ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 12 บทที่ 355 ชอบข้าหรือไม่ หากไม่ชอบก็จะฆ่าล้างเจ้าทั้งครอบครัว
พอสิ้นเสียง ทุกคนต่างพูดคุยกันเสียงดังเซ็งแซ่
เซียวจิ้งยี่สีหน้าถมึงทึง “เรื่องซินแสสวี่จับภูตผีก่อนหน้านี้ เซียวหมิงจูเป็นคนบงการเจ้าหรือ?”
เซียวหยวนรู้ว่าตัวเองหลุดปาก ได้แต่ก้มหน้าลงด้วยท่าทางลำบากใจ “หัวหน้าหมู่บ้าน...”
“เจ้าพูดมาให้ชัดเจน เจ้าเป็นคนเชิญมา หรือเซียวหมิงจูให้เจ้าเชิญมา?” เซียวจิ้งยี่แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินเมื่อครู่นี้
ก่อนหน้านี้เซียวหยวนยังกล่าวอย่างองอาจผึ่งผายว่าทำไปเพื่อหมู่บ้าน แต่พอได้ฟังวาจาในวันนี้ ไม่ใช่อย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย!
ท่านป้าสี่ได้ฟังดังนั้นก็ผงะไป “เรื่องซินแสสวี่เกี่ยวข้องกับเจ้าด้วยหรือ?”
เซียวหมิงจูไม่กล่าวอะไร เซียวหยวนก็ก้มหน้าไม่กล่าวอะไร
ท่านป้าสี่ร้อนใจแทบตาย “พวกเจ้าสองคนพูดอะไรบ้างสิ เรื่องซินแสสวี่เป็นมาอย่างไรกันแน่? เจ้าบอกมา บอกมาสิ!”
อาจเพราะโดนมารดาของตนเองบีบคั้นอย่างหนัก เซียวหมิงจูจึงตะคอกเสียงดัง “นางเป็นปีศาจ นางสะกดวิญญาณของพี่อายวี่ไว้ ข้าให้ซินแสสวี่มาจับนาง ทำไมจะไม่ได้!”
เป็นเช่นนี้เอง!
“สงสัยคนที่บอกว่าเซี่ยยวี่หลัวเป็นปีศาจ ก็คือเซียวหมิงจู!”
“นางคิดจะให้เซี่ยยวี่หลัวถูกจับในฐานะปีศาจ อาศัยเรื่องที่โดนปีศาจสิงสู่เพื่อเผาเซี่ยยวี่หลัวให้ตายเสีย หรือไม่ก็ให้เซียวยวี่หย่าร้าง นางจะได้ฉวยโอกาสยึดครองเซียวยวี่กระมัง!”
“คิดไม่ถึงเลย จับตัวเซี่ยยวี่หลัวไปไม่ได้ ซินแสสวี่กลับถูกจับในฐานะปีศาจเสียเอง” คนข้างๆ กล่าวพลางหัวเราะอย่างดูแคลน
เซียวหมิงจูรู้ว่าเรื่องนี้ถูกเปิดโปงแล้ว แต่ไม่รู้สึกว่าตัวเองทำผิดแม้แต่น้อย “ข้าเป็นคนทำแล้วอย่างไร? ข้าแค้นนักที่ตอนนั้นไม่ได้เผาเจ้าให้ตายเสีย…”
“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้!” ถึงแม้ท่านป้าสี่จะไม่ชอบเซี่ยยวี่หลัว แต่ได้ยินบุตรสาวตัวเองบอกว่าจะสังหารเซี่ยยวี่หลัว ก็โมโหจนเพลิงโทสะลุกโชน “ทำไมข้าถึงมีลูกที่จิตใจอำมหิตอย่างเจ้า!”
ท่านป้าสี่ตบเข้าไปหนึ่งฉาด เซียวหยวนขวางอยู่ตรงหน้าเซียวหมิงจู รับฝ่ามือนั้นของท่านป้าสี่แทน “ท่านป้าสี่ ท่านอย่าโทษหมิงจู ข้าเป็นคนเชิญมาเอง ท่านจะโทษก็โทษข้าเถอะขอรับ! หมิงจูเพียงแค่… เพียงแค่…” เพียงแค่อะไร เซียวหยวนไม่ได้กล่าว แต่ผู้มีสายตาเฉียบแหลมต่างก็เข้าใจ
เมื่อเห็นรอยฝ่ามือสีแดงบนใบหน้าเซียวหยวน ท่านป้าสี่ทั้งรู้สึกอ่อนใจทั้งรู้สึกผิด “เจ้าช่างเลอะเลือนนัก เจ้าเป็นเด็กดี ทำไมถึงต้องเหลวไหลตามหมิงจูด้วย!”
เซียวหยวนมองเซียวหมิงจูอย่างเคลิบเคลิ้ม พร้อมกล่าวพึมพำ “ใครใช้ให้ข้าชอบนางเล่า! นางอยากได้อะไร ข้าก็จะทำให้นางทั้งหมด อย่าว่าแต่ต้องเสียทรัพย์สินทั้งหมดที่มี ต่อให้เป็นชีวิตของข้า ข้าก็มอบให้นางได้! ”
“เจ้าเด็กคนนี้ทำไมถึงโง่นัก!” ท่านป้าสี่คิดอยากด่า แต่ก็ด่าไม่ออก
ใครให้เขาทำทั้งหมดนี้เพื่อบุตรสาวของนาง
จะให้ด่าอย่างไร? นางด่าไม่ออก!
“ลูกสาวข้าไม่มีวาสนาดีถึงเพียงนั้น! ชอบใครไม่ชอบ กลับดึงดันจะชอบคนอื่น!” ท่านป้าสี่กอดเซียวหยวนพลางร่ำไห้
เขาเป็นเด็กที่ดีถึงเพียงนี้!
เซียวหมิงจูไม่มีวาสนาดีถึงเพียงนั้น!
เซียวหยวนเช็ดตาที่แดงก่ำ “ท่านป้าสี่ ท่านอย่าได้เสียใจ ข้าไม่ดีเองขอรับ เรื่องนี้ไม่โทษหมิงจู ต้องโทษข้า!”
“เพียงเพราะนางอยากได้ ก็สามารถทำลายครอบครัวผู้อื่นเช่นนั้นหรือ?” เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถามช้าๆ “ไม่รู้สึกว่าความรักที่พวกเจ้ากล่าวถึง โหดเหี้ยมอำมหิตเกินไปหรือ? วันนี้เจ้าหมายตาสามีของข้า ก็คิดจะเผาข้าให้ตายในฐานะปีศาจ หากพรุ่งนี้นางหมายตาสามีผู้อื่นเล่? สามีผู้อื่นไม่ชอบนาง หรือเจ้าคิดจะช่วยนางสังหารผู้อื่นอีก?”
สามีของข้า…
เซียวยวี่รู้สึกมีความสุขนัก มีความสุขจนตัวแทบลอยได้
เขายืนเคียงข้างเซี่ยยวี่หลัว ไม่เกรงกลัวต่อการใส่ร้ายของเซียวหมิงจู
ขอเพียงอาหลัวเชื่อเขา ก็เพียงพอแล้ว
“เซียวหมิงจู เจ้ารักข้าเถอะ ข้าไม่ชอบใครอื่น ข้าชอบเจ้า!” เซียวเฉิงซานที่ไม่รู้ว่าแฝงตัวเข้ามาในกลุ่มคนตั้งแต่เมื่อไร ตะโกนเสียงดังลั่น
คนที่อยู่รอบข้างต่างพากันหัวเราะกันครืนใหญ่
เซียวเฉิงซานกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง “หัวเราะอะไร ที่ข้าพูดเป็นความจริง พวกเจ้าต่างมีครอบครัว ไม่กลัวว่าเซียวหมิงจูชอบพวกเจ้า แล้วจะสังหารพวกเจ้าทั้งครอบครัวหรืออย่างไร?”
ไม่มีใครกล่าวอะไรอีก
ถึงแม้เซียวเฉิงซานจะเป็นอันธพาล แต่วาจาที่เขากล่าวในวันนี้ เซี่ยยวี่หลัวแทบอยากปรบมือให้เขา
เพิ่งสิ้นเสียงเซียวเฉิงซาน ทุกคนต่างมองเซียวหมิงจู จู่ๆ ก็รู้สึกว่าสตรีที่งดงามผู้นี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก!
“ชอบใครก็จะอยู่กับคนนั้น หากไม่ยอมตกลงก็จะฆ่าคน เซียวหมิงจูผู้นี้ ทำไมถึงน่ากลัวนัก!”
“จริงด้วย เมื่อก่อนข้ายังรู้สึกว่าสตรีผู้นี้เป็นคนจิตใจดี แต่ตอนนี้มองนาง ข้ารู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว น่ากลัวเกินไปแล้ว!”
“แต่งกับสตรีเช่นนี้ ต่อไปใครยังจะกล้านอนหลับ กลางดึกหากนางหยิบมีดมาหนึ่งเล่ม คงได้ตกใจตายเป็นแน่!”
วาจาของทุกคนดังเข้าโสตประสาทของท่านป้าสี่ นางรู้สึกแทบอยากร้องไห้
กลายเป็นความจริงแล้ว ไม่อาจอธิบายได้แล้ว!
เซียวหยวนเฝ้ามองเซียวหมิงจูด้วยความสงสาร แววตาฉายประกายได้ใจแวบหนึ่ง
เซียวจิ้งยี่โมโหแทบตายเช่นกัน
ไม่ง่ายเลยกว่าหมู่บ้านจะมีเรื่องน่ายินดีสองเรื่อง ทั้งยังเป็นเกียรติที่เซี่ยยวี่หลัวสร้างให้ แต่คิดไม่ถึง ว่าจะมีคนคิดร้ายต่อเซี่ยยวี่หลัว
เซียวจิ้งยี่ชี้เซียวหมิงจูพลางตะคอก “เซียวหมิงจู ข้าจะขอเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย หยุดความคิดเหล่านั้นของเจ้าเสีย อย่าทำให้ทุกคนมองหน้ากันไม่ติด เจ้าเป็นสตรี หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ไม่ส่งผลกระทบต่อผู้ใด คนที่จะได้รับผลกระทบสูงสุดก็คือเจ้า”
เซียวหมิงจูนั่งกองอยู่บนพื้นราวกับคนไร้ชีวิต ไม่สนใจคำเตือนของเซียวจิ้งยี่ ยังพึมพำไม่หยุด “ข้าชอบเขาถึงเพียงนั้น ทำไมเขาถึงไม่ชอบข้า?”
เซียวจิ้งยี่ “… เจ้ากำลังฟังที่ข้าพูดอยู่หรือไม่!”
เซียวหมิงจูไม่สนใจเสียงจากโลกภายนอกแม้แต่น้อย “ข้าชอบเขาถึงเพียงนั้น เขาจะไม่ชอบข้าได้อย่างไรเล่า?”
เซี่ยยวี่หลัวลุกขึ้นยืน มองเซียวหมิงจูอย่างเย็นเยียบ มองนางจากตำแหน่งที่สูงกว่าพร้อมกล่าว “เพื่อให้เจ้าสมปรารถนากับสิ่งที่เรียกว่าความรัก ต้องทำร้ายคนมากมายถึงเพียงนี้ ความรักของเจ้าช่างเห็นแก่ตัวนัก!”
“ข้าจริงใจต่อเขา เขาก็ต้องรักข้า” เซียวหมิงจูแผดเสียงตะคอกอย่างดุร้าย
“เจ้าชอบผู้อื่น ผู้อื่นก็ต้องชอบเจ้า นี่เป็นตรรกะอะไรของเจ้ากัน?” โจวซื่อที่อยู่ข้างๆ กล่าว “หมิงจู การชอบคน8oหนึ่งไม่ใช่อย่างนี้ มีใจให้กันทั้งสองฝ่ายถึงจะดีที่สุด แต่ใต้หล้านี้ จะมีใจให้กันทุกคู่ได้อย่างไร เจ้าชอบคน8oหนึ่งไม่ใช่เรื่องผิด แต่จะเรียกร้องให้อีกฝ่ายชอบเจ้าไม่ได้ ความรักนั้นต้องต่างมีใจให้กัน!”
“จริงด้วย เซียวหยวนก็ชอบเจ้า เจ้าก็ควรต้องชอบเซียวหยวนสิ!”
“ใครจะชอบเขา? เขาคู่ควรกับข้าที่ไหนกัน! ” เซียวหมิงจูเห็นว่ามีคนกล่าวถึงตนเองกับเซียวหยวน จึงกล่าวเสียงสูงทันที “เขาไม่คู่ควรแม้แต่จะหิ้วรองเท้าให้ข้าด้วยซ้ำ!”
สีหน้าของเซียวหยวนดูอึมครึมในชั่วพริบตา
YOU MAY ALSO LIKE
