่านางได้มาจากที่ใด นับว่าหาได้ยากนัก

ไม่ง่ายเลยกว่าจะถักเปียเสร็จ เซี่ยยวี่หลัวก็มีสติแจ่มชัดขึ้นมาบ้าง เห็นเซียวยวี่งานยุ่งไม่หยุด

ทั้งยังบิดผ้าเช็ดหน้าจนหมาด ไม่ต้องให้เซี่ยยวี่หลัวทำอะไรเลย เขาช่วยเช็ดหน้าให้ จากนั้นจึงทาเครื่องประทินโฉมให้นาง ถึงแม้เขาจะเป็นบุรุษ แต่พอถึงงานละเอียดอ่อน ก็ไม่ด้อยไปกว่าสตรีเลย

เซี่ยยวี่หลัวมองเซียวยวี่ช่วยนางสวมเสื้อผ้า หวีผม ล้างหน้า ทาเครื่องประทินโฉม ถึงแม้ท่าทางของเขาดูเงอะงะไปบ้าง แต่เขายินยอมจะทำสิ่งเหล่านี้เพื่อนาง

“เซียวยวี่…” น้ำเสียงของเซี่ยยวี่หลัวนุ่มละมุน แฝงเร้นด้วยความออดอ้อน

“หืม ? ” เซียวยวี่กำลังช่วยทาเครื่องประทินโฉมให้นางอย่างระมัดระวัง

“ทำไมเจ้าดีถึงเพียงนี้! ”

เซี่ยยวี่หลัวประคองใบหน้าเซียวยวี่ไว้ ถูไปมาบนใบหน้าเขา

เป็นดังคาด เซี่ยยวี่หลัวใช้ใบหน้าที่มีเครื่องประทินโฉมที่ยังไม่ได้เกลี่ยออกถูใส่เซียวยวี่

เซี่ยยวี่หลัวเห็นแล้ว อาจเพราะรู้สึกว่าสนุก จึงใช้มือทั้งคู่นวดคลึงบนใบหน้าเซียวยวี่ไม่หยุด

เซียวยวี่ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ได้แต่จับมือเล็กที่แสนซุกซนของเซี่ยยวี่หลัวไว้ “เด็กโง่…”

พอคิดว่าช่วงชีวิตที่เหลือจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับเซี่ยยวี่หลัว เซียวยวี่ก็รู้สึกตั้งตาคอยยิ่งนัก

เซียวยวี่ทำทุกอย่างให้นางแล้ว เซี่ยยวี่หลัวแค่ออกเดินทางก็พอ

แต่เซียวยวี่ยังไม่ให้นางไป เขานำไข่ไก่สองฟองมาเก็บไว้ในอกเสื้อ จากนั้นใช้จานใบหนึ่งรองไข่ตุ๋นที่ทำไว้ เดินตามอยู่ข้างกายเซี่ยยวี่หลัว

“มา กินเจ้านี่ให้หมด”

เซี่ยยวี่หลัวมองไข่ตุ๋นในมือเซียวยวี่ด้วยความตกตะลึง “เอามาจากไหน ? ”

เซียวยวี่ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ย่อมต้องยกมาจากห้องครัว! ”

“เจ้าเป็นคนทำ ? ”

“อืม! มา เย็นแล้ว รีบกินเสีย” เมื่อครู่เซียวยวี่ตักขึ้นมาหนึ่งช้อน ตอนนี้เย็นแล้ว ยื่นส่งไปตรงปากเซี่ยยวี่หลัว

เซี่ยยวี่หลัวอ้าปากกินเข้าไป

ทั้งอ่อนนุ่มและหอมอร่อย “อร่อย! ” นางยิ้มจนคิ้วงามโก่งโค้ง แววตาเต็มไปด้วยความยินดีที่ปิดไม่มิด

เซียวยวี่ตื่นเช้าเพียงใดกัน ถึงได้ทำไข่ตุ๋นชามนี้เสร็จ

พอคิดถึงเรื่องที่เขาสวมใส่เสื้อผ้ารองเท้าและหวีผมแต่งหน้าให้นาง เซี่ยยวี่หลัวก็โอบแขนเซียวยวี่ไว้ ขยับเข้าไปใกล้ “เซียวยวี่ เจ้าดีต่อข้าถึงเพียงนี้ ระวังต่อไปข้าจะครองเจ้าแต่เพียงผู้เดียว ไม่ปล่อยให้คนอื่นเข้าใกล้เจ้า โดยเฉพาะสตรี! ”

ทั้งสองคนเดินไปในหมู่บ้าน เซียวยวี่ตักขึ้นมาอีกหนึ่งช้อน เป่าจนเย็น ยื่นส่งไปตรงปากเซี่ยยวี่หลัว เซี่ยยวี่หลัวอ้าปากกิน

“เด็กโง่ คิดเรื่องไร้สาระอะไรในหัวตั้งแต่เช้ากัน! ” เซียวยวี่ไม่รู้จะดีใจดีหรือไม่

เซี่ยยวี่หลัวกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง “ข้าพูดความจริง ต่อไปหากมีสตรีหมายตาเจ้า ข้าไม่มีทางยินยอมยกเจ้าให้นาง! ”

“หากเจ้ายอมยกให้ ข้าจะตีเจ้าอย่างแรงทีเดียว! ” เซียวยวี่ยิ้มพร้อมกล่าว “จากนั้นก็จะตามติดเจ้าเหมือนเป็นหางของเจ้า ไม่ว่าเจ้าไปแห่งใดข้าก็จะตามไป เจ้าไม่ต้องการข้า แต่ข้าต้องการเจ้า! ”

เขาเพียงคิดว่าเซี่ยยวี่หลัวกำลังหยอกล้อกับเขา

เซี่ยยวี่หลัวมองดูเซียวยวี่ ท่าทีจริงจังนั่นทำให้เซียวยวี่รู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมา “อาหลัว…”

เมื่อครู่นี้ เขารู้สึกเหมือนเห็นแววตาอาหลัวฉายประกายไม่อาจตัดใจและเศร้าเสียใจ

“ฮ่าฮ่า ข้าหยอกเจ้าเท่านั้น! ” จู่ๆ เซี่ยยวี่หลัวก็หัวเราะร่า “เจ้าเป็นของข้าเซี่ยยวี่หลัว ใครกล้าเข้าใกล้เจ้า ข้าก็จะตีนางให้จมดิน! ”

เซียวยวี่มองเซี่ยยวี่หลัวที่บอกว่าจะตีคนอย่างรุนแรง ก็หัวเราะตาม “รวมข้าอีกคน ข้าจะช่วยเจ้าตี! ”

เซี่ยยวี่หลัวหัวเราะร่า

นางเอกแล้วอย่างไร มีรัศมีตัวเอกแล้วอย่างไร เซียวยวี่เป็นของนางเซี่ยยวี่หลัว ใครก็อย่าคิดจะแย่ง

เว้นเสียแต่ เซียวยวี่จะเป็นเช่นเดียวกับที่เขียนไว้ในนิยาย หลงรักนางเอก เช่นนั้นนางก็จะยอมปล่อยมือโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

แต่แค่ลองนึกภาพที่ตัวเองต้องปล่อยมือ นางก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา

ทว่า นางยังคงเชื่อในตัวเซียวยวี่

เซียวยวี่ เจ้ารักข้าแล้ว ก็ห้ามรักคนอื่นอีก!

หมู่บ้านยังคงเงียบสงบ ชาวบ้านที่ยังจมดิ่งอยู่ในห้วงนิทราได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเบิกบานใจ ก็พลิกตัวพลางพึมพำ “ใครกัน หัวเราะอย่างมีความสุขแต่เช้าเชียว ฮะฮะ…”

ก่อนจะหัวเราะตามอย่างอดไม่ได้

ตอนเดินถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน ยังเหลือไข่ตุ๋นที่กินไม่หมดอีกส่วนหนึ่ง

ไม่ร้อนแล้ว เซียวยวี่ตักหนึ่งช้อน เซี่ยยวี่หลัวกินหนึ่งช้อน ตอนถงเต๋อมาถึง ก็เห็นเซียวยวี่ตักไข่ตุ๋นช้อนสุดท้ายป้อนเข้าปากเซี่ยยวี่หลัวพอดี

ถงเต๋อเห็นภาพนี้ ก็กะพริบตาปริบๆ ฮูหยินเซียวก็สบายดีไม่ใช่หรือ ? มีแขนครบทั้งสองข้าง เหตุใดจึงให้ผู้อื่นป้อนอาหารเล่า ? ไม่ใช่เด็กเสียหน่อย!