ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 14 บทที่ 392 น้ำดอกไม้ร้อยถังที่หล่นมาจากฟ้า

รถม้าวิ่งไปตามเส้นทางสายเล็กท่ามกลางภูเขา บนรถมีตำรา โต๊ะ และเก้าอี้ที่พวกเขาเพิ่งซื้อมามัดไว้แน่น ตัวเซี่ยยวี่หลัวพิงอยู่ในอ้อมอกเซียวยวี่ บั้นท้ายสะเทือนแล้วสะเทือนอีก แทบจะสะเทือนจนบั้นท้ายสองซีกกลายเป็นสี่ซีก

        สัมผัสได้ถึงสีหน้าทรมานของคนตัวเล็กในอ้อมอก เซียวยวี่รู้สึกสงสารยิ่งนัก “เป็นอะไรไป? “

        “เจ็บ…” เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกเขินอาย แต่ก็ยังบอกไปตามตรง “สะเทือนจนเจ็บจะตายแล้ว! ”

        เซียวยวี่แย้มรอยยิ้ม เงยหน้ามองดูเห็นว่าใกล้ถึงปากทางเข้าหมู่บ้านแล้ว จึงตะโกน “ท่านลุง จอดรถม้าก่อนได้หรือไม่ ข้าอยากเดินกลับไปพร้อมกับภรรยาของข้า! ”

        ท่านลุงหยุดรถม้า ลองมองดู เหลือระยะทางอีกไม่มากเท่าไหร่ จึงยิ้มพร้อมกล่าว “ได้สิ เช่นนั้นข้าจะรอพวกท่านอยู่หน้าปากทางเข้าหมู่บ้าน ข้าจะสูบยาสูบเสียหน่อย พวกท่านค่อยๆ เดิน ไม่รีบ! ”

        “ได้เลย! ” เซียวยวี่กระโดดลงจากรถม้าก่อน แล้วจึงประคองเซี่ยยวี่หลัวลงจากรถม้า

        เซี่ยยวี่หลัวถูกสะเทือนจนเจ็บบั้นท้ายแทบตาย เมื่อเท้าคู่ได้ยืนบนพื้น ก็รู้สึกปวดเมื่อยจนแทบทนไม่ไหว เซียวยวี่โอบนางไว้ เดินออกข้างช้าๆ

        “เจ็บมากหรือ? ” เซียวยวี่รู้สึกสงสารจับใจ

        “พอไหว เจ้าประคองข้ายืนครู่หนึ่ง ให้ข้าพักก่อน! ” เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกลำบากอยู่ในใจไม่รู้จะกล่าวออกมาเช่นไร

        เครื่องบินเอย รถไฟความเร็วสูงเอย คิดถึงพวกเจ้าจะตายอยู่แล้ว

        นี่เป็นระยะทางไม่ถึงครึ่งชั่วยามด้วยซ้ำ ก็สะเทือนจนนางเป็นเช่นนี้ นางยังมีความฝันยิ่งใหญ่คิดว่าต่อไปจะท่องเที่ยวให้ทั่วหล้า ใครจะรู้…

        “รถที่ไม่มีฟูกรองนั่ง แข็งมากจริงๆ! ” เซียวยวี่ใช้มือหนึ่งโอบเซี่ยยวี่หลัวไว้ มืออีกข้างหนึ่งเคลื่อนต่ำลงไป จนใกล้ถึงตำแหน่งนั้นแล้ว

        เซี่ยยวี่หลัวร่างกายแข็งทื่อ คว้าหมับจับมือเซียวยวี่ไว้ “เจ้าจะทำอะไร? ”

        “ข้าช่วยนวดให้เจ้า” เห็นสตรีตัวน้อยระแวดระวังถึงเพียงนี้ เซียวยวี่รู้สึกราวกับตัวเองเป็นหมาป่าตัวหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น!

        อันที่จริง เขาเองก็อยากแปลงกายเป็นหมาป่าตัวหนึ่งเช่นกัน

        เซี่ยยวี่หลัวใบหน้าแดงก่ำ “คือ… คือไม่…”

        คำว่า ต้อง ยังอยู่ในปากไม่ได้กล่าวออกมา ฝ่ามือใหญ่ก็จับหมับเสียแล้ว ก่อนจะเริ่มนวดคลึงเบาๆ มือของเขาราวกับมีเวทมนตร์อย่างไรอย่างนั้น หลังจากผ่านการนวดคลึง ตำแหน่งที่ปวดเมื่อยทุเลาลงไม่น้อย เซี่ยยวี่หลัวกัดฟันแน่น ได้แต่ทำเป็นหนังหน้าหนาปล่อยให้เซียวยวี่นวดให้

        เซียวยวี่เพิ่งนวดได้ครู่เดียว เซี่ยยวี่หลัวก็ผลักเขาออก “หายแล้วหายแล้ว ไม่เมื่อยแล้ว! ” หากนวดต่อไป นางจะกลายเป็นกองเพลิงอยู่แล้ว

        ถึงแม้จะเสียดาย แต่เซียวยวี่ก็รู้สถานการณ์ดี

        ตอนนี้เป็นตอนกลางวันแสกๆ ทั้งยังอยู่ข้างนอก หากทำจริง…

        อย่างไรเสียเรื่องพลังควบคุมตัวเองอะไรนั่น เขาไม่คาดหวังกับตัวเองอีกต่อไปแล้ว

        เมื่อก่อนไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวอาหลัว ประเมินตัวเองสูงเกินไป

        หากมันเงยหน้าขึ้นตอนกลางวันแสกๆ ถูกอาหลัวเห็นเข้าเขาคงอายแทบตาย

        เซียวยวี่ตามอยู่ข้างหลังเซี่ยยวี่หลัวเงียบๆ ก้มหน้ามองดูตรงนั้นของตัวเอง ยังดียังดี ยังสามารถพบผู้คนได้

        เดินตรงไปข้างหน้าอีกหลายสิบหมี่ ลมหายใจของทั้งคู่จึงสงบลงบ้าง เซี่ยยวี่หลัวมีแก่ใจจะสัมผัสรับรู้สภาพแวดล้อมภายนอกแล้ว นางสูดดมกลิ่น รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เซียวยวี่ เจ้าได้กลิ่นอะไรหรือไม่? ”

        เซียวยวี่ก็ได้กลิ่นเช่นกัน “เป็นกลิ่นหอมของดอกไม้”

        “ใช่แล้ว เป็นกลิ่นหอมของดอกไม้ที่เข้มข้นนัก เวลาแบบนี้ จะมีกลิ่นหอมของดอกไม้ที่เข้มข้นถึงเพียงนี้ได้อย่างไร! ” เซี่ยยวี่หลัวเดินไปตามทางที่กลิ่นหอมของดอกไม้โชยมา เซียวยวี่ตามอยู่ข้างหลัง คอยปกป้องอยู่ข้างกายนางอย่างระมัดระวัง

        ทั้งสองคนเดินตรงไปข้างหน้าอีกหนึ่งร้อยกว่าหมี่ เห็นถังไม้นับร้อยใบกลิ้งระเกะระกะอยู่เต็มพื้นตรงริมแม่น้ำ กลิ่นหอมเข้มข้นของดอกไม้ โชยออกมาจากถังไม้ที่กลิ้งจนแตก

        เซี่ยยวี่หลัวดูอย่างละเอียด รู้สึกดีใจยิ่งนัก นี่คือน้ำดอกไม้! นี่คือน้ำดอกไม้บริสุทธิ์ที่สกัดจากดอกไม้

        จุดที่ไม่ห่างจากถังไม้มากนัก ยังมีรถม้าอีกหนึ่งคัน นอกรถม้ามีบุรุษชุดดำผู้หนึ่งที่แต่งกายทะมัดทะแมง ดึงบังเหียนกำลังจะไป

        เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกยินดีเต็มประดา วิ่งไปทางรถม้าอย่างรวดเร็ว “ท่านรอก่อน รอก่อน…”

        บุรุษชุดดำขมวดคิ้ว จ้องมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยความระแวดระวัง “เจ้ามีธุระ? ”

        เซี่ยยวี่หลัวชี้ถังไม้เหล่านั้น กล่าวด้วยความตื่นเต้นดีใจ “ถังไม้เหล่านี้ เป็นของพวกท่านหรือ? ”

        บุรุษชุดดำพยักหน้า “ก่อนหน้าใช่ ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”

        เซี่ยยวี่หลัวกล่าวด้วยความตื่นเต้น “เช่นนั้นท่านขายถังไม้เหล่านี้ให้ข้าได้หรือไม่? ”

        น้ำดอกไม้เหล่านี้ล้วนเป็นของดี ก่อนหน้านี้นางปฏิเสธข้อเสนอของฮวาเนียงที่ให้ทำสบู่ นั่นเป็นเพราะไม่มีน้ำดอกไม้ บัดนี้มีน้ำดอกไม้นับร้อยถังที่หล่นมาจากฟ้า เซี่ยยวี่หลัวจะไม่ดีใจได้อย่างไร

        “ขาย? ” บุรุษชุดดำเพ่งมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยท่าทีระแวง จากนั้นจึงมองบุรุษอีกผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ข้างกายเซี่ยยวี่หลัว

        บุรุษผู้นี้ยังเยาว์วัยนัก แต่บนกายกลับมีพลังอำนาจที่ไม่อาจดูแคลนได้

        เมื่อครู่แค่เห็นว่าหญิงชาวบ้านผู้หนึ่งก็มีรูปโฉมงดงามเช่นนี้แล้ว พอเห็นชาวบ้านอีกคนหนึ่งก็มีพลังอำนาจบีบคั้นถึงขั้นนี้ บุรุษชุดดำยิ้มอย่างเย็นเยียบ พื้นที่ชนบทมีพยัคฆ์หลับไหลมังกรหลบซ่อนอยู่จริง มีคนเช่นนี้เสียด้วย

        เซียวยวี่คอยปกป้องอยู่ข้างกายเซี่ยยวี่หลัว เพ่งมองบุรุษชุดดำด้วยท่าทีระแวงเช่นกัน

        เขารู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่เหมือนคนขับรถม้าทั่วไป

        สายตาของบุรุษชุดดำ มองสลับไปมาระหว่างเซี่ยยวี่หลัวและเซียวยวี่

        เขากำลังคาดเดาเป้าหมายของสองคนนี้

        ระหว่างช่วงที่อยู่ในเมืองโยวหลัน เขาไปหาร้านมาจำนวนไม่น้อย แต่น่าเสียดาย พวกเขาจะซื้อเพียงหนึ่งหรือสองถัง เทียบกับจำนวนตัวเลขนับร้อยถังนี่ ถือเป็นจำนวนเพียงน้อยนิด

        เขากับคุณชายรออยู่ในเมืองโยวหลันมากว่าครึ่งค่อนเดือนแล้ว ก็ยังไม่อาจหาคนที่ซื้อทั้งหมดได้ ในภายหลังแม้แต่ก้อนน้ำแข็งก็จะละลายแล้ว หากเก็บต่อไปคงต้องเสียหมด คุณชายจึงตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะทิ้งทั้งหมด

        เพิ่งนำของไปทิ้ง กลับมีคนเข้ามาหา บอกว่าจะซื้อ?

        ช่างน่าขันเสียจริง!

        ถึงแม้จะน่าขัน แต่บุรุษชุดดำก็มองเข้าไปในตัวรถ ก่อนเอ่ยถามด้วยความนอบน้อม “คุณชาย…”

        “เมื่อเป็นของที่ทิ้งไปแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะขายอีก หากฮูหยินอยากได้ เช่นนั้นก็ถือว่ามอบให้ฮูหยินทั้งหมดก็แล้วกัน! ” เสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นจากภายในตัวรถ น้ำเสียงฟังดูเย็นชา

        เซี่ยยวี่หลัวไม่ยอมติดหนี้บุญคุณผู้อื่น “ไม่มีความชอบก็ไม่ควรจะรับผลตอบแทน คุณชายบอกราคามาเถิด ข้าจะซื้อทั้งหมด”

        คนที่อยู่ในตัวรถไม่ได้กล่าวอะไร บุรุษชุดดำข้างนอกก็ไม่สบอารมณ์นัก “บอกว่าไม่ขายก็คือไม่ขาย ของที่ทิ้งไปแล้วพวกเจ้าเก็บกลับไปก็สิ้นเรื่อง เหตุใดจึงเรื่องมากนัก! ”

        กล่าวจบ ก็ดึงบังเหียน ควบม้าเหวี่ยงแส้จากไป เซี่ยยวี่หลัวกล่าว “เช่นนั้นอย่างน้อยท่านก็ควรบอกข้าว่าท่านมีนามว่าอะไร ต่อไปข้าจะได้ขอบคุณท่านได้! ”

        “ข้าแซ่ซู” น้ำเสียงเรียบสงบดังขึ้นจากภายในตัวรถ ไม่นานรถม้าที่ขับเคลื่อนไปอย่างรวดเร็วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

        ซู?

        เซี่ยยวี่หลัวยังอยากถามชื่อเต็ม แต่รถม้าวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ก่อให้เกิดฝุ่นตลบไปตลอดทาง

        ไม่เห็นถังไม้เหล่านั้นอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

        ดูท่า คิดจะทิ้งแล้วจริงๆ