ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 12 บทที่ 348 ข้าอยากเดินต่อไปพร้อมเจ้า - อ่านทั้งวัน.Com

“พวกเรากลับกันเถอะ! ” เซียวยวี่ยังกังวลเรื่องแผลถลอกของเซี่ยยวี่หลัว จึงกล่าวด้วยความปวดใจ

เด็กสองคนได้ฟังดังนั้น จึงปล่อยเซี่ยยวี่หลัวออกทันที

เซียวยวี่ถือโอกาสแบกเซี่ยยวี่หลัวขึ้นอีกครั้ง

เด็กสองคนตามอยู่ข้างๆ เดินกลับบ้านด้วยความดีอกดีใจ

หน้าประตูมีชาวบ้านยืนอยู่สิบกว่าคน เมื่อครู่เซี่ยยวี่หลัวไม่ทันสังเกต จิตใจของนางถ้าไม่จดจ่ออยู่กับเซียวยวี่ ก็จดจ่ออยู่กับเด็กสองคน เมื่อเห็นคนมากมายถึงเพียงนี้ ก็ถึงกับตกใจสะดุ้ง โดยเฉพาะตอนเห็นเซียวหมิงจูที่ยืนนำอยู่ด้านหน้าซึ่งกำลังถลึงตามองนางอยู่ ท่าทางอาฆาตมาดร้ายนั่น ราวกับว่าเสี้ยววินาทีต่อไปก็จะกระโจนมาถลกหนังกลืนกินนางทั้งเป็นอย่างไรอย่างนั้น

เซี่ยยวี่หลัวคาดเดาได้ทันที เซียวหมิงจูผู้นี้ คงไม่ใช่คิดว่านางหนีไปแล้ว จึงมาเพื่อตอกย้ำซ้ำเติม พร้อมกับเสนอตัวกระมัง?

โจวซื่อที่อยู่ด้านในไม่ได้มาเพื่อดูเรื่องสนุก เมื่อเห็นเซี่ยยวี่หลัวกลับมา ก็ตื่นเต้นดีใจจนหยาดน้ำตาร้อนคลอเต็มเบ้าตา กล่าวไม่หยุด “ข้าว่าแล้วอย่างไร ยวี่หลัวไม่ใช่คนอย่างนั้น พวกเจ้าดู ยวี่หลัวกลับมาแล้วไม่ใช่หรือ? นางตั้งใจจะใช้ชีวิตร่วมกับเซียวยวี่ดีๆ! ”

เซียวจิ้งยี่เช็ดตาทีหนึ่ง ขอบตาชื้นแฉะ เขาร้องไห้ออกมาจริงๆ

ท่าทางหมดอาลัยตายอยากของเซียวยวี่ก่อนหน้านี้ เซียวจิ้งยี่เห็นแล้วก็รู้สึกปวดใจนัก เขารู้ว่าเซียวยวี่สามารถก้าวข้ามความทุกข์ใจที่สอบไม่ผ่านได้แน่ แต่เป็นห่วงว่าเขาจะไม่สามารถข้ามผ่านความเศร้าเสียใจที่เซี่ยยวี่หลัวจากไปโดยไม่ลา ไม่แน่ว่าชายชาตรีดีๆ หนึ่งคน อาจจมปลักอยู่กับเรื่องนี้จนโงหัวไม่ขึ้นอีก

ยังดีที่เขาเป็นห่วงเกินความจำเป็น พวกเขาสองสามีภรรยายังรักกันดี นี่ก็กลับมาแล้วไม่ใช่หรือ?

เซียวหมิงจูจ้องเซี่ยยวี่หลัวเขม็ง

บนใบหน้าเซียวยวี่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เซียวยวี่ที่เมื่อก่อนแทบไม่ยิ้มแย้ม บัดนี้ดวงหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แววตาฉายประกายแสงสีสะดุดตา

เขาดีใจ เขามีความสุขเสียยิ่งกว่าอะไร!

เพียงเพราะเซี่ยยวี่หลัวไม่ได้ไป เขาดีใจถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

ท่านป้าสี่ก็ถลึงตาใส่เซียวยวี่ด้วยท่าทางดุดัน

หากบอกว่าก่อนหน้านี้สงสารเด็กคนนี้ที่บิดามารดาด่วนตายจากไป บัดนี้กลับคิดโทษเซียวยวี่ที่แต่งภรรยาแล้วยังล่อลวงบุตรสาวของตนอีก

“ไป กลับบ้านกับข้า! ” ท่านป้าสี่ไปจับเซียวหมิงจู คิดจะพานางกลับบ้าน

เซียวหมิงจูออกแรงสะบัดมือของท่านป้าสี่ออก เร่งฝีเท้าเดินขึ้นหน้าสองก้าว ขวางทางของเซียวยวี่เอาไว้

เมื่อเห็นเซียวหมิงจู รอยยิ้มบนใบหน้าเซียวยวี่พลันหายวับไปในทันใด

เซียวหมิงจูเห็นอย่างชัดเจน พี่อายวี่เหมือนจะเปลี่ยนหน้าเป็นอย่างไรอย่างนั้น เมื่อครู่ยิ้มอย่างมีความสุข บัดนี้กลับขึงขัง ราวกับว่า รอยยิ้มเมื่อครู่นี้ เป็นเพียงของปลอม ไม่มีอยู่จริง

แต่เซียวหมิงจูเห็นอย่างชัดเจน เมื่อครู่นี้เซียวยวี่ยิ้มอย่างมีความสุขชัดๆ

“หลีกไป! ” เซียวยวี่กล่าวอย่างเย็นชา

ก่อนหน้านี้เขารู้สึกขอบคุณเซียวหมิงจูอย่างแท้จริง ถึงอย่างไรในยามที่เขาลำบาก เซียวหมิงจูเคยช่วยเขาไว้ไม่น้อย แต่มาบัดนี้ เขามีเพียงความรู้สึกรังเกียจเซียวหมิงจู

เรื่องของซินแสสวี่ เขาไม่ต้องคิดก็รู้ว่านั่นเป็นฝีมือของเซียวหมิงจู!

เซียวหมิงจูเบิกตากว้างจ้องมองเซียวยวี่ ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเย็นชาถึงเพียงนี้ “พี่อายวี่ ข้าคือหมิงจู! ท่านเย็นชากับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร?”

เซียวยวี่ไม่สนใจเซียวหมิงจูด้วยซ้ำ ถอยออกด้านข้างสองก้าว เดินกลับบ้านต่อ

เซียวหมิงจูเห็นว่าเขาจะไป จึงเดินไปขวางตรงหน้าเขาอีกครั้ง กางแขนทั้งคู่ออก

เซียวยวี่ขยับออกข้างอีกหน เซียวหมิงจูก็ขยับตาม ขวางทางเดินของเขาไว้

เซียวยวี่เกิดโทสะแล้ว “เจ้าคิดจะทำอะไร? ”

พี่อายวี่ไม่เคยเย็นชาไร้เยื่อใยกับนางเช่นนี้มาก่อน!

เซียวหมิงจูเจ็บปวดใจจนแทบขาดใจ แต่ยังคงชี้เซี่ยยวี่หลัวพลางกล่าว “พี่อายวี่ ท่านยังจะพาสตรีที่ชั่วร้ายเช่นนี้กลับมาทำไม? นางรู้ว่าท่านสอบไม่ผ่านไม่ได้เป็นซิ่วไฉ จึงหนีไปแล้วไม่ใช่หรือ?”

แววตาเซียวยวี่แฝงเร้นด้วยเพลิงโทสะ

เซียวหมิงจูหัวเราะอย่างเย็นเยียบ ชี้เซี่ยยวี่หลัวพลางตะคอกด้วยความคลุ้มคลั่ง “นางหนีไปแล้วแท้ๆ ท่านยังจะพานางกลับมาทำไม? เซียวยวี่ นางรังเกียจที่ท่านไม่ได้เป็นซิ่วไฉ นางรังเกียจที่ท่านไร้ประโยชน์ นางรังเกียจที่ท่านไม่ได้ความ…”

เซียวหมิงจูยิ่งกล่าวยิ่งไปไกล ขณะที่กล่าววาจาให้ร้ายเซี่ยยวี่หลัว ก็ใช้ถ้อยคำน่ารังเกียจเหยียดหยามเซียวยวี่ด้วย

“เซียวหมิงจู…” เซี่ยยวี่หลัวโมโหแล้ว ตะคอกเสียงดังลั่น

หากเซียวหมิงจูชอบเซียวยวี่จริง มีหรือจะทนใช้ถ้อยคำเหล่านี้เหยียดหยามเขาได้!

แต่ละถ้อยคำแต่ละประโยค ประหนึ่งใบมีดอันแหลมคม ขณะที่นางกล่าวออกมา จะไม่รู้เชียวหรือว่าวาจาเหล่านี้จะทำร้ายจิตใจเซียวยวี่?

เซียวหมิงจูท่าทางคลุ้มคลั่ง ราวกับเสียสติไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น หัวเราะอย่างเย็นเยียบพร้อมกล่าว “ทำไม ข้าพูดแทงใจดำหรือ? เซี่ยยวี่หลัว เจ้าไปแล้วแท้ๆ ทำไมถึงยังมีหน้ากลับมาอีก? เจ้าเป็นแค่นางแพศยาที่รังเกียจความยากจนลุ่มหลงในทรัพย์สิน...”

นางนึกว่าเซี่ยยวี่หลัวโมโหเพราะนางพูดแทงใจดำ

“เซียวหมิงจู หากเจ้ากล่าววาจาให้ร้ายอาหลัวอีก อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ! ” เซียวยวี่แผดเสียงตะคอก

เมื่อครู่เซียวหมิงจูหมิ่นหยามเขา เขาสามารถกล้ำกลืนฝืนทนได้ แต่เซียวหมิงจูว่าร้ายอาหลัว เขาไม่อาจทนได้

“เซียวยวี่…” เซี่ยยวี่หลัวหันมองเซียวยวี่ด้วยความปวดใจ เข้าใจทันทีว่าเขาต้องการปกป้องนาง

เซียวหมิงจูว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ เขาไม่กล่าวอะไรแม้แต่คำเดียว แต่พอเซียวหมิงจูว่าร้ายนาง เขาก็เอ่ยวาจาปกป้อง!

“ไม่เกรงใจหรือ? ” เซียวหมิงจูหัวเราะลั่น ชี้เซี่ยยวี่หลัวพลางเอ่ยถาม “พี่อายวี่ ท่านจะไม่เกรงใจกับข้าอย่างไร? สตรีผู้นี้ มอบรองเท้าให้ท่านคู่หนึ่ง ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือว่าหมายถึงอะไร? ท่านไม่ได้เป็นซิ่วไฉ นางดูแคลนท่าน ให้ท่านไสหัวไปให้ไกล ท่านเข้าใจหรือไม่? ”

เซี่ยยวี่หลัว “…” รองเท้าที่นางทำขึ้นอย่างยากลำบาก เซียวหมิงจูกลับบอกว่า นั่นหมายถึงให้เซียวยวี่ไสหัวไปให้ไกล?

สัมผัสได้ว่าร่างกายเซียวยวี่แข็งเกร็ง เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกปวดใจนัก “เซียวยวี่”

“รองเท้าที่เจ้ามอบให้ข้า ข้าชอบมาก! ” ยามเซียวยวี่หันมองเซี่ยยวี่หลัว อารมณ์รุนแรงพลันหายไปจนสิ้น ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน อ่อนโยนดุจสายน้ำ

“รองเท้าคู่นั้น ข้าทำให้เจ้าโดยเฉพาะ ไม่ได้มีความหมายเหมือนที่นางกล่าวมา! ” เซี่ยยวี่หลัวอธิบาย

ยามเซียวยวี่หันมองเซี่ยยวี่หลัว แววตาฉายประกายอ่อนโยน “ข้ารู้! ”

เซียวหมิงจูมองปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคน ทั้งรู้สึกริษยาและเคียดแค้น นางจ้องเซียวยวี่เขม็ง ยามเซียวยวี่มองเซี่ยยวี่หลัว รอยยิ้มบนใบหน้า ความอ่อนโยนในแววตา ประหนึ่งเปลวเพลิงที่โหมไหม้อย่างรุนแรง เผาไหม้เซียวหมิงจูจนพรุนไปทั้งตัว

“เซียวยวี่ มีเพียงท่านที่เชื่อคำพูดเพ้อเจ้อของเซี่ยยวี่หลัว! ” เซียวหมิงจูจ้องเซี่ยยวี่หลัวเขม็ง ทำไมนางถึงไม่ใช่ปีศาจ? ทำไมถึงปราบนางไม่สำเร็จ?

“เซียวยวี่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงมอบรองเท้าให้เจ้าหนึ่งคู่? ” เซี่ยยวี่หลัวกอดคอเซียวยวี่ไว้ ไม่สนใจเซียวหมิงจู ยิ้มพร้อมเอ่ยถาม

ท่าทางที่นางแย้มรอยยิ้มพราว กับเซียวหมิงจูที่คลุ้มคลั่งเสียสติ กลายเป็นภาพที่ต่างกันสุดขั้ว

เซียวยวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนดุจสายน้ำ “ไม่ว่าเจ้ามอบอะไรให้ข้า ข้าล้วนโปรดปราน และจะเก็บรักษาอย่างดี! ”

“เซียวยวี่ ไม่ว่าเจ้าจะสอบผ่านได้เป็นซิ่วไฉหรือไม่ ข้าไม่รังเกียจและไม่โมโหแม้แต่น้อย ปีนี้สอบไม่ผ่าน ปีหน้าพวกเราค่อยสอบใหม่ ข้าเชื่อว่า สักวันหนึ่งเจ้าต้องประสบความสำเร็จแน่! จึงมอบรองเท้าให้เจ้าคู่หนึ่ง หวังว่าจะเป็นกำลังใจให้เจ้าลุกขึ้นอีกครั้ง ออกเดินทางอย่างราบรื่น ขอให้เจ้าก้าวเดินไปบนเส้นทางสายใหญ่ที่ราบเรียบ ขอให้เจ้าก้าวเดินสู่อนาคตที่สวยงาม! ”

สิ่งเหล่านี้ ล้วนเป็นความปรารถนาของเซียวยวี่ และเป็นกำลังใจจากเซี่ยยวี่หลัว!