ทะลุมิติสู่ยุค 70 ไปแต่งงานกับผู้ชายคลั่งรัก - ตอนที่ 217 เขี่ยทิ้ง

ตอนที่ 217 เขี่ยทิ้ง

ตอนที่ 217 เขี่ยทิ้ง

คุณนายเหยาได้ยินสิ่งที่เซี่ยเจ๋อหลี่พูด สีหน้าก็เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “ทำไมถึงเป็นแบบนั้น ตอนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุไม่ใช่เหรอ เป็นคนทะเลาะกัน เซี่ยเจ๋อน่าถึงได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ”

“คุณนายครับ นั่นไม่ใช่การบังเอิญบาดเจ็บจากอุบัติเหตุหรอก แต่มีคนจงใจวางแผน”

เซี่ยเจ๋อหลี่แค่นหัวเราะด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก่อนจะนำข้อมูลออกมาชี้แจงทันที “นี่เป็นหลักฐานที่เหยาจิ้งถงไปหาสองสามีภรรยาพวกนั้น รวมถึงจ่ายค่าจ้างให้พวกเขาทั้งคู่ด้วยครับ หลักฐานทั้งหมดอยู่ในนี้”

เมื่อเห็นข้อมูลที่อยู่ในมือของเซี่ยเจ๋อหลี่ หัวใจของเหยาจิ้งถงก็สั่นระรัว

ในตอนแรกหล่อนหุนหันพลันแล่นเกินไป เมื่อได้ยินว่าผู้อาวุโสทั้งสองต้องการมอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลเหยาให้กับเหยาจิ้งจือ หล่อนจึงทนไม่ไหวแล้วลงมือทันที แต่เห็นได้ชัดว่าหล่อนก็ระวังมากแล้วแท้ ๆ แล้วถูกจับได้อย่างไรกัน

ยินอวี่โหรวที่อยู่ด้านข้างมีท่าทางเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางทราบว่าลูกสาวของตนทำสิ่งที่ไม่สมควร แต่นางก็ช่วยปกปิดมันแล้ว แล้วเหตุใดถึงยังโดนขุดคุ้ยได้อีก

เมื่อคิดเช่นนี้ ยินอวี่โหรวก็อยากจะคว้าข้อมูลมาไว้ในมือมาดูสักหน่อย

เพียงแต่ตอนนี้นางทำอย่างนั้นไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคงเป็นการเปิดเผยพิรุธตนเองให้โลกได้รับรู้แทน

แต่เหยาจิ้งถงไม่ได้คิดเรื่องนั้นแล้ว ครั้นเห็นว่าข้อมูลพวกนั้นกำลังจะไปอยู่ในมือของนายท่านเหยา ก็อดที่จะก้าวเดินตรงไปเพื่อหวังคว้ามันเสียไม่ได้

นายท่านเหยาเห็นท่าทางเช่นนี้ของเหยาจิ้งถง ถึงจะยังไม่ได้อ่านข้อมูลก็ทราบได้ทันทีว่าเป็นเรื่องจริง

“เป็นแกจริง ๆ ด้วย ฉันก็ว่าแค่ออกไปซื้อของข้างนอกจะบังเอิญไปเจอคนทะเลาะกันได้ยังไง กลายเป็นว่าคนที่วางแผนทุกอย่างก็คือแก แกกับแม่แท้ ๆ ของแกนี่มันเลวเหมือนกันไม่มีผิดเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เหยาจิ้งถงก็ได้รู้ตัวว่าทำอะไรโง่ ๆ ลงไป แต่ถึงแม้ว่าหล่อนจะไม่ได้พยายามก้าวไปคว้ามัน นายท่านเหยาก็ต้องเห็นหลักฐานพวกนี้อยู่ดี

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เหยาจิ้งถงก็ฉีกข้อมูลที่แย่งชิงไปได้ด้วยสีหน้าเกี้ยวกราด “โธ่เอ๊ย…ทำไมกัน ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ พวกแกทุกคนสมควรตาย ตายกันให้หมด”

เมื่อเห็นเหยาจิ้งถงมีท่าทางโกรธเกรี้ยวจนบ้าคลั่ง คุณนายเหยาก็ได้แต่รู้สึกตกใจ นี่คือลูกสาวบุญธรรมที่นางเพิ่งคิดว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่คิดเลยว่าหล่อนจะเป็นเหมือนกับยินอวี่โหรว หวังอยากจะจัดการลูกสาวแท้ ๆ ของตัวเอง ตอนนั้นตนตาบอดไปจริง ๆ ถึงได้นำงูพิษทั้งสองกลับมาเลี้ยง หากรู้แต่แรกคงปล่อยให้เอาชีวิตรอดกันเองไปนานแล้ว

เพียงนึกถึงว่าลูกสาวแท้ ๆ ต้องโดนยินอวี่โหรวกับลูกสาวบุญธรรมกระทำมามากมายขนาดไหน ก็ใจแทบขาด คุณนายเหยาก็รู้สึกเสียใจ

ทั้งหมดเป็นความผิดของนาง หากไม่ใช่เพราะนาง ลูกสาวคงไม่โดนลักพาตัวไป

“ต้องโทษฉัน เป็นความผิดของฉัน”

หลังจากพูดจบ คุณนายเหยาก็อดหันมองเหยาจิ้งจือเสียไม่ได้ ก่อนจะมองด้วยสายตารู้สึกผิด “จิ้งจือ แม่ต้องขอโทษลูกด้วย เป็นแม่เองที่นำหมาป่าเข้าบ้าน ทำให้ลูกโดนปองร้ายตั้งแต่เด็ก โดนลักพาตัวไป ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เอง”

เมื่อเห็นสีหน้ารู้สึกผิดของคุณนายเหยา อารมณ์ของเหยาจิ้งจือก็ดูสงบลงนิดหน่อย

“เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วค่ะ”

เรื่องนี้มันก็ผ่านไปแล้วจริง ๆ แต่อย่างนั้นหล่อนก็ยังฝังใจอยู่ เพราะแม่แท้ ๆ ของหล่อนกลับคิดว่าเหยาจิ้งถงเป็นผู้บริสุทธิ์มาตลอดจนถึงตอนนี้

คุณนายเหยาเห็นลูกสาวพูดแบบนั้น สีหน้าก็ดูผ่อนคลายมากขึ้น คิดว่าลูกสาวจะเมินเฉยใส่ตนเสียแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นนายท่านเหยากลับขมวดคิ้วแล้วหันไปมอง เขารู้สึกได้ว่าท่าทางของเหยาจิ้งจือดูสงบเกินไป แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร ชายคนหนึ่งก็ก้าวข้ามผ่านประตูมา และพบว่าเป็นจินหยวนซานสามีของเหยาจิ้งถง เขาได้ยินมาว่าครอบครัวของเหยาจิ้งจือมาที่นี่ ภรรยากับพ่อตาแม่ยายก็อยู่ที่นี่ด้วย สัญชาตญาณจึงบ่งบอกว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ทำให้เขามาที่นี่ทันที

เพียงแต่หลังจากที่เขามาถึง เขาก็รู้สึกว่าหลายสิ่งหลายอย่างดูยุ่งยากนิดหน่อย ท่าทางของภรรยาและแม่ยายมีบางอย่างแปลกไป ทำไมพวกเขาถึงต้องนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วย

“นี่…เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ?”

แต่อย่างไรก็ไม่มีใครสนใจจินหยวนซานเลย แม้แต่เหยาจิ้งถงก็กำลังจมอยู่กับความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ด้วยทราบดีว่าวันดี ๆ ของตัวเองกำลังจะจบลงแล้ว

แต่เซี่ยเจ๋อหลี่ที่เห็นจินหยวนซานกำลังสับสน ก็เกิด ‘ใจดี’ เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟัง จากนั้นก็เอ่ยพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ “จริง ๆ แล้วคุณรู้มาตลอดเลยใช่ไหมครับ เพียงแต่ตอนนี้ พวกเราก็รู้กันหมดแล้ว”

“นี่…นี่…”

จินหยวนซานคิดไม่ถึง ในวันแสนธรรมดาเช่นนี้ ทุกอย่างที่ครอบครัวของเขาทำกลับโดนเปิดโปง จะทำอย่างไร ตอนนี้จะทำอย่างไร จากนี้ไปจะทำอย่างไร

ขณะที่จินหยวนซานกำลังตกอยู่ในความงุนงงสับสน ฉินมู่หลานก็หันไปหานายท่านเหยาแล้วเอ่ยถาม “นายท่านคะ ตอนนี้เรื่องทุกอย่างก็ชัดเจนแล้ว ต่อจากนี้ไปพวกคุณจะทำยังไงกันคะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนก็หันมองนายท่านเหยา

นายท่านเหยาก็อดหันมองฉินมู่หลานอีกครั้งเสียไม่ได้ สุดท้ายเขาก็หันไปถามเซี่ยเจ๋อหลี่ “อาหลี่ พวกหลานมีความคิดจะจัดการยินอวี่โหรวกับพวกเหยาจิ้งถงบ้างไหม?”

“นายท่าน เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับคุณแล้วครับ” โนเวลพีดีเอฟ

นายท่านเหยาได้ยินสิ่งนี้ก็ยิ้มสลด ก่อนจะเอ่ย “ตั้งแต่ที่พวกเธอมาวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือมู่หลานต่างเรียกฉันว่านายท่านหมดเลย ไม่ยอมเรียกคุณตาเลยสักนิด หรือว่าพวกเธอไม่ยอมรับฉันในฐานะคุณตาแล้วอย่างนั้นใช่ไหม”

คุณนายเหยายังไม่ทันได้สังเกต แต่เมื่อได้ยิน จึงเริ่มตระหนักได้ฉินมู่หลานกับเซี่ยเจ๋อหลี่ก็เอาแต่เรียกนางว่าคุณนายตั้งแต่ที่มาเช่นกัน ไม่ยอมเรียกคุณยายเลย “อาหลี่ เรื่องพวกนั้นยินอวี่โหรวกับคนอื่นเป็นคนทำ ฉันกับคุณตาของพวกเธอไม่ได้รู้เรื่องด้วย เพราะฉะนั้นพวกเธออย่าผลักไสพวกเราด้วยเรื่องนี้เลยนะ พวกเราเองก็รู้สึกเสียใจไม่แพ้กัน”

เซี่ยเจ๋อหลี่ยกยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

และนายท่านเหยาก็เพิ่งคิดออก ว่าพวกเขาอยากเห็นตนทอดทิ้งยินอวี่โหรวกับเหยาจิ้งถงก่อน จากนั้นจึงค่อยตัดสินใจว่าจะยอมรับพวกเขาหรือไม่

เมื่อคิดได้เช่นนั้น นายท่านเหยาก็รีบเอ่ยทันที “สิ่งที่ยินอวี่โหรวกับเหยาจิ้งถงทำถือเป็นเรื่องผิดกฎหมาย ฉันจะจับพวกหล่อนเข้าไปอยู่ในคุกตารางเหมือนกับสองพี่น้องนั่น ส่งเข้าไปอยู่ด้วยกัน ส่วนจินหยวนซาน ถ้าทราบว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ก็จะทำเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เซี่ยเจ๋อหลี่ก็พยักหน้าค่อย ๆ จากนั้นก็เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างได้อีก จึงเอ่ยถาม “แล้วเหยาอี้หนิงล่ะครับ?”

ตอนแรกเหยาจิ้งถงกำลังจมอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง เมื่อได้ยินชื่อของลูกชายในตอนนี้ จึงอดที่จะกรีดร้องเสียไม่ได้ “อี้หนิงไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริง ๆ”

นายท่านเหยาเมินเฉยกับคำพูดนี้ เขาตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว

“ในเมื่อครอบครัวของเหยาจิ้งถงโดนไล่ออกจากตระกูล ถ้าอย่างนั้นอี้หนิงก็เหมือนกัน จากนี้ไปเขาไม่ใช่คนของตระกูลเหยาแล้ว เขาจะมีส่วนรู้เห็นด้วยหรือเปล่านั้นเดี๋ยวฉันจะสืบหาความจริงเอง”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นคงต้องลำบากคุณตาแล้วครับ”

นายท่านเหยาได้ยินเซี่ยเจ๋อหลี่เอ่ยเรียกเขาว่าคุณตาในที่สุด ก็ได้แต่รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

และเหยาจิ้งจือก็ค่อนข้างพอใจกับวิธีแก้ปัญหานี้ ในใจจึงอดรู้สึกผ่อนคลายเสียไม่ได้

แต่คนอื่นกลับไม่รู้สึกเช่นนั้นเลย “ไม่…พวกคุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้ พวกคุณทำไม่ได้”

นายท่านเหยาเมินเฉย และหันไปขยิบตาให้ลุงเหยาแทน

ลุงเหยาเองก็รู้ความดี โบกมือของตนเรียกกลุ่มคนเข้ามา แล้วจับตัวยินอวี่โหรวกับเหยาจิ้งถงไป แม้แต่จินหยวนซานก็ไม่เว้น

……………………………………………………………………………………………………………………….