ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 466 พวกเราไปอวยพรปีใหม่กัน

ตอนที่ 466 พวกเราไปอวยพรปีใหม่กัน

วันที่หนึ่งปีใหม่ ฟ้ายังไม่ทันสว่าง แต่ละครอบครัวก็จุดประทัดกันดังสนั่น

พวกเด็กๆ ก็ตื่นเช้าวิ่งออกไปดูกัน

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวเองก็ตื่นเช้า วันนี้พวกเขาต้องไปอวยพรปีใหม่เซี่ยเหล่าเกินและผู้อาวุโสในหมู่บ้าน หลังจากอวยพรเสร็จก็จะไปบ้านมารดาลู่เจียว

วันที่หนึ่งเป็นวันปีใหม่ เป็นวันที่บุตรสาวไปบ้านมารดาตน

ลู่เจียวเองก็คิดถึงเถียนซื่อบ้างแล้ว ดังนั้นตื่นเช้ามาก็จัดการเตรียมของขวัญของบ้านตระกูลลู่เรียบร้อย

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นก็รีบเรียกลูกๆ ไปอวยพรปีใหม่เซี่ยเหล่าเกินและผู้อาวุโสในหมู่บ้าน

เซี่ยเหล่าเกินและผู้อาวุโสในหมู่บ้านต่างเตรียมของขวัญปีใหม่ให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ แต่ละครอบครัวล้วนให้ห้าสิบเหวิน สำหรับเด็กนับว่าเป็นเงินก้อนโตมากแล้ว

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มอบเงินให้ลู่เจียว ลู่เจียวยิ้มกล่าวกับพวกเขาว่า

“วันหน้าพวกเจ้าได้เงินมา แม่ไม่เอา พวกเจ้าเก็บไว้ซื้อสิ่งใดก็ได้”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่สบตากัน จากนั้นก็หัวเราะดัง

จ้าวอวี้หลัวดีใจส่งเสียงดังว่า “เอ้อร์เป่า เอ้อร์เป่า เงินข้ามอบให้เจ้าเก็บไว้ดีไหม”

ลู่เจียวมองจ้าวอวี้หลัวด้วยสีหน้าไร้วาจาจะกล่าว หนูน้อย เจ้าเข้าใจอันใดผิดหรือไม่ ผู้หญิงควรดูแลเงินทองผู้ชาย ไม่ใช่เอาเงินมอบให้ผู้ชายดูแล

แต่จ้าวอวี้หลัวไม่ได้รู้สึกตัวแม้แต่น้อย ยังเอาแต่ดีใจยัดเงินใส่มือเอ้อร์เป่า

เอ้อร์เป่าย่อมไม่ต้องการ เขาไม่ได้คิดแต่งกับจ้าวอวี้หลัว

“ไม่เอา เจ้าเก็บไว้เองเถอะ”

จ้าวอวี้หลัวยู่ปากอย่างไม่พอใจ แต่ก็กล่าวอย่างเบิกบานใจว่า “เจ้าไม่เอา ไว้ข้าซื้อของกินให้เจ้าแล้วกัน”

ลู่เจียวมองความกระตือรือร้นของจ้าวอวี้หลัวแล้วก็แอบครุ่นคิด วันหน้านางยังจะไปตามตื๊อพระเอกอีกหรือ เกรงว่าคงตามตื๊อเอ้อร์เป่ามากกว่ากระมัง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเรียกลูกทั้งสี่ “เอาละ รีบขึ้นรถม้า พวกเราจะไปบ้านท่านยายแล้ว”

ผู้ใหญ่สองคนพาเด็กห้าคนขึ้นรถม้าคันหน้า คันหลังมีของขวัญ หร่วนไคกับหร่วนจู๋นั่งคันหลัง ทุกคนบนรถม้ามุ่งตรงไปอวยพรปีใหม่ที่บ้านตระกูลลู่

ก่อนหน้านี้ตอนนั่งรถเทียมวัวไปบ้านตระกูลลู่ ใช้เวลาถึงครึ่งค่อนวัน แต่ตอนนี้นั่งรถม้าไป หนึ่งชั่วยามกว่าก็ถึงแล้ว

ทุกคนในบ้านตระกูลลู่กำลังรอพวกเขาอยู่

เถียนซื่อให้สะใภ้ใหญ่และสะใภ้รองลู่วิ่งไปดูที่หน้าประตูอยู่เป็นระยะว่าพวกเขามาหรือยัง

แม้รู้ว่าพวกเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวคงไม่ได้มาถึงเร็วๆ นี้ แต่เถียนซื่อก็ยังร้อนใจ

สะใภ้ใหญ่ลู่และสะใภ้รองลู่ได้รับการช่วยเหลือจากลู่เจียว จึงวิ่งไปรอต้อนรับที่หน้าประตูอย่างไม่มีบ่นหรือไม่พอใจแม้แต่น้อย

ตอนนี้บ้านตระกูลลู่ปรองดองกันมาก สะใภ้ใหญ่กับพี่ใหญ่ช่วยท่านพ่อกับท่านแม่ทำเต้าหู้ขยันขันแข็งมาก ตอนนี้ต่างกับเมื่อก่อน เมื่อก่อนเงินที่ท่านพ่อและท่านแม่ขายเต้าหู้ได้มาแบ่งสามคนพี่น้องเท่าๆ กัน ตอนนี้ท่านพ่อกับท่านแม่บอกว่าพี่รองกับสะใภ้รองและลู่กุ้ยออกไปก่อร่างสร้างตัวเองแล้ว

ทุกอย่างในบ้านก็ล้วนเป็นของพี่ใหญ่กับสะใภ้ใหญ่ ส่วนท่านพ่อกับท่านแม่ก็ใช้ชีวิตอยู่กับพี่ใหญ่และสะใภ้ใหญ่ บ้านก็ให้เหลือห้องให้พี่รองกับลู่กุ้ย พอพวกเขากลับมาจะได้มีที่อยู่ แต่หลังจากท่านพ่อกับท่านแม่ตาย ทุกอย่างในบ้านก็เป็นของพี่ใหญ่กับสะใภ้ใหญ่

พี่รองกับลู่กุ้ยออกไปข้างนอกเห็นโลกภายนอกมาแล้ว ย่อมไม่ต้องตาต้องใจของในหมู่บ้านพวกนี้ จึงทำให้บ้านตระกูลลู่ปรองดองกันอย่างหาได้ยากยิ่ง

ครั้งนี้ลู่กุ้ยกลับมา ก็บอกกับเถียนซื่อว่าจะเปิดร้านอาหารใหญ่ในอำเภอชิงเหอ

เถียนซื่อรู้สึกเป็นห่วงว่าบุตรชายคนเล็กดูแลร้านอาหารใหญ่ขนาดนี้ไม่ไหว ออกไปทำงานแค่ไม่นานเท่าไร บุตรชายคนเล็กตนเองก็จะเปิดร้านอาหารใหญ่ขนาดนี้แล้ว

ทั้งหมดล้วนเพราะอาศัยบารมีบุตรสาว

บางครั้งเถียนซื่อรู้สึกว่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเหมือนเป็นภาพลวงตา ครอบครัวพวกเขาจะมีบุตรสาวเก่งกาจเช่นนี้ได้อย่างไร

“ท่านแม่ ท่านอย่าได้ร้อนใจไป พี่เจียวใกล้มาถึงแล้ว ข้าบอกท่านแม่เลยนะ พี่เจียวซื้อของดีให้ท่านด้วย”

ลู่กุ้ยรู้ว่าลู่เจียวซื้อกำไลทองคำให้เถียนซื่อวงหนึ่ง

แต่เขาไม่บอกเถียนซื่อ ตอนนี้เห็นท่าทางร้อนใจเถียนซื่อ จึงได้แอบบอกเถียนซื่อ

เถียนซื่อหันไปมองบุตรชาย “ซื้ออันใดให้ข้า เสื้อผ้า? ของกิน? หรือว่าเครื่องประดับ”

ลู่กุ้ยยิ้มเขยิบเข้าไปกระซิบข้างหูเถียนซื่อ “กำไลทองคำวงหนึ่ง วงหนักๆ ทองเต็มวง”

เถียนซื่ออดตกใจไม่ได้ “จะได้อย่างไร พวกนางต้องใช้เงินมากมาย อยู่ดีๆ มาซื้อกำไลทองคำให้ข้าทำไมกัน ซื้อกำไลเงินก็พอแล้ว”

ลานบ้านตระกูลลู่ สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองเดินเข้ามาพอดี พอได้ยินวาจาเถียนซื่อ ก็อดถามไม่ได้ว่า

“ท่านแม่ เงินๆ ทองๆ อันใดกัน”

เถียนซื่อไม่มีทางปิดบังเรื่องที่บุตรสาวนำมาแสดงความกตัญญูต่อนาง นางต้องให้ทุกคนในบ้านได้รู้ว่าบุตรสาวนางดีกับนางเพียงใด

“เจียวเจียวซื้อกำไลทองคำทองเต็มวงให้ข้า นางซื้อกำไลเงินให้ข้าก็พอ ซื้อทองคำทำไมกัน สิ้นเปลืองจริง นางเองก็ต้องใช้เงินใช้ทอง บุตรชายตั้งสี่คน ไว้นางกลับมาข้าต้องบอกนางสักหน่อย”

สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองสบตากันทันที แววตาสะใภ้ใหญ่เต็มไปด้วยความยินดี น้องสามีมอบกำไลทองคำให้ท่านแม่ วันหน้าก็เป็นของครอบครัวนาง นางย่อมดีใจ

สะใภ้รองลู่กลับแอบปวดใจ แต่พอคิดถึงเรื่องที่สามีนางบอกกับนางระยะนี้ นางก็ดีใจแล้ว

วันหน้านางจะซื้อกำไลทองคำให้ตนเอง

สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองแต่ละคนต่างครุ่นคิดแล้วก็มองเถียนซื่อ ยิ้มกล่าวว่า “น้องเจียวกตัญญูต่อท่านแม่ที่สุด”

เถียนซื่อยิ้มมองสองสะใภ้ “พวกเจ้าสองคนก็กตัญญูมาก แม่พอใจแล้ว”

กล่าวจบนางก็มองไปยังลู่กุ้ย “ตอนนี้มีแต่ลู่กุ้ยที่ทำให้แม่หนักใจ”

สองสามวันนี้ลู่กุ้ยไปดูตัวหลายครั้ง ปรากฏว่าไม่สำเร็จสักครั้ง

เรื่องนี้ทำให้เถียนซื่อปวดหัวมาก ในนี้มีสองคนที่นางรู้สึกว่าดีมาก แต่ลู่กุ้ยกลับไม่เข้าตา บอกว่าพวกนางมีกลิ่นอายบ้านนา ดูเป็นหญิงโง่งม

เถียนซื่อโมโหหยิกเขาไปหลายที ไปอำเภอได้แค่ครึ่งปีก็ดูแคลนคนบ้านนา อีกหน่อยใช่ว่าจะดูแคลนนางด้วยหรือไม่

ลู่กุ้ยรีบขอร้องทันที บอกว่าตนเองปีนี้ย่อมต้องจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเป็นแน่

เถียนซื่อกลับไม่เชื่อคำพูดเขา นางตัดสินใจว่าจะรอลู่เจียวมา จะให้นางกล่อมลู่กุ้ย

คนในบ้านตระกูลลู่กำลังคุยกันในห้องโถง นอกประตู หู่จื่อก็วิ่งเข้ามาอย่างดีอกดีใจว่า “ท่านย่า ท่านอาเขยกับท่านอามาแล้ว แฝดสี่ก็มาด้วย ยังมีอีกคน”

หู่จื่อไม่ได้พูดออกมา บ้านตระกูลลู่ก็ทนรอไม่ไหว พากันลุกออกไปทันที

มีคนเดินตามรถม้าตระกูลเซี่ยมาไม่น้อย นอกจากเด็กๆ ก็มีผู้ใหญ่หลายคน

คนเหล่านี้เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวก็เกรงใจอย่างมาก

โดยเฉพาะกับลู่เจียวก็ยิ่งเกรงใจ หมู่บ้านซิ่งฮวาก็เป็นหมู่บ้านในเขตอำเภอชิงเหอ และก็ปลูกสมุนไพรกันไม่น้อย

แม้ว่าลู่เจียวไม่ได้สอนหมู่บ้านซิ่งฮวาเพาะปลูกสมุนไพร แต่คนในหมู่บ้านล้วนรู้แล้วว่าสมุนไพรที่พวกเขาปลูกจะขายให้กับสามโรงผลิตอำเภอชิงเหอ ได้ยินว่าโรงผลิตนี้เป็นของลู่เจียวบุตรสาวบ้านตระกูลลู่ นางยังเป็นรองประธานสมาคมการค้าชิงเหอ

ผู้หญิงคนหนึ่งถึงกับเก่งกาจเช่นนี้ กอปรกับบ้านตระกูลลู่ยังมีลูกเขยเป็นซิ่วไฉ มิน่าทั้งครอบครัวตอนนี้จึงรุ่งเรือง

“เซี่ยซิ่วไฉ ลู่เหนียงจื่อ พวกเจ้ามาอวยพรปีใหม่หรือ”

“ลู่เหนียงจื่อ พวกเราอยากถามเจ้าเรื่องหนึ่ง โรงผลิตเจ้าจะรับสมุนไพรที่พวกเราปลูกแน่นอนไหม”

รายได้จากสมุนไพรย่อมดีกว่าธัญพืช ขอเพียงอย่าให้ถึงตอนนั้นแล้วสามโรงผลิตไม่รับ เช่นนั้นพวกเขาก็ขาดทุนใหญ่แล้ว

ลู่เจียวหันไปมองชาวหมู่บ้านซิ่งฮวา “ทุกคนวางใจ สามโรงผลิตข้าต้องการสมุนไพรหลายอย่าง ทุกคนอย่าได้เป็นห่วง ไม่ว่าทุกคนมีสมุนไพรเท่าไร พวกเราล้วนรับไว้หมด”