ทะลุมิติสู่ยุค 70 ไปแต่งงานกับผู้ชายคลั่งรัก - ตอนที่ 731 พบเจอ(2)

ตอนที่ 731 พบเจอ(2)

……….

ตอนที่ 731 พบเจอ(2)

เฟิงจื่อจวิ้นพึมพำกับตัวเอง เขารู้สึกประหลาดใจได้ไม่นานนัก สีหน้าก็เต็มไปด้วยความฉงน “ฮุ่ยซิน ทำไมคุณถึงทิ้งผมไป”

ทั้งๆ ที่พวกเขามีลูกด้วยกัน แต่ซือฮุ่ยซินกลับหายตัวไป เรื่องนี้แปลกประหลาดจริงๆ

ระหว่างที่เฟิงจื่อจวิ้นกำลังคิดอยู่ ซือฮุ่ยซินก็รีบวิ่งมา

“ครูหลิวคะ ต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะ วันนี้ฉันมาสายอีกแล้ว”

คุณครูหลิวรีบส่ายหัวเมื่อเห็นแม่เสี่ยวฮวาเอ่ยขอโทษ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่เสี่ยวฮวา วันนี้คุณมาตรงเวลาแล้วค่ะ”

พูดจบหล่อนก็พาเสี่ยวฮวามายืนตรงหน้าซือฮุ่ยซินพร้อมพูดว่า “พาเสี่ยวฮวากลับบ้านได้แล้วนะคะ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณครูหลิว”

ซือฮุ่ยซินกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็จูงมือเสี่ยวฮวาเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ขณะที่แม่ลูกทั้งสองเดินมาถึงมุมตึก ก็บังเอิญเจอกับเฟิงจื่อจวิ้นเข้า

เดิมทีซือฮุ่ยซินกำลังพูดกับลูกสาวเบา ๆ ว่าจะกินอะไรเป็นมื้อเย็น แต่เฟิงจื่อจวิ้นที่ปรากฏตัวขึ้นกระทันหันทำให้หล่อนตกใจจนตัวชา เมื่อตั้งสติได้ก็ซ่อนเสี่ยวฮวาไว้ข้างหลังทันที

เฟิงจื่อจวิ้นเห็นท่าทางของซือฮุ่ยซินก็หันไปมองหล่อนสลับกับเสี่ยวฮวา “อย่าซ่อนเลย ผมเห็นแล้ว นี่ลูกสาวของผมใช่ไหม?”

“ไม่ใช่…”

ซือฮุ่ยซินปฏิเสธเสียงแข็ง “คุณจำผิดแล้ว เสี่ยวฮวาไม่ใช่ลูกสาวของคุณ”

“หึ…”

เฟิงจื่อจวิ้นถึงกับหัวเราะออกมา “ให้คนอื่นมาดูก็รู้แล้วว่าเสี่ยวฮวากับผมหน้าเหมือนกัน ยังไงเสี่ยวฮวาก็ต้องเป็นลูกสาวของผม”

ซือฮุ่ยซินเม้มริมฝีปากแน่นและไม่ได้โต้แย้งอะไร เพราะหล่อนก็สังเกตมานานแล้วว่าลูกสาวของตนหน้าตาเหมือนเฟิงจื่อจวิ้นมาก

เฟิงจื่อจวิ้นเห็นซือฮุ่ยซินไม่พูดอะไร จึงตัดสินใจถามคำถามที่ค้างคาใจมานาน “ฮุ่ยซิน ตอนนั้นคุณทิ้งผมไปทำไม ตอนนั้นคุณคงตั้งท้องแล้วใช่ไหม แล้วทำไมคุณถึงต้องทิ้งผมไปด้วย”

ซือฮุ่ยซินกอดลูกสาวแน่นและไม่ตอบคำถามของเฟิงจื่อจวิ้น ยังคงพูดเหมือนเดิมว่า “คุณจำผิดคนแล้ว ฉันไม่รู้จักคุณ เสี่ยวฮวาก็ไม่ใช่ลูกสาวของคุณ”

แล้วหล่อนก็ทำท่าจะพาลูกสาวเดินจากไป

แต่เฟิงจื่อจวิ้นจะยอมให้หล่อนพาลูกสาวไปได้อย่างไร เขาจึงรีบรั้งตัวหล่อนเอาไว้

“ซือฮุ่ยซิน ผมตามหาคุณตั้งนาน ในที่สุดก็เจอตัวแล้ว คุณคิดว่าผมจะยอมให้คุณไปง่าย ๆ เหรอ?”

“คุณ…คุณตามหาฉัน?”

เห็นซือฮุ่ยซินทำหน้างงงวย เฟิงจื่อจวิ้นก็รู้สึกเจ็บปวดจนพูดไม่ออก สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า “ก็แน่สิ ผมแทบจะคลั่งตอนที่ตามหาคุณ คุณรู้ไหม…ตอนนั้นผมตั้งใจจะขอคุณแต่งงานแล้วด้วยซ้ำ แต่คุณ…กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ผมตามหาคุณจนแทบพลิกแผ่นดิน”

“อะไรนะ…ตอนนั้นคุณ…คุณจะขอฉันแต่งงาน?”

เฟิงจื่อจวิ้นพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ ผมคิดว่าเราเข้ากันได้ เราเลยวางแผนจะขอคุณแต่งงาน แต่แล้ว…คุณก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”

“ฉัน…”

ซือฮุ่ยซินอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก และสุดท้ายหล่อนก็ตัดสินใจไม่พูดอะไร

“แม่ เราไม่กลับบ้านกันเหรอคะ?”

พอได้ยินลูกสาวถาม ซือฮุ่ยซินก็รีบตอบกลับว่า “กลับจ้ะ เรากลับบ้านกันนะ”

แต่ไม่ทันที่แม่ลูกจะขยับตัว เฟิงจื่อจวิ้นก็หันไปยิ้มให้เสี่ยวฮวาแล้วพูดว่า “หนูคือเสี่ยวฮวาใช่ไหม นี่พ่อเองนะลูก”

“พ่อเหรอคะ?”

แน่นอนว่าเสี่ยวฮวารู้จักคำว่าพ่อ หล่อนเลยทำหน้างง ๆ หลังจากได้ยินที่เฟิงจื่อจวิ้นพูด “คุณคือพ่อของหนูจริง ๆ เหรอคะ แต่แม่บอกว่าหนูไม่มีพ่อ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เฟิงจื่อจวิ้นก็หันไปมองซือฮุ่ยซิน

ซือฮุ่ยซินไม่มีทีท่าว่าจะอธิบาย จึงไม่ได้พูดอะไรตอบ

เฟิงจื่อจวิ้นไม่มองซือฮุ่ยซินอีกต่อไป แต่กลับยิ้มและพูดกับเสี่ยวฮวาต่อไปว่า “แม่ของหนูโกหกแล้วน่ะสิ พ่อคือพ่อของหนูนะ พ่อไม่รู้มาก่อนว่ามีหนูจนกระทั่งวันนี้ พ่อต้องขอโทษที่พ่อมาช้าและเพิ่งจะมาพบกับหนูและแม่”

ในตอนท้าย เฟิงจื่อจวิ้นถึงกับน้ำตาคลอ

ลูกสาวของเขาโตขนาดนี้แล้ว แต่เขากลับเพิ่งจะรู้ว่าลูกสาวมีตัวตนอยู่ สำหรับเสี่ยวฮวาแล้วเขาคงไม่ใช่พ่อที่ดีเลยจริงๆ

“คุณ…เป็นพ่อของหนูจริง ๆ เหรอ?”

“ใช่”

เฟิงจื่อจวิ้นพยักหน้ารับ แต่ซือฮุ่ยซินกลับส่ายหน้าปฏิเสธ เมื่อเปรียบเทียบกับเฟิงจื่อจวิ้น แน่นอนว่าเสี่ยวฮวาจะเชื่อแม่มากกว่า

เมื่อเฟิงจื่อจวิ้นเห็นเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองซือฮุ่ยซินอีกครั้ง

แต่ซือฮุ่ยซินตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเฟิงจื่อจวิ้นอีก หล่อนจึงคว้ามือของเสี่ยวฮวาและเตรียมจะเดินจากไป

คราวนี้เฟิงจื่อจวิ้นไม่ได้พูดอะไรอีก แต่กลับเดินตามแม่ลูกคู่นั้นมาเงียบ ๆ

“แม่คะ พ่อตามเรามา”

เมื่อได้ยินลูกสาวเรียกเฟิงจื่อจวิ้นแบบนั้น ซือฮุ่ยซินก็อยากจะเอ่ยแย้ง แต่ไม่นานลูกสาวของหล่อนก็หยุดพูดและเดินตามไปอย่างเชื่อฟัง เมื่อเห็นลูกสาวมีท่าทีแบบนี้ ซือฮุ่ยซินก็ไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว หล่อนจึงพาลูกสาวเดินเร็วขึ้น

เมื่อแม่ลูกคู่นั้นเดินเร็วขึ้น เฟิงจื่อจวิ้นก็เดินตามเร็วขึ้นตามไปติด ๆ

ในขณะที่สามพ่อแม่ลูกไล่ตามกันแบบไม่ลดละ ทางด้านของฉินมู่หลานและเซี่ยปิงหรุ่ยก็ได้พาชิงชิงและเฉินเฉินกลับถึงบ้านแล้ว

ซูหว่านอี๋เห็นเซี่ยปิงหรุ่ยมาด้วยก็ดีใจมาก

“ปิงหรุ่ย เย็นนี้ต้องกินเยอะ ๆ นะ”

เซี่ยปิงหรุ่ยยิ้มพร้อมพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ ฉันจะกินเยอะ ๆ เลย”

อาหารมื้อค่ำของตระกูลฉินจัดเต็มมาก เซี่ยปิงหรุ่ยกินจนแน่นท้อง และต้องผ่อนสักพักใหญ่ ๆ ก่อนจะขอตัวกลับ

เซี่ยปิงหรุ่ยไม่ได้กลับบ้านในทันที แต่ไปที่บ้านเก่าตระกูลเจี่ยงแทน

เซี่ยปิงชิงเห็นเซี่ยปิงหรุ่ยก็แปลกใจเต็มที่ “ปิงหรุ่ย ทำไมเพิ่งมาล่ะ กินข้าวมาหรือยัง?”

“กินแล้วล่ะ ไปกินที่บ้านมู่หลานมา”

เซี่ยปิงหรุ่ยพูดพลางเดินเข้าไปข้างใน แล้วก็เล่าเรื่องของเฟิงจื่อจวิ้นให้เซี่ยปิงชิงฟังอย่างตื่นเต้น

“เฟิงจื่อจวิ้นเป็นพ่อของเด็กผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ แล้วเขายังไปดักรอแม่ลูกคู่นั้นด้วยนะ”

“ตอนที่ฉันเห็นเฟิงจื่อจวิ้นแอบอยู่ที่มุมตึก ฉันก็อดขำไม่ได้ แต่ก็พอจะบอกได้ว่าเขากับซือฮุ่ยซินคงรักกันมาก ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่แสดงอาการแบบนี้หรอก”

เซี่ยปิงชิงก็พยักหน้าตาม “ใช่ แต่ฉันก็แค่สงสัยว่าแม่ของเสี่ยวฮวาทิ้งเฟิงจื่อจวิ้นไปทำไมกัน”

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”

เซี่ยปิงชิงเองก็อยากรู้ แต่ไม่ได้อยากรู้มากเท่าเซี่ยปิงหรุ่ย หลังจากที่พี่น้องนั่งคุยกันพักใหญ่ เซี่ยปิงหรุ่ยก็เพิ่งรู้ตัวว่าดึกแล้ว จึงรีบกลับ

พอเช้าวันรุ่งขึ้น เซี่ยปิงหรุ่ยก็ก็เจอฉินมู่หลานที่หน้าโรงพยาบาล ขณะกำลังจะเดินเข้าไปและเอ่ยทักทายก็ไม่คิดว่าเฟิงจื่อจวิ้นจะมาอีกแล้ว

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

เจอภรรยากับลูกแล้ว แต่ทำไมฝ่ายภรรยาถึงเอาแต่ปฏิเสธกันนะ ต้องมีเรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังยาวๆ แน่ๆ

ไหหม่า(海馬)

……….