ทะลุมิติครั้งนี้ฉันจะเป็นเศรษฐีนีด้วยซูเปอร์มาร์เก็ต - เล่มที่ 1 บทที่ 4 แยกเรือน

        เคอโยวหรานเอ่ยในใจ : ดังคาด ยังคงแบ่งเช่นนี้! ครอบครัวชาวนาทั่วไปมีที่ดินหนึ่งถึงสองหมู่ก็นับว่ามั่งคั่งแล้ว สกุลเคอมีที่ดินสามสิบห้าหมู่แต่กลับไม่พอแบ่งกัน? เหอๆ…

        เหนือศีรษะของผู้ใหญ่บ้านเฉินและผู้อาวุโสทุกท่านถึงกับมีอีกาบินเรียงแถว!

        ผู้เฒ่าเคอผู้นี้จะลำเอียงเกินไปแล้วกระมัง! มีผู้ใดสาปแช่งบุตรชายของตนเองว่าไร้ทายาทบ้าง?

        เจ้าใหญ่สกุลเคออายุแค่สามสิบ คือช่วงวัยกำลังดี การให้กำเนิดบุตรน่าจะไม่เป็นปัญหา เหตุใดกลับกลายเป็นคนไร้ทายาทเสียแล้ว?

        ภายในหมู่บ้านมีผู้ใดไม่รู้บ้างว่าบุตรคนแรกสุดของครอบครัวใหญ่สกุลเคอมิใช่เคอต้ายา แต่เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง

        ในปีที่บุตรชายคนโตของเขาเพิ่งจะครึ่งขวบมีหิมะตกหนัก แต่แม่เฒ่าเคอกลับบังคับให้สองผัวเมียขึ้นเขาไปเก็บฟืนให้จงได้ บอกว่าตนจะคอยดูแลหลานชายคนโตเอง

        ทว่าผู้ใดจะคาดคิด ครั้นคนทั้งสองฝ่าพายุหิมะกลับมาหลังจากเก็บฟืนทั้งวัน เด็กน้อยครึ่งขวบผู้นั้นก็แข็งตายอยู่ตรงหัวเตียงใกล้เตาไฟเสียแล้ว

        แม่เฒ่าเคอมิได้ไปเติมฟืนในเตาไฟเลยสักน้อย ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ยอมไปดูแลหลานชายของตนแต่อย่างใด

        หลังจากคลอดเคอต้ายาได้ไม่นาน ถงซื่อยังตั้งครรภ์อีกครั้ง ตอนตั้งครรภ์ได้แปดเดือนกลับถูกแม่เฒ่าเคอทุบตีอย่างไร้เหตุผล

        ยามนั้นทารกพลันไหลออกมา คือเด็กน้อยเพศชายที่เป็นรูปเป็นร่างแล้ว หลังจากนั้นถงซื่อก็ร่างกายทรุดโทรม ผ่านไปอีกสามปีจึงค่อยตั้งครรภ์เคอเอ้อร์ยา

        อีกทั้งทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำยังใกล้กับภูเขาต้าชิง บนเขามีฝูงหมาป่าเคลื่อนไหว ยามนี้มีเพียงสกุลต้วนที่อพยพมาจากต่างถิ่นอาศัยอยู่ที่นั่น

        ที่ดินสองหมู่นั้นยิ่งแห้งแล้งจนไม่เข้าท่า กระทั่งหญ้ายังมิอาจงอกขึ้น

        หากแยกเรือนทั้งเช่นนี้ก็เท่ากับบีบครอบครัวใหญ่ของเคอต้าส่าเข้าสู่ความตาย! บรรดาชาวบ้านที่ชมความครึกครื้นอยู่ข้างนอกล้วนทอดถอนใจอย่างอดมิได้!

        ทุกคนพากันส่งสายตาเวทนามาทางครอบครัวของเคอโยวหรานทั้งห้าคน

        เคอโยวหรานถอนหายใจ ดึงซานยาเข้ามาก่อนกระซิบข้างหูนางไม่กี่ประโยค

        ซานยาพยักหน้าแล้ววิ่งเข้าไปในห้องโถงภายในไม่กี่ก้าว เด็กน้อยเอ๋ย! หากบุ่มบ่ามทำสิ่งใดลงไปยังให้อภัยได้ เพราะเด็กยังเล็กและไม่รู้ความ!

        นอกจากนั้นรูปร่างของซานยายังให้ความรู้สึกตบตาอย่างยิ่ง ทั้งที่อายุแปดขวบแล้ว แต่รูปร่างกลับซูบผอมไม่ต่างจากเด็กสี่ห้าขวบ ท่าทางน่าสงสารเช่นนั้น ผู้ใดเห็นก็ล้วนมิอาจหักใจตำหนิ

        ซานยาคุกเข่าโขกศีรษะไปทางผู้ใหญ่บ้านเฉิน ผู้นำทั้งสองสกุล และผู้อาวุโสทุกท่านอย่างมีมารยาท จากนั้นร้องทุกข์ทั้งน้ำตาว่า

        “ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้าน ท่านผู้นำสกุลทั้งสองท่าน และผู้อาวุโสทุกท่านเจ้าคะ ท่านพ่อของข้าปัญญาทึบ แต่ตลอดหลายปีมานี้เป็นผู้ที่ทำงานหนักมากที่สุด ที่ดินสามสิบห้าหมู่ภายในเรือน ล้วนเป็นท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าที่ไปเช้ากลับค่ำคอยดูแลเจ้าค่ะ

        ผลผลิตจากที่นาแต่ละปี ครอบครัวของพวกเราก็มิได้อันใดสักอย่าง ล้วนกลายเป็นค่าครูของท่านอารองกับท่านอาสี่ทั้งหมดแล้วเจ้าค่ะ

        พวกเราสามพี่น้องเองก็ไม่เคยอยู่เฉย ไก่ เป็ด และหมูภายในเรือน มีเพียงพวกเราสามพี่น้องที่ขึ้นเขาไปขุดผักป่าและหญ้าเลี้ยงหมูมาเลี้ยงเจ้าค่ะ

        ยามนี้จะแยกเรือนแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ควรจะแบ่งเงินและธัญพืชสักหน่อยกระมัง!

        หากไม่แบ่งอันใดให้เลยสักอย่าง ไม่เท่ากับบีบพวกเราทั้งครอบครัวไปตายหรือเจ้าคะ?”

        ครั้นเอ่ยถึงเงินทองและเสบียงอาหาร แม่เฒ่าเคอถึงกับลนลาน พลันถอดรองเท้าบุกเข้าไปในห้องโถง ไม่ฟังเสียงใดก็ถือรองเท้าไว้หมายจะฟาดลงบนร่างกายของซานยา

        “นังเด็กสารเลว ผู้อาวุโสกำลังหารือกัน เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาสอดปาก ดูเถิดว่าข้าจะตีเจ้าตายหรือไม่!”

        ซานยาก็นับว่าเป็นเด็กฉลาดผู้หนึ่ง พลันเบี่ยงซ้ายหลบขวา ร่างกายปราดเปรียว วิ่งตรงไปยังข้างกายเหล่าผู้นำสกุลและผู้ใหญ่บ้านเฉิน หนีไปพลางร้องไห้โฮไปพลาง

        “ช่วยด้วยเจ้าค่ะ! พวกท่านปู่ช่วยซานยาด้วย! ท่านย่าจะฆ่าคนแล้วเจ้าค่ะ!”

        พื้นรองเท้าของแม่เฒ่าเคอฟาดไม่ถูกเคอซานยา แต่เกือบจะทักทายลงบนกายของผู้อาวุโสสกุลเฉินเสียแล้ว

        เพลิงโทสะของผู้ใหญ่บ้านเฉินพลันปะทุ คว้าถ้วยดินใช้ดื่มน้ำเขวี้ยงไปทางข้างฝ่าเท้าของแม่เฒ่าเคอ หลังหนึ่งเสียงกระทบพื้น ถ้วยดินส่งเสียงขานรับก่อนจะแตกละเอียด

        “พอได้แล้ว! ห้องโถงกลางใช่สถานที่ที่สตรีเช่นเจ้าจะมากำเริบเสิบสานหรือ? ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก!”

        แม่เฒ่าเคอเป็นคนชอบไม้อ่อนเกลียดไม้แข็ง ครั้นถูกผู้ใหญ่บ้านเฉินตะคอกก็ถึงกับเงียบกริบไปทันที

        แม้ผู้ใหญ่บ้านเฉินจะอายุน้อยกว่านาง แต่กลับมิอาจต้านทานลำดับความอาวุโสของผู้อื่น!

        นอกจากนี้เขายังเป็นผู้ใหญ่บ้านที่ได้รับแต่งตั้งจากอำเภอ ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นขุนนาง

        อีกทั้งสกุลเฉินยังถือคติพูดคำใดคำนั้น หากหมางใจกับเขา ครั้นถึงยามใช้กฎหมู่บ้านหรือกฎสกุลขึ้นมา แขนขาแก่ชราของนางคงมิอาจรับไหว

        แต่เมื่อคิดว่าต้องปันเงินและธัญพืชให้ครอบครัวเจ้าทึ่ม นางพลันระเบิดโทสะที่สั่งสมจากหลายเรื่อง

        นางเก็บเงินไว้เป็นสินเดิมให้บุตรสาวคนเล็ก จะยอมแบ่งออกไปโดยง่ายได้อย่างไร?

        ผู้ใหญ่บ้านเฉินเห็นแม่เฒ่าเคอไม่ยอมขยับ สายตาพลันฉายแววดุดัน เพิ่มระดับเสียงและเอ่ยอย่างน่าเกรงขามว่า “หืม? ยังไม่ไสหัวออกไปอีก?”

        แม่เฒ่าเคอถูกเสียงตะคอกของผู้ใหญ่บ้านเฉินทำเอาตกใจจนรีบล้มลุกคลุกคลานออกจากห้องโถง เคอก่วงเถียนที่รออยู่นอกประตูรีบประคองมารดาของตน เช่นนี้จึงทำให้แม่เฒ่าเคอผ่อนคลายลงเล็กน้อย

        มารดาสกุลต้วนทอดมองเคอก่วงเถียนที่หน้าตาสะอาดสะอ้าน สวมชุดกระโปรงลายดอกไม้ และรองเท้าผ้าฝ้ายปักลายดอกไม้ที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน

        จากนั้นหันมองเคอต้ายาที่สวมชุดแต่งงานสีแดงสดทำจากผ้าเนื้อบางและรองเท้าฟาง ร่างกายผอมแห้งดั่งท่อนฟืน ใบหน้าเหลืองซีดมิต่างจากเทียนไขค่อนไปทางดำคล้ำ ซึ่งยามนี้นั่งอยู่บนม้านั่งเล็ก

        รวมถึงเสื้อผ้าของพวกนางสามแม่ลูกที่เต็มไปด้วยรอยปะ หากไม่เปรียบเทียบก็คงไม่เกิดความเจ็บปวดอย่างแท้จริง

        ครอบครัวนี้ช่างลำบากเกินไปแล้ว ที่ผ่านมาต้องใช้ชีวิตเยี่ยงไรกัน? กระทั่งผู้ที่อพยพมาจากต่างถิ่นเช่นพวกนางยังเทียบไม่ติด

        ผู้ใหญ่บ้านเฉินสูดลมหายใจเข้าลึก ไม่อยากถือสาหาความแม่เฒ่าที่กระทำเรื่องไร้ระเบียบแบบแผนและหันไปมองผู้เฒ่าเคอ

        “ข้าว่านะเคอเถี่ยเกิน! ไม่ว่าอย่างไรต้าส่าก็คือบุตรชายของเจ้า เช่นนั้นเงินทองและธัญพืชที่ต้องกินอยู่จนถึงช่วงเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงก็ควรจะแบ่งให้พวกเขาจำนวนหนึ่งมิใช่หรือ?”

        ผู้เฒ่าเคอครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยอย่างเอ้อระเหย “ผู้ใหญ่บ้านเฉิน ท่านก็เห็นแล้วว่าเพิ่งจะใช้เงินไปหนึ่งตำลึงครึ่งเพื่อรักษาต้ายา ครอบครัวของพวกเรายังมีบัณฑิตสองคนที่ต้องเลี้ยงดู มิอาจปันเงินออกมาได้จริงๆ มิสู้แบ่งธัญพืชให้พวกเขาห้าสิบจิน [1] เถิด! นี่ก็นับว่าเกินขีดจำกัดแล้ว”

        ภายในใจของเคอโยวหรานนึกชิงชังนัก! อยากจะสาปแช่งบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของเขาจริงๆ

        ทว่ามิได้! ยามนี้นางถูกคลุมด้วยเนื้อหนังของเคอต้ายา หากสาปแช่งบรรพบุรุษของผู้เฒ่าเคอ ก็ไม่เท่ากับสาปแช่งบรรพบุรุษของตนเองหรอกหรือ?

        ใจเย็น! ใจเย็นเข้าไว้! ไม่โมโห พวกเราจะไม่โมโห หากโมโหมีแต่จะทำร้ายตนเอง

        ช่างเถิด ธัญพืชห้าสิบจินก็ห้าสิบจินเถิด ย่อมต้องดีกว่ามิได้อันใดเลยสักอย่าง!

        ยามนี้นางปวดหัวเจียนตายแล้ว ด้านข้างประตูยังมีลมเย็นหนาวถึงกระดูก รีบจัดการให้เสร็จสิ้นโดยเร็วเถิด นางจะได้หาสถานที่อุ่นๆ ตามด้วยกินบางสิ่งเล็กน้อยแล้วนอนหลับสักตื่น

        เคอโยวหรานรู้สึกว่าตนอดทนจนใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว จึงฝืนปริปากเอ่ยว่า

        “ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้าน ท่านผู้นำทั้งสองสกุล และผู้อาวุโสทุกท่านเจ้าคะ ท่านพ่อของข้าปัญญาทึบ ข้าเป็นบุตรสาวคนโต เช่นนั้นขอให้ข้าได้พูดแทนเขาไม่กี่ประโยคเถิดเจ้าค่ะ!

        ในเมื่อท่านปู่จะแยกเรือน พวกเรายอมรับเป็นพอ แต่หลังจากแยกเรือนแล้ว ทะเบียนบ้านของพวกเราห้าคนจำต้องแยกออกจากทะเบียนบ้านของท่านปู่ แบ่งออกเป็นอีกหนึ่งครอบครัวเจ้าค่ะ”

        เมื่อชาติก่อน เพราะไม่ได้แยกทะเบียนบ้าน แม่เฒ่าเคอจึงสามารถขายเคอเอ้อร์ยาออกไป

        ครั้งนี้มิอาจซ้ำรอยความผิดพลาดเดิมอีก

        ผู้ใหญ่บ้านเฉิน ผู้นำทั้งสองสกุล และผู้อาวุโสทุกท่านต่างพยักหน้าแล้วมองไปทางผู้เฒ่าเคอ

        ผู้เฒ่าเคอไร้ความเห็นอื่นใดเช่นกัน แม่นางน้อยในครอบครัวนี้ก็มิได้มีแรงกำลังอันใด มีทั้งคนปัญญาทึบ คนบาดเจ็บ และเด็กเล็ก คือหนึ่งครอบครัวที่เป็นภาระ แยกออกไปตั้งแต่เนิ่นๆ เสียเป็นดี

        ผู้นำสกุลเคอพลันนำทะเบียนบ้านออกมา ยกพู่กันขึ้นหมายจะจดบันทึก

        เคอโยวหรานเห็นเช่นนี้ นี่ไม่นับเป็นโอกาสอันดีที่จะได้เปลี่ยนนามหรอกหรือ?

        เคอต้ายา [2] อันใดกัน นางยังคงชอบนามในชาติก่อนมากกว่า “ท่านผู้นำสกุลเจ้าคะ”

        ผู้นำสกุลเคอได้ยินเช่นนั้นพลันหันมามองเคอต้ายา “เจ้ายังมีเรื่องอันใดอีกหรือ?”

        เคอโยวหรานเอ่ยอย่างเชื่องช้า “ท่านผู้นำสกุล ในเมื่อพวกเราแยกเรือนไปแล้ว มีชีวิตใหม่ กลิ่นอายใหม่ ขอฉวยโอกาสนี้เปลี่ยนนามใหม่ได้หรือไม่เจ้าคะ?”

        ผู้นำสกุลเคอลูบเคราขาว ยามมองไปทางแม่ลูกผู้น่าเวทนาทั้งสี่ ชายชราพลันใจอ่อนยวบภายในเสี้ยววินาที

        แม่นางน้อยเอ๋ย! ไม่ว่าอย่างไรก็ล้วนต้องออกเรือน มิได้ส่งผลกระทบต่อชะตาสกุลแต่อย่างใด ก็แค่นาม หากอยากฉวยโอกาสนี้เปลี่ยนก็เปลี่ยนเถิด ไม่เห็นจะเป็นอันใด

        เขาขมวดคิ้วพลางถาม “เจ้าอยากเปลี่ยนเป็นนามใดหรือ?”

 

        —————————————

        เชิงอรรถ

        [1] จิน 斤 หมายถึง หน่วยชั่งน้ำหนักของจีน ประมาณห้าร้อยกรัม

 

        [2] ต้ายา 大丫 มาจากคำว่า 大丫头 หมายถึง แม่นางใหญ่