ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 485 ภัยหายนะของการให้กำเนิดพยัคฆ์แฝด

ตอนที่ 485 ภัยหายนะของการให้กำเนิดพยัคฆ์แฝด

ลู่เจียวตรวจสอบดอกไม้นี้พบก็รู้เจตนาแท้จริงของผู้บงการเบื้องหลังแล้วว่า เขาไม่ได้คิดสังหารเซี่ยอวิ๋นจิ่น แค่คิดทำให้สุขภาพเขาไม่แข็งแรง เพียงต้องลมก็ล้มป่วย หากมีสุขภาพเช่นนี้ วันหน้าก็จะเป็นดั่งคนพิการที่ขี้โรคอ่อนแอคนหนึ่ง

การทำเช่นนี้เป็นการทำให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นหมดหวังยิ่งกว่าทำร้ายเขากระมัง

สีหน้าลู่เจียวย่ำแย่อย่างมาก

ยาแก้พิษทั่วไปไม่อาจขจัดพิษของกุหลาบหินได้ หากต้องการขจัดพิษนี้ จำเป็นต้องหาหญ้าหลิงซีที่เติบโตในที่เดียวกับกุหลาบหินนี้มาแก้พิษ

หญ้าหลิงซีห้าสิบปีจึงจะโตสมบูรณ์ ใช่ของหาง่ายหรือ

ลู่เจียวยิ่งคิดสีหน้าก็ยิ่งเคร่งเครียด นางเดินออกจากห้อง

พวกเฝิงจือ หร่วนจู๋และยายเฒ่าชิวที่เฝ้าอยู่หน้าประตู พอเห็นนางออกมาก็รีบถามว่า “เหนียงจื่อ เป็นอย่างไรบ้าง ตรวจพบไหมว่าคุณชายโดนพิษอันใด”

ลู่เจียวเม้มปาก กล่าวน้ำเสียงเคร่งเครียดว่า “ตรวจพบแล้ว”

นางกล่าวจบก็เดินออกไป เฝิงจือ หร่วนจู๋และยายเฒ่าชิวรีบเดินตามนางไปเรือนด้านหน้าทันที

สีหน้าลู่เจียวย่ำแย่อย่างมาก เฝิงจือกับหร่วนจู๋คิดอยากจะถามมาว่าคุณชายโดนพิษอันใด แต่เห็นสีหน้าลู่เจียวแล้วก็ไม่กล้าถาม

พอทุกคนเดินเข้าไปในห้องนอนเรือนด้านหน้า พ่อบ้านเซียวซานรีบถามว่า “นายหญิง คุณชายโดนพิษอันใด”

ลู่เจียวตอบทันทีว่า “กุหลาบหิน ดอกไม้ชนิดนี้ทำร้ายภูมิคุ้มกันในร่างกาย หากแก้พิษนี้ไม่ได้ วันหน้าท่านพี่ก็จะก้าวออกจากห้องไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว กลายเป็นคนขี้โรคที่ล้มป่วยได้ง่าย”

ลู่เจียวกล่าวจบก็เดินไปที่หน้าเตียง นางดึงเข็มเงินออกมาปักจุดชีพจรสำคัญหลายแห่ง สกัดจุดอวัยวะภายในของเซี่ยอวิ๋นจิ่น ในช่วงเวลานี้ ร่างกายเขาจะไม่ได้รับผลกระทบจากยาพิษนี้

ลู่เจียวใช้เข็มเงินปัดไปตามจุดชีพจรบนร่างกายของเซี่ยอวิ๋นจิ่น และยังใช้ร่างกายตนเองบังเอาไว้แล้วป้อนน้ำพุจิตวิญญาณให้เขา

ในห้องเซียวซานสบถเสียงดังอย่างไม่อาจควบคุมตนเอง “พวกเขาลงมือกับคุณชายอีกแล้วหรือ”

พอเซียวซานสบถออกมา ลู่เจียวก็ฟังออกว่าวาจานี้ผิดปกติ นางหันขวับไปมองเซียวซาน ถามทันทีว่า “วาจาเจ้าหมายความว่าอย่างไร”

เซียวซานขอบตาแดง ค่อยๆ คุกเข่าลง “นายหญิง นี่เป็นเรื่องเก่าในอดีตแล้ว”

เขากล่าวจบก็เงยหน้ามองทุกคนในห้องด้วยขอบตาแดงก่ำ

สุดท้ายแน่ใจว่าคนในห้องล้วนเป็นคนที่เขาไว้ใจได้ เขาจึงค่อยๆ เล่าว่า “ความจริงคุณชายไม่ใช่คนตระกูลเซี่ย”

เรื่องนี้ลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้นานแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกตกใจ เซียวซานก็ไม่ได้สนใจลู่เจียว เล่าต่ออย่างปวดใจว่า

“เดิมเขาเป็นท่านชายสูงศักดิ์ แต่เพราะความฝันของอดีตฮ่องเต้จึงทำให้ต้องตกในสภาพเช่นนี้ นอกจากเขาแล้วก็ยังมีท่านชายรองอีกคน”

“คุณชายเกิดในเมืองหลวง ท่านอ๋องผู้เฒ่าจวนอ๋องฉินคือพระอนุชาแท้ๆ ของอดีตฮ่องเต้ เพื่อช่วยพี่ชายให้ขึ้นครองราชย์ ได้ทำเรื่องโหดร้ายไร้ความปราณีไปมากมาย แต่ดีที่สุดท้ายอดีตฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์แล้วก็รักและเอ็นดูอนุชาเพียงหนึ่งเดียวผู้นี้มาก พระราชทานให้เป็นอ๋องฉินแห่งแคว้นต้าโจว”

“มีวันหนึ่ง อดีตฮ่องเต้ทรงฝันเห็นสองพยัคฆ์ไล่ล่าพระองค์จนตกใจตื่นบรรทม พอตามโหรหลวงมาทำนายความฝัน โหรหลวงทำนายว่าในราชวงศ์จะมีสองพยัคฆ์ถือกำเนิด สองพยัคฆ์แฝดจะล้มราชบังลังก์ ขอให้ฝ่าบาททรงป้องกันไว้แต่เนิ่นๆ”

“ตอนนั้นพระชายาท่านอ๋องผู้เฒ่ากำลังตั้งครรภ์พอดี ท่านอ๋องผู้เฒ่าเริ่มแรกก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ แต่ค่อยๆ รู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะพระครรภ์พระชายายิ่งโตขึ้นเรื่อยๆ เหมือนไม่ได้ตั้งครรภ์ทารกคนเดียว ยามนี้ท่านอ๋องผู้เฒ่าคิดถึงความฝันของอดีตฮ่องเต้ และตอนนั้นพระชายาก็คลอดในปีพยัคฆ์พอดี”

“ท่านอ๋องผู้เฒ่าก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที ไม่กล้าให้พระชายาออกจากจวนแม้แต่ก้าวเดียว ให้นางอยู่แต่ในจวน พร้อมกับอธิษฐานให้ในครรภ์พระชายาเป็นบุตรชายหนึ่งหญิงหนึ่งหรือบุตรสาวสองคนก็ได้ อย่าได้เป็นบุตรชายสองคนอย่างเด็ดขาด”

“แต่แม้ว่าอธิษฐานแล้ว ท่านอ๋องผู้เฒ่าก็ยังหาทางรับมือไปพร้อมกัน ก็คือว่าหากให้กำเนิดทารกแฝดจริง จำต้องกำจัดทิ้งหนึ่งคน เหลือไว้หนึ่งคน หากเรื่องจวนอ๋องฉินให้กำเนิดสองพยัคฆ์ไปถึงพระกรรณฝ่าบาท จวนพวกเขาก็คงต้องเผชิญกับหายนะใหญ่”

“ผ่านไปอีกสองสามเดือน ในที่สุดก็คลอดออกมาเป็นทารกแฝดชายจริง ท่านอ๋องผู้เฒ่าคิดสังหารบุตรชายรองตนเองทิ้งในตอนนั้นทันที แต่พระชายาไม่ยอม ขอร้องให้ปล่อยเขา แม้ส่งเขาออกไปไกลๆ ก็ยังดี”

“อย่างไรทารกน้อยก็เป็นบุตรชายแท้ๆ ของท่านอ๋องผู้เฒ่า เขาเองก็ทำใจไม่ได้ สุดท้ายก็เห็นด้วย พระชายาขอร้องให้ส่งเขาออกจากเมืองหลวง แต่ท่านอ๋องผู้เฒ่าไม่ได้บอกพระชายาว่ามีคำสั่งพิเศษให้องครักษ์ลับเมื่อนำเด็กออกจากเมืองหลวงแล้ว ก็ให้วางยาเขาให้มีสุขภาพอ่อนแอไปชั่วชีวิต เด็กคนนั้นทั้งชีวิตก็จะเป็นได้แค่คนขี้โรค เช่นนี้เขาก็ไม่มีวันกลับไปเมืองหลวงได้อีก”

เซียวซานกล่าวจบก็ร้องไห้ดังขึ้น “เด็กคนนั้นก็คือท่านปู่ของคุณชายเซี่ยเหลียงอวี้ ความจริงเขาควรจะเป็นท่านอารองของคุณชาย ท่านพ่อข้าก็คือองครักษ์ที่ในปีนั้นนำเขาออกจากเมืองหลวง รับหน้าที่ดูแลไม่ให้เขาเข้าเมืองหลวงไปตลอดชีวิต หากเขาเข้าเมืองหลวงก็ให้สังหารทันที”

“ท่านพ่อข้าคอยจับตาดูท่านปู่ของคุณชายเอาไว้มาตลอด พบว่าสุขภาพเขาแย่ลงอย่างมาก แม้แต่ประตูห้องก็ยังก้าวออกไปไม่ได้ คนเช่นนี้จะเข้าเมืองหลวงได้อย่างไร ดังนั้นท่านพ่อข้าจึงได้วางใจแต่งภรรยามีครอบครัวในอำเภอชิงเหอ ผู้ใดจะรู้ว่าบ้านเราต้องประสบภัยติดต่อกันหลายครั้งหลายครา ท่านพ่อข้าคิดว่าเพราะตนเองทำเรื่องไร้ศีลธรรม จึงต้องรับผลกรรมในครึ่งชีวิตหลัง”

“ก่อนตาย เขาได้สั่งให้ข้าไปหมู่บ้านตระกูลเซี่ยตอบแทนบุญคุณ เพื่อชดเชยความผิดเขา”

เซียวซานบอกเล่าถึงสาเหตุที่เขามาอยู่หมู่บ้านตระกูลเซี่ย

ลู่เจียวได้ฟังเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าเกี่ยวอันใดกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น

“แล้วเกี่ยวอันใดกับท่านพี่ข้า”

ลู่เจียวเพิ่งกล่าวจบ นอกประตูก็มีเสียงดังเข้ามา

“ลำดับถัดไปเป็นเรื่องที่ข้าควรเล่าต่อกระมัง”

มือปราบจ้าวเดินเข้าประตูมา ลู่เจียวเลิกคิ้วมองเขาอย่างแปลกใจ นางคิดถึงว่ามือปราบจ้าวใส่ใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างมาก ดังนั้นมือปราบจ้าวย่อมมีสายสัมพันธ์กับเซี่ยอวิ๋นจิ่น

“เชิญท่านเล่ามาได้”

มือปราบจ้าวเริ่มเล่าอย่างปวดใจว่า “ท่านอ๋องผู้เฒ่าส่งบุตรชายแท้ๆ ตนเองออกจากเมืองหลวงแล้ว เดิมคิดว่าเรื่องทุกเรื่องจะเป็นเรื่องมงคลแล้ว คงไม่เกิดเรื่องอันใดอีก แต่ผู้ใดจะรู้ว่าหลายสิบปีต่อมา สะใภ้ตนเองกลับตั้งครรภ์ลูกแฝด ตอนนั้นอดีตฮ่องเต้ก็พระชนมายุมากแล้ว แต่ยังคงครองราชย์ ท่านอ๋องผู้เฒ่าหวาดกลัวอย่างยิ่งว่าสะใภ้ตนจะให้กำเนิดบุตรชายแฝด แม้ว่าเด็กสองคนนี้ไม่ได้เกิดในปีพยัคฆ์ แต่อดีตฮ่องเต้พระชนมายุมากแล้ว ความสัมพันธ์พี่น้องในตอนนั้นก็กลายเป็นความหวาดระแวงไปแล้ว ท่านอ๋องผู้เฒ่าไม่กล้าเสี่ยง ดังนั้นตอนสะใภ้คลอดหลานชายทั้งสอง ก็ตัดสินใจส่งออกจากจวนไปคนหนึ่ง

“ครั้งนี้เขาไม่ได้ส่งเด็กไปที่อื่น แต่นำเด็กส่งมาให้บุตรชายตนเองที่อำเภอชิงเหอ ถือเป็นการชดเชยความผิดให้กับบุตรชายตน ความจริงท่านอ๋องผู้เฒ่ายังคงคิดให้องครักษ์ที่ส่งคุณชายออกจากเมืองหลวงวางยาคุณชายอีก เช่นนี้เขาก็จะไม่มีวันกลับเข้าเมืองหลวงได้แล้ว”

“แต่องครักษ์ผู้นั้นไม่ได้วางยาพิษคุณชาย อาจเพราะเขารู้สึกสงสารขึ้นมา เขาคิดว่าคุณชายต้องมาอยู่ในหมู่บ้านบ้านนอกเช่นนี้แล้ว จะมีโอกาสกลับไปเมืองหลวงอีกได้อย่างไร ดังนั้นเขาจึงไม่ได้วางยาพิษคุณชาย ปรากฏคุณชายอยู่ในสถานที่เช่นนี้แต่ยังคงแสดงความสามารถโดดเด่นเหนือสามัญ”

“ตอนนี้เห็นว่าคุณชายใกล้จะเข้าเมืองหลวงแล้ว องครักษ์ผู้นั้นก็ร้อนใจขึ้นมา ดังนั้นจึงได้ลงมือกับคุณชายครั้งแล้วครั้งเล่า จุดประสงค์ก็เพื่อยับยั้งคุณชายไม่ให้เข้าเมืองหลวง”